หลังจากที่เราเลิกกัน....ฉันเลือกที่จะท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ เพื่อหนีให้พ้นจากสิ่งเดิม ๆ .... เพื่อทำให้ลืมเธอ ฉันหวังในใจว่า เมื่อฉันเดินทาง จะทำให้ฉันได้เจอสิ่งต่าง ๆ ในมุมมองที่แตกต่างกันไป ซึ่งจะทำให้ ฉันเข้าใจตัวเอง ... เข้าใจเธอ ... เข้าใจโลกมากขึ้น และฉันอยากแอบคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าความเศร้าของฉันหล่นหายไปตามทางที่ฉันได้เดินทางไปก็คงดีสินะ เมื่อฉันได้เดินทางไปในหลาย ๆ ที่แล้ว ฉันรู้สึกได้ว่า ฉันสบายใจขึ้น แต่คงไม่ได้เป็นเพราะว่าความเศร้าของฉันหล่นหายไปตามทางอย่างที่ฉันคิดหรอกนะ แต่เป็นเพราะ ความเศร้านั้นถูกแทนที่ด้วย มิตรภาพ และ มุมมองต่างๆ ที่ฉันได้เก็บเกี่ยวมาตลอดในทุก ๆ ครั้งที่ได้ออกเดินทาง จริง ๆ แล้ว ฉันยังคงคิดถึงเธออยู่นะ ฉันอยากให้เธอมาร่วมเดินทางไปกับฉัน ไปเห็นสิ่งต่าง ๆ ด้วยกัน แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ อยากให้เธอรู้นะ ว่าฉันจะจดจำเรื่องราวระหว่างฉันกับเธอไว้ ให้เป็นเหมือนบันทึกการเดินทางหน้าหนึ่งของฉัน เสียใจเหมือนกันนะ ที่ไม่ได้เดินทางต่อไปบนถนนสายหัวใจของเธอ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อย ฉันก็เคยได้เดินทางไปบนเส้นทางนั้นแล้ว ... เพราะบางครั้ง ความสุขในการเดินทาง อาจไม่ใช่เพียงเพราะว่าเราได้ไปถึงที่จุดหมาย แต่เรื่องราวที่เราได้เจอระหว่างการเดินทางซิเป็นสิ่งสำคัญ
6 ธันวาคม 2547 18:45 น. - comment id 79702
เขียนได้ดีเชียวหล่ะ... อ่านแล้วได้ความรู้สึกมาก ๆ.... เผอิญชอบอ่านงาน... ที่ใจสัมผัส.... ก็เคยค่อนข้าง.. จะชอบงานชิ้นนี้... ที่คุณเขียน... อืมส์... สั้นไปน่ะ... กำลังอ่านได้ความรู้สึกทีเดียว... จบซะแล้ว.... อืมส์...ถามหน่อยซิ... เมื่อฝนหยุดตก... ภาพแรก..ที่คุณเห็น... คุณจะเห็นอะไร....? แวะมาทักทาย.. ยินดีรู้จักเพื่อนใหม่ ๆ... เราเองก็เพิ่งมาอ่านงานคุณ.. คุณเอง.. ก็คงจะยังไม่เคยอ่านงานเรา...
6 ธันวาคม 2547 18:55 น. - comment id 79703
มาอีกรอบ... เพิ่งรู้ว่าเป็นน้องใหม่.. และพี่ก็เป็นคนมาอ่านงาน... ชิ้นแรก...ของน้อง... ฝน... พอดีเลย.... เอา...ยินดี..รู้จัก... และยินดีต้อนรับ... คนชอบ..ขีด...ชอบ..เขียน... ที่มี..หัวใจเดียวกัน...
7 ธันวาคม 2547 11:07 น. - comment id 79717
ขอบคุณมากเลยนะคะ สำหรับความเห็น มันเป็นกำลังใจที่ดีมากเลยหละคะ ... สำหรับน้องใหม่ ... ยินที่ได้รู้จักเหมือนกันคะ ... แล้วจะตามอ่านงานของพี่นะคะ จริง ๆ ก็อยากเขียนยาว ๆ นะคะ แต่กลัวจะวนไปวนมา จนหาจุดจบไม่ได้ แล้วจะพยายามเขียนให้ดีขึ้นคะ เมื่อฝนหยุดตก...ภาพแรก...ที่เห็น ก็คงเป็น ... ความสดชื่นอ่ะคะ ฟ้าใส ๆ แดดส่อง หยดน้ำบนใบไม้ ^o^
10 ธันวาคม 2547 00:42 น. - comment id 79784
งั้น...เห็นเพิ่มอีกอย่างได้ไหม... สายรุ้ง.... เขียนไปเรื่อย ๆ...ที่สำคัญ...งานที่ใช้ใจเขียน... พี่ว่า..มันดีอยู่แล้ว.. เขียนบ่อย ๆ การฝึกฝน..จะทำให้เชี่ยวชาญขึ้น.. มาเป็นกำลังใจจ๊ะ...
13 ธันวาคม 2547 23:38 น. - comment id 79880
ชีวิตไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันไป ทางข้างหน้าจะไกลแค่ไหน ประสบการณ์เท่านั้นที่เป็นเพื่อนใจไม่เสื่อมคลาย สมหวังบ้างผิดหวังบ้าง อย่างนี้สิจึงครบรสชาติของชีวิต...สู้นะครับสู้...และขอบคุณมากที่ติดตามงานของผมนะครับ..