คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต Part 6 (จบ)

น้ำหมึกขาว

ไม่นานนัก น้ำหวานก็ได้ออกจากโรงพยาบาล และได้อยู่พักฟื้นที่บ้านจนแข็งแรงเหมือนเดิม... วันนี้อากาศดีเหมาะอย่างยิ่งสำหรับคู่รักที่จะเดินออกไปเดินเล่นกัน กินข้าว หรือว่าดูหนังด้วยกัน น้ำหวานกับเรย์ก็เป็นเช่นนั้น... วันนี้เรย์นัดกับน้ำหวานว่าจะไปดูหนังและทานข้าวกัน โดยที่เรย์ต้องไปทำธุระกับครอบครัวก่อน น้ำหวานจึงตัดสินใจว่าเธอจะไปเจอกันที่ร้านอาหารเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาต่อคนทั้งสอง... 
และวันนี้เองที่น้ำหวานจะได้นำรูปในสมัยเด็กของคนทั้งสองไปให้เรย์ดู. ไม่ใช่เพราะว่าจะเรียกความรักจากเรย์ให้มันมากขึ้น แต่สิ่งที่อยู่ในจิตใจของน้ำหวานในตอนนี้เธอรู้สึกว่า ตัวเธอเองอาจจะอยู่ได้ไม่นานแล้ว เธอเลยอยากจะทำสิ่งที่จิตใจตัวเองเรียกร้องมาตลอดสิบกว่าปี ..ในวันนี้...
สองทุ่มตรงนั่นคือเวลานัดของคนทั้งสอง ดูเหมือนกับว่าเรย์จะมาก่อนและนั่งรออยู่ในร้านอาหาร... น้ำหวานลงจากรถเมล์และยืนรอเพื่อที่จะข้ามถนนไปที่ร้านอาหารที่ตนนัดคนรักไว้... หญิงสาวมองซ้ายขวามือกอดอกแน่นโดยที่มีอัลบ้ำรูปอยู่ในนั้นก่อนที่จะตัดสินใจเดินข้ามถนน...
รถเก๋งคันหรู แล่นผ่านตัดหน้าน้ำหวานอย่างเฉียดฉิว ถ้าเธอไม่สะดุ้งดีดตัวเดินถอยหลังกลับคงจะกลายเป็นศพเป็นแน่ แต่จนแล้วจนรอด ศีรษะด้านหลังของเธอก็ไปกระทบกับรถตู้คันหนึ่งซึ่งกำลังจะจอดรับผู้โดยสารซึ่งอยู่ด้านหลังในทันทีที่เธอถอยหลังกลับเมื่อชั่วครู่นี้
ปึก!!!...เสียงเบาๆจากศีรษะที่กระทบกระจกด้านข้างรถตู้ดังขึ้น หญิงสาวตกใจหันหลังกลับไปมองรถตู้เพื่อสำรวจว่าไม่เป็นอะไรก่อนที่จะตัดสินใจหันหลังเดินข้ามถนนต่อ...... .. ..น้ำสีแดงข้น เริ่มไหลออกมาจากโพรงจมูกทั้งสองข้าง... โดยที่น้ำหวานหรือว่าบุคคลรอบข้างไม่ทันได้ทันสังเกต
ภาพบนถนนที่เริ่มเลือนลางและเกาะกลางถนนที่เริ่มจางหายไป สายตาของน้ำหวานรู้สึกได้เช่นนั้นสายตาที่จะเหมือนกับว่าพริ้มหลับ แต่ยังไม่หลับ ร่างหญิงสาวที่กำลังจะข้ามถนนนั้นเริ่มเป็นที่สนใจจากคนรอบข้างในบริเวณถนนในยามค่ำคืนตอนนั้น และมองดูด้วยอาการหวาดกลัว เพราะไม่รู้ว่าร่างนั้นจะล้มไปตอนไหน...
เรย์เริ่มมองนาฬิกาเพราะน้ำหวานไม่เคยสายมาก่อน... ..ชายหนุ่มมองผ่านกระจกในร้านอาหารและไปสะดุดตากับร่างๆหนึ่งซึ่งยืนเหมือนจะหมดแรงอยู่กลางถนน...
น.. .น้ำหวาน!!? ชายหนุ่มอุทานเสียงดัง ก่อนที่จะวิ่งออกไปหาคนรัก... เรย์ตะโกนเรียกหญิงสาวซึ่งร่างนั้นยืนอยู่กลางถนน รถที่แล่นกันโฉบเฉี่ยวโดยที่ไม่รู้เลยว่า มีหญิงสาวซึ่งกำลังจะหมดสติยืนอยู่กลางถนน น้ำหวานได้ยินเสียงเรียกของเรย์แต่มองหน้าไม่ชัด .เลือดที่ไหลออกมาจากโพรงจมูกทั้งสองข้าง ไหลออกมามากมายเสมือนกับว่าเป็นน้ำ...ในตอนนี้ได้เปรอะเปื้อนรดขอบปกเสื้อสีชมพูหวานจนแทบจะไม่เหลือของสีเสื้อนั้นอีกแล้ว. ..
สัญญาณเพื่อให้รถหยุดแดงขึ้น... เรย์วิ่งไปหาร่างที่กำลังจะล้มลงกลางถนนทันทีโดยที่คนในบริเวณนั้นต่างก็วิ่งไปช่วยด้วยเช่นกัน... แต่ร่างที่ทุกคนกำลังจะวิ่งไปหากลับไม่ยืนรอพวกเค้า เพราะความอ่อนล้าของขาทั้งสองข้างของน้ำหวานได้หมดไปอย่างหมดสิ้น ศีรษะของร่างนั้นกระทบกับพื้นถนนอย่างจัง ทำให้ผู้หญิงในละแวกนั้นตะโกนร้องด้วยความตกใจ... เรย์ผวาเข้ากอดพร้อมกับพยุงร่างที่เต็มไปด้วยเลือดนั้นขึ้นมาแนบอก ..
นน้ำหวานน อย่าเป็นอะไรนะ...อยู่กับเรย์ก่อน... ชายหนุ่มพูดเสียงสั่นคลอกับคนรักพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลผ่านออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างโดยที่พลเมืองดีข้างๆนั้นโทรศัพท์หาตำรวจและรถพยาบาล
ร...เรย์ เรย์... น้ำหวานเรียกชื่อคนรักเบาๆพร้อมกับหยิบอัลบั้มรูปอยู่ในมือเธอขึ้นมา... ชายหนุ่มเหมือนกับรู้ว่าจะต้องทำยังไง เขารับอัลบั้มรูปนั้นขึ้นมาพร้อมกับถามอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของน้ำหวานว่านี่มันคืออะไร.. .เรย์ไม่ได้ยินคำตอบจากร่างที่ไม่ต่างอะไรกับปลาที่กำลังจะขาดน้ำนั่น...
ชายหนุ่มเปิดอัลบั้มรูปนั้นขึ้นดู... เขานิ่งไปพักใหญ่ ก่อนที่ภาพในอดีตทั้งหมด จะเรียบเรียงออกมาจากใจผ่านเข้าไปถึงความรู้สึกนึกคิดของเค้าในตอนนั้นเอง... ภาพขาวดำสีจางๆของรูปนั่น ล้วนแต่มีภาพของเด็กชาย-หญิงสองคนด้วยท่าทางและกิริยาบทในท่าทางต่างๆที่หยอกล้อเล่นกัน และล้วนแต่เป็นภาพที่มีความสุขทั้งคู่ ไม่ว่าจะอยู่ในชุดอยู่บ้าน หรือในเครื่องแบบนักเรียน... 
น.น้ำหวาน.น้ำหวาน... จริงๆน่ะหรอ? น้ำหวานนน!!... ชายหนุ่มเรียกชื่อๆนึงออกมา ก่อนจะตะโกนลั่นพร้อมกับกอดร่างนั้นและอัลบั้มรูปไว้แน่น...
อ..อย่าจากเราไปอีกนะ...เราจากกันมามากพอแล้ว..อย่าจากเราไปอีกเลย เรย์ตะโกนใส่ร่างที่แนบนิ่งโดยที่น้ำตาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล...
ร...เรย์ ธ.เธอ จำเราได้ใช่มั้ย...? เสียงแผ่วเบาออกมาจากปากที่เปรอะเปื้อนที่เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากโพรงจมูกของน้ำหวาน...
ได้...ได้สิ...ตอนนี้เราจำได้แล้ว... เราเป็นคนสัญญากับเธอเองไม่ใช่หรอ ว่าเราจะไม่ลืมเธอน่ะ แต่เราก็ลืม ..... ขอโทษนะ... อยู่กับเรานะ... อย่าจากเราไปไหน... เพราะเราก็จะไม่ไปจากเธอเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มพูดอย่างมีความหวัง เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยน้ำตา .. .
.ด...ดี...ดีใจจัง... น้ำหวานยิ้มก่อนที่จะหันไปลืมตากว้างเพื่อมองหน้าคนรักให้ชัดๆอีกครั้ง..... แต่น้ำหวานกลับยกแขนขึ้นพร้อบกับเอามือควานไปมาเหมือนกับว่าหาอะไรอยู่...
ท...ทำ ทำไมมันมืดอย่างนี้นะ...ร...เรย์...เรย์...เธอเธออยู่ไหนน่ะ... ร....เราได้ยินแต่เสียงเธอ... น้ำหวานตอบทั้งๆที่เธอลืมตาอยู่และเรย์อยู่ตรงหน้าเธอเอง. สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มถึงกับอิ้ง พูดอะไรไม่ถูก...
ร..เราอยู่นี่น้ำหวาน เราอยู่นี่แล้ว... เรย์พูดพร้อมกับคว้ามือที่เย็นเฉียบมากอดแนบอกพร้อมกับประกบปากไปที่มือนั้นอย่างแผ่วเบา...
ด...ด...เด็กดื้อ...อย่าร้องไห้สิ... น้ำหวานตอบโดยที่ตาทั้งสองข้างเริ่มพริ้มจะปิดกันพร้อมๆกับเลือดที่เริ่มคลออยู่ที่นัยตาทั้งสองข้างนั่นด้วย...
คนชอบตื้อ...จะหนีเราไปไหน... ไม่ให้ไปนะ...ไม่ให้ไป!!! สิ้นเสียงเรย์ดวงตาที่สดใสคู่นั้นก็ปิดกัน พร้อมกับมือที่หมดแรงล่วงพลอยหลุดออกมาจากฝ่ามือของชายหนุ่มที่กุมไว้... สิ่งเดียวที่เรย์ทำได้คือกอดและมองร่างนั้นจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับมา เสมือนกับว่าฟ้าได้ลงโทษให้เค้าได้รับเคราะห์กรรมที่เกี่ยวกับการจากลานี้บ้าง... น้ำหวานรอคอยเรย์ที่จากไปมาเป็นสิบกว่าปี แต่เรย์ต้องรอคอยน้ำหวานที่จากไปอย่างไม่มีวัน...ที่จะกลับมา
ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของทุกคนที่ยืนมุงอยู่นั้น คือชายหนุ่มซึ่งกอดร่างไร้วิญญาณของหญิงอีกคนกลางถนนสี่แยกแห่งหนึ่ง ร่างที่เต็มไปด้วยเลือดไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุ แต่นั่นคือเลือดจากภายในร่างกายของเธอเอง... 
การรอคอยจากหญิงสาวซึ่งซื่อสัตย์ในรักแท้และความรักแรกพบ ได้จบชีวิตลงภายใต้ดวงตาของใครหลายสิบคนและโอบมือของคนรักที่เธอรักและรอคอยมาเป็นเวลาอันยาวนานแสนนาน . ..ท่ามกลางเมืองใหญ่. และนี่ก็เป็นจุดจบของความรักและการรอคอยอันยาวนาน... .. .
จบแล้วครับ Comment ได้เต็มที่ครับ เหอๆๆ