~ ~ ไดอารี่สีชมพู. . .กับคำว่ารักที่ยากจะเอ่ย ~ ~

แม่มดน้อยค่ะ

ฉันนั่งลงข้างหน้าต่างในมุมที่สว่างที่สุดของห้อง หยิบไดอารี่สีชมพูเล่มเก่าออกมาจากกล่องเล็กๆ ซึ่งเก็บรวบรวมความทรงจำเอาไว้มากมาย ฉันค่อยๆเปิด
ทีละหน้า และอ่านมันอย่างตั้งใจ น่าแปลก. . ที่ไดอารี่เล่มนี้ไม่มีเรื่องของฉันเลย เพราะ - -ฉัน เขียน เรื่อง ของ เรา- -
          ดอกหญ้าดอกเล็ก ๆ   ที่ถูกทับจนแห้งในหน้าแรกทำให้ฉันนึกไปถึงคนที่ยื่นดอกไม้ดอกนี้ให้ฉัน   ดอกไม้เล็ก ๆ น่ารักดีเน๊อะ. . . เขาพูดก่อนจะยื่นให้ฉัน เขาคงอยากให้ฉันดูเท่านั้น โดยที่อาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย  แต่มันกลับเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับฉัน และ เป็นเรื่องราวในบันทึกหน้าแรกของไดอารี่เล่มนี้ด้วย
         ฉันเก็บรวบรวมทุกความรู้สึกที่ฉันได้รับจากเขา ถ่ายทอดลงในไดอารี่เก่าเก่าเล่มนี้  เริ่มตั้งแต่วันแรกที่ฉันย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเขา  เขาคือเพื่อนคนแรกของฉันและเป็นความรักครั้งแรกของฉันด้วยเช่นกัน เขียนอะไรเหรอ ฉันเห็นเธอเขียนมันทุกวันเลยนะ   เขามักถามฉันบ่อย ๆ เขาไม่เคยรู้หรอกว่าในไดอารี่เล่มนี้ฉันเขียนอะไร. . . . .แต่เขารู้ดีว่าฉันรักไดอารี่เล่มนี้มากแค่ไหน เพราะฉันเคยร้องไห้มาครั้งนึง เมื่อรู้ว่าไดอารี่เล่มนี้หายไป และเขาก็ช่วยฉันหาจนเจอ  น่าตลกที่ฉันลืมมันเอาไว้ในโต๊ะเรียนตอนพักกลางวัน    มันคงมีความหมายกับเธอมากซินะ ถึงทำให้เธอร้องไห้ได้. . .ฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งในไดอารี่เล่มนี้จัง   เขาพูดหลังจากช่วยฉันหาได้อารี่    ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ . . . ก็เธอนั่นแหละที่อยู่ในไดอารี่เล่มนี้ของฉัน . . .
          ฉันต้องยิ้มเมื่อเปิดไดอารี่มาถึงหน้านี้     หน้าที่ฉันสอดกระดาษสมุดแผ่นเล็กๆเอาไว้ด้วย  เวลาที่เธอยิ้มน่ารักจัง ฉันพอจะรักเธอได้มั๊ย  คือข้อความในกระดาษแผ่นนั้นที่ส่งมาให้ฉันจากโต๊ะหลังห้องในคาบเรียนวิชาสังคมศึกษาที่น่าเบื่อด้วยอาจารย์ที่สอนเหมือนบ่น จนไม่ค่อยจะมีใครตั้งใจเรียนเท่าไร   ฉันอ่านจดหมายเล็ก ๆ ของเขา แล้วให้คำตอบด้วยการยิ้มกลับไปเท่านั้น ไม่มีคำตอบอื่น ตอบกลับไป  ฉันจึงคิดว่าฉันจะเขียนไดอารี่เล่มนี้แทนคำตอบของฉัน  ให้เขาในวันวาเลนไทน์  
          ความใกล้ชิดของเขา ค่อย ๆ เปลี่ยนความรู้สึกของฉัน จนฉันไม่สามารถจะรู้สึกกับเขาเหมือนกับที่รู้สึกกับเพื่อนคนอื่น ๆ ได้    ฉันคิดว่าฉันเริ่มชอบเขาแล้วล่ะ เราโทรศัพท์คุยกันเกือบทุกวัน  แต่ทุกครั้งที่คุยกันฉันไม่เคยพูดอะไรที่จะสื่อให้เขารู้เลยว่าฉันชอบเขาและเขาเองก็คงไม่รู้เช่นกันว่าฉันคิดยังไงกัเขา  พอดีว่างหนะ ไม่รู้จะทำอะไรดี เลยโทรมาคุยกับเธอดีกว่า    ฉันใช้ประโยคนี้แทนคำพูดว่า ฉันคิดถึงเธอ  และ  ช่วงนี้อากาศหนาว  ห่มผ้าหนาๆ ล่ะ ถ้าเธอไม่สบายจะเรียนไม่ทันคนอื่นเค้านะ แทน คำพูดว่า ฉันเป็นห่วงเธอ     ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฉันจึงไม่เคยบอกให้เขารู้เลยว่า  ความรู้สึกจริง ๆ ของฉันเป็นอย่างไร แต่อีกไม่กี่วันเขาก็จะได้รับรู้ความรู้สึกของฉันแล้วล่ะ. . ก็วันวาเลนไทน์ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนี่นา. . .
 
         และน้ำตาของฉันก็ต้องไหลออกมา เมื่อฉันเปิดไดอารี่มาจนถึงหน้าสุดท้าย ซึ่งมีเพียงคราบน้ำตาเท่านั้น   ฉันไม่ได้เขียนอะไรลงไปในหน้านี้เลย. . . เพราะทุกอย่างมันจบลงแล้ว    เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดมันเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะหยุดเขียนไดอารี่ 1 วัน หากจะนับจากวันนั้นมาถึงวันนี้ก็เกือบจะ 3 ปีแล้วล่ะ ที่เขาจากฉันไป โดยไม่หวนกลับมาหาฉันอีกเลย
          เขาประสบอุบัติเหตุก่อนวันวาเลนไทน์ เพียงแค่ 2 วัน ซึ่งมันก็หมายความว่า ไดอารี่เล่มนี้ถูกปิด และเก็บเอาไว้ โดยที่ยังไม่ได้ยื่นให้กับเขาตามที่ฉันตั้งใจเอาไว้  ฉันไม่สามารถจะอธิบายความรู้สึกออกมาได้ ฉันไม่อาจจะบอกว่าความรู้สึกนั้น เรียกว่า "เสียใจ"    เพราะฉันคิดว่ามันมากกว่านั้น มากจนไม่มีคำพูดใดใช้แทนได้ เมื่อฉันรู้ข่าวของเขา หัวใจของฉันแทบหยุดเต้น ลมเย็นพัดผ่านตรหน้าฉันเพียงแค่เบา ๆ  แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกชาไปหมดทั้งหน้า น้ำตาไหลออกมาเองโดยไม่รู้ว่ามันจะหยุดไหลเมื่อไหร่ เพียงแค่นี้เองหรือที่คนบนฟ้าทิ้งไว้ให้กับฉัน จะมีใครสักกี่คนที่ยอมรับการสูญเสียได้ โดยเฉพาะสูญเสียคนที่เรารักไป โดยที่ยังไม่ได้บอกให้เขาได้รู้เลยว่าเรารักเขามากแค่ไหน
          ในตอนนี้ฉันทำได้แค่เพียงนั่งมองดาว ดาวดวงที่ฉันและเขาเคยมองด้วยกัน หวังว่าเขาจะอยู่ตรงนั้นและมองเห็นฉันที่กำลังมองเขาอยู่  สักวันฉันจะไปที่ดาวดวงนั้นให้ได้ . . .เราไปด้วยกันนะ      ฉันยังจำน้ำเสียงและแววตาที่เปี่ยมด้วยความฝันเหมือนเด็ก ๆ ของเขาได้ดี    แต่ตอนนี้คนที่มองดาวดวงนั้นอย่างมีความหวังกลับกลายเป็นฉันเอง  และเขาก็ใช้สถานที่นี้บอกคำว่า รัก กับฉัน ส่วนฉันแม้อยากจะพูดคำนั้นออกไปมากแค่ไหน    ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะพูดคำสั้น ๆ คำนั้นออกไปอยู่ดี. . .
         หากฉันบอกคำว่ารักกับเขาตั้งแต่วันนั้น ไดอารี่หน้าสุดท้ายคงไม่มีแค่รอยเปื้อนของน้ำตาเท่านั้น ข้อความที่แทนความรู้สึกดีๆ ระหว่างเราสองคนน่าจะเป็นความทรงจำสุดท้ายที่อยู่ในไดอารี่เล่มนี้
          + + + . . .สักวันฉันจะตามเธอไป รอฉันด้วยนะ ฉันจะพูด คำพูดนึงกับเธอ  คำพูดที่เธออยากฟังจากฉัน ทุกความรู้สึกที่อยู่ในไดอารี่ ที่เธอไม่เคยรู้ว่าฉันเขียนอะไร ฉันจะบอกกับเธอเอง อย่าเพิ่งหนีฉันไปไหนอีกล่ะ รอฉันอยู่ที่ดาวดวงนั้นนะ เพื่อให้ฉันได้บอกกับเธอสักครั้งว่า  "รั ก"  . . . + + +  
หากรู้ตัวว่ารักใคร
จงบอกออกไปว่ารักเขา
หากหัวใจไม่มีใครเป็นเงา
อย่าลืมว่าเราต้องรักตัวเท่าหัวใจ. . . .