รอวัน..ปฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 7...

Pat_Big

พัชรีบไปยังสถานีตำรวจเพื่อขอความช่วยเหลือ โธ่เอ๊ย เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ตำรวจรีบรุดไปยังสวนสาธารณะ เพราะว่า พ่อแม่ของเด็กหญิงได้แจ้งความลูกหายไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
พัชกับเจ้าโมโม่แอบดูอยู่เงียบๆเช่นเดิม จะว่าไปแล้วพัชกับเจ้าโมโม่เป็นสิ่งมีชีวิตสองสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องพูดออกมา และเจ้าโมโม่ก็ดูเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียวที่อยู่เคียงข้างพัชเสมอมา ทำให้พัชและมันดูจะเข้าใจซึ่งกันและกันได้ดีเป็นพิเศษ
ตำรวจมาปลุกบิ๊กกับเด็กหญิงและอธิบายเรื่องราวให้เข้าใจ เมื่อพ่อกับแม่ของเด็กหญิงมาถึง พัชมองไปยังคนทั้งคู่ ความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามาในสมอง จนทำให้เธอปวดหัวขึ้นมาจี๊ดๆ แต่มันแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ว่าอยากจะเข้าไปรู้จักสองคนนั้น แต่เธอรีบสลัดความคิดนี้ออกไปแล้วก็เฝ้าสังเกตต่อไป
ภาพของพ่อแม่ลูกครอบครัวนั้น บาดความรู้สึกเธอ เธอคลับคล้ายคลับคลาคนทั้งคู่ เหมือนจะเคยเห็นกันมาก่อน แต่จะเป็นไปได้ยังไง ฟุ้งซ่านน่า เธอคิด 
พ่อแม่ของเด็กหญิงขอบอกขอบใจบิ๊กเป็นการใหญ่ ที่ช่วยดูแลและหาทางพาลูกสาวของพวกเค้ากลับบ้าน คนทั้งคู่ขอให้บิ๊กเรียกสิ่งตอบแทน บิ๊กได้แต่ถอนใจและบอกกับพวกเค้าไปแต่เพียงว่า  คราวหลัง อย่าปล่อยให้หัวใจของพวกคุณหายไปแบบนี้อีก เพราะคราวต่อไปผมก็ไม่รู้ว่าพวกคุณจะโชคดีแบบนี้รึป่าว  แค่นี้ 
พ่อแม่ของเด็กหญิงมองหน้าบิ๊กที มองหน้ากันและกันที สิ่งที่คนทั้งคู่รู้สึกก็คือ บิ๊กมีบุคลิก ลักษณะคล้ายกับคนๆนึงที่พวกเค้ารู้จัก คล้ายมาก มากทีเดียว แต่บิ๊กไม่ได้รับรู้ว่าพวกเค้าคิดอย่างไร เค้าจึงหันไปสนใจเด็กหญิง ที่เดินเข้ามาหาเค้า
เค้าคุกเข่าลง แล้วยื่นมือข้างนึงออกมา เด็กหญิงก็ยื่นมือออกมาจับมือของเค้าไว้ พลางถามว่า  พี่ชายคะ นางฟ้ามีจริงๆนะคะ แต่ว่านางฟ้าอยู่ที่ไหนเหรอคะ เด็กหญิงถามด้วยความไร้เดียงสา
เค้ายิ้ม แล้วรวบมือเล็กๆของเด็กหญิงไปวางไว้ที่หัวใจของเด็กหญิงเอง แล้วบอกกับเด็กหญิงว่า นางฟ้าอยู่ในนี้ อยู่ในนี้ตลอดเวลารู้มั้ยสาวน้อย อยู่ในหัวใจบริสุทธิ์ของเด็กดีทุกคน เด็กหญิงยิ้มกว้าง พลางกุมหัวใจตัวเองไว้แน่น ราวกับกลัวว่านางฟ้าของเธอจะหายไป 
ขอบคุณนะคะพี่ชาย เด็กหญิงพูด บิ๊กยิ้มอีกครั้งด้วยแววตาที่อ่อนโยนที่สุด แล้วกอดเด็กหญิงไว้หลวมๆ ไม่เป็นไรหรอกสาวน้อย ปลอดภัยแล้วนะ 
ก่อนจะกลับบ้านเด็กหญิงหันมาโบกมือให้เค้าจนรถของพ่อกับแม่ของเธอลับสายตาบิ๊กไป บิ๊กสุดหายใจลึกๆอีกครั้ง แล้วจึงเดินกลับบ้าน
พัชแอบยิ้มอยู่กับเจ้าโมโม่ เธอได้ยินทุกบทสนทนาของพวกเค้า และตอนนี้เธอก็ยิ้มให้โมโม่แล้วพูดกับมันว่า เค้าเป็นคนน่ารักจังเลยนะโมโม่ พูดได้แค่นั้นเธอก็รีบอุ้มเจ้าโมโม่แล้วรีบออกเดินทาง หวังจะตามชายหนุ่มคนนั้นให้ทัน เพราะอยากรู้ว่าบ้านของเค้าอยู่ที่ไหนกัน 
ป๊ะ โมโม่ หมดเรื่องแล้ว ว่าแต่พัชอยากรู้จังว่าบ้านของเค้าอยู่ที่ไหน โมโม่เห่าหนึ่งครั้ง คล้ายจะถามเธอว่าจะอยากรู้ไปทำไม ก็แค่อยากรู้น่ะโมโม่ ไม่มีอะไรหรอก ตายจริงเค้าเดินไปถึงไหนแล้ว 
เป็นอันว่าวันนั้นเธอก็ไม่ได้รู้ว่าบ้านของเค้าอยู่ที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าอยู่ในหมู่บ้านนี้อย่างแน่นอน นับจากวันนั้นมาเธอก็ไม่รู้ตัวเลยว่า เธอหลงรักเค้าเข้าแล้ว.....
จากวันนั้นก็สองปีแล้วสินะ...เธออมยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องครั้งแรกที่ได้เจอกับบิ๊ก เธอเดินไปตรงโซฟาที่เค้านอนหลับอยู่ เธอนั่งลงข้างๆเค้า พิจารณาเค้าใกล้ๆ ยามที่เค้าไม่รู้สึกตัวเท่านั้นเธอถึงจะกล้าทำแบบนี้...
เธอมองหน้าเค้าด้วยแววตาเปี่ยมรัก...ผู้ชายคนนี้คนที่เธอหลงรักทุกๆอย่างที่เป็นตัวเค้า ไม่ว่าจะเป็นแววตาที่อ่อนโยนแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า รอยยิ้มบางๆที่ฉาบบนใบหน้าของเค้าตลอดเวลา มุมมองที่เค้ามีต่อเรื่องต่างๆ อิริยาบถเวลาเค้าวาดรูป และทำสิ่งต่างๆ เธอบอกกับหัวใจตัวเองว่า เธอรัก รักผู้ชายคนนี้ โดยที่ไม่มีเหตุผลมาประกอบว่าทำไมเธอถึงได้รักเค้า...มันไม่จำเป็นสำหรับเธอเลย..
ตอนนี้หัวใจของเธอปวดร้าวเพราะว่าเค้าในยามนี้ดูโศกเศร้ายิ่งนัก เธออยากจะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเค้าบ้าง ถ้าเป็นไปได้เธออยากรับทุกๆความเจ็บปวดของเค้าเอาไว้เองด้วยซ้ำ แต่ใครล่ะจะสามารถรับเอาความเจ็บปวดของคนอื่นมาไว้กับตัวเองได้ทั้งหมด ไม่มีหรอก
เธอเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเค้า พลางลูบที่แก้มของเค้าเบาๆ เธอเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของเค้าให้กลับเข้าที่เดิม มือของเธอสั่นนิดๆ ไม่เพียงเท่านั้น ใจของเธอก็สั่นด้วย สั่นอย่างไม่เป็นจังหวะ 
ทันใดนั้น ก็มีมือข้างนึงมาจับมือเธอไว้ เธอตกใจและสะดุ้ง มือของบิ๊กน่ะเอง เธอพยายามจะดึงมือออก แต่เค้ากลับไม่ยอมปล่อยมือของเธอ แล้วเอามือของเธอไปแนบกับแก้มของเค้าไว้และก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลย
เธอปล่อยให้เค้าจับมือเธอไว้แบบนั้นจนกระทั่งเค้าตื่น เธอรีบพลุนผลันออกจากห้องไปแล้วก็รีบเข้าไปในห้องครัว
เค้าลุกไปล้างหน้าและพาเจ้าโมโม่ออกไปเล่นที่หน้าบ้าน สักพักเค้าก็เดินเข้ามาในครัว ขณะที่พัชกำลังทำอาหารอยู่
ทำอะไรให้บิ๊กกับโมโม่กินเหรอพัช บิ๊กถามเสียงใส พอเค้าตื่นมาเค้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ราวกับว่าไม่ได้ผ่านเรื่องสะเทือนใจมาอย่างนั้นแหละ 
พัชคิดว่าเค้าคงจำไม่ได้ว่าเมื่อกี้ทำอะไรลงไป เธอนึกน้อยใจอยู่ลึกๆ แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้นเอง 
ตื่นนานแล้วเหรอ อืม นี่พัชทำกระเพาทูน่าของโปรดบิ๊ก แต่คงไม่อร่อยเท่าฝีมือคุณแม่ของบิ๊กนะ ไม่ว่ากันนะ 
เอ่อ พัชขอโทษพัชไม่ได้ตั้งใจ เธอกล่าวขอโทษที่พูดถึงเรื่องที่อาจทำให้เค้าสะเทือนใจอีกได้
แต่บิ๊กกลับเอื้อมมือไปลูบศีรษะของพัชเบาๆ ติงต๊อง ใครเค้าไปว่าอะไรล่ะ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนทำผิดร้ายแรงแบบนี้หรอก ไหน ขอชิมหน่อยสิ 
พัชยิ้มกว้างทันที แล้วตลอดวันนั้นก็เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดเหมือนทุกๆครั้งที่เธอได้อยู่กับบิ๊ก....