ของขวัญจาก...เพื่อน (2)

ศพเดินได้

รุ่งเช้าพระอาทิตย์เกิดใหม่อีกครั้ง ป้าลีพาผมไปที่นั่น อยู่ไม่ไกลนัก ถัดจากที่ที่เราอยู่สัก 3-4 หลังเห็นจะได้  ป้าลีเดินไปกดออดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
          อ้าว. ลมอะไรพามาหาฉันนี่.ลี หญิงวัยกลางคนเปิดประตูออกมาหน้าบ้านเอ่ยขึ้นเมื่อป้าลีเลื่อนมือลงจากการกดออด  ฉันอยากขอร้องเธอสักนิดได้ไหม.ดาว เมื่อวานญาติฉันมาที่นี่  เขาพาลูกชายมาด้วย  เห็นว่าไม่มีเพื่อนเล่น. ฉันจึงอยากจะพามาเล่นกับลูกสาวเธอ
          ได้สิ. คิดว่าลูกสาวฉันคงจะดีใจ
          ขอบใจมาก.โชคดีที่มีเธอเป็นเพื่อนบ้านที่ดี  อยู่ที่นี่นะนพ ป้าลีหันมาพูดกับผม เดี๋ยวป้าลีจะมารับ ตอนเวลาอาหารเที่ยง
          ครับ  ผมกล่าวป้าลีก็เดินกลับไป
          มาทางนี้สิจ้ะนพ. ชื่อนพใช่มั้ย น้าจะพาไปหาเพื่อนของเธอ  ผมเดินตามเธอไป  อันที่จริงผมไม่ได้ตื่นเต้นหรือดีอกดีใจเลยสักนิด   ผมกลับอึดอัดและน่าเบื่อที่ได้อยู่ที่นี่มากกว่า  ทำไมผมต้องมาเสียเวลาในที่ ๆ น่าเบื่อแบบนี้.ธรรมชาติ.สวนหย่อม.ใช่แล้ว ที่นั่นคือที่ที่ผมรักและคิดถึงผมอยากจะไปที่นั่น
           เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง  น้าที่ชื่อดาวก็เปิดประตู  ข้างในห้องมีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ รุ่นเดียวกับผม  เธอคือเด็กคนที่ผมพบเมื่อวานนี้.
           นี่ไงจ้ะเพื่อนเล่นของเธอ ทำความรู้จักกันหน่อยนะ
           สวัสดีจ้ะ.ชื่อใบฝ้ายนะ
           ครับ ผมตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ 
           เล่นด้วยกันจนถึงเที่ยงนะ.เดี๋ยวแม่จะไปทำอาหารสำหรับมื้อเที่ยง  เธอพูดกับลูกสาวของเธอแล้วเดินออกจากห้องไป
           ได้พบกันอีกเป็นครั้งที่สอง เธอพูดด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ. ผมไม่ทักตอบ  แต่ดูเธอจะอ่านความต้องการของผมได้  มานี่สิ ตามฉันมา  เธอพูดพลางจับมือผมแล้ววิ่งลากผมออกไป
           เธอจะพาฉันไปไหน. เอ่อ
           ใบฝ้ายจ้ะ . ฉันจะพาเธอไปที่ที่เธออยากไปไง 
           ผมเงียบสนิทตาจ้องมองไปที่เธอผมปล่อยใจให้ร่างกายวิ่งไปเองตามธรรมชาติ  ความรู้สึกนึกคิดของผมไม่ได้จับอยู่ที่การก้าววิ่ง หรือจังหวะการวิ่ง เพียงแต่จับอยู่ที่เธอ เธอผู้เดียว  น่าประหลาดใจ.มันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของผม  ผมไม่เคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แต่ผมพยายามข่มความรู้สึกนั้นไว้
           เสียงของแมลง.นก.ส่งเสียงร้องผลัดกับเสียงโบกพัดของกิ่งไม้ใบไม้ที่เสียดสีกันราวกับเสียงดนตรีที่บรรเลงจากสวรรค์  กลิ่นอันหอมหวนของดอกไม้นานาพรรณ   แสงแดดสาดส่องทอดเงาตามกิ่งไม้ต้นไม้  ผมได้อยู่กับเพื่อนที่รักของผมอย่างที่ผมต้องการ
           เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยากมาที่นี่ ผมถามเธอทันทีที่มาถึง
           ฉันรู้ว่าเธอชอบมันเหมือนกับที่ฉันรู้ว่าฉันชอบมัน
           เธอชอบที่นี่หรือ
           ฉันรู้สึกดีที่ได้อยู่ที่นี่ ใบฝ้ายพูด.ผมและเธอนิ่งเงียบสักพัก เธอก็ชวนผมไปนั่งริมบ่อปลาด้วยกัน  เราสองคนค่อย ๆ หย่อนก้นนั่งลงบนที่ที่เหมาะจะเป็นที่นั่งได้
           นี่. ฉันถามเธอครั้งที่สามแล้วนะว่า..
           นพ.ฉันชื่อนพ 
           นพเหรอะ.ดูสินพ.เธอรู้มั้ยนั่นปลาอะไร เธอถามผม
           ปลาหางนกยูง
           ใช่ . ดูตัวนั้นสิท้องป่องเชียว  อีกไม่นานมันคงออกลูก   เธอชื่นชมปลาอย่างน่ารักน่าชัง  ผมดูเธอมีความสุขมาก . ผมมองเธอและบังเอิญสายตาก็ไปกระทบกับสร้อยคอของเธอ เป็นสร้อยคอที่มีตัวอะไรสักอย่างแต่ผมนึกไม่ออก มันเป็นแมลงที่เคยเกาะจมูกผมในครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ มันอัดอยู่ในกรอบ ผมจึงถามเธอด้วยความสงสัย  
           สร้อยคอนั่น?
           สร้อยคอ? นี่หรือ
           ใช่.สวยดี ตัวที่อยู่ข้างใน เอ่อ..ชื่ออะไรน้าาา
           แมลงเต่าทองจ้ะ 
           ใช่ ๆ ฉันนึกออกแล้ว  ดูเธอจะชอบมันมาก ฉันเดาเอาน่ะนะ
           เธอเดาถูก ฉันชอบมัน นพ.เธอรู้มั้ยแมลงเต่าทองเป็นแมลงของพระเจ้ามันจะนำเอาความสุขความโชคดีมาให้แก่เรา 
           พระเจ้า?? ผมถามอย่างงุนงง มันคืออะไร
           ศาสดาของศาสนาคริสต์.  ฉันนับถือศาสนาคริสต์ ดังนั้นฉันจึงมีความเชื่อนี้ เธอเว้นช่วงไว้พักหนึ่งจึงถามขึ้นมาใหม่
           เอาหล่ะ  เธอถามฉันมามากแล้ว  ฉันถามเธอบ้างดีกว่า  เธอพูดในขณะที่นิ้วของเธอจุ่มลงไปในบ่อปลา
           ได้สิ ผมตอบตาพลางมองลงไปในบ่อปลา เห็นปลาหางนกยูงว่ายมาตอดนิ้วของเธอ
           ฉันอยู่ที่นี่มานาน  ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย  เพิ่งย้ายมาอยู่หรือ
           เปล่า. ฉันไม่ได้ย้ายมา  ฉันแค่มาพักบ้านญาติที่นี่ในช่วงปิดเทอมเท่านั้น
           งั้นหรือ  ฉันคิดว่าเธอเพิ่งย้ายมา
           ฉันเพิ่งมาที่นี่ได้เมื่อวันก่อนเอง วันที่ฉันพบกับเธอครั้งแรกนั่นแหละ แต่อีกไม่นานฉันก็ต้องไป
           ทำไม??
           ฉันมาอยู่ที่นี่แค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น
           งั้นหรือ น่าจะอยู่นานกว่านี้
           ฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้น.ใบฝ้ายแต่มันเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้ววันหนึ่ง ยังเหลือเวลาอีกมากก็จริง แต่เดี๋ยวเดียว.เดี๋ยวเดียวเท่านั้นที่ฉันต้องไปจากที่นี่----------นั่นเธอเป็นอะไร.ใบฝ้าย
           อ๋อ.เปล่าหรอกจ้ะ เพียงแต่คิดว่าฉันต้องเหงาแน่ถ้าเธอไปแล้ว 
           ทำไม?? ที่นี่เธอไม่มีเพื่อนหรือ
           ไม่มีหรอก. ที่นี่มีเด็กอยู่คนเดียวนี่แหละก็คือฉัน ฉันนึกว่าจะมีเพื่อนใหม่ซะแล้ว
           ฉันไม่เข้าใจอย่างหนึ่งทำไมเธอถึงได้ทำตัวเป็นเพื่อนกับฉัน
           เธอมีแววตาเศร้า.นพ  ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินคำนี้  อะไรนะ.เธอว่าอะไร
           ฉันเห็นตั้งแต่วันแรก. แววตาเธอเศร้ามาก เราเองก็เป็นเด็กเหมือนกัน แต่ฉันไม่เคยเห็นเด็กที่มีแววตาแบบเธอ  ให้ฉันรู้บ้างได้มั้ยนพ. เธอมีเรื่องอะไรหรือ??
           ใบฝ้าย!!ใบฝ้าย!! ผมหยุดและหันไปมองหาเสียงหนึ่งที่เรียกร้องชื่อของใบฝ้ายขึ้นที่หน้าสวนหย่อมเห็นแม่ของใบฝ้ายถือร่มกันแดดคันใหญ่
           มาเล่นกันที่นี่เองเหรอ.หาแทบตายแหน่ะ.  ไปเถอะ  ป้าของเธอมารับไปทานอาหารเที่ยงแล้ว.นพ
           อ้า..ครับ( ทำไมไวจังนะ ) ผมและใบฝ้ายลุกขึ้นจากหินที่นั่งอยู่และเดินตามแม่ใบฝ้ายไป
           เดี๋ยวทานอาหารเที่ยงแล้วมาเจอกันอีกได้มั้ย ผมหันมาพูดกับเธอ
           ขอโทษทีนะ พอดีว่าฉันต้องไปเรียนพิเศษช่วงบ่ายน่ะ. ขอโทษมาก ๆ เลยจ้ะ
           งั้นเหรอ..อือ..ไม่เป็นไร ไว้เจอกันวันหลังแล้วกัน ฉันไปก่อนนะ ไปล่ะ
           เดี๋ยว.นพ!!!  
           อะไร??
           ถ้าเธอมีเรื่องอะไรอย่าคิดที่จะไม่เล่าให้คนที่เธอรักฟัง     
           หา???   ผมไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูดเลยสักนิด แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นคนดีมากคนหนึ่ง เธอเข้าใจในสิ่งที่ผมคิดทุกอย่างและพูดมันออกมาเพื่อให้ผมสบายใจ.    
                                           ***********************