น้ำตาที่แปรเปลี่ยนเป็นสายเลือด การกระทำนี้ แม้แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ไม่อาจยอมรับ ความผิดบาปที่ติดตัวมา จะได้รับการชำระมั้ยนะ หากพระองค์จะทรงอภัยให้ข้าได้ จะฆ่าจะแกงยังไงก็เชิญเถิด เพราะข้าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว หญิงคนเดียวที่ข้ารักข้ายังรักษาเธอไว้ไม่ได้ บาปนี้ เป็นดั่งไฟ แผดเผาจิตใจไปจนวันพิพากษา หากข้าเดินบนถนนสายเปลี่ยวในค่ำคืนที่เหงาเงียบเช่นนี้คนเดียว ร่ำร้องหาโชคชะตาที่ไม่มีวันหวนคืนมาอย่างน่าอนาถใจ พระองค์จะรับรู้มั้ย ว่าจิตใจของข้าตอนนี้ กำลังจะโดนปิศาจร้ายครอบงำ ทั้งความรัก ความเกลียดชังที่มีให้พระองค์นั้นมันสาหัสเหลือแสน จิตใจข้าร้าวรอน... กริชสีเงินวาวที่กรีดลงไปบนเนื้อนั้น ไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย แต่หยาดน้ำตา หยดลงมาผสมกับเลือดแดงฉานของข้า มันทำให้ขมขื่นในใจยิ่งนัก ทำไมข้าต้องเลือกหนทางนี้ด้วยนะ ถ้าข้ามีทางเลือกจากพระองค์ ข้าจะยังทำแบบนี้มั้ย? หรือพระองค์จงใจตัดรอนข้า ร่องรอยแห่งบาปบนท่อนแขนทั้งสองต่างสารภาพความผิดที่อยู่ข้างใน ความละอายต่อความเกลียดชังทั้งหลายร้อนรุ่มอยู่ในอก พร่ำหาเธอที่เป็นที่รักปานจะขาดใจ เมื่อไหร่กันนะ จะได้เห็นหน้าเธออีกสักครั้ง หรือว่าบาปที่ก่อมา มันจะเป็นตัวขัดขวาง ไม่ให้ข้าพบกับเธออีกแล้ว...
1 พฤศจิกายน 2547 21:28 น. - comment id 78627
....... เส้าอย่างแรง
3 พฤศจิกายน 2547 18:22 น. - comment id 78676
เอาล่ะ คุณอากิ ข้าพเจ้าขออนุญาติ cooment แล้วนะ ( แหมดูเป็นทางการจัง ฮิฮิ ) มารน้อยอ่านงานของคุณ ครบหมดแล้ว นะอืมยอมรับน่ะคะ ว่าใช้ได้เลย เรียกว่า โดนใจนางมารซาดิส แต่เรื่องภาษา บางทียังขัดอารมณ์คะเรียกว่าภาษา ยังไม่เหี้ยมพอ ....... แต่เห็นบอกว่าเพิ่งจับ ก็พยายามต่อไปนะ จะเป็นกำลังให้ ชอบมากเลยคะ ที่คุณใช้การพูดคุยกับพระเจ้าเป็นเสมือนตัวกลาง อาชญากรมักโดดเดียวเสมอคงไม่มีใครนอกจากพระเจ้าที่เข้าใจ และขอชมอีกอย่าง คือ การใช้ กริช มันเป็นเครื่องมือสร้างงานฆาตกรรามให้ดูวิเศษมากเลยคะ ( อันที่จริง ข้าพเจ้า ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ที่นthai poem เท่าไร รึว่าเขาแต่งมาแล้วมารน้อยไม่ได้อ่านกันแน่น่ะ 555 ) ** แวะมาทัก เป็นกำลังใจให้น่ะคะ **
4 พฤศจิกายน 2547 23:35 น. - comment id 78713
นึกไม่ออกแล้วอ่ะ เหอๆ อารายเนี่ย หมดปัญญาจิงๆ
5 พฤศจิกายน 2547 00:34 น. - comment id 78715
อ้ออออออก็ต่อกานไปเรื่อยยละกาน ตอนนี้เบื่อๆๆๆอ่ะ ไปละ บับบาย