ไม่มีใคร..แม้สักคน

คราบน้ำตา

        ฉันมีเพื่อนหลายคนก็จริงแต่ก็คงต้องขอยอมรับว่าจริงๆแล้วไม่มีใครอยู่เคียงข้างฉันเลย..แม้สักคน  จะมีเพื่อนมากสักเท่าไรก็คงจะไม่มีความหมายถ้าเขา ไม่แม้กระทั่งจะมานั่งข้างๆเรา  มันรู้สึกเหมือนไม่มีทั้งที่มีคนมากมาย!!!!
                      ฉันสามารถร้องไห้ได้อย่างไม่มีเหตุผลในอารมณ์แบบนี้  มันทั้งน้อยใจและเกลียดตัวเอง ที่ไม่มีแม้สักคนจะมาเข้าใจ  แม้แต่เพื่อนที่เราคิดว่าเขาเข้าใจเรามากที่สุด  สุดท้ายเขาก็ฟังคนอื่นมากกว่าเรา  และกลับทำเหมือนเราเป็นคนอื่นแทน  ฉันเหมือนเป็นไอ้โง่งี่เง่าที่ไหนก็ไม่รู้  ที่เหมือนคิดไปเองว่าเราเข้าใจกัน  ฉันเข้าใจแล้วว่า การมองตาไม่สนิทใจ  มันเป็นยังไง  ยิ่งเพื่อนที่รู้จักกันมานาน  ยิ่งวางตัวลำบาก  ตลอดเวลาที่มีปัญหากันไม่เคยมีเพื่อนคนไหนเลยที่มาถามฉันว่า เป็นยังไงบ้าง  แค่คำง่ายๆแค่นี้  ยังไม่มีใครแสดงความเป็นห่วงฉันซักคำ  
                      ฉันไม่รู้จะหันไปทางไหน  เพราะมันไม่มีใคร  การที่ต้องอยู่เพียงคนดียวมันน่ากลัวจริงๆ  ถึงแม้ฉันจะมั่นใจว่าสามารถจัดการกับปัญหาได้ทุกอย่าง  แต่การที่ไม่มีใครเคียงข้าง  มาเข้าใจเรา  มันก็ไม่ไหวเหมือนกัน  ฉันพอจะเข้าใจคนที่หาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ แล้วต้องฆ่าตัวตายน่ะ  แต่เราคงยังไม่ถึงขั้นหรอก  แต่ก็พอจะเข้าใจว่าการที่มันไม่มีใคร...มันเป็นยังไง
                       อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านข้อความนี้  การที่จะหาใครสักคนมาเข้าใจเรานั้นหายาก  เมื่อคุณพบคนที่เข้าใจคุณขอให้รักษามิตรไมตรีไว้ให้มั่นคง  จงพยายามเข้าใจในตัวตนของตัวเองแล้วคุณจะสามารถเผชิญกับปัญหาและหาทางออกให้กับตัวเองได้