* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
น้ำอุ่นตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ มองไปบนโต๊ะเล็กๆ ที่เธอวางเมล็ดดอกไม้ เอาไว้ มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นความจริง เธอยังจำใบหน้าของเขาได้ชัดเจน เธอไม่รอช้ารีบนำเมล็ดดอกไม้ไปปลูกไว้ในกระถางเล็กๆ เธออยากให้มันโตเร็วๆ เพื่อในวันที่ดอกไม้บาน เธอจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง. . .
เวลาผ่านไป จากวันกลายเป็นเดือนจากเดือนเปลี่ยนเป็นปี ต้นไม้ในกระถางยังคงเป็นแค่เมล็ดดอกไม้เล็กๆอยู่เหมือนเดิม แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกท้อที่จะคอย ยังคงรดน้ำให้กับต้นไม้ในกระถางทั้งที่มันมีเพียงแค่ดินสีดำเท่านั้น
เธอกลับไปที่ทุ่งหญ้ากว้างที่นั่นทุกวัน แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยเจอเขา เธอมองก้อนเมฆสีขาวที่ขยับตัวไปตามแรงลม และภาวนาให้เขากลับมาเจอกับเธออีกครั้ง
สายลมจ๋า. . .ช่วยพัดพาเขามาหาฉันด้วย เธอพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กน้อยขี้แยอีกต่อไปแล้ว เธอโตเป็นเด็กสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูทีเดียว แต่ทว่าต้นไม้กลับไม่เติบโตตามเธอ ยังคงมีเพียงดินว่างเปล่าในกระถาง แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้วก็ตาม เธอยังรอคอยให้ดอกไม้บานอย่างไม่รู้สึกท้อแท้และหมดหวังเลย
วันนี้ก็เหมือนกับทุกๆเช้า ทุกครั้งที่เธอลืมตาตื่น เธอจะเหลียวไปมองดอกไม้ในกระถางเสมอ
เมฆ !!!
เธออุทานชื่อเขาด้วยความดีใจ เมื่อมองเห็นดอกไม้ในกระถาง ดอกไม้ดอกเล็กสีขาวคล้ายก้อนเมฆ ที่เธอชอบมองบ่อยๆ กลีบบางเบาของมันคล้ายก้อนเมฆที่กำลังขยับตัวไปตามแรงลม และนั่นก็ทำให้เธออดที่จะคิดถึงเขา เด็กผู้ชายในชุดสีขาวที่เจอกันในครั้งนั้นไม่ได้ สีขาวแทนตัวของเขา ดอกไม้ดอกนี้คือตัวของเขา. . .เธอน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว และนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำตาของเธอไหลออกมาพร้อมกับความสุข เธอรีบไปที่ทุ่งหญ้า โดยไม่ลืมที่จะถือกระถางดอกไม้ไปด้วย เธอรู้ว่าเขาจะต้องมารอเธออยู่ที่นั่น เธอเชื่อมั่นว่าดอกไม้ที่อยู่กับเขาก็กำลังเบ่งบานเช่นกัน ดอกไม้ทั้งสองดอกจะบานพร้อมกัน เธอยังจำคำพูดของเขาได้ดี. . .
เมฆ. . .เธออยู่ไหน
น้ำอุ่นเรียกชื่อเขา เมื่อหยุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ แต่เธอไม่ได้ยินเสียงของเขาตอบกลับมา เธอเรียกชื่อเขาหลายครั้ง มองหาทั่วทั้งทุ่งหญ้ากว้าง แต่กลับไม่เจอเขาเลย เวลาล่วงเลยไป ตะวันอ่อนแสงลง ความมืดมิดเริ่มคืบคลานเข้ามา มีแค่แสงจันทร์เสี้ยวเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอนั่งรอเขาด้วยความหวัง แต่เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วไม่เห็นก้อนเมฆเหมือนทุกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาขับไล่ความเหน็บหนาวและเดียวดาย. . .
สัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเธอจะไม่ร้องให้อีก
น้ำอุ่นแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เธอรีบหันไปมองหาที่มาของเสียง
เมฆ!
เธออุทานชื่อเขาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งไปหาเขา
ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว
ฉันสัญญากับเธอไว้แล้วว่าจะมา ฉันก็ต้องมา
เขาพูดพลางเหลือบไปมองดอกไม้สีขาวในกระถางใบเล็กของเธอ
ฉันดีใจที่เธอดูแลดอกไม้ดอกนี้อย่างดี
เธอรู้ได้ยังไง ว่าฉันเฝ้าดูแลดอกไม้ดอกนี้
เธอถามเขาอย่างแปลกใจ
เมล็ดดอกไม้ที่ฉันให้เธอไป จะไม่เติบโตและผลิดอก ถ้าคนปลูกไม่ได้ดูแลมันด้วยหัวใจ
เธอยังไม่เข้าใจกับคำพูดของเขาอยู่ดี เขาจึงอธิบายต่อ
ต้นไม้ที่ใช้เวลานานในการเติบโต จะมีใครสักกี่คนที่รอคอยวันดอกไม้บานได้โดยไม่รู้สึกท้อ ต้นไม้ต้นนี้จะเหี่ยวเฉา ถ้าได้รับความท้อแท้จากคนปลูก เพราะมันเป็นต้นไม้จากสวรรค์ จึงแตกต่างจากต้นไม้ทั่วไป น้อยคนนักที่จะได้เห็นวันที่ดอกไม้บาน
เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูด นี่คือนิทานหรอกเด็กหรือเป็นแค่เรื่องเล่าในตำนานของเขากันแน่ ต้นไม้จากสวรรค์มีที่ไหนกัน. . .
เธอคงไม่เชื่อที่ฉันพูด และถ้าฉันบอกอะไรเธอมากกว่านั้นเธอก็คงจะไม่เชื่อฉันอยู่ดี
น้ำอุ่นนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกไป แต่แววตาของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
ฉันไม่ได้เป็นมนุษย์เหมือนกับเธอหรอกนะน้ำอุ่น
เขาตัดสินใจบอกกับเธอ และดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดจริงๆ
เธอกำลังพูดเล่นกับฉันใช่มั้ยเมฆ
ป่าว ฉันไม่เคยพูดเล่น ฉันไม่ใช่มนุษย์
เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และแววตาที่จริงจัง ทำให้น้ำอุ่นเริ่มสับสนกับความคิดของตัวเอง
ถ้าเธอไม่ใช่มนุษย์แล้วเธอเป็นอะไร
เธอยังคงถามต่อ
ทุกครั้งที่เธอมองฟ้า เธอจะแหงนมองก้อนเมฆสีขาวเสมอใช่รึป่าว และถ้าวันใดเธอมองไปไม่เห็นเมฆก้อนนั้นเธอจะเหงาใช่มั้ย. . .
น้ำอุ่นเพียงแค่พยักหน้าให้เขาแทนคำตอบ เขาจึงพูดต่อ
ก้อนเมฆก้อนนั้นก็คือฉัน
คำพูดของเขาทำให้เธอ งง ไปหมด เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังเล่นอะไรกับเธอ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรจากเขา นอกจากนิ่งฟังเขาพูดต่อไป
ฉันต้องจากเธอไปเพราะสายลมพัดพาฉันออกไปไกลแสนไกล และวันนี้ฉันก็ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง เมื่อสายลมพาฉันกลับมา
เธอคือก้อนเมฆก้อนนั้นจริงๆ เหรอ
เธอตัดสินใจถามเขาด้วยความลังเล
ใช่ ฉันคือก้อนเมฆ
เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
แต่คำตอบของเขาทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง
ถ้าสายลมพัดมา เธอคงต้องจากฉันไปอีกครั้งใช่มั้ย
สายลมจะพัดพาก้อนเมฆที่บางเบาอย่างฉันลอยออกไปไกลแสนไกล
เขาตอบ
แล้วเธอจะอยู่กับฉันได้นานแค่ไหน
นานเท่านาน
เธอจ้องหน้าเขา อย่างแปลกใจในคำตอบ
นานเท่านาน
เธอย้ำคำพูดของเขาอีกครั้ง
ใช่. . .เพราะเธอทำให้ดอกไม้บานในใจฉัน ถึงแม้ฉันจะต้องห่างเธอในทุกครั้งที่สายลมพัดพาฉันไป แต่เธอจะอยู่กับฉันตลอดไปนานเท่านาน
น้ำอุ่นผวาเข้ากอดเมฆ แม้เธอจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนัก แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาจากเธอไปไหน เธออยากให้ลมสงบ ไม่อยากให้พัดพาเขาไปจากเธอ แต่เมฆก็ยังคงเป็นเมฆ เธอจะไม่เสียใจเลยหากวันหนึ่งเขาต้องลอยไปไกลตามสายลม เพราะตอนนี้ดอกไม้ดอกนั้นบานอยู่ตลอดเวลาในใจของเขาและเธอ. . . เขาและเธอจึงพบเจอกันตลอดเวลาในหัวใจนานเท่านาน. . . .