หัวเราะ...หรือ...ร้องให้

ปากกาดาว...

..เฮ้อ.ฉันมีเรื่องที่อยากจะเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังค่ะ   มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวฉันเอง  แต่ว่าไม่ว่าเวลาไหนที่ฉันนึกถึงเรื่องนี้หรือเล่าให้ใครฟังทีไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะหัวเราะดัง ๆ หรือว่าควรจะร้องให้ออกมาดี
	ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว  ฉันฝันอยากที่จะเป็นสถาปนิกมาตลอดแต่พ่อไม่ค่อยสนับสนุนเท่าไรนัก.แต่ในที่สุด  ฉันก็ตัดสินใจเดินตามทางฝันของฉัน
                                                2   วันก่อนที่การสอบ Entrance จะมาถึงคืนนั้นฉันเก็บข้าวของที่หอพักที่ฉันอยู่เพื่อเตรียมที่ขนของกลับบ้าน.เวลาผ่านไปจนถึงตี 4  ของทุกอย่างก็ถูกกองเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเพื่อเตรียมพร้อมที่จะขนได้ทันที่มีคนมาช่วยยก    ในขณะที่เปลือกตากำลังจะถูกปิดลงเข้าสู่ห้วงแห่งความสุข  จิตใจพลันคิดถึงอนาคตข้างหน้าของตนเอง.วันเมื่อรืนแล้วสินะที่ฉันต้องเจอสึกหนัก.ฉันพลันคิดกับตัวเอง   พร้อมที่จะหยิบเอาบัตรประจำตัวผู้เข้าสอบหรือ สกอ.3 ที่ต้องใช้ในวันสอบจริง ขึ้นมาชมดูสักหน่อย.เวลาผ่านไปนานพอสมควร..กระเป๋าสตางค์  แฟ้ม  กองหนังสือที่ถูกจัดเก็บไว้เป็นระเบียบแล้ว   ถูกรื้อกระจัดกระจายเต็มพื้นและเตียงนอนบัตรหาย!!!!..หายจริง ๆ  ฉันค้นหามันอยู่นานเกือบชั่วโมง..ตอนนั้นเศร้ามาก ๆ ความคิดแรกที่เกิดขึ้นในสมองฉันคือ   " ชาตินี้กูจะได้เป็นสถาปนิกมั๊ยเนี่ย "   นอนก็ไม่ได้นอนแถมของมาหายอีก   ในเมื่อไม่เจอ  ฉันจึงหยิบหนังสือคู่มือการสอบEntrance มาอ่านดูว่าสามารถทำอย่างไรได้บ้าง  ทั้งที่วันพรุ่งนี้จะต้องสอบแล้ว เค้าบอกให้ไปทำบัตรใหม่ที่ศูนย์สอบที่เราสมัครไว้   เฮ้อแล้วศูนย์สอบมันอยูาไหนเนี่ย  ถามไปถามมามันดันอยู่ติดกับหอเรานี่เอง..พอตอนเช้าก็รีบไปทำเลย (ยังไม่ได้นอนเลยนะเนี่ย)  พอไปถึงเจ้าหน้าที่เค้าก็ถามว่า หนูได้เอารูปมาด้วยรึปล่าว  เราก็ตอบอย่างมั่นใจว่า เอามาค่ะค้นหาในกระเป๋าได้สักพัก..ดันลืมเอารูปมา!   เลยต้องเดินกลับไปเอาที่หออีกเฮ้อ.กว่าจะได้
	วันสอบเอ็นทรานซ์วันที่ 2 ของฉัน  (เว้นห่างจากวันแรก 2 วัน)  มันเป็นวิชาภาษาอังกฤษ เริ่มสอบ  8.30 น. ซึ่งสถานที่สอบเป็นคนละที่กับวันแรกที่ฉันสอบ  แถมฉันยังไม่รู้เลยว่ามันอยู่ตรงไหนแต่รู้ชื่อถนนที่มันตั้งอยู่ฉันก็เลยคิดว่าคงไปถูกเพราะถนนสายนั้นฉันก็เคยผ่านมันบ่อยเหมือนกันฉันออกเดินทางจากที่พักแต่เช้าเพราะว่ามันอยู่ไกลกันมากและต้องนั่งรถเมล์หลายต่อ  พอนั่งมาได้ถึงครึ่งทางพลันนึกขึ้นได้จะหยิบใบแจ้งสถานที่สอบขึ้นมาดูหน่อยว่าสอบห้องไหนอาคารไหนเพื่อทบทวนความจำแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ.ฉันลืมเอามันมาอีกแล้วแถมฉันยังนึกไม่ได้เลยว่าฉันสอบห้องไหนตึกไหน  ถ้าจะกลับไปเอามันก็ไม่ทันเวลาสอบแล้วเอาวะ! ค่อยไปเดินหาเอาข้างหน้าก็ได้วะฉันคิดในใจ.มันคงมีไม่กี่ตึกหรอกน่า..พลันปลอบใจตัวเองพอรถเมล์วิ่งผ่านถนนเส้นที่สถานที่สอบของฉันตั้งอยู่ฉันจึงลงรถแล้วก็จะต่อรถเมล์ในถนนสายนั้น   แต่.ฉันเหลียวซ้ายแลขวาก็แล้ว.เดินไปเรื่อย  ๆ ก็แล้ว..กลับไม่มีป้ายรถเมล์สักป้ายเดียว.ฉันจึงถามคนแถวนั้น  เค้าก็บอกว่าเส้นนี้ไปน่ะมันไม่มีรถเมล์ผ่านหรอก..อ้าว !ไงล่ะคราวนี้    เอาวะ นั่งมอไซต์รับจ้างไปก็ได้วะ  พอดีแถวนั้นมีพอดี      โชคดีไป.ก็เลยเดินไปถาม    เค้าก็เลยบอกราคามา .90  บาทครับ โห  อะไรวะ  มันไกลขนาดนั้นเลยหรอคะ..ไกลมากเลยน้อง   แล้วแถมถนนช่วงนี้นี้ไม่มีรถเมล์ผ่านด้วยนะ ไอ้เราก็ต้องไปสอบแล้วด้วย ." ไปก็ไป ".พอไปเข้าจริง  ๆ  มันไกลมากเลยค่ะ.นั่งจนเมื่อยก้นแถมใส่กระโปรงอีกต่างหาก..แต่ในที่สุดก็มาถึงหน้าสถานที่สอบเสียที   เหลือเวลาอีก  10 นาทีเค้าก็จะให้เข้าห้องสอบแล้ว  แต่เรายังไม่รู้เลยว่าสอบตึกไหนห้องไหน  ตึกก็มีตั้งหลายตึกแน่ะ  เลยรีบลุยเดินหาเลยค่ะ  เดินขึ้นลงไป 3 อาคาร  แต่ละอาคารดันมี 3 ชั้นอีก  หามันทุกห้องเลยค่ะ  ดูเลขประจำตัวที่ติดอยู่หน้าห้องเอา  พอมาถึงอาคารที่ 3  เจอพอดี ที่ชั้น 2 ค่ะ  ในตอนนั้นที่เจอ คนอื่นเค้าก็เข้าห้องสอบกันไปหมดแล้ว   ไอ้เราก็เดินเหงื่อตกเข้ามาเลย  คนคุมสอบงงมองหน้าคงสงสัยว่ายัยนี่มันไปวิ่งเล่นแถวไหนมาวะ
พอเข้าไปปุ๊ปก็รีบเขียนชื่อใหญ่เลยค่ะ.ดีใจมากที่เจอห้องสอบ.แต่ตอนนั้นเค้ายังไม่ให้เปิดข้อสอบนะคะพอตอนกำลังจะฝนรหัสประจำตัวซึ่งมันต้องใช้ดินสอ 2B  ก็กำลังจะหยิบดินสอออกมา.โชคชั้นที่สองหล่นทับค่ะไม่ได้เอาดินสอ 2 มา!!!!!.ไม่มีเลยทำไงล่ะงานนี้  แล้วจะทำข้อสอบได้ยังไงกัน
ความคิดเก่าเริ่มเข้ามาในสมองอีกแล้วค่ะ" ชาตินี้กูจะได้เป็นสถาปนิกมั๊ยเนี่ย ! " ..สับสนมากตอนนั้น ทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ   พอดีนึกขึ้นได้ว่ายังมีดินสอกดอีกแท่ง  เลยคิดว่าใช้ดินสอกดก็ได้วะ  โล่งออกไปอีกที..พอกำลังหยิบขึ้นมาใช้แท่านั้นแหละค่ะ  พอกดใส้มันออกมาปรากฏว่า..ดินสอกดใส้หมด!!!!..ซวย!!!!ซวยที่สุด!!!แต่ยังดีที่ตอนนั้นกรรมการยังไม่ให้เปิดดูข้อสอบ  แต่ตอนนั้นจะร้องให้แล้วค่ะ  ทำอะไรไม่ถูกเลย
เลยเดินออกมาจากห้องสอบ.จะไปหาซื้อดินสอ.ด้วยเวลาที่มีเพียงไม่กี่นาที.แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเดินไปดูข้างหน้าโรงเรียนก็แล้ว   ทุกซอกทุกมุมก็แล้ว.ไม่มีท่าทีว่าจะมีที่ขายดินสอเลย..ฉันคอตกกลับมาด้วยความผิดหวังและเศร้าที่สุดฉันไม่คิดเลยว่าวันนึงฉันจะต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย..พอเดินไปสักพัก.กำลังจะกลับไปที่ห้องสอบ  เห็นผู้ชายคนนึงเดินมาพอดี ดูท่าทางแล้วคงจะมาสอบสาย เพราะในขณะนั้นทุกคนก็ต่างก้มหน้าก้มตาทำอนาคตของตนอยู่ในห้องสอบกันหมดแล้ว.ด้วยความใจกล้าและหน้าด้าน.ฉันเลยเดินตามหลังเขาไปทันที." เออ ขอโทษนะคะ..ไม่ทราบว่ามีดินสอกี่แท่งคะ "  ฉันถามเขาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหวัง   ผู้ชายคนนั้นค้นหาดินสอจากกระเป๋าใส่ดินสอใบสี่เหลี่ยมของเขาก่อนที่จะตอบฉันมาว่า " แท่งเดียวครับ    แถมเป็นดินสอกดด้วย " ใจฉันมันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มตอนไหนก็ไม่รู้.." เออแล้วมีใส้ดินสอรึปล่าวคะ "  ฉันถามเขาต่อหวังจะเอาให้ได้..เค้าค้นดูอย่างละเอียด" ไม่มีเลยครับ  มีใส้เดียวที่ใส่อยู่ในดินสอนี่แหละครับ "  ..โอ.โลกนี้ช่างโหดร้ายกับฉันเหลือเกิน ..ซักนิดเดียวก็ไม่มีเลยหรอคะ นะ นะ " ฉันไม่วายเซ้าซี้เขาต่อหมายจะต้องเอาให้ได้ นี่คือที่พึ่งสุดท้ายแล้วจริง ๆ ในชีวิตนี้  เพราะเหลืออีกไม่กี่นาทีนับจากเวลานี้ก็จะมีเสียงประกาศเตือนออกมาว่าหมดสิทธิ์ให้นักเรียนที่มาสายเข้าห้องเสียแล้ว..ผู้ชายคนนั้นเขย่าดินสอกดเพื่อฟังเสียงว่าอาจจะยังมีใส้หลงเหลืออยู่ก็ได้.จริงด้วยมันมี.. เค้ากดออมาให้ฉันทันทีแต่ใส้ที่โผล่พ้นดินสอออกมานั้นมันเหลือความยาวแค่  1  นิ้ว เท่านั้น.ฉันใจหายทันที    แต่ก็ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่มีเลย.."  ขอบคุณมากค่ะ  มันคงพอ "  ฉันขอบคุณเจ้าของใส้ดินสอพร้อมกับรีบวิ่งแจ้นกลับไปยังห้องสอบทันที.ฉันกลับเข้ามาพร้อมกับเหงื่ออีกครั้ง  คนคุมสอบคงสงสัยอีกแหละ.สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงเต็ม  ฉันก็ออกจากห้องสอบแห่งนั้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม..
           .เฮ้อไม่รู้ว่าจะเรียกว่าซวยหรือซุ่มซ่ามไม่รอบคอบดีนะคะ   ตัวฉันก็ไม่รู้ว่าจะหัวกับมันหรือว่าจะร้องให้ออกมาดี.**.^_^.**   แล้วคุณคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีคะ.