เรื่องสั้นขนาดยาว : รอยวัน

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll lllllllll
                      รอยวัน
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll llllllllll
               ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
 
 	 รอยวรรณ  เป็นชื่อของผู้หญิงที่ผมชื่นชมมาตั้งแต่เรียนชั้น ป.1  เธอเรียนเก่งมาก   อ่านเขียนคล่องและพูดจาฉาดฉานที่สุดในห้อง    ตาที่โตและคมสะกดทุกคนให้อยู่ในอำนาจได้ไม่ยาก   เพื่อนในห้องไม่มีใครกล้าทำทียียวนกวนเธอสักคน  แม้เจ้าหมอที่เกเรที่สุดในห้อง  ก็ยังยกเธอไว้หนึ่งคน
	 บักไข่เขียด    มึงจะให้กูลอกไหม  ถ้ามึงไม่ให้กูลอก  ตอนเย็นมึงเจ็บตัว   นั่นเป็นคำที่ไอ้เกมันขู่ผมอยู่ทุกบ่อย   ผมเคยเจ็บตัวเพราะโดนพรรคพวกของมันรุมอยู่สองสามหนจึงไม่อยากมี เรื่องกับไอ้เกอีก  เมื่อทำงานเสร็จผมก็ยอมให้มันลอก และในใจก็คิดว่าไอ้หม-เอ๊ย  มึงกินแรงกูเสียจริงๆ ถ้ากูโตเท่ามึงกูไม่ปล่อยให้มึงรังแกอย่างนี้หรอก
	 ทุกครั้งที่ผมโดนรังแก  คนที่แสดงความเห็นอกเห็นใจมีรอยเพียงคนเดียว  เพื่อนคนอื่นๆ มองดูตาปริบๆ เหมือนดูการแสดงสนุกๆ    หนหนึ่งไอ้เกมันเอาทรายแห้งๆถูหน้าผม  มันว่าแป้งยี่ห้อของมันเป็นแป้งชั้นยอด    มันแกล้งผมเพราะมันอับอายเสียหน้าที่ครูชมผมกับรอยว่าอ่านหนังส ือเก่ง  แต่มันอ่านไม่ออก   ไอ้เกมันเก่งทางใช้กำลังข่มเหงคนทั้งโรงเรียน  มันอยากได้ดินสอของใครมันขู่เอาได้ทั้งนั้น  ไม่มีใครกล้าฟ้องครู  นอกจากอ้ายไข่เขียด  ฉายาที่มันตั้งให้คนผอมขี้โรคเช่นผม  หนนั้นรอยเป็นคนแอบเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ผม  โดยที่พวกนั้นไม่รู้    ผมมากกว่าชื่นชมรอยเสียแล้วตั้งแต่วันนั้น
เฮอะ..ความรักของเด็กป.1   แหละเอ๋ย..
                                               OOOO
 	            รอยวรรณเรียนถึงชั้น ป.2 ก็ย้ายไปเรียนที่อื่น ทิ้งให้อันดับ 2 อย่างผมให้ขึ้นมาเป็นที่ 1 แทน     
              ห้องเรียนของผมยุ่งเหยิงขึ้น ด้วยผมเป็นหัวหน้าที่ไม่มีใครฟัง   ตอนครูอยู่ไอ้เกมันก็เงียบล่ะแต่พอครูไปธุระมันก็โวยวาย  
              ในโรงเรียน  สมุด ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด หายบ่อยมาก  แม้แต่สมุดดินสอสำหรับแจกที่ครูเก็บในลิ้นชักยังโดนคนงัดเอา     ผมรู้และผมเห็นว่า   ไอ้เกนั่นแหละเป็นคนออกอุบายให้สมุนของมันปีนห้องพักครูไปงัดเอ าในวันหยุด
	            เมื่อครูสืบว่าใครขโมยครูก็มารู้จากผมที่กล้ายืนยันว่าเห็นใครข โมยและมันเอาของพวกนั้นซ่อนไว้ที่ไหน    ครูให้ไอ้เกกับพวกพาไปเอาของกลางได้คืนมาจนเกือบหมดและเชิญผู้ป กครองของพวกนั้นมาทำทัณฑ์บนด้วย
  	         การคบกันเป็นเพื่อนระหว่างผมกับไอ้เกก็เป็นอันสิ้นสุดลงแต่นั้น   เพราะมันกับพวกดักต่อยผมทุกวันหลังเลิกเรียน   ผมแพ้บ้างชนะบ้างเพราะพวกนั้นเปลี่ยนหน้ากันมาดวลกำปั้นกับผม  ไอ้เกมันไม่ยอมเปลืองตัวมาแลกหมัดกับผมหรอก  มันฉลาดที่จะใช้อำนาจเสียงของมันขู่ให้คนอื่นเจ็บตัวแทนมันได้
	            ไอ้ไข่เขียด   ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวอีก  มึงสงบปากคำดีกว่า  คราวนี้คนที่พูดคำนี้ไม่ใช่ไอ้เก   แต่เป็นนักเรียนชั้นป.6  ชั้นสูงสุดของโรงเรียนในหมู่บ้าน   ผมรู้ว่ามันคือหัวขโมยตัวจริง  มันเคยลักเอาเงินของครูไป 200 บาท  มันเคยลักไก่ของภารโรง และมันเคยลักอ้อยของบ้านที่อยู่ข้างโรงเรียนด้วย   ไอ้เกก็เป็นลูกสมุนของมันอีกที
	            ช่ายมึงเฉยไว้ดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว  ไอ้เกก็ยังตามมาสำทับจนได้เมื่อมันเห็นว่าลูกพี่มันว่าอะไรผม
         ผมได้แต่อึ้ง แม้ไม่สะทก   ก็อดหวั่นไม่ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าครูใหญ่มาถามเอาความจริงจา กผมว่าใครเป็นหัวขโมยบ้างในโรงเรียนนี้ 
         ถ้าเวล านั้นมาถึง   บางทีผมอาจจะได้ไปจากเพื่อนขี้โกงและชอบรังแกเสียที
                             -------------------------------------------------------------
	
	ผมอยากตัวโตสูงใหญ่อย่างคนอื่น ๆ  แต่มันก็เหมือนความฝันอยากบินโดยไม่มีปีกนั่นแหละ          ผมพยายามโหนกิ่งไม้ทุกวัน หวังให้กระดูกยืดออกบ้าง    ทั้งยังหัดต่อยเตะถุงใส่แกลบที่ผูกโยงจากคาคบไม้เพื่อให้เป็นมวยบ้างยามต้องต่อยตีป้องกันตัว    บางหนผมยังลองเตะต้นกล้วยดูด้วยว่าฝีแข้งของผมคมแข็งปานใด   และผมก็รู้แล้วว่ามันเจ็บ    
                     ระหว่างคนธรรมดากับนักมวย       ถ้าแลกลำแข้งกัน    คือโยนแข้งใส่กัน     คนธรรมดาเจ็บกว่าแน่นอนเพราะไม่ได้ฝึกรับความเจ็บปวดให้ชิน      เนื้อ - กล้ามเนื้อ-กระดูก และเอ็นของนักมวยนั้นไม่ได้ยวบอ่อนแบบของคนธรรมดาหรอก    แต่แน่นเปรี๊ยะแข็งปั๋ง     ในสถานการณ์ที่ถูกโยนแข้งหรือเข่าเข้าใส่   หากมีการตั้งรับที่เหมาะสมบางทีก็แทบจะพูดได้ว่า เจ็บแค่จิ๊บจ๊อยแบบมดแดงกัดนั่นล่ะมั้ง         เมื่อรู้ความจริงนี้จากนักมวยที่อยู่บ้านข้างกันผมจึงมีกำลังใจที่จะประเคนแข้งใส่กระสอบแกลบ  และสวิงซ้ายขวาใส่เป้านิ่งที่สมมุติเอาว่าเป็นหน้าไอ้เก ได้ทุกวัน
 ไม่อยากเป็นนักมวยหรือไอ้น้อง  คนที่สอนผมเรื่องมวยถาม
 ผมกลัวโดนต่อยเตะครับ
 ใครจะมาเตะเราได้ง่ายๆ       ถ้าเราเป็นมวย
                                  ผมไม่ออกเสียงเถียงเขา      แต่ผมเถียงดังๆ ในใจว่า     --อ้าวแล้วที่พี่แพ้น็อคหลับกลางอากาศน่ะมันอะไรหล่ะ   ไม่ใช่เพราะลูกตีนโดนก้านคอหรอกหรือ  และพี่ก็ว่าพี่เป็นมวยนี่นา--
                                  นักมวยข้างบ้านย้ายไปอยู่ที่อื่นในไม่นานนัก   แต่ผมก็ไม่หยุดชกกระสอบ และโหนบาร์  โดยหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะโตอย่างน้อยก็เท่าไอ้เก    มันจะได้ไม่กล้ารังแกผมอีก
                    -------------------------------------------------------------------
	
	ความขัดแย้งระหว่างผมกับไอ้เกมาแตกหักเอาตอนปลายปีของชั้น ป.4   	ซึ่งครูประจำชั้นไม่ค่อยอยู่โรงเรียน  ทำให้ผมต้องรับภาระเขียนกระดานแทนครูอยู่เสมอ   ในชั้นนั้นไอ้เกจะคอยโวยวายว่าผมเขียนกระดานเร็ว  เขียนมาก และพวกมันเหนื่อย   ผมก็เขียนตามที่ครูบอกให้เขียนนั่นแหละ   ถ้าพวกมันเหนื่อยผมก็ยิ่งต้องเมื่อยเพราะต้องเขียน 2 ครั้ง หนึ่งในกระดาน สองในกระดาษ   เมื่อทางอำเภอออกมาทดสอบความรู้  เพื่อนของผมสอบตกเป็นแถว ก็จะไม่ตกได้อย่างไรเพราะผมเขียนให้ลอกเท่านั้นผมอธิบายให้ฟังไม่เป็น  ผมไม่ใช่ครู-โธ่เอ๋ย
	ผมกับไอ้เกทะเลาะกันเรื่องจดกระดานอีก  มันแย่งหนังสือไปจากผมแล้วเขวี้ยงลงกลางห้องและว่ามีครูสีดาคนเดียวก็น่าเบื่อพอแล้วยังต้องมาทนกับอ้ายครูไข่เขียดอีก   เพื่อนหลายคนเฮ เข้าข้างไอ้เก  ผมเก็บหนังสือขึ้นมามันถีบผมล้มลงไป   มวยคู่เอกจึงได้ออกหมัดกันตรงนั้น  ผลการชก  หน้าของผมเป็นแผลยาวใต้ตาขามาจนถึงขากรรไกขวา  เพราะโดนเล็บหัวแม่มือจากหมัดเหวี่ยงของไอ้หมอนั่น   แล้วคู่ชกของผมเป็นไงมั่ง   อ้ายนั่นลงไปนอนกุมเป้าเลย  มันโดนหลังteenของผมเข้าที่กลางหว่างขานั่นเอง
	ผู้ปกครองของนักเรียนที่ตีกันโดนเรียกพบ  ส่วนเด็กที่ตีกันไม่ได้เข้าฟังด้วย   พ่อออกจากห้องครูใหญ่มาเงียบๆ   และไม่พูดอะไรกับผมด้วย  จนตอนเย็นหลังเลิกเรียนนั่นแหละผมจึงได้บอกความจริงกับพ่อ
	
(มีต่อครับ)