อย่ามองข้าม....สิ่งใกล้ตัว

อุณากรรณ

ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นแบบนั้น
เธอคนนั้น
เพียงพบแค่ครั้งแรก  ภาพของเธอก็ติดอยู่ในหัวใจของผม
ยากที่จะลบเลือน
ทำอย่างไรดีนะ  ผมถึงจะได้รู้จักกับเธอ
ผมคอยเฝ้าติดตามเธอตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
สืบเสาะแสวงหา
พยายามทุกทางที่จะได้ทำความรู้จักกับเธอ
และแล้วพระเจ้าก็เข้าข้างผม (ผมคิดอย่างนั้นนะ)
เมื่อวันหนึ่งผมได้คุยกับเธอดังปรารถนา
คงไม่ต้องบอกว่าผมดีใจมากขนาดไหน  บอกได้เลยว่าสุด ๆ
ผมพยายามทำความรู้จักกับเธอเรื่อยมา
เพียรพยายามสร้างความสนิทสนมกับเธอ  จนขยับฐานะจากคนรู้จัก
มาเป็นเพื่อน  เธอยอมรับให้ผมเป็นเพื่อนของเธอ
คงจะนึกภาพออก  ผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูเลยในตอนนั้น
ผมโทรศัพท์ไปคุยกับเธอทุกคืน (กลางวันโทรศัพท์ไม่ได้  เจ้านายโหด)
และทุกครั้งเธอก็เป็นคนบอกวางสายก่อนทุกครั้ง
แม้ว่าผมจะตื๊ออย่างไรก็ไม่สำเร็จ  ผมก็เป็นได้เพียงแค่เพื่อนเรื่อยมา
ระยะเวลาที่รู้จักและคบกันมา  ผมน้อยใจและเสียใจกับเธอหลายครั้ง
ผมเป็นคนที่คอยวิ่งตาม  และเธอก็เป็นคนที่คอยเดินหนี
อยู่ตลอดเวลา
และทุกครั้ง  
จะมีคนหนึ่ง  คอยดูแล  ปลอบใจผมเสมอ ๆ
ไม่ว่าผมจะทุกข์หรือจะสุข  เธอก็จะทุกข์จะสุขกับผม
ผมจะเห็นรอยยิ้มจากเธอตลอด   ในยามที่ผมได้พบเธอ
คำพูดหนึ่งที่เธอเคยให้กับผม
คนที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด  คอยอยู่ดูแลและปลอบใจเรา
นั่นก็คือตัวเราเอง  
แต่ผมก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก
ฟังเพียงผ่านเพื่อปลอบใจยามเศร้าเท่านั้น
เพียงคนเดียวที่ผมทุ่มเทความรู้สึกนึกคิด
ก็คือเธอคนที่ผมปักใจเท่านั้น
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องปักใจขนาดนั้น
และแล้ววันที่ผมต้องเสียใจที่สุด
วันนั้น
เธอมาหาผม  พร้อมกับการ์ดสีชมพูหนึ่งใบ
ถูกต้องครับ  มันคือ  การ์ดแต่งงาน
ผมพูดไม่ออก  หูอื้อ  ตาลายไปหมด
แต่ผมก็ฝืนต้อนรับเธอจนเธอกลับไป
ผมอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา
ผมเมาหัวราน้ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เมาเหมือนหมาข้างถนน
และเช่นเคยเพื่อนคนเก่าที่เคยเตือนสติผม
เธอนั่นเองที่คอยมาดูแลผม
ในยามที่ผมไม่เหลือใคร  ในยามที่ผมท้อแท้ใจ
จะมีเธอคอยปลอบใจ  ให้กำลังใจผมอยู่เรื่อยมา
เธอคอยรักษาใจที่อ่อนล้าของผม  ให้กลับแข็งแรงขึ้นมาอีกครั้ง
เธอช่างดีกับผมเหลือเกิน
ทำไมนะ  ผมถึงได้มองข้ามเธอไป
จะว่าไปผมมันโง่เอง
สิ่งมีค่าอยู่แค่เอื้อมแค่นี้
ยังจะไปคว้าไขว่สิ่งที่ไร้ตัวตนให้เหนื่อยเปล่า
เวลานี้
ผมจะเลิกวิ่งตามทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยคิดจะวิ่งตาม
หรือเคยวิ่งตามแล้ว
ผมจะกลับมาอยู่กับสิ่งที่อยู่กับผมมานานแสนนาน
และผมจะเก็บรักษาไว้อย่างดีที่สุด
ผมสัญญา				
comments powered by Disqus
  • พุด..สาวบ้านนาสองนามปากกาค่ะ

    23 ตุลาคม 2547 07:52 น. - comment id 78268

    ดาวจรัสแสงอีกดวงกำลังทอฟ้า
    ประดับงามในร่มรักเรือนไทยเรือนทอง
    แห่งผองเราแล้วค่ะ
    
    ติดตามอ่านงานคุณและชื่นชมมากค่ะ
    ขอรับขวัญน้องใหม่
    หวังจักเป็นดาวจิตดาวใจดาวทองดาวธรรม
    มาน้อมนำทางใจให้สุกใสกระจ่างงาม
    ในทุกยามที่แหงนมองนะค
    
    
    ร้อยมาลัยพุดซ้อนดอกอ่อนหวาน
    แกมพุดตาลหวานหอมหลอมรวมขวัญ
    ให้คนดีนามงามอุณากรรณ
    มีไฟฝันพร่างสายราวสายธาร
    
    ให้รจนางานงามเคียงคู่หล้า
    ร้อยอักษราภาษาใจให้ไหวหวาน
    ให้คนดีมีดอกฝันบานตระการ
    ให้พบพานพิสวาทนาฎคนงามนาม*รักแท้*
    
    ด้วยรักและชื่นชมมากกกกก
    
    
  • .................

    23 ตุลาคม 2547 20:05 น. - comment id 78285

    เมื่อรู้ว่าเจอสิ่งที่ดีและมีค่ากับชีวิตเราแล้ว   รักษาไว้ให้ดีนะค่ะ  อย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือคุณไปนะค่ะ  มั่นคงในความรักนะค่ะ
  • T_T

    25 ตุลาคม 2547 12:39 น. - comment id 78358

    ค่ะ  ชอบวิ่งตามอ่ะ  ใม่รู้ว่าทำไมทั้งๆที่เค้าใม่ได้ใส่ใจเราอ่ะค่ะ   แต่ก้อยังจาไขว่คว้าอยุ่ได้  ใม่เอาซะจิงๆเหมือนกันเลยนะคะ  ทุกวันนี้ก้อยังวิ่งตามอยุ่เลยค่ะ
  • |ด็กน้อย||สนดี

    2 มิถุนายน 2550 22:19 น. - comment id 96445

    ฉันก็เคยเป็นคนที่เดินหนีนะคะ ในทุกๆก้าวที่เดินหนี มีคนหนึ่งคอยวิ่งตามฉันอยู่
    จนวันหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าฉันจะหนีเขาทำไม
    ฉันหยุดตัวเองแล้วกลับไปหาเขา
    เขาก็หยุดเช่นกัน แล้วเขาก็เป็นฝ่ายจากฉันไป
    จนกระทั่งวันนี้ เขากลับมาหาฉัน 
    
    
    เรื่องราวมันจะเพ้อเจ้อไปหน่อย แต่มันออกมาจากความรู้สึกของฉันนะคะ
    
    ไม่ว่าเราจะหนี หรือวิ่งตามใครสักคน ก็ขอให้มีกำลังใจ มั่นคงในความรักนะคะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน