เธอกับฉัน...ความผูกพันที่ยังห่างไกล

แอ็ปเปิ้ล

กาลเวลา..เดินทางผ่านสายลม
บันทึกเรื่องราว บนโลกกลม ๆ ที่กว้างใหญ่
ตรงที่เก่า..ฉันฮัมเพลงเบา ๆ บนถนนสายหัวใจ
มีเพียงรอยเท้า..ของฉัน..ที่ก้าวไป..เป็นเพื่อนร่วมทาง
มองตะวันลับฟ้า ในมุมเก่า
มองพระจันทร์ หม่นเหงาในคืนอ้างว้าง
มองดวงดาว ระยิบบนฟ้า เป็นเส้นทาง
จะมีรอยเท้าใครไหม.. มานั่งเคียงข้าง..เป็นเพื่อนกัน				

ท้องฟ้าสีหม่น...กับคนเหงา  ดูเข้ากันดีนะ
แต่ก็แปลกจัง ในบรรยากาศแบบนี้  เธอมักจะผ่านเข้ามาทุกที
ในส่วนลึกของความรู้สึก แม้เธอจะไม่ได้อยู่ในโลกของฉัน
เหมือนที่ฉันก็ไม่ได้อยู่ในโลกของเธอ  แต่บ่อยครั้ง...ที่ฉันยินดีฝากกุญแจ
ให้เธอเปิดประตูเข้ามาในหัวใจฉันได้ตลอดเวลา
เพราะฉันคิดว่า...มันเป็นสิ่งเดียว ที่จะเชื่อมโยงให้เราได้ใกล้กันนิดนึง
ขอบฟ้าและแผ่นน้ำ เหมือนใกล้กัน แต่ความจริง..ช่างห่างไกลกันเหลือเกิน
เปรียบเธอกับฉัน  ก็คงไม่ต่าง				

เราเกี่ยวพันกันต่อเนื่อง ในทางเดินของกาลเวลา
เธอผ่านมา ทำให้ฉันมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
แต่บางที...เธอก็ทำให้ฉันมีน้ำตาเช่นกัน
บ่อยครั้งที่เธอชอบเอ่ยคำลา  หัวใจฉันเองก็ชาไปหลายครั้ง
ไม่รู้ว่าเธอสงสารฉัน หรือแกล้งประชดกัน
แต่ก็อดที่จะดีใจไม่ได้...ที่รู้ว่าเธอยังไม่จากไปไหน
ในรอยทางที่ห่างกัน				

สบายดีหรือเปล่า ?  คงเป็นคำแรกที่จะถามไถ่ก่อนความคิดถึงจะตามมา
ทุกครั้งที่โทรหากัน...ฉันแทบไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับเธอดี
บางความเงียบงัน...ฉันไม่รู้  เธอรำคาญไหม  เราคุยกัน สนุกบ้าง ไม่สนุกบ้าง
เธอหายเหงาไหม ?  รู้สึกอย่างไร ?  หรือแล้วก็แล้วกัน
เสียงสุดท้ายในความทรงจำ มีฉันบ้างเหรือเปล่า
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ  แต่รู้ไหม..ฉันเป็นสุขใจ

ฉันคิดถึงเธอนะ...อยากให้รู้
ในบางเวลาที่เราต่างก็เงียบงัน ฉันอยากโทรไปหาเธอจัง
แต่ก็กลัวจะรบกวนเธอซะเหลือเกิน 
ขอโทษนะ ขอโทษเธอด้วย ฉันแค่อยากส่งเพลงซึ้ง ๆไปให้เธอได้ฟัง
เธอได้เปิดฟังบ้างหรือเปล่า ชอบไหม ...ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย
ฉันไม่รู้จะพูดอะไร..นอกจาก  คิดถึงเธอจริง ๆ				

เธอคือความผูกพัน  ฉันใช้คำนี้กับเธอได้ไหม ?  
ฉันเคยแอบคิดเสมอว่า  ท้องฟ้าที่ฉันเห็นในยามนี้ จะแตกต่างกับเธอสักเพียงใด
ดวงดาวในมุมของเธอ  จะทอแสงสว่างเท่าดวงดาวในฟากฟ้าของฉันไหม
วันนี้เธอทานข้าวกับอะไร ? คุยอยู่กับใคร ?  สนุกหรือเปล่า .... ทำงานเหนื่อยไหม ?
พบเห็นอะไรบ้างในแต่ละวัน ฉันแอบอิจฉาผู้คนที่อยู่รายล้อมเธอจัง
รู้ไหมฉันอยากเข้าไปอยู่ในโลกของเธอ เหมือนที่อยากให้เธอมาอยู่ในโลกของฉัน
แต่มันคงเป็นได้เพียงฝันลาง ๆ หรือจินตนาการในยามรัตติกาล เท่านั้นเอง

แต่ความห่างไกล ก็ทำให้ฉันรู้ว่า ในองศาที่ต่างกัน
ไม่เคยปิดกั้นความรู้สึกของใจ บางที...อาจจะเป็นเรื่องดี
ที่ฉันและเธอไม่ได้ พบเห็นในสิ่งที่เหมือนกัน
เราจะได้มีช่องว่าง...ไว้ใส่เรื่องราว...เพื่อเล่าสู่กันฟัง...ภายใต้ฟ้าเดียวกัน				

ฉันไม่รู้หรอก...ฉันเป็นใครในใจเธอ
สายลม ฝุ่นละออง แค่ผ่านมาพบกัน แค่หลับแล้วฝันไป อย่างนั่นหรือ
วันเวลาที่ผ่านเลยมีความหมายกับเธอไหม 
เธอไม่เคยรู้สึกอะไรจริง ๆ หรือ เพราะฉันอ่อนไหว คิดไปเองคนเดียว
ฉันจริงจังในความรู้สึกนี้นะ เธอกำลังหัวเราะฉันอยู่หรือเปล่า...
ฉันควรจะทำอะไร  อยู่นิ่ง ๆ ห่วงใยเธอห่าง ๆ 
นี่คือ จุดที่ฉันควรยืนอยู่ ใช่ไหม ???

ฝันของฉันเล็ก ๆ ง่าย ๆ
ฝันของเธอยาวไกลเกินไปหา
เมื่ออิสระเดินทางเข้ามา
ฉันคงหายไป ในน้ำค้างแพ้ไฟ ไอตะวัน


อาจจะเหมือนเราไม่ค่อยเจอะเจอกัน
อาจเหมือนฉันไม่รู้สึกเดียวดาย
และอาจจะมองว่าฉันมีใคร 
มีใคร ๆ ห่วงใยมากกว่า
ต่อให้สายตาเราไม่สบตากัน
แต่ว่าฉันไม่ต้องการที่จะมองใคร ๆ 
ต่อให้สองเราห่างไกล ทำอะไรอยู่ไหนก็ตาม
แต่ก็มีแต่เธอที่อยู่ในใจ 
และ ไม่คิดมีใครคนอื่นทั้งนั้น
อยากบอกให้รู้ว่าทุกคืนวัน
ฉันไม่เคยหยุดคิดถึงเธอ
แต่ว่าเรา  ต่างคนก็ต่างมีทาง
ฉันและเธอมีบางอย่างที่ต้องทำ
อยากให้รู้ว่าสำหรับฉันไม่ว่าเธอตรงไหนแต่ใจฉันมีเธอ				

ฉันเหนื่อยจัง...รู้สึกอยากร้องไห้ อยู่ในอ้อมกอดของฟากฟ้า
อยากหลับตาพักนาน ๆ หากปาฎิหาริย์มีจริง
ฉันคงจะตื่นมาพบกับ รอยเท้าคู่นั้น ที่จะอยู่เคียงข้างเป็นเพื่อนฉันตลอดไป
หวังเล็ก ๆ ในหัวใจ  ว่าจะเป็น ...เธอ..
แต่หากมันเป็นไปไม่ได้ ฉันก็ขอแค่ภาวนา ภาวนา ภาวนา
ให้เส้นทางของเรามาบรรจบพบกัน ไม่ต้องใกล้กันตลอดเวลา
แต่นำพาให้ฉันและเธอ มาพบกันบ้าง  แค่บ้างเท่านั้นเอง

ฉันรอได้ไหม
	พรุ่งนี้...
	พรุ่งนี้...
	พรุ่งนี้...
ที่เราจะเอื้อมมือถึงกัน

อยากให้เธอได้ยินเสียงข้างในใจ... ฉันคิดถึงเธอที่สุดเลย				

แอ็ปเปิ้ล :  10  กุมภาพันธ์  2548  22.30 น.  ความในใจของวันที่สับสน  
                ได้ยินไหม ...  หัวใจฉัน