...................เพื่อนเก่า..................(ตอนที่1)

[ไร้ตัวตน]

เพื่อนเก่า
          ในคืนหนึ่งของฤดูหนาว ณ บ้านหลังเก่าของเคน 
 เขาเป็นหนุ่มขายประกันหน้าตาดีนิสัยดี เขาจึงเป็นที่รักของเพื่อนฝูงและคนแถวนั้น
 คืนนี้เขาตั้งใจจะโทรศัพท์ไปหาเพื่อนชายของเขาที่ชื่อนพ แต่ดันกดหมายเลขผิด
ไปโดนเบอร์ของนิดที่เป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์เป็นถึงลูกของนายอำเภอ นิดเป็นคนค่อนข้าง
เก็บกดเมื่ออยู่กับครอบครัวแต่ลึกๆในใจของเขาเป็นคนดี เขามีพ่อเป็นคนที่เจ้าระเบียบ
และหวงลูกสาวถึงขั้นกักบริเวณให้อ่านหนังสืออยู่แต่ในห้องไม่ให้ออกไปเที่ยวที่ไหนเมื่อเลิก
จากการเรียน นิดจึงไม่ได้พบปะพูดคุยกับใครยกเว้นทางโทรศัพท์
เคน
นอนบนเตียง
ฮัลโหลนพเปลี่ยนเบอร์ก็ไม่บอกกูชักคำนะมึง นี่กูพึ่งได้เบอร์มึงจากไอ้เอกมา!
นิด
ฮัลโหลใครค่ะ
เคน
อ่าว! แฟนนพเหรอครับ ไอ้นพอยู่ห้องไหมครับ ขอคุยกับมันหน่อยครับ
นิด
ไม่ใช่นพค่ะ นี่นิด และนิดก็ยังโสดค่ะ
(เน้น)
เคน
โธ่!เป็นแฟนกันก็พูดมาตรงๆสิครับ จะไปอายอะไรครับ นี่ผมเพื่อนนพเองหละ
นิด
ก็บอกแล้วไงคุณ นิดไม่มีแฟน ไม่มีแฟนเข้าใจไหม!
เคน
ก็ได้ ก็ได้ครับ ขอคุยกับนพแป๊บนึง
นิด
โธ่!ค่ะ จะให้บอกกี่ครั้งค่ะว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านนพ
เคน
งั้นคุณกำลังจะบอกผมว่าผมโทรผิดงั้นเหรอ?ครับ
นิด
รู้ตัวแล้วเหรอ
เคน
กระซิบ
นี่ครับคุณผมจะไม่บอกใครหรอกครับว่าคุณเป็นแฟนกับมัน ผมขอคุณกับนพแป๊.บนึงนะครับ
นิด
ขอโทษค่ะ ที่นี่ไม่มีนพ อะไรของคุณหรอกค่ะ บายนะค่ะ
วางสาย
เคน
เดี๋ยวเดี๋ยวก่อนครับไม่มีก็ไม่มีครับ
เคนไม่ทันได้พูดนิดก็วางสาย เขาลองทวนดูเบอร์โทรใหม่
เคน 
อ่าว..!ตายละสิกดเบอร์ผิด
 เคนสำนึกผิดก็เลยโทรไปขอโทษนิด
เคน
ฮัลโหลคุณคุณชื่ออะไรนะ?
นิด
ชื่อนิดทำไมเหรอ?
เคน
อำอึ้ง
เอ่อผมกดเบอร์ผิดครับ ขอโทษนะครับ ผมก็นึกว่าโทรไปเจอแฟนไอ้นพ
นิด
ไม่เป็นไรค่ะ ของแบบนี้มันพลาดกันได้ ว่าแต่นพเป็นใครเหรอคะ?
เคน
อ๋อนพเป็นเพื่อนรักของผมเองครับ
นิด
อ๋อค่ะ
เคน
งั้นไม่รบกวนแล้วนะครับ
นิด
เดี๋ยวก่อนค่ะ เคนว่างไหม อยู่เป็นเพื่อนคุยหน่อยสิ!
เคน
ที่ว่างหนะว่างครับ แต่เงินในโทรศัพท์ผมมันก็เริ่มว่างลงๆครับ จะหมดแล้วครับ
นิด
ไม่เป็นไร เดี๋ยวนิดโทรกลับเองรอรับสายนะ
นิดโทรกลับ เคนรับสาย
เคน
ยินดีต้อนรับท่านเข้าสู่ บริการดูดเงิน
เคนทำเสียงผู้หญิง นิดอมยิ้ม
นิด
มุขนี้คิดได้ไงค่ะ คุณนี่ท่าทางตลกดีนะ
เคน
ผมไม่ตลกเท่าไรครับ แค่ผมเป็นคนอารมณ์ดี ยินดีทีได้รู้จักนะครับ
นิด
เช่นกันค่ะ
ทั้งสองคุยกันเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน จนถึงเช้า
รุ่งเช้า 
นิดเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แขวนไว้ข้างห้องนอน
นิด
เฮ้ย!เช้าแล้วค่ะ ตายละยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยวันนี้นิดมีสอบด้วย บายนะค่ะ
เคน
คุณนิดเรียนอะไรเหรอครับ
นิด
นิดเรียนเศรษฐศาสตร์ ปีสองค่ะ แล้วคุณเคนหละค่ะ 
เคน
อ้ำอึ้ง
ผมไม่
นิด 
นิดวางสายละนะค่ะบาย
เคน
บายครับ
เคนลุกจากเตียงไปอาบน้ำแล้วไปทำงานขายประกันเหมือนทุกวัน
วันต่อมา
พอถึงเวลาประมาณ4-5ทุ่มของทุกวันนิดจะโทรมาหาเคนตลอด เขารู้สึกดีเมื่อ
ได้คุยกับเคนทุกๆวัน เคนก็รู้สึกดีด้วย มีอยู่วันหนึ่งที่นิดไม่ได้โทรไปหาเคนซึ่งวันนั้น
เคนนอนรอโทรศัพท์อยู่นานถึงตี3 เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรไปซักอย่างจึงกดโทรศัพท์
ไปหานิด แต่ไม่มีการตอบรับ เพราะเป็นช่วงใกล้สอบใหญ่เข้ามาทุกทีพ่อของนิดจึงยึด
โทรศัพท์นิดไว้เพื่อต้องการให้นิดอ่านหนังสือในห้อง นิดก็รู้สึกไม่ดีเช่นกันกับเคน
เย็นของวันที่สามหลังจากนิดสอบเสร็จ
นิดโทรไปหาเคนที่ตู้โทรสาธารณะเมื่อนิดสอบเสร็จ แต่ก็ไม่มีใครรับเพราะแบตเตอรี่
มือถือของเคนดันหมดพอดี นิดก็เลยได้แต่ฝากข้อความเสียง
นิด
ฮัลโหลเคนนี่นิดเองนะ เคนนิดโทรหาเคนไม่ติด เคนปิดเครื่องเหรอ นิดสอบนะพ่อ
ไม่ให้นิดโทรศัพท์ เย็นนี้เคนรอรับโทรศัพท์นะเดี๋ยวนิดโทรหา
ตกเย็น
เคนมาที่บ้านถอดเสื้อผ้าปลี่ยนเสื้อหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู
เคน
อ่าว!แบตหมดนี่หว่า ตายแล้ว!
เคนรีบ ชาร๊จ แบตเปิดเครื่องดู ข้อความเสียงของนิดเข้ามา
เคน
เฮ้ย!นี่ข้อความเสียงใครหว่า?
เคนเปิดฟัง หลังจากที่ฟังข้อความเสียงของนิดเสร็จเขาก็ยิ้มและนอนรอโทรศัพท์ของนิด
โทรศัพท์ดัง เคนรีบรับ
เคน
ฮัลโหล นิด!เคนคิดถึงมากเลย
เคนรีบรับจนเขาไม่ทันได้ดูเบอร์ว่าใครโทรมา เบอร์นั้นเป็นของนพ
นพ
เฮ้ย! นี่นพไม่ใช่นิด ว่าแต่นิดใครว่ะกูไม่เห็นคุ้นชื่อเลย
เคน
อ่าว! มึงเองเหรอไอ้นพ
นพ
เอ่อ กูเอง มึงว่างไหม ออกมากินข้าวต้มกันไหมเดี๋ยวกูเอารถไปรับที่บ้าน
เคนขึ้นรถไปกับนพออกไปนอกบ้านไปยังร้านข้าวต้มโต้รุ่งข้างทาง เคนกับนพกำลังพูด
คุยกันอยู่ แล้วโทรศัพท์เคนดังขึ้น
เคน
นพ กูขอตัวแป๊บนะ
นพ
นี่สงสัย คนที่ชื่อนิด นุด อะไรของมึงโทรมาสิ
เคนรับโทรศัพท์ เดินไปหลบหาที่โทร
นิด
ว่าไงเคน นิดไม่ได้โทรหาเลย เคนกินข้าวยัง?
เคน
กินแล้วครับ ตะกี้พึ่งกินข้าวต้มที่ร้านหน้าปากซอยครับ
เคนสีหน้าดีใจ เขายืนยิ้มคนเดียว
เคน
สามวันมานี้ ผมรู้สึกเหมือนกับขาดอะไรบางอย่างไปเลยหละครับ
นิดรู้สึกเขิน เขายิ้มและบิดตัว
นิด
แหม่เคนอย่าปากหวานสิ นิดก็เหมือนกัน นิดไม่มีที่ระบายเลยนิดเครียด 
นิดพึ่งจะสอบเสร็จเอง
 เคน
คุณนิดโทรมาหาผมคงเห็นผมเป็นส้วมนะครับ
เคนน้อยใจ
เคน
ไม่เป็นไร ผมยินดี
นิด
อย่าเข้าใจผิดสิค่ะ นิดอยากมีเพื่อนคุย
ทั้งสองคุยกันอยู่นาน นพเริ่มอยากกลับแล้ว จึงเดินมาหาเคน เขาทำมือชี้ไปที่รถ 
เคนเดินมาหานพ
นพ
โห
เคนยิ้มแล้วเดินขึ้นรถกลับบ้านโดยที่ยังโทรศัพท์อยู่ คืนนั้นผ่านไป ทั้งสองคุยโทรศัพท์จน
รู้จักนิสัยของแต่ละคนเริ่มเกิดความผูกพันและกลายมาเป็นความรัก ทั้งสองรักกันโดยที่ยัง
ไม่เคยเจอกันมาก่อน นิดจึงนัดเจอกันกับเคนในรุ่งเช้าที่หน้าสวนสัตว์แห่งหนึ่ง
รุ่งเช้า
เคนรีบตื่นแต่เช้ารีบแต่งตัวให้หล่อๆ แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือชุดที่เขาใส่ยังเป็นชุดของ
คนขายประกัน เขามารอนิดตั้งแต่เช้าที่หน้าสวนสัตว์ มีรถเก๋งคันหนึ่งขับมาจอดที่
หน้าสวนสัตว์ เคนมอง ประตูรถเปิดออก..................