รอวัน..ปฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 6...

Pat_Big

เธออุ้มเจ้าโมโม่ไปอยู่บริเวณพุ่มไม้ที่ใกล้กับชายหนุ่มและเด็กหญิงให้มากที่สุด เพื่อจะดูว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรเด็กหญิงหรือว่ามาช่วยเหลือ แต่ดูท่าทางเค้าเป็นมิตร คงไม่มีอะไรหรอก เธอคิด และก็เป็นจริงดังนั้น ชายหนุ่มตรงเข้ามาปลอบเด็กหญิง 
" เป็นอะไรไปครับคนสวย ร้องไห้ทำไม แล้วมาที่นี่กับใคร ไหนบอกพี่สิ" ชายหนุ่มถาม
เด็กหญิงไม่ได้มีอาการตื่นกลัวคนแปลกหน้าอย่างเค้าแม้แต่นิดเดียว เค้าเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเด็กหญิงออกอย่างเบามือ เด็กหญิงตอบเค้าว่า
" หนูมากับแม่ค่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าแม่หายไปไหนแล้ว " ว่าแล้วเด็กหญิงก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ต่อ
"โอ๋ๆๆ ไม่ต้องร้องนะครับ เดี๋ยวพี่จะพาหนูกลับบ้านนะ ว่าแต่บ้านหนูอยู่ที่ไหนล่ะ" ชายหนุ่มนั่งยองๆลงไปแล้วลูบศีรษะเด็กหญิงเบาๆ แล้วก็อุ้มเธอขึ้นมา
"ตัวหนักไม่ใช่เล่นแฮะเรา ว่าไง บ้านหนูอยู่ที่ไหน" เด็กหญิงทำท่าครุ่นคิด และนึก ในที่สุดเด็กหญิงก็ตอบเค้าว่า " หนู หนูจำทางกลับบ้านไม่ได้ค่ะ หนูรู้แต่ว่าหน้าบ้านของหนูมีประตูสีฟ้า " เด็กหญิงตั้งท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีก บิ๊กคิดในใจว่า "โธ่ เด็กหนอเด็ก ที่หมู่บ้านนี้ก็ประตูสีฟ้าทุกหลังไม่ใช่เหรอ ไม่เป็นไร พี่จะพาเธอหาทางกลับบ้านเอง" 
ชายหนุ่มไม่ได้มีทีท่าตกใจที่รู้ว่าเด็กหญิงจำทางกลับบ้านไม่ได้ เค้าสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะบอกเด็กหญิงว่า 
"หนูเชื่อเรื่องนางฟ้ามั้ย " เด็กหญิงพยักหน้า " ถ้าหนูเชื่อ หนูก็ต้องเชื่อพี่นะว่าหนูจะกลับบ้านได้แน่ๆ เรามาช่วยกันตามหาบ้านของหนูกันนะ ไม่ต้องกลัว ถ้าหนูเชื่อว่านางฟ้ามีจริง นางฟ้าก็จะอยู่กับหนู" เค้าจำคำที่แม่บอกเค้าเมื่อตอนเค้ายังเด็กมาบอกกับเด็กหญิง เค้ายื่นมือออกมาให้เด็กหญิงจับเด็กหญิงจับมือเค้าไว้แน่น ทั้งสองยิ้มให้กัน 
 
พัชและเจ้าโมโม่แอบตามบิ๊กและเด็กหญิงไปเรื่อยๆ โดยไม่ให้เค้ารู้ตัว บิ๊กอุ้มเด็กหญิงบ้าง ปล่อยให้เธอเดินบ้าง และก็กลับมาอุ้มเธอใหม่ ทั้งสามคน รวมเจ้าสุนัขน้อยอีกหนึ่งตัว เดินเข้าออกตั้งแต่ซอยแรกของหมู่บ้านจนถึงซอยสุดท้าย 
ระหว่างที่เดินไปนั้น บิ๊กกับเด็กหญิงก็พูดคุยกันเกี่ยวกับลักษณะของบ้านของเด็กหญิงไปเรื่อยๆ เพื่อให้เด็กหญิงจำสิ่งที่เด่นๆของบ้านของเธอได้ 
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เด็กหญิงหลับไปแล้วในอ้อมแขนของบิ๊กน่ะเอง ตอนนี้ถึงแม้ว่าเค้าจะดูเหนื่อยๆ แต่ใบหน้าก็ยังฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่เช่นเดิม เหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้าของเค้า ทำให้พัชรู้สึกว่า เค้าช่างมีเสน่ห์นัก
บิ๊กพาเด็กหญิงกลับไปที่สวนสาธารณะอีกครั้ง เผื่อแม่หรือครอบครัวของเด็กหญิงจะกลับมาตามหา พัชเองก็เริ่มอ่อนเพลียกับการเดินตามบิ๊กและเด็กหญิงเช่นกัน แต่เธอไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร 
เธอเพียงแค่อยากจะตามไปดูว่า เด็กหญิงได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยหรือเปล่า และชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันนะ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกคุ้นตายิ่งนัก แต่เธอก็รีบสลัดความคิดนี้ออกไป จะคุ้นตาได้ไง ก็ไม่เคยเจอกันมาก่อนนี่นา 
เด็กหญิงฟุบหลับอยู่บนตักของชายหนุ่ม เค้าเองก็เริ่มอ่อนแรงและหิว แต่เค้าก็ไม่สามารถจะทิ้งเด็กผู้หญิงเล็กๆคนนี้ไว้คนเดียว แล้วแอบไปหาอะไรกินได้ 
เค้าคิด คิด และคิดว่าจะทำยังไงดี คิดไปคิดมา เค้ารู้สึกมึนๆ เคลิ้มๆ และเค้าก็ผล็อยหลับไปในที่สุด 
ชายหนุ่มใจดีกับเด็กหญิงที่หลงทางจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ พัชจะทำอย่างไรดี จะปล่อยให้เค้าสองคนนอนตากน้ำค้างอยู่แบบนี้เหรอ ไม่ได้นะ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง