รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ ตอนที่ 11

Pat_Big

รอวัน..ปาฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 11...
พีรวิชญ์เริ่มต้นเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้ากับภัทราให้ทุกคนฟัง เค้าเล่าทุกๆเรื่อง ทุกเรื่องจริงๆ เรื่องของพวกเค้าสี่คน พีรวิชญ์ ภัทรา รินลดา และชานนท์
 แต่เรื่องที่เค้าไม่ได้เล่าก็คือ เรื่องที่เค้าคิดว่า พัช ไม่ใช่ลูกของเค้า ดังนั้น ขณะนี้ คนที่เข้าใจผิดว่า พัช เป็นลูกของชานนท์ก็มีเพียง พีรวิชญ์ ป้านิ่ม และชานนท์
และเมื่อเค้าเล่ามาถึงเรื่องภัทราที่กำลังป่วยหนัก พัชก็สุดจะฝืนอีกต่อไป เธอก้มหน้าลงร้องไห้กับฝ่ามือของตัวเอง บิ๊กขยับมาใกล้ๆเธอ แล้วค่อยๆดึงมือของเธอที่ปิดหน้าตัวเองออก แล้วเอาศีรษะของเธอมาซบไว้กับไหล่ของเค้า พัชร้องไห้สะอื้นเบาๆอยู่อย่างนั้น
เจ้าโมโม่เห่าอย่างบ้าคลั่งเมื่อมันเห็นว่าเจ้านายของมันนั้นเสียใจ มันเห่าไม่ยอมหยุด 
หยุดนะโมโม่ ไม่งั้นฉันจะลงโทษแก ป้านิ่มดุโมโม่เสียงเขียว โมโม่จึงเงียบเสียงทันที
ระหว่างที่บิ๊ก นั่งฟังเรื่องที่พีรวิชญ์เล่า เค้าเองก็รู้สึกเจ็บปวดมาก และโกรธแค้นแทนพ่อของตัวเองที่ถูกพีรวิชญ์แย่งคนรักไป แล้วที่สำคัญ พัช ก็ยังกลายมาเป็นลูกสาวของศัตรูหัวใจของพ่อเค้าซะอีก เค้าจะทำอย่างไรดีนะ 
เค้าเริ่มสับสน และคิดถึงพ่อของเค้ามาก มากเหลือเกิน ตอนนี้เค้าไม่รู้เลยว่าพ่อเค้าเป็นตายร้ายดีอย่างไร พ่อหายไปตั้งแต่เค้า 5 ขวบ และแล้วเค้าก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า พ่อของเค้าอาจจะไปตามหาภัทราก็ได้ เค้ารู้แล้วว่าภัทราอยู่ที่ไหน แต่พ่อของเค้าล่ะ พ่อของเค้าไปอยู่ซะที่ไหน เค้าอยากได้พ่อของเค้าคืนมา 
เค้าลูบศีรษะของพัชพลางคิดพลาง อยู่ๆเค้าก็ลุกพรวดขึ้นมา ทำเอาพัชหัวแทบคะมำ พัชมองเค้าอย่างงงๆ แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่า บิ๊กรู้สึกอย่างไรกับพีรวิชญ์ ผู้ที่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป็นพ่อของเธอ เธอได้แต่มองบิ๊กด้วยสายตาหวาดหวั่น เธอเริ่มรู้สึกกลัว กลัวว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเค้าจะเปลี่ยนไปเพราะเรื่องนี้
เอ่อ คือผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ บิ๊กยกมือไหว้พีรวิชญ์และป้านิ่ม โดยไม่ได้หันมาบอกลา หรือหันมามองพัชเลย 
พัชรู้สึกกลัวจับใจ กลัวเหลือเกิน นับจากนี้ เธอกับบิ๊ก จะยังเหมือนเดิมได้หรือไม่ เธอทรุดตัวลงและอุ้มโมโม่ขึ้นมา น้ำตาของเธอเปียกขนของโมโม่จนชุ่มไปหมดแล้วตอนนี้ นานทีเดียวกว่าพีรวิชญ์กับป้านิ่มจะได้สติกลับคืนมา
หนูพัช กลับเข้าข้างในบ้านก่อนเถอะลูก แล้วค่อยๆคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี ป้านิ่มลุกมาพยุงตัวพัชขึ้นมา ป้านิ่มสงสารเธอเหลือเกิน ไหนจะบิ๊กอีก เด็กสองคนนี้บริสุทธิ์ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องความรักความแค้นอะไรนั่นเลย ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้
พีรวิชญ์นิ่งอยู่อย่างนั้น เมื่อเค้าเล่าทุกอย่างจบ เค้าก็ได้แต่มองเหตุการณ์ที่เป็นไปตรงหน้าด้วยอาการเหม่อลอย เค้าเจ็บปวดและทรมานที่จะต้องบอกให้ใครรู้ถึงเรื่องอดีต อดีตที่เค้าก่อเรื่องเลวร้าย ถ้าเค้าไม่ทำแบบนั้น วันนี้ทุกๆคนคงจะไม่เจ็บปวด
เมื่อทุกคนเข้ามาในบ้านแล้ว ก็ถึงเวลาทานอาหาร แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครกินอะไรลงเลย ต่างคนต่างเหลืออาหารในจานของตัวเองอยู่เต็ม ป้านิ่มทำลายความเงียบที่กดดดันความรู้สึกด้วยการเอ่ยขึ้นมาว่า
คุณพีรวิชญ์คะ แล้วนี่คุณจะมารับหนูพัชไปวันนี้เลยเหรอคะ ป้านิ่มเอ่ยหวาดๆ
ก็คงต้องแล้วแต่ลูกพัชเค้าน่ะนะนิ่ม ว่ายังไงล่ะลูก พีรวิชญ์เอ่ยถาม 
พัชไม่ชินกับการที่มีใครมาเรียกว่าลูก นอกจากป้านิ่ม เธอจึงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบเค้าไปว่า
อืม พัชคิดว่าวันนี้คุณอา เอ่อ คุณพ่อควรจะค้างที่นี่ก่อนนะคะ มันดึกมากแล้ว ขับรถไปคงจะอันตราย พัชเชื่อว่าคุณแม่ยังไม่เป็นอะไรแน่ๆค่ะ ไม่ใช่ว่าพัชไม่ห่วงท่านนะคะ พัชเป็นห่วงท่านมากที่สุดในตอนนี้ แต่พัชเชื่อค่ะว่าคุณแม่ท่านจะไม่เป็นอะไร ขอพัชจัดการกับอะไรบางอย่างก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้เราจะไปหาคุณแม่ด้วยกันค่ะ เธอพูดอย่างอ่อนล้าและหมดแรง พูดจบก็ขอตัวไปอาบน้ำ 
เมื่อเธอลงมาข้างล่างอีกครั้งก็เจอกับพีรวิชญ์และป้านิ่มที่ห้องนั่งเล่น
หนูพัช จะไปไหนเหรอลูก ยังไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ ป้านิ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าพัชยังไม่เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอน พีรวิชญ์นั่งจิบกาแฟด้วยอาการสงบกว่าเมื่อตอนเย็นมาก
พัชขออนุญาตออกไปข้างนอกนะคะป้านิ่ม คุณอา เอ่อ คุณพ่อ คือพัชมีเรื่องต้องไปจัดการน่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงพัชนะคะ พัชขับรถไปแป๊บเดียวค่ะ 
แต่ว่ามันดึกแล้วนะหนูพัช ป้าเป็นห่วง ไม่ดีหรอกนะ ไว้พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคะ ป้านิ่มเอ่ยเสียงวิตกกังวล
นิ่ม ปล่อยลูกพัชไปเถอะ ฉันรู้ว่าลูกพัชมีเรื่องอะไรต้องไปจัดการ วันนี้แกผ่านเรื่องที่ไม่คาดคิดมามากนะ เป็นใครก็คงยังตั้งตัวไม่ทัน รวมทั้งพ่อหนุ่มคนนั้น ฉันหมายถึง ภัคนนท์ ลูกชายชานนท์กับรินลดาน่ะ ฉันรู้ว่าเค้าเองก็คงจะรู้สึกโกรธฉันอยู่มากทีเดียว พีรวิชญ์พูดได้แค่นี้ เค้าก็หลับตาข่มความปวดร้าว แล้วก็เงียบไปเฉยๆ
ขอบคุณค่ะคุณพ่อที่เข้าใจพัช ไม่ต้องห่วงนะคะป้านิ่ม แล้วพัชจะโทรมาเมื่อพัชถึงบ้านบิ๊กแล้วค่ะ พัชเข้าไปกอดป้านิ่มเบาๆ ป้านิ่มมองตามด้วยความเป็นห่วง
พอเดินออกมาถึงหน้าประตูบ้าน เจ้าโมโม่ก็ส่งเสียงเหมือนกับว่ามันจะขอตามพัชไปด้วย พัชนั่งลงลูบหัวมันเบาๆ แล้วบอกกับมันว่า
ไม่ได้หรอกนะโมโม่ ไปกับพัชไม่ได้นะคราวนี้ พัชต้องไปคุยกับบิ๊ก แต่โมโม่ไม่ต้องเป็นห่วงพัชนะ พัชดูแลตัวเองได้ โมโม่อยู่ที่นี่ คอยดูแลป้านิ่มกับคุณพ่อนะรู้มั้ย เดี๋ยวพัชก็กลับมาแล้ว พัชไปแป๊บเดียวนะ รู้มั้ยโมโม่เด็กดี พัชหอมเจ้าโมโม่เบาๆ มันครางเบาๆเหมือนกับจะบอกเธอว่า มันเป็นห่วงเธอมาก แต่มันก็ยอมเชื่อฟังเธอแต่โดยดี โดยการที่ไม่ตามเธอไป แต่มันก็มองตามรถของเธอไปจนลับสายตา 
แล้วมันก็วิ่งเข้าไปหาป้านิ่มในบ้าน มันเข้าไปซบอยู่แทบเท้าป้านิ่ม
เป็นห่วงเจ้านายล่ะสิแกน่ะ ใช่มั้ยโมโม่ ฉันก็เป็นห่วงหนูพัชเหลือเกิน เอาล่ะ ไปนอนได้แล้วแกน่ะ ไม่ต้องรอหนูพัชหรอก ฉันรอเอง เดี๋ยวพอแกไม่หลับไม่นอน หนูพัชก็จะพลอยเป็นเดือดเป็นร้อนเป็นห่วงแกอีกไปนอนนะไป โมโม่เด็กดี 

กริ๊งงงงงงงงง เสียงกริ่งหน้าบ้านบิ๊กดังขึ้น 
หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูมีสีหน้ากังวล เธอรอสักพัก ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู เธอจึงกดกริ่งอีกครั้ง ก็ไม่มีใครมาเปิด เธอคิดว่าบิ๊กคงโกรธเธอมากจนไม่อยากจะเจอหน้าเธออีกแล้ว ทำให้เธอร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนักอยู่อย่างนั้น เธอนั่งรออยู่หน้าประตูบ้านเค้า ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอเริ่มรู้สึกอ่อนเพลีย และง่วง ในที่สุดเธอก็เผลอหลับไป.

บิ๊กมานั่งครุ่นคิดและปล่อยอารมณ์กับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ได้รับฟังมาที่ทุ่งหญ้า เค้ารู้สึกปะปนกันหลายๆอย่างจนสับสันไปหมด 
ทั้งโกรธพีรวิชญ์ที่ทำเรื่องร้ายๆแบบนั้นลงไป จนทำให้พ่อของเค้าเสียใจที่สุด
ทั้งนึกไปว่าพ่อของเค้าคงไม่ได้ตั้งใจจะมีเค้ากับแม่ของเค้าหรอก 
ภัทราแม่ของพัชต่างหากที่พ่อของเค้ารักมากที่สุด เค้านึกสงสารแม่ของตัวเองจับใจ แม่ต้องทนรับกับความรู้สึกที่ว่า พ่อรักผู้หญิงคนอื่น แม่จะทรมานแค่ไหนนะ
เค้านึกโกรธทุกคน ที่สำคัญเค้านึกโกรธพัช ผู้หญิงที่ตอนนี้เค้ารู้สึกดีด้วยมากที่สุด
เค้าจะทำยังไงดีกับเรื่องนี้ ตอนนี้ในสมองของเค้ามีแต่เรื่องที่มองแต่ในด้านลบทั้งนั้น เค้าคิดกลับไปกลับมาหลายรอบ 
เรื่องที่ว่า พ่อของเค้าหายไปไหน พ่อของเค้ายังมีชีวิตอยู่รึป่าว เค้าเชื่อว่าพ่อต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ๆ อยู่ที่ไหนสักแห่ง 
เป็นไปได้มั้ยนะ ที่เค้าจะออกไปตามหาพ่อ.เค้าคิดอยู่อย่างนั้น จนรู้สึกหนาวมากแล้วเพราะตอนนี้ก็ดึกแล้ว 
น้ำค้างกลางทุ่งหญ้าสัมผัสผิวของเค้า ทำให้รู้สึกเย็นยะเยือก เค้าจึงลุกขึ้นและก็เดินกลับบ้าน.
เมื่อเค้ามาถึงบ้าน เค้าก็เจอกับรถคันนึง ที่รู้สึกคุ้นตา
รถบ้านพัชนี่นา มาจอดอะไรแถวนี้ ใครมาหาเราเหรอ บิ๊กขมวดคิ้ว พลางเดินไปดู
และสิ่งที่เค้าเห็นก็คือ พัชนั่งหลับและขดตัวอยู่ด้วยความหนาวสั่น เค้ารู้สึกสับสนในใจอีกแล้ว เค้าทั้งโกรธ ทั้งยังตั้งตัวกับสิ่งที่ได้ฟังมาไม่ได้ แต่เค้าก็รู้สึกตัวเสมอว่าเค้า เค้ารักผู้หญิงคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเค้าตอนนี้
เค้าจึงเดินไปหาเธอแล้วก็ปลุกเธอ
นี่ ตื่นได้แล้ว มานอนอะไรตรงนี้เล่า มาทำไมดึกป่านนี้ เค้าพูดเสียงแข็งๆ พลางเขย่าตัวเธอ
พัชงัวเงียตื่นขึ้นมา เมื่อเธอเห็นหน้าบิ๊ก เธอก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ เธอโผเข้าไปกอดเค้าเอาไว้
บิ๊ก ไปไหนมา พัชมารอตั้งนานแล้วนะ ใจร้ายจริงๆเลย เธอสะอึกสะอื้น 
ทั้งๆที่เค้ารู้สึกขุ่นเคืองใจ แต่เค้าก็อดที่จะกอดเธอเอาไว้ไม่ได้ แต่เมื่อเค้ารู้สึกตัวเค้าก็ผลักเธอออกไปเบาๆ
มาทำไมพัช ทำไมไม่ไปหาพ่อแม่ของเธอล่ะ พ่อแม่ที่เธอรอมาตลอดไง บิ๊กพูดพลางหลบสายตา
พัชงุนงงกับคำพูด และน้ำเสียงที่บิ๊กใช้กับเธอ เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเลย
บิ๊ก เป็นอะไรไปน่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ ที่พัชมาหาบิ๊กกลางดึกแบบนี้ ก็เพราะเรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน 
มีอะไรต้องคุยล่ะ มาหาผู้ชายดึกๆดื่นๆแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงจะคิดว่า ให้ท่า 
บิ๊ก ทำไมพูดจาแบบนี้ บิ๊กไม่เคยเป็นแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้น บิ๊กเป็นอะไร เป็นแบบนี้เรายิ่งต้องคุยกันนะ พัชตกใจมากที่บิ๊กพูดจากับเธอรุนแรงแบบนี้
ไม่ต้องคุยหรอก ทำอย่างอื่นดีกว่าเยอะ บิ๊กพูดแล้วก็ทั้งฉุดและลากพัชเข้าบ้านไป
บิ๊ก หยุดเดี๋ยวนี้นะ บ้าไปแล้วรึไง หยุดนะ พัชบอกให้หยุด พัชจะกลับบ้าน พัชไม่คุยกับบิ๊กแล้ว หยุดนะ ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย พัชกรีดร้อง พลางรู้สึกว่า ไม่ใช่ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่บิ๊กที่เธอรู้จัก ไม่ใช่ 
บิ๊กลากเธอเข้ามาถึงในห้องนอนของเค้า เค้าผลักเธอไปที่เตียง พัชมีสีหน้าที่หวาดกลัวมาก และร้องไห้อย่างหนัก แต่สักพักเธอก็หันมาจ้องหน้าเค้าแล้วบอกว่า
ถ้าบิ๊กคิดว่า ทำแบบนี้แล้วจะชดเชยความรู้สึกอะไรก็ตามที่บิ๊กรู้สึกตอนนี้ได้ อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่พัชขอนะ ขอว่าถ้าจะโกรธจะเกลียดพ่อแม่ของพัชน่ะ ให้มาโกรธมาเกลียดพัชแทน ถามจริงๆเถอะที่ผ่านมาบิ๊กไม่เคยรู้สึกใช่มั้ยว่าเรารู้สึกดีๆต่อกัน ไม่เคยเลยใช่มั้ย บิ๊กถึงได้คิดจะทำกับพัชแบบนี้ พัชมองหน้าเค้าด้วยน้ำตานองหน้า
บิ๊กปวดร้าวอย่างที่สุดแต่เค้าก็ไม่อาจยับยั้งความขุ่นมัวของจิตใจตัวเองได้ในตอนนี้ 
เค้าไม่สนใจแล้วว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเค้าจะเป็นคนที่เค้ารักมากที่สุด ตอนนี้ขอแค่ให้เค้าได้ทำในสิ่งที่เค้ารู้สึกว่า มันจะคุ้มค่ากับความโกรธแค้นของเค้า
เค้าย่างสามขุมเข้าไปหาพัชที่เตียง เธอมองเค้าด้วยแววตาปวดร้าวและอ้อนวอน 
ไม่มีทางหรอกพัช บิ๊กจะไม่มีวันปล่อยโอกาสนี้ไป โอกาสที่พ่อของพัชจะได้รู้สึกว่าการที่ถูกพรากคนที่รักที่สุดไปเป็นยังไง โอกาสที่ครอบครัวของพัชจะต้องได้รับการตอบแทน 
ตอนนี้บิ๊กไม่ใช่คนเดิมที่พัชเคยรู้จักอีกแล้ว เค้ากลายเป็นเหมือนซาตาน 
พัชมาหาบิ๊กเองนะ ช่วยไม่ได้เลย ช่วยไม่ได้จริงๆ 
อย่านะ อย่า ได้โปรด อย่านะ พัชกรีดร้อง