ลุล่วง

pigstation

เมื่อกาลเวลาเคลื่อนคล้อย เราก็ล่องลอยไปตามกระแสกาล ทั้งล่วงเลยผ่านที่อยากปล่อยลอยแพ ทั้งที่ปรารถนากอบเก็บเย็บติดสมอง  จนเรามีเวลาเป็นของตัวเราเองอยู่ในกำมือ เราจึงแบมันออกมาดูว่า จะเอามันไปไหนดีให้คุ้ม
ครั้นจะเอาเวลาไปจำหน่ายจ่ายแจกให้ใครอื่น ก็ใช่ว่าเค้าจะยินดีด้วย เพราะเวลาเป็นของได้เปล่าเท่ากันทุกคน แต่ความพิเศษของเวลาคือมันเหมือนกล้ามเนื้อ หากเราบริหารเวลาให้เป็น เราจะแข็งแรง มีภูมิคุ้มกันเพิ่มขึ้น จนอุปสรรคไม่อาจกล้ำกรายร้ายต่อเราได้ ดังนั้นเวลาจึงตกเป็นของเราโดยสมบูรณ์ แต่หลายคนก็ตกเป็นทาสของเวลาอย่างโงหัวไม่ขึ้น โดยคิดว่าเดี๋ยวเวลาหมด ต้องรีบกอบโกยโหยหา แต่สุดท้ายเวลาสำหรับปรนเปรอตัวเองให้เริงสุขนั้น มันแทบไม่มีพอที่จะรินรดหัวใจเหี่ยวแห้งกร้านจากการงานแผดเผาเร้ารุมสุมทรวง ให้ได้เงินมากองท่วมตาตุ่ม คงไม่คุ้มหากไม่มีเวลาไว้ฆ่าเล่น
จากความสัมพันธ์ จากความคุ้นเคย จนกระทั่งลองคิดว่ามาไว้ใจกันดูจะเป็นไรไป  มันล่อลวงให้เรามาร่วมชะตากรรมกันอีกครั้ง เพื่อพานพบกับคำว่า มิตร เมื่อหมายมั่นว่ามิตรนั้นมีแล้ว ก็ให้อุ่นใจ เนื่องจากเรานั้นเกิดมาท่ามกลางวงล้อมของวงศาคณาญาติก็แท้จริง หากแต่ว่าเราต้องเติบโต  ขับถ่าย ตามลำพัง จะว่าโดดเดี่ยวในความอบอุ่นก็ใช่
การมีมิตรมากแต่ปริมาณนั้นเป็นมารอย่างหนึ่ง การมีมิตรแท้แม้มีน้อยก็เหมือนมีมิตรแท้ประกันภัย การเดินทางของเราไตรภาคีจึงเริ่มต้นขึ้นที่ ปิง-วัง-ยม-น่าน เมืองปากน้ำโพ เมืองน้ำหลากคนหลายมาสมทบพบเจอกัน แววตาดั้งเดิม และล่วงรู้ถึงกมลสันดานของกันและกันมันช่างน่าหัวนัก เพราะการหักหลังหรือทรยศนั้นไม่ใช่บริษัทที่ต้องมีจำกัด มันไม่จำกัดจำเขี่ย สัตว์หน้าขน คนเพศไหน ก็ล้วนไว้ใจได้ยาก ต่อให้แบหัวใจออกมาให้กันอยู่บางทีมันก็เยี่ยวรด แถมเอาตีนย่ำหัวใจกันอย่างไม่กริ่งเกรง
เริ่มต้นด้วยการบรรจุสรรพาหารลงกระเพาะขนาดบรรจุ 4 ลิตร จึงเริ่มบ่ายหน้าฝ่าความมืดมนแห่งห้วงรัตติกาล ตลอดเส้นทางทั้งเรื่องเก่าเล่าขานระดับตำนาน กระทั่งถึงเรื่องล้ำหน้าหาอนาคต ถูกขุดคุ้ยตะกรุยออกมากองท่วมห้องโดยสารรถยนตร์ ยามกระเพาะปัสสาวะปวดเปล่งตัวต้องเอาไปปลดปล่อยให้หานเป็นปลิดทิ้งก็แวะพักตามสถานีบริการน้ำมันตามรายทาง
ไม่กี่ชั่วเพลาเลยมาถึงยังด่านหน้าแห่งบูรพนครา นาม ชลบุรี ได้แวะเข้าคำนับคารวะแด่
นางใหญ่แห่งเวียงเหนือ เพื่อเสด็จประพาสทางวิชาการ แม่นางเจ้าเนื้อ และดำขำทั้งสองขอเฝ้าถวายการปรนนิบัติพัดวีต่อแม่นางใหญ่ในราตรีนั้น ปล่อยให้จอมยุทธไร้กระบวนท่าและไร้อีแปะ (สกุลเงินในขณะนั้น) ออกไปเลียน้ำค้างต่างสุรารส ท่ามกลางคมเล็บลมทะเลร้ายกาจกรีดกลางใจ
จวบจนรุ่งเช้า ตะวันออกตัวมาทักทายจึงเคลื่อนกายออกหาความสุขที่เล่าขานว่าอยู่กลางทะเล มันมีนามว่า เกาะ  เสมือนการได้เกาะเกี่ยวผู้มีพระคุณกินก็ให้สบายอุรานัก เสมือนเกราะแกร่งกล้ากันภัยก็ให้มั่นใจว่าชีวิตยัง
ที่นั่นคือ เกาะเสม็ด ย่านระยอง เมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้วอย่าหมายว่าจะเป็นหนึ่งเดียวได้ ถึงเรือล่มก็ต่างคนต่างจมอยู่ดี อย่าไปหลงเชื่อคำโบราณเลย ต่อให้ลงทะเบียนวิชาเดียวกันก็ให้ได้เกรดต่างกันราวฟ้ากับดิน คนเราโชคชะตาฟ้าลิขิตให้ผิดแผกแตกต่างกัน ไม่มีใครเดินทับรอยเท้ากันได้หรอก แม้แต่จะวัดรอยเท้ายังยากยิ่ง (ให้วัดรอบอกยังคะเนได้ว่าคัพใด)
ฝ่าคลื่นนับหมื่นแสน ฝ่าผู้คนหลั่งไหลจากชายฝั่งสู่ชายหาดแห่งแผ่นดินซึ่งน้ำอุ้มอยู่ ตัดขาดแต่ไม่ตัดสิ้น ที่นี่มีอาณาจักร 7-11 ตั้งตระหง่านยังเบื้องหน้า อ้าแขนเตรียมล้วงกระเป๋าเราอย่างสะดวกทุกเสี้ยววินาทีที่ตื่นอยู่และอยากยิ่ง ไม่พ้นต้องยัดเยียดสสารผ่านสู่ผัสสะของเราทั้งปวงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
กระโจมหรรษาอ้าปากกลืนเราเข้าไปดังครรภธโภทแห่งมาตา นอนนิ่งนับเสียงคลื่น ตื่นมาก็นับเม็ดทรายเล่น ปล่อยให้ลมล้วงร่างกายลึกลงไปเรื่อยจนร้อนรนในใจนั้นละลายไปจนหัวใจละเลงสุข
ต่างคนต่างเดินเข้าหาความสุขกันจ้าละหวั่น จะเป็นสุขเดี่ยว สุขหมู่ สุขคู่ ทุกคนต่งเชื่อว่าทะเลสีเขียวมรกตแห่งนี้มีความศักดิ์สิทธิ์พอที่จะปัดเป่าเอาความหน่ายแหนงให้แล้งหายไปชั่วครู่
แต่ละผู้คน แต่ละตำแหน่งต่างต้องการเพียงน้ำทะเลเค็มๆสีเย็นตาเท่านั้น แล้วไยก่อนหน้านี้ในกระแสสังคมไยทุกคนต้องแหวกว่ายให้มันว้าวุ่น ไม่ปล่อยให้คลื่นชีวิตมันไหลไปตามยถาธรรม
ได้มีโอกาสส่งผ่านยุทธศิลป์สู่ใจดวงน้อยของยุวมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ล้ำ ล้วนเป็นลูกท่านหลานเธอทั้งสิ้น ได้ความเป็นมงคลคืนกลับมาด้วยนามบัตรนี้ 
เชื่อว่าในภายภาคหน้าราชสำนักจักต้องเปิดรับจอมยุทธตูดหมึกอย่างเราเข้าไปชุบตัว และจากระบี่ไร้
ประทาน  จักต้องมีสุราชั้นเยี่ยม มีนารีชั้นเชิงไว้คอยขยับสุข ขยันเสพอย่างแน่แท้
ถอยกลับมายังโลกใบเก่า  ค่อยจากจรกันไปตามแต่วิถีทางของแต่ละคน จะเพื่อนเก่า ญาติแก่  เราล้วนแต่พึ่งอาศัยกัน
เห็นไหมดาวแอบจูบจันทร์ เมฆแอบพลอดรักกัน ณ โพ้นฟ้า   หากเราหอบรักให้เต็มใจที่ใสจริง ต่อให้เจอซ่นตีนก็ซ่นตีนนางสาวไทยละว้า
ขอบคุณประเทศไทยที่มี ราชอัจฉริยาธิราช ใช้แลสรรพศาสตร์ สรรพศิลป์ เสกสร้างแผ่นดินดีนี้ให้ไพร่ฟ้าได้ดำรงชีพได้   ยามใด ยามนั้นให้ทำดีถวายในหลวงไซร้  คือหน้าที่และลมหายใจทุกฟืด
การได้ชมภาพยนตร์เรื่อง ทวิภพ คือการได้ตรวจสอบว่า เรา จะ พลี อะไรให้ชาติได้  เพื่อว่าป้องกันความอัปรีย์ต่อมาตุภูมินี้ ใช่จะเพียงอาณาเขตแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ มันหมายถึง โลกและจักรวาลทั้งมวลนี้แล