อัลมิตรา

.
ไอศกรีมหมดแล้ว.. ฉันยังไม่อยากลุก เอาน่า รอ .. อีกสักคนสองคน
ไม่รู้เหมือนกันว่า รอ..ทำไม  เพราะฉันไม่อยากให้ความรู้สึกบางอย่างค้างคานี่นา
แม่บ้านใส่ฟอร์มชุดเหลืองเดินผ่าน เราต่างส่งยิ้มให้กัน
แม่บ้านถามฉันว่า .. "ทำไมมานั่งตรงนี้ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
(คงคิดว่าฉันเดินไม่ไหว เป็นลม หรือเป็นอะไรสักอย่างเลยมานั่งพัก ???)
ฉันก็ตอบไปว่า .. "เป็นหวัด รู้สึกคัดจมูกเลยออกมานั่งตรงนี้"
แม่บ้านหยอกฉัน .."กินไอศกรีม หรือคะ แล้วหวัดจะหายได้ไงคะคุณ"
ฉันอ้อมแอ้มตอบ .. " แหะ แหะ แม่นแหล่ว จั๋งซี้มันต้องถอน"
พอฉันจะลุกขึ้น (รู้สึกเขิน เพราะถูกจับได้ว่ากินไอศกรีมตอนเป็นหวัด) 
แม่บ้านก็รีบทำท่าเข้าประคอง แต่ฉันก็ปฏิเสธความหวังดีนั้นไป
โธ่ ! บาดเจ็บที่แขน แต่ขาสองข้างยังดีอยู่ เดินได้อยู่น่า 
ฉันรีบบอกแม่บ้านว่า "ไหวน่า เดินได้ เดินได้"
แต่ฉันก็เดินไปได้ไม่ไกล และต้องหันกลับมาตรงคูลเลอร์น้ำอีกที
แม่บ้านคนนั้น กำลังยกคูลเลอร์ถังที่ไม่มีน้ำออกจากแทงค์ของมัน 
และยกคูลเนอร์ที่มีน้ำวางขึ้นแทน 
ฉันน่ะ ก็อยากจะช่วย แต่สังขารของตัวเองสิ ไม่ไหว 
ถ้าไม่ติดที่เฝือกอ่อนก็คงจะยกตั้งแต่แรกแล้ว
พอแม่บ้านจัดการเรียบร้อย กำลังจะเดินลงไป 
ก็คงจะรู้สึกว่าถูกมองอยู่มั๊ง จึงแหงนขึ้นมาสบตาฉัน
ฉันยิ้มให้ และกล่าวคำขอบคุณ 
ส่วนแม่บ้านคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร นอกเสียจากยิ้มตอบ