เสือก!.. ไม่ได้ถาม?

วิจิตร ภู่เงิน

ข้าพเจ้าหย่อนก้นลงนั่งบนม้าหินอ่อนริมๆสวน ใกล้ๆกับต้นมะพร้าวฝรั่งเพื่อนข้าพเจ้านั่งลงตรงข้ามข้าพเจ้า หยดน้ำค้างที่ชื้นแฉะความหนาวเย็นที่ตอกตรึงลงในเนื้อม้าหินอ่อนอยู่ก่อนแล้วทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกหนาวยะเยือกเข้าไปถึงเนื้อในเทียวหละ
การมาเรียนหน้าหนาวในตอนเช้าๆอย่างนี้ ข้าพเจ้าว่ามันไม่ต่างอะไรเลย กับการบังคับให้ข้าพเจ้านั่งกินไอศครีมในห้องแอร์ที่ปรับอุณหภูมิลงรอแช่แข็งข้าพเจ้านั่นหละ หรือไม่ก็บังคับให้ข้าพเจ้าใช้ชีวิตอยู่บนเกาะน้ำแข็งในสภาพเปลือยเปล่า การอาบน้ำในตอนเช้าๆนั่นหละที่ทำให้ข้าพเจ้าคิดอย่างนั้น
ทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาวมาว่ะ?เพื่อนข้าพเจ้าทักเมื่อเห็นข้าพเจ้านั่งห่อไหล่เอามือซุกใต้รักแร้ปากสั่น
รีบข้าพเจ้าตอบสั้นๆ ก็มึงรีบไปรับกูมาทำไมข้าพเจ้าเสริมคำตอบเมื่อครู่
กูตื่นเต้น
ตื่นเต้นเหี้ยอะไร?
ก็ถึงหน้าหนาวแล้วไง
บ้า.. ไอ้บ้า
ใคร?
กูบ้าเอง
ทำไมมึงบ้าว่ะ
ก็กูดันไปคบเพื่อนบ้าๆอย่างมึงไงข้าพเจ้าตอบยิ้มๆ...
ต้นมะพร้าวฝรั่งยืนแกว่งใบ ยอดพลูด่างส่ายไหวตามแรงลมเบาๆชีวิตในตัวอาคารนอกจากข้าพเจ้าและเพื่อนแล้วก็มีพืชไม้ในสวนนี่หละ แต่ตามถนนข้างนอกนักศึกษาก็เริ่มทยอยกันมาเรื่อยๆ
เอ็งว่าเราจะเจอคนนั้นหรือเปล่าว่ะ?ข้าพเจ้าถาม
คนไหน
ก็คนสวยๆนั่นไง
ตั้งแต่มาเรียนที่นี่กูยังไม่เคยเจอคนขี้เหร่ มึงนึกภาพออกมั๊ย? เจอสิบสวยแปดน่ารักสอง
หึ หึสายตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนทำให้ข้าพเจ้าอดขำไม่ได้ ก็คนผมตุ๊กตาสวยนั่นไงข้าพเจ้าพยายามบอกจุดเด่นของคนที่ข้าพเจ้าเอ่ยถึง
อ๋อเพื่อนข้าพเจ้าทำหน้าเหมือนกำลังนึกออกเออ.. ใช่หวะ คนน่ารัก น่ารักนั่นใช่ป่าวเพื่อนข้าพเจ้าทำหน้าตาลิงโลดแสดงความแน่ใจ
ช่าย.. คนนั้นข้าพเจ้าตอบย้ำความแน่ใจของเพื่อน
เดี๋ยวก็คงมาเพื่อนข้าพเจ้าคาดเดาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
เสียงย่ำเท้าของนักศึกษาที่มาเรียน เสียงพูดคุยทักทายฟังไม่ได้ศัพท์ แสงแดดอ่อนในตอนเช้าแผดกล้าขึ้นความหนาวเย็นเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยแสงแดดอุ่นๆ
มาแล้ว โน้นไง เพื่อนข้าพเจ้าพูด และเบ้ปากชี้ไปตรงหน้าอาคาร เด็ดจริงๆ
กูชอบทรงผมหวะ ยังกะตุ๊กตาข้าพเจ้าว่า
ตุ๊กตาบาบี้เพื่อนข้าพเจ้าพูดแล้วหัวเราะ
นะข้าพเจ้าย้ำคล้ายเห็นด้วยกับคำเปรียบเปรยของเพื่อน
เพื่อนข้าพเจ้าเคยเดาว่าเธอน่าจะเรียนศึกษาหรือไม่ก็ศิลปศาสตร์ ข้าพเจ้าก็เห็นด้วยอย่างนั้น เธอเดินมากับเพื่อนอีกคน
มาแย้ว มาแย้ว..เพื่อนข้าพเจ้าทำเสียงเลียนเด็ก
เธอเดินเข้ามาในสวนแล้วเลือกหย่อนก้นลงนั่งม้าหินอ่อนอีกมุมหนึ่งของสวนห่างจากเพื่อนและข้าพเจ้าไม่ไกลมากนัก เธอนั่งคุยกับเพื่อน บางครั้งก็หัวเราะ บางครั้งก็นั่งเงียบฟังเพื่อนพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ บางครั้งก็แสดงท่าทีประกอบเมื่อเวลาเธอเป็นคนพูดบ้าง รอยยิ้มที่มุมแก้มเป็นเสน่ห์ของเธอเทียวหละ
พวกนั้นมาช้าจังว่ะข้าพเจ้าหมายถึงเพื่อนๆในห้อง
ก็มึงกับกูมาเช้าเพื่อนข้าพเจ้าว่า
เช้าที่ไหนจะได้เวลาเรียนแล้ว
อาจารย์ก็ยังไม่มา
ก็ดี...ข้าพเจ้าพูดแล้วหันไปมองผู้หญิงผมตุ๊กตาคนนั้น เขาจะไปเรียนแล้วว่ะข้าพเจ้าว่าเมื่อมองเห็นผู้หญิงผมตุ๊กตาคนนั้นเธอลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า
ฮ่า ฮ่าเพื่อนข้าพเจ้าหัวเราะ ก็เรียนห้องข้างเรานี่หละเพื่อนข้าพเจ้าว่า
จริงอ่ะ
จริงเพื่อนข้าพเจ้าย้ำอย่างมั่นใจ หนะ เห็นมั๊ยเดินมาแล้วเพื่อนข้าพเจ้าว่าเมื่อเห็นผู้หญิงผมตุ๊กตาเดินมาพร้อมเพื่อนเธอ
ข่นซ่วยเพื่อนข้าพเจ้าพูดแซวพร้อมยกมือขึ้นส่ายริกๆ
เธอ...
สวย
คนสวย
ข่นซ่วย...เพื่อนข้าพเจ้าพูดแซวเสียงดังเมื่อเธอและเพื่อนเดินผ่าน
เสือก!.. ไม่ได้ถาม..เธอหันมาตวาดทำหน้าระรื่นแล้วหันกลับไปจูงมือเพื่อนเดินเข้าห้องเรียนไป...
??????