ปราณรดี

ปราณรู้สึกกลัวน้ำทะเล ... 
ทะเลยิ่งใกล้ ยิ่งน่ากลัว เล่นน้ำทะเลแม้จะสนุกและเป็นอิสระ แต่ในใจลึกๆ ก็ยังมีความกลัวความเวิ้งว้างและความลึกล้ำของผืนน้ำไม่เคยจางหายไปสักที
ไม่ว่าจะเป็นน้ำที่ไหนก็ตาม ... 
แม้กระทั่งเมืองกาญจน์ ที่ปราณเลยลงเล่นน้ำกับเพื่อนๆ และเช่าแพทำส้มตำกินกันเอง ปราณยังต้องเกาะห่วงยางไว้กับตัวให้รู้สึกว่าปลอดภัยและไม่ยอมไปไกลจากแพเลยแม้สักเพียงเมตร
เป็นอาการกลัวน้ำที่ไม่หายสักที ...
เหมือนๆ กับการได้แต่เดินเลียบหาด แล้วมองคนอื่นๆ ลงเล่นน้ำกันอย่างรู้สึกเสรี มีความสุข ปราณก็เคยมีความสุขเสรีกับการลงน้ำที่เวิ้งว้างตรงนั้นเหมือนกัน เป็นจินตนาการที่หลุดพ้นจากโลกความเป็นจริงบนผืนดิน แต่ก็เป็นความรู้สึกเคว้งคว้างและไม่น่าไว้วางใจ
ยิ่งสมัยเรียนมัธยม ...
อาจารย์ท่านหนึ่งสอนจริยธรรมเคยกล่าวว่า เดินป่า หลงทางยังหาทางกลับได้ เดินลงน้ำหากไร้สติ มีสิทธิ์จมน้ำตายโดยไม่รู้ตัว ยิ่งตอกย้ำกับอาการกลัวของปราณ ทำให้รู้สึกลึกลงไปอีกว่า ห้วงน้ำนั้นแม้จะนำพาเสรีภาพมาให้กับเรา แต่ช่างไม่น่าไว้วางใจเสียเลย