เรื่องสั้นขนาดยาว รอยวัน ตอน 3

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

รอยวัน  ตอนที่ 3 
	
	
                             วันว่าง ๆ ที่ผมเข้าไปในเมืองวันหนึ่ง    ผมได้พบกับครูที่สอนผมตอนอยู่ ป.4       ครูจำผมได้   ถามผมว่าเรียนจบอะไรมา    ผมหัวเราะตัวเองให้ครูได้ยิน  และบอกออกไปอย่างขื่น ๆ และขัน ๆ  .ถูกครับมันไม่ถึงกับขื่นขม
ผมเรียนจบเกษตรจากพ่อโจ้มาครับ
ครูเหมือนงงอยู่แป๊บเดียวก็หัวเราะก๊าก   
นี่เธอจะอำครูหรือ  โจ้น่ะชื่อพ่อของเธอนี่นา    ตอนนายเกกับเธอชกต่อยกัน   เขายังมาถามครูเลยว่าดีไหมถ้าจะให้ลูกย้ายไปเรียนที่อื่น
                 แล้วครูว่าไงครับตอนนั้น
	ครูก็ว่าครูเสียดายกำลังหลักอย่างไข่เขียดไปน่ะสิ    ตอนนั้นไข่เขียดรู้ไหม  ชีวิตครูอยู่ในช่วงวิกฤติ   ตอนนี้สบายขึ้นแล้ว   ครูยืมแรงเธอเขียนกระดานอยู่เป็นเดือน  เธอจะเอาค่าจ้างย้อนหลังไหมล่ะ  ครูพูดแกมยิ้มอารมณ์ดีมาก
	ไม่ดอกครับ   ครูใช้งานผม ผมก็ปลื้มสุดๆแล้ว
	ขอบใจๆ   เออเธอได้ข่าวรอยวรรณไหม   ครูรู้นะว่าเธอแอบชอบรอยวรรณ    คนพูดยักคิ้ว   คนฟังขมวดคิ้ว
	ครูรู้แต่เมื่อไหร่
	ก็ตั้งแต่ตอนอยู่ ป.1  ก่อนที่จะย้ายขึ้นไปสอน ป.4   แล้วจริงไหมล่ะ
	เอ่อ..   ผมเขิน   เคิ้น   เขิน   ครูอะไรสังเกตเก่งจริง  ๆ  ผมว่าครูในใจ
	ครูได้เจอรอยวรรณในกรุงเทพ     เธอทำงานด้านพัฒนาชนบทกับองค์กรเอกชนของอเมริกันอยู่แถวภาคเหนือตอนล่าง    ครูมีที่อยู่ของรอยวรรณด้วยนะ     
เหมือนรู้ใจ  ครูหยิบสมุดพกออกมาแล้วพลิกคลี่หาสิ่งที่ผมอยากได้ก่อนยื่นมาให้
	
ถ้าติดต่อกันแล้ว  ผลเป็นอย่างไรอย่าลืมส่งข่าวถึงครูบ้างนะ   
	
คุณได้ยินเสียอะไรตุ๊บๆ  ไหมครับ
	นั่นแหละเสียงหัวใจของผมล่ะ    มันคงอยากออกมายิ้มร่าและเริงใจ
	ครูแนะไว้ก่อนไปด้วยว่าให้ผมเรียนมหาวิทยาลัยเปิด  เลือกเอาสาขาที่ชอบ   เรียนอยู่ที่บ้านแล้วไปสอบตามที่เข้ากำหนดอีกหน่อยก็ได้ปริญญาบัตรเหมือนคนอื่น ๆ  มันไม่ยากเย็นอะไร     ส่วนคำเชิญไปเยี่ยมบ้านของผม  ครูว่าให้ครูว่างๆ กว่านี้ก่อนแล้วครูจะมาใหม่
	ผมไม่รีรอเลยที่จะเขียนจดหมายถึงรอยวรรณในค่ำนั้นที่แม้พระจันทร์ก็ยังเป็นใจ
	
OOOO
	จดหมายจากชาวนถึงรอยวรรณ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
                    สวัสดีครับรอยวรรณ
ผมได้ที่อยู่ของรอยจากครูสีดา     รอยวรรณอยู่ในความทรงจำของผม         
ไม่เคยลบเลือนไปเลย     ส่งข่าวถึงไข่เขียดบ้างซีครับ    ถ้ายังไม่ลืมกัน
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
	ได้ผลครับ   อีกไม่นานต่อมาผมก็ได้รับจดหมายจากรอย  เธอว่าจะหาโอกาสแวะมาเยี่ยมผมเร็วๆนี้
	    
                       เปลยวนใต้ต้นม่วงที่ผมนอนอยู่ไม่ขยับนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อผมคิดอะไรไปเพลิน  ๆ
	ไข่เขียดเอ้ยไปรษณีย์มาส่งจดหมาย  เองออกไปรับหน่อย  
   เสียงของแม่ทำให้ผมตื่น สู่โลกจริงๆที่อะไรๆก็ยังเห็นเพียงเลือนๆ ลาง ๆ     
                      " ไปซื้อกะปิ น้ำปลาในหมู่บ้านให้แม่หน่อยไข่เขียด" แม่บอกพลางรับจดหมายและสิ่งตีพิมพ์ที่ผมรับมาจากไปรษณีย์อีกที
                     
                      ที่ตลาดสาธิตกลางหมู่บ้านผมก็ได้เจอคู่ปรับเก่าอีก   นี่มันกี่ปีเข้าไปแล้ว                   
                       มันทักผมก่อน
	เป็นไงอ้ายไข่เขียด    ไม่ต้องทำเป็นหลบหน้าหรอก   มึงตัวโตขึ้นแล้วคิดว่ากูจะกลัวหรือ  อ้ายคนมีปมด้อย    
	ไอ้เกจากบ้านไปนานหลายปี   เพิ่งกลับมาจากภาคตะวันออก  มันตกงานและติดเหล้า   หน้าตาดำคล้ำออกโทรม   จมูกผิดรูปไป  รอยบากที่หน้าคงเพิ่งมีตอนหลัง    ฟันซี่บนหักไปหนึ่งซี่  ขี้ริ้วขี้เหร่ขึ้นเยอะทีเดียว
	มึงจะไม่ให้เกียรติกินเหล้ากับกูเลยหรือฮึ    อ้ายคนเรียนเก่ง   มึงน่าจะได้เป็นดอรอไปแล้ว  ใยมาต๊อกต๋อยย่ำต๊อกพอๆกันกับกู
                       เจ้าของร้านส่ายหน้าและส่งสัญญาณว่าอย่าไปต่อปากต่อคำ
	เป็นไงลูกพี่   คุยกับใครอยู่หรือ  
                        นั่นไง   สมุนของไอ้เกนั่นแหละ      พวกนั้นคงเมาน้อยกว่าไอ้เก    ผมคาดว่าไอ้คนพูดคงขึ้นมาเป็นลูกพี่ตัวจริงของไอ้เกด้วยล่ะ   แต่มันยังเรียกไอ้เกว่าลูกพี่ตามศักดิ์เดิมๆตอน ป .4
	อ๋อ   มึงไอ้ไข่เขียดใช่ไหม    บ๊ะหล่อกว่าเก่านี่  หน้าตัวเมียเหมือนเก่าไหมวะ  มันพูดโดยไม่ได้มองผม  
	มึงพูดดี ๆ  อ้ายเสริม   กูไม่ใช่เด็ก ป.4  มึงคิดว่ากูกลัวอยู่หรือ"  ผมไม่ได้เกรงพวกมันนัก   ก็แน่ล่ะ  หนึ่งผมก็เป็นมวย  สองตัวโตกว่าพวกนั้นอีก
อ้ายพวกนั้นเงียบเสียงลง  แต่คงไม่พอใจลึก ๆ
	เสียงไอ้เกกับพวกพูดให้ได้ยินตามหลังมาว่า ไอ้ไข่เขียดมันเรียนเก่งแต่สอบที่ไหนก็ไม่ติด   มันเป็นคนมีปมด้อย
	ผมหัวเราะในใจ  ระคนเคืองในถ้อยคำของคู่แค้น  
                   
                      "กูสอบเรียนต่อไม่ได้   กูก็จบปริญญาตรีได้"
                      ผมคิดแล้วยักไหล่หัวเราะกับลมกับแล้งอีกก่อนกลับบ้านกลางทุ่ง
อย่างเกือบเซ็ง 
( มีต่อครับ)