น้ำตากับห้วงเวลาของความรัก

นาย Za

............ในเวลานี้จะมีใครสักคนที่เข้าใจเข้าคำว่ารัก คงเป็นสิ่งที่ยากที่จะอธิบายคำว่ารักคำนี้ออกมาเป็นคำพูดได้ แต่เหตุผลข้อเดียวที่อยากจะเล่าคือ 
                                              "รักทำให้มีน้ำตา"
           
      ขอถามได้ไหมถ้ามีใครมาบอกเลิกกับคุณโดยที่คุณรักและแคร์เขามาตลอดคุณจะรู้สึกอย่างไร จะรู้สึกเหมือนผมไหม....ลองฟังดู......
 
      เย็นวันหนึ่ง......ของวันที่อากาศมืดครึ้มเพราะฝนนั้น ผมถือร่มสีชมพูคันหนึ่งที่ผมซื้อให้เธอเพื่อเป็นของขวัญย้อนหลังในวันวาเลนไทน์  ผมเดินไปหาเธอที่หน้าโรงเรียนที่เธอเรียนอยู่ ที่ตรงนั้น ที่ที่เราสองคนเคยเล่น กิน เดินเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกัน  .....แต่วันนี้ช้าจังทำไมเธอยังไม่ออกมานะ ผมรอแล้วรอเล่า จาก 3 โมงเย็น จน 6 โมงเย็น ผมยังไม่เห็นวี่แววของเธอ  ผมจึงตัดสินใจเข้าไปตามเธอด้วยความเป็นห่วง... ตามหาทุกที่ที่เธอเคยไปกับผม ที่ที่นอนเล่นกันตอนเย็น ให้อาหารปลาหลังสวนด้วยกัน ตอนนี้ไม่มีเธออีกแล้ว แต่ยังมีอีกที่หนึ่งที่ผมยังไม่ได้ไปหา คือที่ที่ผม...บอกรักเธอ... มันเป็นสถานที่หนึ่งที่ผมไม่เคยลืมไปได้ ...ม้าหินสีฟ้า ใกล้ต้นชบาสีแดง ....ผมจึงเดินไปหา ทันใดนั้น ภาพความรู้สึกดีๆที่เรียกว่ารักที่มีให้เธอนั้นมันหายไปกับรอยน้ำตาของผมที่หยดลงด้วยความน้อยใจ ผมเห็นเธอจู๋จี๋กับชายคนหนึ่งซึ่งผมอาจหล่อและรวยไม่เท่าเขา และเขาก็เห็นผม เขาจึงมาบอกผมด้วยความไม่ใยดีว่า "เราเลิกกัน" ผมคิดในใจว่าเธอต้องพูดกับผมอย่างนี้แน่แต่ผมไม่นึกว่ามันจะเป็นอะไรที่รวดเร็วขนาดนี้ ผมจึงถามเธอว่า แล้วเวลาที่เรามีให้กันละเอาไปไว้ไหน เธอตอบว่า เอาไว้ฆ่าความเหงาเท่านั้นแหละ ความตั้งใจที่ผมจะเอาร่มสีชมพูคันนั้นให้เธอไม่มีอีกแล้ว 
ร่มหลุดจากมือผมลงพื้น ผมเดินหนีไปกับคราบน้ำตาที่จะมีให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย ผมหวังว่าเธอคงมีความสุขกับรักที่เธอมีให้ชายคนนั้น 
แต่เธอไม่เคยมีให้ผมเลย..........
                       ..........รักยิ่งใหญ่จากชายที่รักจริง  นายซ่าส์..........