นวนิยาย:คิดจะรัก...ต้องพักรบ(ตอนที่7)

สุชาดา โมรา

เปล่าแต่ว่าผู้ชายคนนั้นหล้อหล่อละตัวเอง
บ้ายังมีแก่ใจมาเล่นอีกไปเข้างานเถอะ
กุหลาบสีขาวนี่กัญญาแทบจะกว้านเอามาหมดจากไร่ดอกไม้ที่มีที่นี่  วันนี้หล่อนต้องการให้มีเพียงกุหลาบสีนี้สีเดียว...กัญญาให้คุณวจีมารับดอกไม้  ขณะที่หล่อนกำลังแต่งตัวอยู่นั้นคุณวจีก็จะต้องแต่งเตรียมสถานที่ด้วยดอกไม้สดทั้งหมดและหล่อนเลือกแต่กุหลาบ...   ฝีมือการจัดดอกไม้ของคุณวจีอยู่พอประมาณ คุณวจีทำตามคำสั่งของกัญญาซึ่งจะเนรมิตงานนี้ให้เป็นเวทีสำหรับนางฟ้าเท่านั้นคุณวจีและลูกน้องจัดซุ้มและตกแต่งงานให้ดูราวกับสวรรค์บนดินเลยทีเดียวบ่งบอกถึงความมีรสนิยมของเจ้าของงานและความโรแมนติกของกัญญามากยิ่งขึ้น
กัญญาเป็นคนที่ทำอะไรได้หลายอย่างหากว่าเธอต้องการจะทำ  นิสัยของเธอเป็นอย่างนั้นเรียนรู้สิ่งต่างๆ และเอาจริงเอาจังกับมันสักระยะที่เธอเห่อและตื่นเต้นกับสิ่งนั้นๆ แต่พอความรู้สึกแต่แรกคลายหายไปหล่อนก็จะไม่ใส่ใจอีกเลย...กัญญาจึงเป็นคนเบื่อง่าย เธอมีอารมณ์ที่วูบวาบทั้งทางขึ้นและลง...  เธอไม่ค่อยได้อยู่ตรงกลางกับสิ่งใด ๆ ที่ผ่านเข้ามา เรียกว่าไม่มากเกินไปก็น้อยเกินไปเสมอและงานนี้ที่เธอได้เสกสรรขึ้นก็เพื่อให้แขกที่มาร่วมงานและลูกค้ารายใหญ่ได้จดจำภาพนี้ตราบนานเท่านานเลยทีเดียว
อ้าวคุณแนนซี่คุณกิ๊ก  มาถึงแล้วเหรอคะงานเริ่มตอนกลางคืนนะคะคุณจะรีบร้อนแต่งตัวไปไหนคะ
อ้าวเหรองั้นฉันไปเปลี่ยนชุดในรถก่อนนะเดี๋ยวมาก
แนนซี่กลับไปแต่งตัวใหม่  เธอใส่เสื้อยืดเอวลอย  กางเกงยีนส์ขาสั้นเดินนวยนาถออกมาช่วยงานคุณวจี  ทำให้คุณวจีชำเลืองมองอยู่หลายครั้งแล้วก็แอบอมยิ้มอยู่บ่อย ๆ
คนส่งดอกไม้ที่นั่งมากับคนขับรถปิกอัพบอกกับคุณวจีว่า
รวบรวมดอกไม้ได้เท่านี้เองครับ  คุณกัญญาสั่งเอาไว้ล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์
ก็ไม่น้อยนะคะ ทั้งหมดรวมกันได้มาเกือบจะสองแสนดอก
คุณวจียิ้มแย้ม ไม่น้อยสำหรับการจะนำมาใช้...เกือบสองแสนดอก...จะจัดแต่งในส่วนที่หมายตาเอาไว้เนรมิตโรงงานให้เป็นดินแดนแห่งกุหลาบขาว
ค่ะ ได้เท่านี้ก็ดีแล้ว กลัวจะไม่ได้เลยเสียมากกว่าเพราะดอกกุหลาบขาวมีคนสั่งจองเยอะไม่ใช่เหรอคะ
คุณวจีพูดขึ้นพร้อมกับสั่งให้เด็ก ๆ เอาดอกไม้ลงแล้วจ่ายเงินทันทีคุณวจีจ่ายค่าดอกไม้เป็นเงินสด  เพราะรู้ว่าเขาต้องเอาดอกไม้มาจากหลายเจ้าด้วยกัน  เมื่อจ่ายเงินกับคนที่จัดแจงหาดอกไม้นี้มาให้ด้วย กำชับไปอีกหนก่อนจะจากกัน
งานเริ่มตอนค่ำสองนะคะ อย่าลืมแวะมา...
ครับไม่ลืม...ขอไปแต่งตัวหล่อก่อนนะครับ
คุณวจีมองชายคนนั้นกับรถปิกอัพสี่คันที่กำลังขับลับสายตาออกไปแนนซี่และกิ๊กรู้สึกงง ๆ เธอสงสัยว่าทำไมคุณวจีถึงต้องชวนชายคนนั้นมาด้วย
คุณวจีทำไมต้องชวนผู้ชายคนนั้นด้วยล่ะ
อ๋อนั่นคุณนิว  อดีตแฟนของน้องสาวคุณกัญญา
เอฉันจำได้ว่ายายกัญญาเป็นลูกคนเดียวไม่ใช่เหรอ
อ๋อเธอมีลูกพี่ลูกน้องอีกคนค่ะ  ชื่อสาแต่ว่าเธอเสียไปแล้วละค่ะอีกอย่างเรื่องนี้มันก็ซับซ้อนด้วย  คือก่อนที่คุณกัญญาจะไปเรียนปริญญาโทใบที่สองที่ปารีสเธอคบกับคุณนิวมาก่อนพักหนึ่งด้วย  เธอก็เลยต้องชวนเขามางานนี้
อ๋อไม่เห็นบอกให้เพื่อนรู้เลยเนาะใจร้ายที่สุดเลย
แนนซี่พูดขึ้นพร้อมกับช่วยคุณวจีจัดดอกไม้ให้สวยงาม  จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำใหม่ที่บ้านของกัญญาซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่ทำการบริษัทมากนัก  เพียงแค่มีรั้วกั้นเท่านั้นเอง
แนนซี่และกิ๊กไปเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวใหม่  กิ๊กจึงพูดถึงเรื่องคุณเอกนายตำรวจหนุ่มสามีของเธอด้วยความคับแค้นใจให้กับแนนซี่ฟังพร้อมทั้งชี้รอยเขียวช้ำเป็นจ้ำ ๆ ให้แนนซี่ดูว่าตนเองถูกทำร้ายร่างกาย
โธ่ฉันเคยบอกเธอก่อนที่ฉันจะไปอเมริกาแล้วใช่ไหมว่า  อย่าแต่งกับคนนี้เธอก็ไม่เชื่อ
จะให้ฉันทำไงได้ล่ะในเมื่อตอนนั้นฉันท้อง
โธ่เอ๊ย.!!!!
แนนซี่แสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งจริง ๆ แล้วเพื่อนทุกคนก็ไม่มีใครอยากให้เธอแต่งงานกับเขาเพราะทุกคนก็รู้ดีว่าเขาพยายามหลอกลวงเธอ  เขาไม่ได้หวังดีกับเธอเลยสักนิด  เขาคิดถึงแต่เรื่องสมบัติของเธอและชื่อเสียงของเธอมากกว่าเรื่องความรักเสียอีก
ฉันรู้เรื่องของพี่เอกมานานแล้วเหมือนกัน  แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ
งั้นก็ช่วยบอกฉันให้กระจ่างเสียทีเถอะก่อนที่ฉันจะฟ้องหย่ากับเขา
ก็ได้ฉันจะบอกว่าก่อนที่เขาจะมีเธอเขาแต่งงานมาแล้วมีลูกด้วยกันคนหนึ่ง  น่าจะราว ๆ อายุของลูกชายของยายหนูนานี่แหละต่อมาเมียเขาก็ตายเขาก็เลยมาคบกับตำรวจหญิงที่อยู่บนโรงพักแล้วก็ซื้อบ้านให้กัน  ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา  ต่อมาก็มีเธอนี่แหละที่จู่ ๆ ก็ตกหลุมพรางให้เขาหลอกเงินที่เธอมีอยู่ที่หมดไปนั้นเพราะเขาโยกย้ายถ่ายเทไปให้ยายรัชนีเมียลับ ๆ ของเขา
แล้วเธอรู้ได้อย่างไร
เธอก็รู้ ๆ อยู่ไม่ใช่เหรอว่าฉันคลั่งไคล้ดาวนายร้อยฉันก็เลยรู้จากปากของนายตำรวจหลายคนนอกจากนี้ฉันยังไปเห็นด้วยตัวเองด้วยนะ  ถ้าเธอไม่เชื่อเดี๋ยวฉันไปที่ท้ายรถเอารูปมาให้ดูก็ได้
งั้นก็ดี  ฉันขอเอาไปเป็นหลักฐานในการฟ้องหย่าเลยก็แล้วกัน
..7
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...ขอขอบคุณคำติชมทุกคำนะคะ...ขอขอบคุณเพื่อนๆที่เป็นกำลังใจให้เสมอมาค่ะ