กุ้งหนามแดง

พอรุ่งเช้าวันที่ 1 มกราคม แปดโมงเช้า..ไปดีกว่าเพราะเพื่อนจะไปรับสามีที่สนามบินกลับไฟล์ทเช้าพอดี จะได้ไม่ต้องไปกวนเขา ว่าแล้วก็ล่ำลากันเพื่อนมันบอกว่าขับรถดีๆ ล่ะ..เออ! รู้แล้วขอบใจจ๊ะ ไม่ซิ่งจ๊ะ รถมันมีปัญหาอยู่น่ะ ตัวเอง..
พอขับรถมาได้สักพักหนึ่ง ถึงบางประอิน ด้วยความเร็วประมาณ 80 ก.ม/ ชั่วโมง ตอนนี้อยู่เลนซ้ายสุด สันดานเดิมที่ไม่ชอบเสียเวลากับการรอคอยรถคันข้างหน้า ก็คิดในใจว่าขับช้าจังเลยน่ะ เราไม่อยากเกาะกลุ่มแล้วละ  เลยตีรถออกทางขวา ซึ่งมองแล้วไม่มีรถตามมาเลย ด้วยความเร็วสูงขึ้นกว่าเดิมเหยียบไปจนไมล์ชี้เกือบเลข 100 ห่างมาจากกลุ่มเดิมที่กล่าวมาได้สักกิโลนึงได้  ทันใดนั้น เกิดมีเสียงดังขึ้นที่หน้าหม้อ ปัง.....ดังมาก..
อะไร กันเนี่ย  เครื่องพังเลยเหรอ เคยขับแรงกว่านี้ มันไม่น่าฮีด เลยนี่นา ดูดีแล้ว น้ำมันก็เพิ่งถ่ายมามีอะไรอีกอ่ะ...เลยใช้สติประคองรถจากเลนขวาเข้าซ้ายชิดขอบทาง ดูทีสิว่ามันมีอะไร ..
พอจอดรถเรียบร้อย ก็ลงมาดู แม่เจ้า! ยางระเบิด ไอ้เสียงที่ได้ยินตะกี๊นี้น่ะ ยางมันระเบิดที่ล้อด้านซ้าย หัวใจเต้นตูม ทำไงดีอ่ะ มาคนเดียว อืม! จำได้ว่าเมื่อกี้ผ่านปั๊มน้ำมันมา มองย้อนกลับไป..เอ้อ..ก็ไกลเท่าไร มองไปข้างหน้า ไร้อนาคตสิ้นดีไม่มีปั๊มน้ำมันเลย..จึงตัดสินใจว่าเราควรจะถอยหลังกลับไปที่ปั๊มที่ใกล้ที่สุด เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ค่อยๆ เกาะไหล่ทางถอยไป..อืม! ไม่ลืมเปิดไฟฉุกเฉินอีกต่างหาก..
มีรถที่กำลังเดินทางขึ้นเหนือ..ก็จอดแวะถามว่ารถเป็นอะไรเหรอ เราบอกยางแตก แต่ก็ไม่มีผู้ใดให้ความเห็นอย่างไร อ้อ! มีอยู่คันหนึ่งบอกดีแล้วล่ะ ถอยรถเข้าปั๊มดีที่สุด (ช่วยให้กำลังใจชะมัดเลย) เราถอยรถเข้าปั๊มเรียบร้อย โชคดีที่ปั๊มนั้นมันมีร้านปะยาง 24 ชั่วโมง..ก็เลยให้เขาช่วยเปลี่ยนยางอะไหล่ให้ซะเลย  ยางที่ระเบิดก็เยินซะเกินใช้การแล้วล่ะ   เก็บไว้เป็นอนุสรณ์แห่งการรอดชีวิต....แล้วก็โทรบอกทางบ้านด้วยว่าอาจช้าหน่อย เพราะมีปัญหาดังที่กล่าว ซึ่งก็ตื่นเต้นกันแต่กุ้งบอกว่าไม่ต้องมา แก้ไขได้เรียบร้อยแล้ว..เฮ้อ! โล่ง..อก..