10 ปี …แห่งการรอคอย Part 5 (จบ)

น้ำหมึกขาว

รุ่งเช้าของวันนี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ บรรยากาศเย็นสบายไม่ร้อนเลยแม้แต่น้อย แบ๊งค์ตื่นมาพร้อมกับวันใหม่ที่สดใสชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะเตรียมลงไปทานอาหารเช้า หลังจากที่แบ๊งค์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กำลังจะเดินออกจากห้อง แต่สายตาก็ต้องมาหยุดอยู่กับสิ่งๆหนึ่งซึ่งโผล่ออกมาจากหนังสือเรียนของเค้า...
อะไรเนี่ย...อ๋อออ!! แบ๊งค์ตอบพร้อมกับหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมา การ์ดที่อ้อมมอบให้แบ็งค์ .. .
โธ่..นึกว่าแพททิ้งไปแล้วนะเนี่ย แบ๊งค์พูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มเล็กๆ แล้วเปิดการ์ดนั้นอ่าน เนื้อหาในการ์ดนั้นมีอยู่ว่า...
ถึง พี่แบ๊งค์
ขอให้หายป่วยเร็วๆนะคะ รักษาตัวด้วย เป็นห่วงค่ะ . . ส่วนอ้อมน่ะ.. พี่แบ๊งค์กับแพทคงจะไม่ได้เจอแล้วนะคะเพราะพ่อของอ้อมจะรับไปเรียนต่อที่อังกฤษ วันเสาร์นี้ตอนเช้าๆเครื่องออกน่ะค่ะ ยังไงก็ฝากบอกแพทด้วย...
ยินดีมากนะคะที่ได้รู้จักพี่แบ๊งค์ ก่อนจะไม่ได้เจอกันอ้อมมีหลายสิ่งที่อยากจะบอกพี่แบ๊งค์ แต่ไม่สามารถทำได้ ยังไงก็ดูแลแพทให้ดีดีนะคะ อย่าทำร้ายจิตใจของแพท จำไว้นะ เป็นพี่ ต้องเสียสละให้น้อง...เข้าใจมั้ย
อ้อม ^__^
หลังจากที่แบ๊งค์อ่านจบ ก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับจะเสียสติภายในทันที...เพราะคำที่อ้อมเขียนตอนสุดท้ายทำให้แบ๊งค์จำได้และนึกถึงคำพูดของเด็กหญิงเมื่อ 10 ปีที่แล้วทันที
ออ้อม อ้อม.น้องอ้อม!จริงๆหรอเนี่ย......เอ๊ะ! วันนี้วันอะไรวะ เฮ้ย! วันเสาร์นี่หว่า แบ๊งค์พูดคนเดียว พร้อมกับคว้ากุญแจรถ วิ่งไปที่รถแล้วขับไปสนามบินทันที 
แบ๊งค์วิ่งวุ่นทั่วสนามบิน และมองหาอ้อมในขณะที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเพราะรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป... แบีงค์วิ่งไปจนเจอร่างๆ หนึ่งที่เค้าคุ้นเคยยืนหันหลังอยู่...
อ..อ้อมม!! แบ๊งค์ตะโกนสุดเสียง ในขณะที่อ้อมหันมา แบีงค์ก็รีบถลาไปกอดอ้อมทันที
พ..พี่แบ๊งค์ อ้อมพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก
พี่ไม่ยอมให้อ้อมไปไหนทั้งนั้น พี่ไม่ยอมให้น้องอ้อมของพี่ไปไหนทั้งนั้นเข้าใจมั้ย แบ๊งค์ตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมาเช่นกัน...
พี่แบ๊งค์!! เสียงที่แบ๊งค์คุ้นเคยดังขึ้น
ว่าแล้วเชียว ต้องมาที่นี่ กลับกับแพทเดี๋ยวนี้!! แพทพูดจบก็เดินมาคว้าแขนแบ๊งค์ออกจากอ้อมทันที ปล่อยให้อ้อมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก...
อ้อมมม!! ป..ปล่อยพี่นะแพท... ตั้งสติดีดีนะแพท พี่มีอะไรจะบอก แบ๊งค์ตะโกนเรียกอ้อม พร้อมกับหันหน้าไปหาแพทเพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง แต่แบ๊งค์ก็ต้องหยุดที่จะพูดต่อทันที เพราะอ้อมได้พูดแซงขึ้นมา
พี่แบ๊งค์!!....อย่าบอกแพท!!...อ.. ออ้อมฝากดูแลแพทด้วยนะคะ. แล้วก็อย่าทะเลาะกัน อ้อมพูดขึ้นด้วยเสียงที่สะอึกสั่นเครือ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไปทั่วใบหน้า...เสียงประกาศเรียกให้ผู้ที่จะเดินทางไปอังกฤษเตรียมขึ้นเครื่องดังขึ้น... หญิงสาวมองหน้าขึ้นด้านบนเพื่อฟังเสียงประกาศเป็นครั้งสุดท้ายทั้งน้ำตาเหมือนสัญญาณบอกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าว่า เธอต้องไปแล้ว .. .หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่มโดยที่แพทก็ยืนเกาะแบ็งค์อยู่ไม่ห่าง .. .
เสียงแผ่วเบาใสใสที่ฟังแล้วนุ่มหูหลุดออกมาจากริมฝีปากอันบางเฉียบของหญิงสาวที่กำลังจะขึ้นเครื่องอีกครั้งพาสเตอร์ยาต้องเป็นสีฟ้า... .. .พาสเตอร์ยาของพี่แบีงค์ต้องเป็นสีฟ้าใช่มั้ยคะ!! ดูแลแพทให้ดีดี แล้วจำไว้นะ!! เป็นพี่.. ต้องตามใจน้อง .. . เข้าใจมั้ย!! อ้อมตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอยู่ทั่วใบหน้าพร้อมกับชูแขนขึ้นมาระหว่างอกที่มีพาสเตอร์ยาสีฟ้าแปะอยู่หลังมือนั่น. ..แล้วคว้ากระเป๋าวิ่งไปหาพ่อเพื่อเตรียมจะไปขึ้นเครื่องทันที ปล่อยให้แบ๊งค์ ยืนนิ่งและมั่นใจว่าคนที่เค้ารอคอยมานานแสนนานได้อยู่ตรงหน้า และกำลังจะจากไป...
นน้องอ้อม .. .ป..ปล่อยพี่ ปล่อยนะแพท!! แบ๊งค์สะบัดแขนสุดแรงให้หลุดจากแพทพร้อมกับวิ่งไปหาอ้อมที่เดินเข้าช่องทางเข้าเครื่อง ..แต่ชายหนุ่มวิ่งไม่ทันร่างของหญิงสาวได้ผ่านประตูนั่นไปแล้ว .. .
แบ๊งค์ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก .. .ชายหนุ่มมองความว่างเปล่าได้ไม่นาน. ร่างกายรู้สึกเริ่มอ่อนแรงลง เค้าได้เปลี่ยนจากยืนเป็นทรุดตัวลงนั่ง แล้วร้องไห้ และได้แต่มองสิ่งที่มีค่า ที่รอคอยมานานแสนนาน เดินจากไป... อย่างไม่มีวันกลับมา..
จบแล้วครับ Comment ได้เต็มที่
ปล.มีความรู้สึกว่าเรื่องนี้เขียนได้ไม่ค่อยดีอ่ะ