บินเดี่ยวหมื่นลี้

.....เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ทำให้ผมต้องลุกจากการนั่งมองหมอกขาวยามเช้าไปดูว่าเป็นใครมาหาแต่เช้า " เฮ้อศร นายมาได้ไงวะ " ผมทักเพื่อนที่เคยทำงานร่วมกันในเมืองที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรมันถึงขับรถมาหาแต่เช้า " ก็ขับรถมาไง นายไม่เห็นเหรอ " คำตอบของมันกวนประสาทผมแต่เช้า" นี่นก ฉันถามแกจริงๆ มันเรื่องอะไรกัน อยู่ๆก็ลาออกจากงานแล้วมาดักดานอยู่ที่สวนของนาย "ผมถอนหายใจ จริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้บอกเพื่อนผมว่าผมจะลาออก แต่เมื่อผมคิดถึงเรื่องราวหลายๆเรื่องแล้วผมคิดว่าผมตัดสินใจถูกต้องแล้ว " นายหนีอะไรหรือหนีใครหรือป่าว เราเป็นเพื่อนกันนะ นายจะไม่บอกเราสักคำเลยเหรอ " คำถามของเพื่อนเหมือนมีก้อนอะไรจุกอกผมจนพูดไม่ออก " นก นายนะหนีความจริงนายจากมาโดยที่ไม่บอกแพรเขาสักคำ เขาทำอะไรผิดเหรอ นายไม่รักแพรใช่ไหม นาย...." ดูเหมือนเพื่อนผมจะหมดความอดทนการการที่ไม่ได้รับคำตอบจากผม.... " ศร เรามีเหตุผลของเรานะะที่มาอยู่คนเดียวแบบนี้เราไม่ได้หนีความจริง เรามาาอยู่กับความจริงต่างหาก เรื่องของแพรไม่ใช่ว่าเราไม่รัก เพราะรักนั่นแหละที่เราต้องจากมาอย่างนี้ แพรเขาอยู่อย่างสุขสบายเราไม่อยากให้เขาลำบาก เรายอมให้เขาด่าว่าหลอกลวงไม่รักเขาหนีเขามาโดยไม่บอก ดีกว่าให้เขาต้องมาลำบากอยู่ไร่อยู่สวนหรอก มันเป็นไปไม่ได้นายก็รู้ "...ผมพยายามพูดให้คำตอบแก่เพื่อนโดยที่มันยังทำสีหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่.........