อ่านกวีแกล้มแก้ว(เหล้า)

นานพอสมควรแก่เหตุที่ฉันหันหลังให้กับการเขียนงาน ด้วยว่าใคร่อยากวางตัวเองไว้ตรงที่การร่อนเร่ไปชั่วขณะหนึ่งของช่วงชีวิตที่อยู่ริมผาความมั่นคง ที่ซึ่งหมิ่นเหม่ต่อการพลัดตกลงสู่ห้วงเหวความล้มเหลว แต่ฉันก็ไม่หวั่น และวันนี้ ฉันมีบทกวีจากคนรู้จักคนหนึ่ง ชื่อว่า ฮวก จึงเป็นมูลเหตุให้ฉันคว้าบทกวีมาอ่านพร้อมการชงเหล้าดื่มแก้วแรกของวันนี้ ในตอนบ่าย ขณะที่แดดกำลังเอื้อให้พืชพรรณได้สังเคราะห์แสงปรุงอาหาร ส่วนฉันกำลังสังเคราะห์บทกวีของ ฮวก ไปควบคู่กับการ สังเคราะห์อัลกอฮอล์เริ่มต้นพลิกกระดาษและชงเหล้า
เมื่อของเหลวที่ได้รับการผสมกันเข้าเกือบเป็นเนื้อเดียวกัน มวลสารต่างสถานะกันเริ่มรอมชอม และเริ่มรุกรานกันและกัน จนก้าวไปสู่การรุกล้ำที่เริ่มยินยอมพร้อมใจไปด้วยกัน ฉันเปิดเพลงแจ๊สคลอเคล้า ขณะที่มีการเคลื่อนไหวไปมาไม่ขาดสาย
ลำพังตัวคนเดียวยังมีขบวนความคิดลำเลียงโดยสารผ่านไปมานับล้านขบวนวิ่งวนอยู่ภายใต้กระแสสำนึก นี่ฉันยังเร่งเครื่องด้วยการเติมเชื้อเพลงประเภทบรั่นดีลงไป อีกทั้งยังเปิดทางให้ขบวนบทกวีที่ชื่อว่าตัวโน้ตไร้ระบบ บทกวีไร้ระเบียบเปิดสถานีวิ่งเข้าไปสู่ใจกลางความทรงจำทั้งมวล มันจะโกลาหลขนาดไหน
เสียงอึงคนึงมากมายจากเพลง จากยวดยานกลบเสียงภายในที่เคยขับขาน แล้วฉันจะมุ่งหน้าไปทางไหนดี เมื่อย่อหน้านี้จบ - - - ฉันจะไปจิบ
วันนี้ไม่ต่างจากเมื่อวาน บรรดาข่าวสารข้อมูลทั้งหลายวิ่งดาหน้าเข้ามาหาเรา ไม่เว้นแต่ละเว้น ล้วนเป็นเรื่องไกลจากตัวเรา แต่มีผลกระทบต่อเราอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ว่าจะเป็นข่าวของการแอบแต่งงานของคนดังคู่หนึ่ง ซึ่งต่อมาก็ไม่เป็นความจริง แต่บางข่าวมันทำให้เรารู้สึกว่าใครบางคนที่เราเคยกินน้ำร่วมโต๊ะเดียวกัน(ไม่ถึงขั้นร่วมสาบาน) กำลังได้รับรางวัลจากงานเขียนเรื่องสั้น มันสร้างภาวะกระชุ่มกระชวยไปด้วยทั้งที่เขาอยู่ไกลถึงภูเก็จ ด้วยความรู้สึกร่วมกันในความเป็นคนหลงหนังสือ มันเหมือนอยู่ร่วมทีมเดียวกัน เลยให้ครึ้มใจไปด้วย
เลยมากินเหล้าคนเดียว กินกลางแดด พร้อมกางบทกวีของคนหนึ่งที่ดุ่มเดินมาตามทางสายวรรณกรรม วรรณศิลป์ ในขณะที่เราอยู่ในช่วงของการลักปิดลักเปิดทางวรรณกรรมอยู่
ผ่านพ้นไปสองแก้ว ความรู้สึกโคลงเคลงยังไม่ก้าวเข้ามา แต่มีบทหนึ่งที่ชื่อเถ้า เข้ามาเปิดเผยอความรู้สึกของการยอมสูญเสียตัวเองเพื่อก่อตั้งสิ่งใหม่ ไม้ขีดไฟเผาไหม้เพื่อต่อไฟให้เชื้อ--

pigstation 8 ม.ค. 2548 20:08 น. - ID 4121

767

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/fiction/4121 ที่มา: - ,

comments powered by Disqus

อัลมิตรา

9 มกราคม 2548 11:35 น. - comment id 80417

มีคนเคยบอกว่า หากผู้ใดไม่เคยลิ้มรสความทุกข์นั้น ก็ยากที่จะสาธยายให้ผู้อื่นเข้าใจ และแม้แต่จะร่ายเป็นบทกวีใด ก็ยังมิอาจเทียบได้เพียงเศษเสี้ยวแห่งความเจ็บปวดนั้น ..

ก่อนหน้านั้น .. อัลมิตราเคยนั่งนิ่ง ไม่เขียนร้อยกรองใดๆ เนื่องจากให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมเมื่อเขียนแล้ว เหตุใดจึงไม่สามารถสนองความต้องการแห่งใจตนเอง ไยภาระนี้เราต้องทนแบกรับด้วย ทั้งที่บนโลกแห่งความจริงเราต้องทำเพื่อคนอื่นมาตลอด ขอเนื้อที่เพียงสักน้อยนิด ที่เราจะทำตามหัวใจเราปรารถนา จะมิได้เชียวหรือ .. กรอบปราการที่ขึงขอบไว้ ทำให้อัลมิตรารู้สึกอึดอัดกับกฏเกณฑ์ที่เปรียบดั่งเช่นกรงขัง ..จนบางครั้งทึกทักเอาแต่ใจตนเองว่า ฉันท์ลักษณืคือกรอบและเครื่องผูกมัด

...เรื่องกรอบ...และเครื่องผูกมัด... 
...เรื่องกรอบและการจำกัดตัวตนเอง...และจิตใจของตน... 
...แม้แต่การคาดหวังหรือมุ่งตีกรอบผู้อื่น... 

...ขีดกรอบดูสิ แล้วออกมายืนนอกกรอบ...
...จากนั้นมองเข้าไปในกรอบที่ขีดไว้ใหม่ ...
...บางที อาจจะเห็นมุมมองใหม่ ๆ ที่ไม่ใช่แค่กว่า หรือ ที่สุด...
...พูดถึงกรอบ เวลามองอะไรๆสักอย่างหรือหลายอย่าง...
...ปัญหาของคน ก็คือ มีกรอบ(โดยธรรมชาติ หรือที่เราสร้างไว้)...
...แล้วเราก็อยู่ในกรอบ...
...มองในกรอบ คิดในกรอบ ก็จะเห็นตามที่เห็นในกรอบ...
...ทว่า ! หากออกมายืนอยู่นอกกรอบ...
...คุณก็จะเห็นกรอบ และนอกกรอบ... 
...และรู้ว่า... ที่จริง มีอะไรที่มากกว่ากรอบ
...และในกรอบ ก็มีอะไรที่แตกต่างกับที่ยืนอยู่ในกรอบแล้วมองเห็น...
...กรอบที่ไม่มีตัวตน ไม่มีรูปร่าง แต่จิตสัมผัสได้ว่าเป็นกรอบ...
...ความรู้สึกครอบงำ ไม่อิสระเสรีภาพ... 
...เราคิดอย่างนั้นเพราะเราไม่กล้าก้าวออกมาจากกรอบที่ครอบเราไว้...
...หรืออาจบางทีใช่ แต่อาจบางที เพราะไม่รู้ และเชื่อตามๆกันมา...
...การเชื่อโดยที่ไม่บริหารวิทยปัญญาของตนเองนั้น ...
...เป็นที่น่าเสียดาย...

...และผู้เขียน รักในอิสระเสรีภาพและสิทธิของตนและผู้อื่นเสมอ... 
...ในบางครั้ง...เมื่อยามถูกตีกรอบหรือถูกริดรอนสิทธิเสรีภาพ... 
...แม้แต่เห็นผู้อื่นเป็นเช่นนี้...ก็อดคิดอึดอัดไม่ได้... 
...หลายครั้งจึงพยายามฉีกกฏและทำลายกรอบเครื่องพันธนาการต่าง ๆ 

...แต่มิใช่ว่ากรอบจะไร้ประโยชน์เสมอไป... 
...เรายังเห็นประโยชน์ของกรอบและการกำหนดกฏเกณฑ์ต่าง ๆ เสมอ..
...เพียงแค่ขอให้อยู่ในระดับที่เหมาะสม... 
...กรอบนั้น ๆ จะมีประโยชน์มากมาย... 
...การหลุดพ้นจากกรอบขอบกั้น... 
...ย่อมได้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเดิม... 

...และมีหลายเหตุการณ์...ที่พยายามดิ้นร้นและต่อสู้...
...เพื่อให้ได้สิทธิ์ในการลิขิตตนเอง... 
...งานเขียน...วรรณกรรม...หรือการสื่อความทางภาพเขียน... 
...แต่ไม่ใช่การพ้นจากกรอบโดยไร้เครื่องยึดเหนี่ยวใด ๆ...
...เพียงแต่... ใส่ความอิสระเข้าไป... 
...แต่แปลกจัง...ผู้ต่อสู้เรื่องอิสระภาพ...ในแง่มุมต่าง ๆ...
...มักได้รับผลกระทบเสมอเลย...

pigstation

9 มกราคม 2548 14:58 น. - comment id 80422

เหมือนนกอินทรี
บินสูง กางปีกกว้าง
แต่หากินเหยื่อยาก
จะกินหนอนตัวน้อย
ก็ไม่สมค่าเหนื่อย แลศักดิ์ศรี

ความอิสระคือวินัยเหนือวินัย
ดร.มาร์ติน ลูเธอคิง ต่อสู้เพื่อปลดแอกความดำความขาว อย่างยากเย็น
เด็กหญิงผิวดำผู้ไม่ยอมลุกจากที่นั่งให้คนขาวในยุคกดขี่ดูแคลน จนเป็นสตรีแห่งประวัติศาสตร์
ได้รับความเท่าเทียมตามมาจากความเป็นทาส

ขอบคุณในน้ำมิตรของไทยโพเอ็ม
ขอเป็นส่วนหนึ่งที่ประกอบสร้างของเว็บนี้
ขอมอบช่อดอกไม้ให้น้องๆที่เขียนกลอน
ในแง่มุมงามสมวัย
แต่ขอได้ไหมกับผู้ใหญ่ที่คอยตรวจทรงผมมากกว่าสิ่งที่อยู่ใต้ผม(สมอง - ความคิด)

กรอบ ไม่กรอบ
น่าจะเป็นทวิลักษณะที่ขาดกันไม่ได้

การเข้าแถว น่าจะเป็นสิ่งดี
แต่การแตกแถว ก็น่าจะดีด้วย
เด็กดื้อเป็นธรรมดา
แต่ผู้ใหญ่ดื้อน่ากลัว

นาทีนี้ขอซูฮกให้ SONYABeauty
ที่เสนอได้ตรงกว่าไม้บรรทัด
ชอบใจจริงๆ

ขอบคุณทุกความเห็นที่ดูน้อยจัง แต่ก็เป็นเสียงตอบรับ
ลำพังแต่ละบทความ บทกลอนมีการโพสท์เข้ามาแวะ 20 ต่อ ชิ้น ก็ดีใจมากแล้วครับ

ที่ไม่มีสัญญาณตอบรับ แต่เช็คตลอด
แล้วตามไปดูประวัติของแต่ละท่านที่ให้เกียรติเข้ามา

ยินดีอย่างยิ่ง
น้ำคำน้ำใจในไทยโพเอ็ม

+ comment แสดงความคิดเห็น