รักเท่าชีวิต หรือไม่มีใครเท่าชีวิต

บาบอ

      วันฟ้าใส ผมตื่นมาดูทีวี การ์ตูน อย่างที่ชอบเป็นปกติ ชีวิตที่มีพี่สาวคอยเตือนเรื่องนี่โน่นนั่น แม่คอยดูแลเรื่องอาหาร การกิน หน้าที่ผมมีอยู่ไม่กี่อย่าง แต่ที่แน่ๆ อยู่เฉยๆ อย่าก่อเรื่องอะไร พอ !!! 

      พลบค่ำกินข้าวเย็น พ่อยังไม่กลับ พี่สาวติดงาน แม่กับผมกินข้าวเย็นอย่างเหงาๆ เพราะเราค่อนข้างพร้อมหน้า เวลากินข้าวทุกมื้อ   แม่หาเรื่องคุยเอ่ยขึ้นว่า 

แม่ :  อ้น 
ผม :  ครับ (ปากยังเคี้ยวอาหารฝีมือแม่ อร่อยที่สุดในสามโลก )
แม่ : รักแม่มั้ยลูก 
ผม : มองแม่นิดนึง ก้มหน้ากินต่อ ก็มันอร่อย
แม่ : รักมากแค่ไหน 
ผม : รักยิ่งกว่าชีวิต ผมรักแม่มาก แม่ก็รู้นี่ 
แม่ : งั้นแม่ถามอะไรอย่าง แม่ไม่ยิ้ม ทำหน้าเหมือนอยากกรู้คำตอบ 
ผม : คับแม่
แม่ : ถ้ามีถ่านไฟ ร้อนๆๆ มาก (แม่ย้ำว่า ร้อนมากกกกก)  วางบนมืออ้น กับมือแม่    อ้นจะเอาของใคร ออกก่อน ? 
ผม : ตากลิ้งไปกลิ้งมา คิดๆๆๆๆ    (ในใจคิดว่า เอาของใครออกก่อนดี) 
แม่ :  ฮ่าๆ จำไว้นะลูก อย่าชื่อว่าจะมีใครรักอ้นเท่าชีวิต เว้นแต่คำนั้นจะออกมาจากคำพูดของ แม่ กับ พ่อ 
ผม : อึ้งและคิดต่อได้อีก หลายปี จนวันนี้ วันที่ผมพิมพ์ให้พวกคุณอ่าน     ผมจะมีลูก ผมจะเล่าให้ลูกผมฟัง ว่าย่าเคยเล่าให้ฟังแบบนี้ ผมหวังว่าลูกผมจะมีสติ และมีรักอย่างมีเหตุผล ผมรักแม่ พ่อ ครับ 


05-06-2556 
อ้น.