รอวัน..ปาฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 2...

Pat_Big

หลังจากที่หญิงสาวนิ่งคิดอยู่สักครู่ เธอจึงตัดสินใจถามเค้าว่า
"ทำไมคุณถึงอยากให้ฉันเป็นแบบวาดรูปล่ะคะ ในเมื่อคุณไม่รู้จักฉันมาก่อน" 
ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วถามเธอว่า
"ผมชื่อบิ๊ก แล้วคุณชื่ออะไรครับ"
"ฉันชื่อพัชค่ะ" หญิงสาวออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่เค้าไม่ตอบคำถามเธอแล้วยังมาย้อนถามเรื่องอื่นอีก
" เรารู้จักกันแล้ว ผมวาดรูปคุณได้รึยัง" ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอย่างรอคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
"อืม แต่คุณยังไม่ตอบฉันเลยว่าทำไมคุณถึงอยากให้ฉันเป็นแบบให้ล่ะ" หญิงสาวเป็นฝ่ายมองหน้าชายหนุ่มอย่างจริงจังบ้าง
"ผมไม่เคยวาดรูปผู้หญิงมาก่อนเลย คุณเป็นคนแรกที่ผมกล้าขอให้เป็นแบบให้ เพราะว่า.." 
เหมือนชายหนุ่มจะพูดต่อแต่เค้าหยุดไปกระทันหันแล้วก็หันไปหยิบกระดาษและดินสอขึ้นมาเตรียมจะวาดรูป
หญิงสาวแปลกใจที่เค้าหยุดพูดไปซะเฉยๆอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ไต่ถามอะไร เพียงแต่บอกเค้าไปว่า
"ก็ได้ค่ะ ฉันจะเป็นแบบให้คุณวาดรูปเพื่อตอบแทนเรื่องเจ้าโมโม่ และก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่เราได้รู้จักกัน คุณอยู่ที่หมู่บ้านนี้ใช่มั้ยคะ" หญิงสาวถามพลางหลบซ่อนอะไรบางอย่างที่อยู่ในแววตา
"ใช่ครับ แล้วผมก็ชอบมาที่นี่ ผมมาที่นี่บ่อยๆ อ้าว เจ้าโมโม่ตื่นแล้วล่ะครับ คุณช่วยอุ้มเจ้าโมโม่ให้เป็นแบบให้ผมวาดรูปด้วยได้มั้ยครับ" 
เจ้าโมโม่ตื่นและวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว มันดีใจมากที่ได้เห็นหน้าเจ้าของที่มันรัก และมันก็นั่งนิ่งให้ชายหนุ่มวาดรูป 
ระหว่างที่ชายหนุ่มวาดรูป หญิงสาวก็แอบมองทุกอิริยาบถของเค้า ไม่ว่าเค้าจะทำหน้าจริงจัง ยิ้ม หัวเราะ และครุ่นคิด หญิงสาวก็เดาเอาเองว่า ผู้ชายคนนี้มีอะไรลึกๆที่คนที่ไม่รู้จักเค้าไม่มีทางรู้ และหญิงสาวก็ไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เธอเดานั้น เป็นสิ่งที่คนอื่นไม่เคยคิดได้มาก่อนและไม่เคยอยากจะค้นหามันเลย
เค้าวาดรูปหญิงสาวอยู่ครึ่งชั่วโมง แล้วจึงเอ่ยปากบอกเธอว่า
" เสร็จแล้วล่ะครับ อืม ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเป็นแบบให้ผม ขอบคุณมากนะเจ้าโมโม่ นั่งนิ่งเชียว อยากเป็นนางแบบใช่มั้ยเราน่ะ" ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปพูดกับเจ้าโมโม่พลางอุ้มมันขึ้นมา มันเลียหน้าเค้า ทำให้เค้าหัวเราะซะยกใหญ่ ไม่รู้ตัวเลยว่ามีแววตาคู่หนึ่งมองเค้าอยู่ ด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างปะปนกัน 
หญิงสาวรู้สึกประทับใจ เพราะว่าเค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอรู้สึกว่า การพูดคุยกับสุนัขหรือแม้แต่สิ่งต่างๆรอบตัวไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าขันเลย เค้าพูดกับเจ้าโมโม่ และตอนที่เค้ากำลังวาดรูป เธอก็ได้ยินเค้าพึมพำกับตัวเอง เหมือนพูดกับสายลม แสงแดดอะไรทำนองนั้น 
" คุณ คุณครับ เป็นอะไรไปรึป่าว " ชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามามองหน้าหญิงสาว ครู่หนึ่งที่สายตาทั้งสองคู่ประสานกัน และนาทีนั้นเหมือนกับว่าทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ 
เสียงเห่าของเจ้าโมโม่ที่เห่ากระต่ายป่า ทำให้ทั้งสองได้สติกลับคืนมา หญิงสาวรีบก้มหน้าและตามไปอุ้มเจ้าโมโม่กลับมา
"เจ้าโมโม่เห็นกระต่ายป่าน่ะค่ะ ก็เลยคงอยากเล่นด้วยมั้งคะ ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้ฉันกับเจ้าโมโม่ได้เป็นแบบ นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่มีคนขอให้ฉันเป็นแบบให้ เจ้าโมโม่ไม่เคยอยู่นิ่งๆได้นานขนาดนี้เลย คุณทำยังไงเหรอคะ"
"อืม ผมเป็นพ่อมดน่ะ" ชายหนุ่มทำหน้าขึงขัง
หญิงสาวทำหน้าตาไม่ถูก ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร สีหน้าของเธอเลยทำให้เค้าหัวเราะเสียยกใหญ่
"ผมอำคุณเล่นน่ะครับ คุณเชื่อด้วยเหรอ " ชายหนุ่มยังหัวเราะซะจนตาของเค้าริบหรี่ 
หญิงสาวอดหัวเราะไปกับเค้าไม่ได้ " คุณนี่แปลกดีนะคะ ฉันนึกว่าคุณจะเป็นพวกชอบสันโดษ ไม่ชอบวุ่นวายกับใคร และที่สำคัญ หัวเราะไม่เป็น พูดเล่นไม่เป็นซะอีก " หญิงสาวทำหน้าเจื่อนๆ สำนึกผิดที่คิดตัดสินคนอื่นโดยที่ยังไม่ได้รู้จักตัวตนของเค้าเลย
" คุณนี่พูดตรงดีนะครับ เอาเป็นว่า เรามาเป็นเพื่อนกันนะ แล้วต่อไปนี้จะเรียกว่า พัข เฉยๆ พัชก็เรียกว่า บิ๊กเฉยๆนะ ไม่ต้องมีคุณมีผม โอเคมั้ย " ชายหนุ่มยื่นนิ้วก้อยมาให้เธอ
"อะไรอ่ะคะ ต้องเกี่ยวก้อยสัญญาด้วยเหรอ เหมือนเด็กๆเลยเนาะ" ทั้งเธอและเค้าต่างก็ยิ้มให้กัน และพูดพร้อมกันว่า " ต่อไปนี้เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป" 
หญิงสาวยื่นนิ้วก้อยให้ชายหนุ่ม ทั้งสองเกี่ยวนิ้วกันไว้สักครู่พลางรู้สึกประหลาดๆอย่างบอกไม่ถูก แล้วต่างคนก็ต่างช่วยกันเก็บของแล้วจึงเดินเข้าหมู่บ้านไปด้วยกัน