ปิ่นปักผมกับสายนาฬิกา

เจนนี่

ในเมืองนอกเมืองหนึ่ง สามีภรรยาคู่หนึ่งรักกันมากทั้งสองยากจนสามีมีรายได้พอเสียค่าเช่าบ้านค่าอาหารแต่ละวันเท่านั้น ไม่มีเงินเหลือเก็บเลยดังนั้นเมื่อมีอะไรชำรุดเสียหายจะซ่อมก็ต้องรอไปก่อนจนกว่าจะเก็บเล็กผสมน้อยได้ครั้งที่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น สายนาฬิกาสามีขาด ก็ยังไม่มีเงินซื้อใหม่จึงมีแต่ตัวเรือนนาฬิกาใช้อยู่จนกระทั่งใกล้เทศกาลคริสตมาส ทั้งสองสามีภรรยาต่างก็คิดในใจว่าอยากจะให้ของขวัญแก่กันและกันเพราะนานแล้วไม่ได้ซื้ออะไรให้กันเลย สามีคิดถึงผมที่ยาวสลวยของภรรยาเขารู้ว่าภรรยารักผมของเธอมากเขาคิดถึงปิ่นปักผมงามๆ ที่จะทำให้เรือนผมของภรรยาจะยิ่งงามขึ้นอีกเขาอยากซื้อปิ่นให้แต่ไม่มีเงินพอ ฝ่ายภรรยาคิดถึงสามีที่ใช้นาฬิกาไม่มีสายอยู่นานแล้วนาฬิกาเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับเขาและเรือนนี้เขารักมากก็คิดถึงสายนาฬิกาดีๆ มีราคาที่อยากจะให้สามีแต่ไม่มีเงิน 
ทั้งคู่ก็เกิดความคิด ทั้งคู่คอยจนถึงวันที่ 24ธันวาคมโดยไม่แพร่งพรายให้รู้กันเลยเช้าวันนั้นสามีออกจากบ้านแต่เช้า ภรรยาเมื่อเห็นสามีไปแล้วก็รีบปิดบ้านออกจากบ้านไปด้วยแล้วภรรยาก็กลับเข้าบ้านก่อนเตรียมอาหารและของขวัญไว้คอยท่าสามี เมื่อสามีกลับมาบ้าน พอย่างเท้าเข้าบ้านเห็นหน้าภรรยาก็ชะงัก ถามภรรยาว่า " เธอไปทำอะไรกับผมของเธอ " ภรรยาตอบว่า " ฉันคิดว่าอยากจะเปลี่ยนทรงผมเสียที ผมสั้นๆ ก็ดูดีใช่ไหม " สามีพูดอะไรไม่ออกเขายื่นห่อของขวัญให้ภรรยาเมื่อภรรยาเปิดดู เธอเกือบจะร้องไห้เมื่อเห็นปิ่นปักผมเธอหยิบห่อของขวัญส่งให้สามีโดยไม่พูดอะไรอีกเมื่อสามีเปิดดูเขาเห็นสายนาฬิกาก็เข้าใจเรื่องราวได้ทันทีเขาบอกภรรยาว่า " ฉันขายนาฬิกาเสียแล้วเพื่อซื้อปิ่นให้เธอ " แล้วทั้งสองก็กอดกันร้องไห้ด้วยความรัก และต่างเข้าใจในความรักของอีกฝ่ายหนึ่งที่ยอมเสียสละของที่ตนรักมากเพื่ออีกฝ่ายหนึ่งความรักมีมากจนไม่หวงสิ่งที่ดีที่สุด