..ความทรงจำ..

keekie

ฉันมักจะสะพายกล้องตัวเก่งไปไหนมาไหนด้วยเสมอ...
	
	กล้องใส่ฟิล์มรุ่นเก่า...
แช๊ะ....แช๊ะ				

ฉันถ่ายภาพบ้านของฉัน...ทุกมุม...ไว้อวดเพื่อนๆ ว่า ..นี่แหละบ้านฉัน..น่ารักล่ะสิ...
	แม้แต่เจ้าตุ๊กตากบตัวเขียว...ตัวเล็กนิดเดียว...ที่นั่งอยู่บนกระถางต้นไม้ในสวนเล็กๆ ที่บ้านฉัน...
	มันยังไม่รอด...เงื้อมมือฉันเลย...				

ฉันถ่ายภาพเพื่อนๆ ยามเรามีสังสรรค์กัน...ใครหั่นผัก - หน้าเครียด ...ใครทอดปลา - หน้ามัน...
	มีรูปสวยๆ ที่แอ๊คท่ากันได้ไม่กี่รูปซะล่ะมั้ง...ส่วนใหญ่ .. เป็นภาพแข่งกัน...
	ว่าใครจะอ้าปากได้กว้างกว่ากัน...เวลาตักอาหารที่ทำด้วยฝีมือพวกเรา...เข้าปาก...				

ฉันถ่ายภาพ...พวกเรา...กับท้องทะเล...และภูเขา...
ยามเราไปสร้างความเฮฮากันบนเกาะนางยวน..				

แล้วภาพนี้...เราสร้างวีรกรรม...โดยการ หอบอาหารกล่อง ว่ายน้ำ จากเรือ 
	ไปนั่งทานบนโขดหินกลางทะเล จนฝรั่งที่นั่งเรือผ่านไปผ่านมา โบกมือทักทายกันใหญ่..
	แล้วก้อถ่ายรูปพวกเราด้วย...รูปนี้ฝีมือ Gary งัย...หนุ่มอเมริกัน...ถ่ายไว้ให้...
	ตอนนี้ ... กลายเป็นเพื่อน chat ของพวกเราไปแล้ว...				

ฉันถ่ายภาพ...กิ่งก้านของต้นหูกวาง...ยามนอนบนเตียงผ้าใบ...ใต้ต้นมัน..				

ฉันถ่ายภาพ...สายรุ้ง...ที่ทอดผ่านสายน้ำ...ตอนพวกเราไปน้ำตกทีลอซู...
	เป็นภาพที่ฉันประทับใจมาก...				

รูปนี้...ตอนคริสมาสต์ที่ผ่านมา...พวกเราฝ่าฝูงชนไปดูไฟ...
(เอ..ที่บ้านไฟเข้าไม่ถึงหรืองัย??)				

รูปนี้...เพื่อนไม่ทิ้งกัน...ยามเราร่วมทาง...				

แล้ว...นี่ก็ฉัน...ตอนตื่นตีสี่...เพื่อเดินทางฝ่าหมอกหนาในตอนเช้า...
	พร้อมความหนาว ณ อุณหภูมิ 7 องศาเซลเซียส...
	ตะเกียกตะกายปีนขึ้นไปบนดอยหัวหมดในความมืด...
	เพราะไม่มีใครเอาไฟฉายมาซักคน...อาศัยแสงไฟจากโทรศัพท์มือถือ...
	เพื่อได้ภาพนี้....				

รูปถ่าย ... กับมิตรใหม่ ... ที่เริ่มต้นจากความยากลำบาก ...
ตอนถ่ายรูปนี้น่ะ...ฉันยังไม่รู้จักชื่อเลยซักคน...

	บางมิตรภาพ ... เริ่มต้นจากภาพถ่ายนี่ล่ะนะ...				

แม้กระทั่ง....เพื่อนซี้กะลุง แมคโดนัล...				

ยามฉันมองภาพถ่ายเหล่านี้...ฉันรู้สึกได้ถึงบรรยากาศ ณ ตอนนั้น.. 
	ทุกภาพ...เหมือนมีชีวิต...เต้นเร่าในความรู้สึกทุกครั้ง...ยามได้มอง...

	ฉันรัก...ความรู้สึก...ในภาพถ่าย...

	มีบางภาพ...กระจ่างชัดในความทรงจำ...
	แม้ภาพนั้นจะไม่ได้อยู่ตรงหน้า...
	แต่ฉันจดจำมันได้เสมอ...

	มันจะประทับอยู่ในใจฉันตลอดกาล...