ความทรงจำในสายฝน

เถ้าธุลี

   วันนี้ฝนตกหนัก  ฉันเปิดวิทยุฟังเพลงไปเรื่อย ๆ เมื่อเพลงจบ เสียงหวาน ๆ ของดีเจก็พูดขี้น
" .........ตอนนี้ฝนตก  เพลงที่ขอมามีแต่เพลงเศร้า ๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ  เคยคิดบ้างมั้ยคะ ว่าเวลานี้ บรรยากาศอย่างนี้  มันทำให้คิดถึงบรรยากาศในวันเก่า ๆ ทั้งที่สุข และทุกข์  เหมือนกับการย้อนเวลากลับไป...."
  วันเก่า ๆ เหรอ อดีต คงไม่จำเป็นต้อง สุข หรือ ทุกข์เสมอไปหรอก สำหรับฉัน เหตุการณ์ที่ยังติดอยู่ในใจฉัน .... มันคือคำถามแค่ประโยคเดียว...
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
   วันนั้นฝนตกหนัก  หนักกว่าวันนี้ซะอีก  ฉันเดินกางร่มอยู่ท่ามกลางนักเรียนมากมายที่กลับจากการประชุมรอบเย็น เดินเบียดเสียดกันบนถนนแคบ ๆ และก็มีหลายคนที่ไม่มีร่ม กำลังวิ่งฝ่าฝนไปแบบไม่มองหน้าใครเลย  จะเรียกใครมาเดินด้วยกันในร่ม เสียงฝนก็ดังจนเพื่อนไม่ได้ยินเสียงฉันเรียก
   ท่ามกลางคนมากมายนั้น มีใครคนหนึ่งวิ่งแซงจากด้านหลังมา ยืนอยู่เยื้อง ๆ ฉันไปข้างหน้า ฉันหันไปดู...นั่นคือ เขา  เขาที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงเสมอ  ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปแตะเขา ให้เขาเข้ามาในร่ม  แต่..มือฉันก็ชะงัก  ถูก ..ที่เขาเป็นคนที่ฉันชอบ แต่เขาก็เป็นคนที่เพื่อน ๆ ล้อกันว่าเป็นแฟนกับฉัน 
 
   ในขณะนั้น ใจฉันมันกำลังทำสงครามกันเอง--เรียก  ไม่เรียก  เรียก  ไม่เรียก-- ใจหนึ่งฉันกลัวว่าเค้าจะไม่สบายเพราะตากฝน  อีกใจ ฉันก็กลัวถูกเพื่อน ๆ ล้อ  ซึ่งทำให้ทั้งฉันและเขา ยิ่งไม่ค่อยพูดกันอีก  ...................
    ฉันคงคิดนานไป พอรู้สึกตัวอีกที เขาก็กลืนหายไปกับผู้คนซะแล้ว  รู้สึก..แปลก ๆ ทั้งโล่งใจ เสียดาย และ..รู้สึกผิด เล็ก ๆ
   ฉันเดินคนเดียวไปจนถึงห้องเรียน   เห็นเขานั่งคุยอยู่ในกลุ่มเพื่อนของเขา เนื้อตัวเปียกโชก  เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อกี๊คนที่ยืนข้างหลังเขาเป็นฉัน
รุ่งเช้ามาเขาร่างกายปกติดี ฉันก็โล่งใจ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
    เสียงเพลงจบไปอีกเพลงแล้ว  ฝนก็เริ่มซาลง    ทุกครั้งที่ฝนตก   แม้เขาคนนั้นกับฉันจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แม้ตอนนี้ ฉันจะรู้สึกกับเขาแค่เพื่อน  แต่ใจฉันยังคงมีคำถามอยู่ตลอด  ... วันนี้ก็เช่นกัน  ที่ฉันยังนั่งมองฟ้า  มองฝน พร้อมกับถามตัวเองอย่างที่เคยถามมาตลอดว่า...
   ' วันนั้น เราควรจะเรียกเค้าเข้ามาในร่มรึเปล่านะ? '