“รอวัน..ปาฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 3...”

Pat_Big

เมื่อทั้งบิ๊กและพัชได้รู้จักกันนับจากวันนั้นแล้วเค้าทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา 
แม้ว่าในตอนแรกนั้น บิ๊ก ซึ่งเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงและก็เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยมีใครเข้าใจเค้ามากนัก 
เค้าจึงเป็นคนเก็บตัวและปิดตัวเองจากโลกภายนอก เค้าไม่เคยไว้ใจใครนอกจากจะได้รู้จักตัวตนของคนๆนั้นแล้ว
และพัชก็เป็นผู้หญิงคนแรก...ที่เค้าไว้ใจโดยที่เค้าเองก็ไม่รู้ตัว..ว่าเค้าได้ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เค้าได้เจอเธอ..
เพราะว่า..เค้ามีความรู้สึกประหลาดๆที่ไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้ว่าเค้ารู้สึกแบบนี้ได้อย่างไร..เช่นเดียวกันกับพัช..
นับตั้งแต่วันแรกที่เธอได้รู้จักกับบิ๊กที่ทุ่งหญ้าวันนั้น..ทำให้เธอมีความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า..ในอนาคตภายภาคหน้า..
ความรู้สึกเช่นนี้จะทำให้เค้าและเธอผูกพันกันจนไม่สามารถมีอะไรจะแยกเค้าและเธอออกจากกันได้..แม้แต่..ความตาย...
 
" แม่ครับ...ผมขอออกไปวาดรูปที่ชายป่านะครับแม่" เสียงชายหนุ่มดังแว่วเข้ามาในห้องครัว
ในห้องครัวนี้ หญิงสาววัย 40 ปี ท่าทางใจดีกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้า 
แม้ว่าเธอจะอายุมากแล้วแต่เธอก็ยังถือได้ว่าสวยมากทีเดียว และทำให้เธอได้ถ่ายทอดคุณสมบัติข้อนี้ไปให้ลูกชายคนเดียวของเธอ 
ทุกคนที่ได้เห็นเธอกับลูกต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า " หน้าเหมือนแม่ยังกะแกะพิมพ์ออกมาเลยนะ" เมื่อมีคนพูดแบบนี้ ชายหนุ่มซึ่งตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อยอยู่ จะยิ้มจนแก้มป่องๆของเค้าแทบจะปริ 
เพราะเค้าบอกกับแม่เสมอว่า " บิ๊กรักแม่มากนะครับ และจะอยู่กับแม่ตลอดไป แม่อย่าไปไหนนะ ต้องอยู่กับบิ๊กตลอดไปนะ" ตอนนั้น แม่ของเค้าก็จะหัวเราะชอบใจหอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่....
แม่ลูกอยู่ด้วยกันสองคนมาตลอด เพราะว่าพ่อของบิ๊กนั้น ได้หายสาบสูญไปตั้งแต่บิ๊กอายุได้ 5 ขวบ 
และไม่มีใครรู้ว่าพ่อของบิ๊กหายไปไหน แม้แต่แม่ของเค้าเองก็ตาม ขณะนี้บิ๊กอายุได้ 20 ปีแล้ว เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาถอดแบบจากพ่อและแม่มาคนละครึ่ง..
ทำให้เค้ารู้สึกเหมือนกับว่า พ่อกับแม่ อยู่ในตัวเค้าอย่างละครึ่ง ทุกอย่างที่เป็นของเค้า เป็นของพ่อกับแม่คนละครึ่ง ตอนเด็กๆเค้าบอกกับแม่ว่า 
" แม่ฮะ แขนข้างขวาของบิ๊กนี่พ่อให้มานะฮะ ส่วนข้างซ้ายเป็นของแม่ หัวใจข้างซ้ายแม่ให้มา ข้างขวาของพ่อ และก็มี..." เค้ายังพูดไม่ทันจบแม่ก็แนบแก้มกับแก้มใสๆของเด็กชายบิ๊ก พลางน้ำตาคลอ...
ตั้งแต่พ่อหายสาบสูญไป เค้าก็บอกกับแม่ว่า "แม่ฮะ แขนข้างขวาของบิ๊กหายไปไหนฮะ แล้วบิ๊กจะทำยังไง หัวใจข้างขวา ทุกอย่างข้างขวาของบิ๊กหายไปหมดเลย" แม่ได้แต่ร้องไห้ แล้วกอดเค้าเอาไว้แน่น 
แล้วบอกกับเค้าว่า " แขนขวาและทุกอย่างที่เป็นข้างขวาของลูกไม่ได้หายไปไหนหรอกลูก พ่อยังอยู่กับลูกเสมอ ในหัวใจของลูกไง แล้วแม่ แม่จะเป็นทุกอย่างข้างขวาให้ลูกเอง ต่อไปนี้ แม่จะเป็นทั้งข้างซ้ายและข้างขวาให้ลูกเองนะ ลูกรักของแม่" 
"แม่ครับ แม่ เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ" บิ๊กเข้ามาเขย่าตัวแม่ แม่เช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ออกอย่างเร็วๆ แล้วหันไปจัดแจงอาหารเช้าให้ลูกชาย
" อ้าว จะไปแล้วเหรอลูก กินข้าวเช้าก่อนสิ นี่แม่ทำกระเพาทูน่าของโปรดของลูกไง" แม่หันไปจับแก้มลูกชายด้วยความเอ็นดู
" แม่คิดถึงแขนข้างขวาอยู่ใช่มั้ยครับ แม่คิดถึงพ่อใช่มั้ยครับ" บิ๊กถามมารดาแล้วเข้าไปกอด
"ใครบอกล่ะลูกแม่กำลังคิดถึงส่วนผสมของทั้งข้างซ้ายและขวาต่างหาก ก็คิดถึงลูกนั่นแหละ ว่าแต่วันนี้ทำไมลูกชายแม่ถึงได้ตื่นสายล่ะ ปรกติตื่นเช้าไม่ใช่เหรอลูก" 
"อ๋อ เมื่อคืนผมนั่งวาดรูปท้องฟ้าตอนเที่ยงคืนอยู่น่ะครับ ก็เลยนอนดึกไปหน่อย" บิ๊กตอบพลางตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
ถ้าเป็นคนอื่นคงจะรู้สึกแปลกๆว่าทำไมเค้าต้องรอวาดรูปท้องฟ้าตอนเที่ยงคืน 
ในเมื่อไม่ว่าตอนไหนๆของกลางคืนท้องฟ้าก็เหมือนๆกัน แต่แม่ของเค้าเข้าใจเค้าเสมอ แม่เป็นคนเดียวที่เข้าใจเค้ามากที่สุด ถ้าไม่นับพ่อที่หายสาบสูญไป...
 
"โมโม่ อย่าน่า อย่าไปกวนพี่บิ๊กเค้าสิ โมโม่ออกมานะ พัชบอกให้ออกมานี่" 
เสียงของพัชทำให้บิ๊กตื่นจากภวังค์ เค้ารีบเปิดประตูบ้านออกไปดูเจ้าโมโม่ซึ่งกำลังเห่าอยู่หน้าบ้านเค้า เมื่อเค้าเปิดประตูออกมา