ระหว่างเรา...ห่างกันเหลือเกิน

saddy_girl

"ตัวเราก็ห่างกันแล้ว   อย่าพยายามทำให้ใจเราต้องห่างกันอีกได้ไหม"
...ฉันเป็นเพียงเด็กผู้หญิงกะโปโลคนหนึ่ง ที่บังเอิญได้เจอกับเจ้าชาย....
ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่คนอย่างฉันจะมีโอกาส ได้เจอสิ่งที่วิเศษสุดแบบนี้
...
......
ความรักของเราเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ และเบ่งบานสดชื่น เหมือนดอกไม้เมืองหนาว ที่ดอกสวย ก้านโต ชูคอในสวน...รับแสงอาทิตย์ในวันฟ้าใส...
...ทุกๆอย่างดำเนินไปด้วยดี ฉันมีเขาไว้คอยจูงมือออกเดินไปข้างหน้า จากเด็กน้อยกะโปโลคนหนึ่ง ก็เริ่มหัดเดินออกสู่เส้นทางสายใหม่ ที่ท้าทายน่าค้นหา ฉันต้องเรียนรู้อีกมาก ในอีกสังคมหนึ่งหรืออีกชีวิตหนึ่งที่ฉันไม่เคยพบเจอ
....
......
เจ้าชายของฉันสอนให้ฉันอยู่ในสังคมของเขา สอนให้ฉันเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ใหญ่ หัดวางตัวเมื่ออยู่ต่อหน้าฝูงชนและหมู่เพื่อนๆ....และฉันยินดีที่จะทำอย่างที่เขาต้องการ เพื่อให้คนเหล่านั้นยอมรับในตัวฉัน
....ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากให้ฉันเป็น ฉันทำให้ได้ แม้กระทั้งต้องเปลี่ยนตัวเอง หรือนั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบหรือต้องการเลยแม้แต่น้อย
.....
......
ฉันกับเขาเราอยู่ไกลกัน...ฉันเรียนอยู่อีกที่นึง..เขาก็อยู่อีกที่นึง ต่างคนต่างมีภาระ ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะหนักกว่าฉันมาก จากการเป็นนักศึกษาป.โท ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ.....แต่ตลอดระยะเวลาที่คบกันเขาไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกถึงความห่างเหิน หรือหวาดระแวงเลยแม้แต่น้อย เรา2คนดูแลกันและกันมาตลอด โดยเฉพาะเขาที่ดูแลฉันเป็นอย่างดี เหมือนฉันเป็นเด็กที่ต้องคอยอุ้มไว้กับตัวตลอด....หากปล่อยให้ทำอะไรเองเป็นต้องล้มเหลวแน่.....ดังนั้น จึงไม่มีอะไรที่ฉันจะไม่เชื่อฟังเขา ฉันทำตามที่เขาต้องการทุกอย่าง.....ทุกอย่างจริงๆ
.........ทำยังไงได้ฉันรักเขา อยากจะให้เขารักฉัน และรักนานๆตลอดไป........มันก็เป็นเช่นนั้น สิ่งที่ฉันทำ ทำให้เขารักฉันและพร้อมจะให้ฉันได้ทุกอย่างเช่นกัน
................เวลาผ่านไป3ปี............เขายังคงปฏิบัติกับฉันเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน
...ฉันมีความสุข ทุกๆอย่างดูดีไปหมด การเรียนก็ดี เพื่อนฝูงก็ดี สังคมก็ดีพร้อมเพราะทุกคนยอมรับในตัวฉัน........วันนี้ฉันไม่ใช่เด็กกะโปโลอีกต่อไปแล้ว!!!!
.....
........
ความหยิ่งผยอง....ลืมตัวและกำพืดของฉัน มันทำให้ฉันพลาด.....ความหลงผิดคิดว่าเขารักฉันมาก และไม่มีวันแปรเปลี่ยนไปจากฉันได้.....ทำให้ฉันชะล่าใจ
.....ละเลยที่จะใส่ใจ และเข้าใจเขาเหมือนก่อน ความรักที่เขามีให้ฉันมันมากมายเหลือเกิน จนมันทำร้ายฉันโดยไม่รู้ตัว ฉันกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล อยากได้อะไรต้องได้ เพราะเขาไม่เคยที่จะปฏิเสธแม้ครั้งเดียว
.....
.......
วันนึงก่อนวันเกิดของฉัน เหมือนดังทุกๆปีที่เขาจะต้องมีของขวัญมามอบให้ และมันก็ต้องเป็นของขวัญที่สุดวิเศษ แต่ในปีนี้ทุกๆอย่างทำให้เขาไม่สามารถนำของขวัญมามอบให้กับฉันได้....ฉันเข้าใจและบอกกับเขาด้วยความหวังดีว่าไม่ต้องมา....
.....แต่เขากลับนำของขวัญมามอบให้ฉัน โดยมาก่อนกำหนด1วัน ซึ่งเดินทางมาไกลพอสมควร ใช้เวลาครึ่งวันเห็นจะได้กว่าจะมาพบกับฉัน....เขาเลือกที่จะโทรมาบอกกับฉันว่ามาพบนำของขวัญมาให้ ด้วยความห่วงและโมโห ฉันจึงด่าว่าเขาสารพัดถึงความไม่เชื่อฟังในคำบอกกล่าวและข้อตกลงของฉัน
....
......
เขาเสียใจมาก  ทิ้งของขวัญฝากไว้และจากไป.........
ฉันรีบ....มาพบเขา แต่สายเสียแล้ว.....เขาไม่อยู่...ฉันหยิบของขวัญขึ้นมาพร้อมช่อกุหลาบขาวช่อโตที่นับแล้วมีจำนวนดอกเท่ากับอายุฉันพอดี ช่างสวยงามและประทับใจอะไรเช่นนี้...ฉันหยิบช่อกุหลาบขึ้นมาหอมพร้อมน้ำตาที่หลั่งไหลไม่ยอมหยุด....
....
......
วันนี้ฉันรู้สึกว่าสูญเสีย...ไม่เหลืออะไรอีกแล้วต่อจากนี้
....ฉันพยายามติดต่อเขา ทำทุกๆอย่าง จนไม่เหลือค่าอะไรไว้อีกแล้ว แต่ฉันเลือกที่จะทำ ยอมเพื่อจะให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันรับไม่ได้ที่เขาเปลี่ยนไปเหมือนคนละคน จากที่ฉันเคยได้ เคยเป็นผู้รับมาตลอด วันนี้กลับเป็นฉันที่พยายามที่จะให้เขาบ้าง เพราะฉันได้เรียนรู้แล้วว่า การไม่รู้จักดูแลรักษาหรือใส่ใจในความรู้สึกของคนที่รักเราแล้ว ผลร้ายจะเป็นอย่างไร....
.....
........
เมื่อก่อนต้องได้ๆๆๆ...แต่วันนี้เหลือแค่ไม่เป็นไร..ความรู้สึกมันช่างทรมาน เหนื่อยเหลือจะทน.....มันเหมือนกับฉันวิ่งตามเขา โดยที่เขาไม่เคยแม้แต่จะหันกลับมามอง หรือหยุดเพื่อจะรอฉัน....ฉันให้เขาไปหมดแล้ว...แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดรอฉัน วันนี้ฉันเสียน้ำตา ในสิ่งที่ฉันทำไป และเสียใจที่ฉันไม่ยอมรักตัวเอง...จนเหมือนทำตัวไร้ค่าไม่มีราคา....เขาถึงวิ่งหนีฉันออกไปไกลเรื่อยๆ......เพราะเป็นผู้หญิงงี่เง่าคนหนึ่ง......
....
.......
....วันนี้ฉันหยุดแล้ว ไม่วิ่งตามเขาอีก เพราะความเหนื่อยจนแทบขาดใจ จึงหยุดพักและเวลานั้นเองที่ฉันได้หยุดมองตัวเอง ถามถึงตัวฉันบ้างว่ามันเป็นยังไง สบายดีบ้างไหม ....ฉันพบว่าตัวฉันไม่ไหวแล้ว ถึงเวลาที่จะหยุดและหันกลับมาดูแลตัวเองเสียที เมื่อก่อนจากเคยได้แล้วไม่ได้ ยอมที่จะแก้ไขแต่เขาเลือกที่จะไม่รับ แล้วทำไมยังดึงดันที่จะฝืน.....
....
.......
ใช่สินะ...ฉันฝืนมันมาตั้งแต่แรก ระหว่างเราไม่มีอะไรเหมือนกันเลยแม้แต่น้อย ห่างกันเหมือนคนละขั่ว......
.....อายุ......ฐานะ.......การศึกษา.......สังคม.......ที่อยู่อาศัย.......หรือแม้แต่สภาพทั่วๆ.......นิสัยใจคอ......เราฝืนตัวเองสิ้นเชิง..........
.....สมควรพอเถอะ..........
เวลาผ่านไปนาน ฉันเริ่มเรียนรู้และอยู่กับตัวเองมากขึ้น จนพบว่าฉันไม่มีเขาฉันอยู่ได้ ไม่เหมือนก่อนที่เดินยังเดินไม่เป็นเลย เป็นเขาที่คอยจูงมือ เหมือนสุนัขที่โดนจูงจมูก....ฉันกลับมาเป็นตัวเอง และโตขึ้นจริงๆจากประสบการณ์ที่ได้สอนฉันมา.....วันนี้ฉันจึงเป็นคนใหม่
.....จนเขากลับมา พร้อมทั้งคำขอโทษและต้องการทุกอย่างกลับมาดังเดิมฉันยอมและยอมแบบนี้ 5ครั้ง แต่ทุกครั้งก็กลับมาอยู่ ณ ที่เก่า ไม่มีอะไรดีขึ้น ......
...
.....
มันเพราะอะไรถึงทำให้เป็นแบบนี้ เพราะความห่างที่ฉันพยายามดึงมันเข้ามาหา จนมันตึงดึงไม่ได้อีกแล้วจนต้องดีดตัวกลับไปหรือเพราะฉันที่เลว ไม่รู้สึกค่าของสิ่งดีๆที่มีอยู่แล้วปล่อยปละละเลยจนทำร้ายตัวฉันเอง
Saddy_girl