10 ปี …แห่งการรอคอย Part 1

น้ำหมึกขาว

พี่แบ๊งค์ พายเร็วๆ สิ เดี๋ยวปลามันก็ว่ายหนีหมดหรอก... เสียงใสๆของเด็กน้อยวัย 8 ปีตะโกนขึ้น ..
โอย...เหนื่อย แฮ่ก ๆ ๆ...พี่ไม่ไหวแล้วอ้อม แบ๊งค์เพื่อนรุ่นพี่ของอ้อมวัย 11 ปี ตอบ
อะไรกัน เป็นพี่น่ะ ต้องตามใจน้องสิ!! เร็วๆเข้า พายเร็วๆ ปลาว่ายหนีหมดแล้วเนี่ย จับไม่ทันแล้ว
เอ้า! เป็นไงเป็นกันวะ แบ๊งค์ตอบคนเดียวพร้อมกับงัดไม้พายไปบนผิวน้ำเพื่อส่งเรือให้ไปเร็วขึ้น
โครม!! โอ้ย!...เฮ้ย!อ้อมระวัง!! แบ๊งค์ตะโกนเรียกอ้อมในขณะที่เรือไปชนกับอะไรบางอย่างกลางบึงนั่นแล้วร่างของเด็กหญิงพลัดออกจากเรือและค่อยๆจะจมลงไปในน้ำ
อ้อม!... แบ๊งค์ตะโกนสุดเสียงพร้อมกับกระโดนลงไปช่วยอ้อมทันที...
พี่แบ๊งค์...ลงมาทำไม... น้ำมันแค่เอวอ้อมนะ อ้อมตอบพร้อมกับยืนให้แบีงค์ดู
อ...อ่าว แล้วกัน พี่ก็ลงจะมาช่วย นึกว่าน้ำลึกแล้วเราน่ะก็ว่ายน้ำไม่เป็น
ฮ่า ๆ ๆ หน้าแตกเลย ฮ่า ๆ ๆ นี่แนะ ๆ อ้อมหัวเราะชอบใจพร้อมกับเอามือวิดน้ำ สาดใส่หน้าแบ๊งค์เบาๆ
โอ้ย...เล่นอย่างงี้เหรอ เอามั่งๆ นี่แนะๆ ฮ่าๆ 
ทั้งคู่เล่นกันอย่างสนุกสนานจนเริ่มที่จะเย็นแล้ว จึงชวนกันกลับบ้าน
พี่แบ๊งค์...จะมาเที่ยวที่นี่อีกเมื่อไหร่เหรอ อ้อมถามด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไม่อยากจากเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ไป
พี่...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่แม่ของพี่น่ะ... ป่ะไปเหอะ ตัวเปียกหมดแล้วนะเราน่ะ
แต่อ้อมไม่อยากกลับบ้าน กลับบ้านไปก็ต้องไปนอน พอนอนตื่นมาก็ไม่เจอพี่แบีงค์ พี่แบ๊งค์หนีไปก็เพราะพี่แบ๊งค์ไม่รักอ้อมแล้ว อ้อมตอบ
เจอสิคับน้องอ้อม...แล้วก็พี่สัญญาคับ พี่จะรักน้องอ้อมตลอดไปคับ แบ๊งค์ตอบพร้อมกับยื่นหน้าตี๋ๆมาหาอ้อม 
จริงๆนะ อ้อมถามด้วยท่าทางดีใจ
ป่ะ กลับบ้านกันดีกว่าเรา แบ๊งค์ตอบพร้อมกับเอามือดึงเรือที่น้ำเอ่อเต็มเรือนั่นขึ้นมา ส่วนอีกมือนึงก็จูงมืออ้อมในขณะที่ตัวของทั้งคู่อยู่ในน้ำ
โอ๊ย!...เจ็บ อ้อมตะโกนร้องลั่น
เป็นอะไรอ้อม!!?... แบ๊งค์ถามในขณะที่อ้อมค่อยๆเอาเท้ายกขึ้นมาพร้อมกับแผลยาวที่เกิดจากเปลือกหอย
โอโหหห...มานี่เลยเรา มาขี่คอพี่เลยขืนเดินต่อไปเชื้อโรคเข้าแน่ๆ แบ๊งค์พูดยังไม่ทันจะจบดีก็จับอ้อมขึ้นหลังตนเอง
โอยย...ตัวหนักเหมือนกันนี่หว่า เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ หนักเหมือนหมูเลยนะเนี่ย 
นี่!...พี่แบ๊งค์ อย่าเรื่องมากดิเป็นพี่น่ะต้องตามใจน้องสิ!! เร็วๆเข้า ไปเลยๆ ฮี้ กร๊อบๆ อ้อมตอบพร้อมกับกระโดดอยู่บนหลังของแบ๊งค์
โอย...เห็นพี่เป็นม้ารึไง ฮ๊ะเรา? แบ๊งค์ตอบพร้อมกับค่อยๆเดินขึ้นฝั่งอย่างช้าๆ แล้วเอาพลาสเตอร์ยาที่พกในกระเป๋าตังค์มาเปะให้โอ้อมอย่างเบาๆ
โอโห...สีฟ้าาาา หวานเชียวนะพี่แบ๊งค์ อ้อมตะโกนแซวเมื่อเห็นพลาสเตอร์ยาในขณะที่แบ๊งค์อายจนหน้าแดง แล้วตะกุกตะกักตอบอ้อม
ก...ก็ มันไม่มีสีอื่นขายนี่หว่า แล้วอีกอย่างปิดพลาสเตอร์ยาสีฟ้าอันนี้แล้วจะได้นึกถึงพี่ไง 555
ทั้งคู่ต่างยอกล้อและหัวเราะกันจนมาถึงบ้าน แม่ของอ้อมก็ทำแผลให้อ้อมพร้อมกับพาอ้อมกับแบ๊งค์ไปกินข้าวแล้วเข้านอน จนรุ่งเช้าอ้อมตื่นมาจึงรู้ว่าแบีงค์ได้กลับกรุงเทพฯไปตั้งแต่เช้าแล้ว อ้อมได้มีเวลาในช่วงของความสุขเล็กๆน้อยๆ ในช่วงปิดเทอมเพียงเท่านี้เหรอ นี่คือสิ่งที่อ้อมคิดเป็นสิ่งแรกในจิตใจของเธอในตอนนั้น และจากวันนั้นจนวันนี้เป็นเวลา 10 ปีพอดีที่อ้อมกับแบ๊งค์ไม่ได้เจอกันจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ถ้าไม่ใช่สภาพแวดล้อมและสถานที่ที่ห่างไกลกันเหลือเกิน ทั้งคู่ต่างเปลี่ยนไปทั้งหน้าตาและนิสัย แบ๊งค์แทบจะจำไม่ได้เลยว่าครั้งหนึ่งเค้าได้เคยมาเที่ยวต่างจังหวัดแบบนี้ และสนุกมากในที่แบบนี้... แต่มีอยู่คนนึงที่เก็บภาพความทรงจำดีดีในอดีตนั่นได้เป็นอย่างดีและไม่มีวันลืม นั่นคือ อ้อม... 
เย้...ชั้นสอบติดแล้วววว ชั้นสอบติดแล้วว เสียงที่ดังโหวกเหวก ณ ที่ประกาศผลสอบมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งค่อนข้างมีชื่อแถวๆกรุงเทพฯ
ชั้นสอบติดโว้ย.. คราวนี้เราจะได้มาอยู่กรุงเทพฯกันแล้วนะยัยอ้อม ไม่ต้องทนเรียนอยู่ที่เชียงใหม่แล้ววว ฮ่า ๆ ๆ แพท เพื่อนแถวบ้านของอ้อมพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดอ้อมด้วยความดีใจ
เออ เออ ชั้นรู้แล้วว่าเธอดีใจ แต่ชั้นแน่น ปล่อยก่อนคนมองเยอะแยะ เดี๋ยวคนก็หาว่าเธอกับชั้นเป็นคู่ดี้กันหรอกย่ะ
เออเฮ้ย โทษๆๆก็ชั้นดีใจนี่หว่า ถ้าน้าอรอยู่คงจะดีใจแน่ๆเลยเธอว่าป่ะ แพทถาม
อ...เอ่อ อืมม อ้อมหน้าเสียทันทีเมื่อแพทพูดขึ้นถึงแม่ของเธอเองที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อน เนื่องจากเหตุการณ์ไฟไหม้ที่บ้าน จนทำให้อ้อมต้องไปอยู่กับพ่อที่อังกฤษ ก่อนที่จะมาลองสอบเข้ามหาลัยในประเทศไทยได้
เฮ้ย..ชั้น  ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะ...
ชั่งมันเหอะ ป่ะไปกันดีกว่า เค้าเรียกนักศึกษาที่สอบติดแล้วนี่ ป่ะ อ้อมเปลี่ยนเรื่องทันที พร้อมกับชวนเพื่อนรักไปรายงานตัว
อ่อ...ป่ะ ไปก็ไป แพทตอบพร้อมกับวิ่งลากอ้อมเข้าไปในที่รายงานตัว.
ติดตามตอนต่อไป .. .