แนนไปหาหมาก
"หิวไหม"หมากถาม
"หิว"แนนตอบ
"กินไร"หมากถาม
"กุ้งเผา"แนนตอบ
"ร้านทำกินเองเหรอ"หมากถาม
"อือ"แนนตอบเซ็งๆ
"ไม่เอา เราเหม็น"หมากตอบ
"แพ้เหรอ"แนนถาม
"ไม่ แต่กลัวเสื้อเหม็น"หมากตอบ
"เฮ้ย รักจริงป่ะวะ แม่กรูแพ้ ยังทำให้กรูกินเลย"แนนพาลใส่หมาก
"งั้นก็ให้แม่...เมิงมาทำให้กินป่ะ"หมากว่าแล้วเดินจากไป
หลังกลับถึงบ้านแนนก็พยายามโทรง้อหมากแต่หมากไม่รับ เธอจึงถอนหายใจ
"เป็นไร"พ่อแนนซึ่งนั่งทำขนมปังสังขยาถามเธออย่างเป็นห่วง
"พ่อคนบ้า ต้องง้อยังไง"แนนถาม
"แฟนเหรอ"พ่อถาม
"อือ ..ว่าไงล่ะพ่อ ง้อยังไง"แนนถามต่อ
"แนนบอกว่ามันบ้าไม่ใช่เหรอ คนบ้า มันไม่ผิด เดี๋ยวมันก็ง้อเราเอง"พ่อปล่อยมุข
"โหพ่อเอาจริงเดะ"แนนว่า
"ไม่รู้ แต่คนเราก็อยากให้ใครๆทำดีกับเราทั้งนั้น"พ่อกล่าว
"ทำดีอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าแนนคิดจะให้อะไรแบบไม่เคยให้มาก่อนได้ไหมพ่อ"แนนว่า
"ก็คงได้ แล้วแนนอยากให้อะไรล่ะ"พ่อถาม
"เค้กวันเกิดเอาแบบทำเองเลย พ่อช่วยแนนนะ"แนนออกความเห็น
"ให้พ่อทำอะไรให้อีกล่ะ"นาเข้ามาขัดจังหวะ
"ให้พ่อทำ ไม่ใช่ให้นาทำ นาจะยุ่งอะไรกับแนนเนี่ย"แนนเอ็ด
"พ่อเป็นเบาหวาน"นาว่า
"แล้วไง"แนนพูด
"นามาช่วยแม่ตากผ้าหน่อย"เสียงแม่ดังขัดจังหวะขึ้นมา นาเลยต้องแยกออกไป
"อย่ามาให้พ่อทำอะไรแผลงๆอีกนะแนน"นาว่าแล้วเดินไป
"พ่อเบื่อนาอ่ะ พ่อไม่ต้องทำหรอก เตรียมของให้แนนเดี๋ยวแนนทำเอง"
พ่อแนนเตรียมของให้ดูแนน เงอะๆงะๆทำไม่คล่องเลยถามอย่างห่วงใย
"แนนให้พ่อช่วยไหม"พ่อห่วง
"ช่วยก็ได้พ่อ เค้กมันจะไม่เป็นเค้กอยู่และเนี่ย"แนนว่า
"อยากได้เค้กอะไร"พ่อถาม
"เค้กช็อกโกแลตพ่อ ใส่เหล้าด้วยนะ"แนนบอก
"แนนกินเหล้าเหรอ"พ่อไม่พอใจ
"เปล่าแฟนแนนกิน แนนไม่เคยกิน"แนนบอกตามตรง
"ดีละ เตือนตัวเองได้อย่างนี้ พ่อก็หายห่วง"พ่อทำเค้กให้ด้วยตนเอง ชิมด้วยตนเอง เลยลืมว่าเป็นเหล้า และเหล้าแรงขาเลยเริ่มบวม แต่แนนไม่สังเกตเห็น พ่อเริ่มเห็น แต่ก็คิดว่าอีกสักครู่คงหายเลยไม่ได้กังวลอะไร
เมื่อเค้กเสร็จ แนนก็ตรงไปที่บ้านหมากทันที