ยอมเจ็บเพื่อนคนที่ฉันรักทั้งสองคน ตอนที่๔ ( เมกกะ )

เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ

ตอนนี้นุกเหมือนกับอยู่บนสวรรค์เลย ... มองไปรอบ ๆ มีแต่ก้อนเมฆ มันช่างสวยอะไรอย่างนี้
เธอมองไปรอบ ๆสักพักก็เห็นคนเยอะแยะมากมายไม่รู้ใครเป็นใคร แต่หนึ่งคนที่เธอจำได้ไม่
เคยลืมนั้นก็คือ เอก เธอเห็นเอกยืนร้องอยู่ที่แห่งไหนแห่งหนึ่ง *เอ้ะ..นั้นพี่แก้ว แม่ของเธอ และ
แม่ของเอก ทุกคนมาทำอะไรกัน มีมณีกับแม่ของมณีด้วย มณีกำลังต่อว่าพี่เอกอยู่นิ เขามีอะไร
กันหรือ เฮ้อ..!!* นุกร้องอุทานออกมาเมื่อเห็นผู้หญิงมายื่นอยู่ต่อหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นเธอสวยมาก
"คุณเป็นใครนะ " นุกเอ่ยถามหญิงสาวแสนสวยที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ
"เราเป็นใครไม่สำคัญหรอกน่ะ แต่เราจะมาช่วยให้เจ้ามีความสุขกับคนที่เจ้ารัก" 
นุกทำหน้างง ๆ " แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนคนรักของเรา"
"คนนี้ใช่ไหม.."เธอไม่พูดเปล่า เธอชี้ไปที่เอก ที่กำลังร้องไห้อยู่
"คุณรู้ได้ไงยัง.." นุกพูดพลางนั่งลงกับพื้น น้ำตามิอาจห้ามไม่ให้มันไหลได้ น้ำตาที่ไหลมาอาบแก้ม
ของนุก เธอนึกภาพเอกกับแก้วอยู่บนเตียงนอนด้วยกัน มันยิ่งทำให้เธอร้องมากขึ้น ๆ โดยไม่อายคน
ที่ยื่นอยู่ข้างหน้าเธอ 
"เราจะไม่บอกว่า ห้ามร้องไห้ เพราะน้ำตาไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย เรารู้ว่าความรู้สึกของเจ้าเป็นยังไง
แต่เราไม่รู้ว่าเจ้าจะทำยังต่อไปกับตัวเจ้า และคนที่เจ้ารักทั้งสองคน"
"เขาสองคนรักกัน สองคนนั้นคือคนที่ฉันรักมาก ถ้าหากฉันอยากจะได้พี่เอกให้กลับมาหาฉัน
แต่พี่แก้วก็เป็นพี่สาวของฉัน เขาก็จะต้องเจ็บปวดอย่างที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ พี่เอกเขาคงไม่รัก
ฉันแล้ว เขาคงรักพี่แก้วที่ดีกว่าฉีนทุกอย่าง ไม่ว่าจะอะไรทั้งสิ้น ฉันมันไม่ดีพอที่จะดึงเขาให้
หลับมาหาฉันได้ มีทางเดียว ฉันขอไปเอง เพื่อพี่สาวและคนที่ฉันรัก ฉันยอมเจ็บฝ่ายเดียว
ดีกว่า ฉันไปแย่งพี่เอกกลับคืนมาโดยที่เขาไม่เต็มใจ มันก็จะมีคนเจ็บเพิ่มขึ้นมาอีกคน ฉัน..ฉันขอไปเอง"
"แล้วเจ้าจะทนเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้หรือ..." 
"ใช่ ... เพื่อคนที่ฉันรัก ฉันทำได้ทุกอย่าง ถึงแม้....." เธอก้มหน้าลง น้ำตามันยิ่งไหล ๆ มาเรื่อย
"ถึงแม้...อันใด.." นุกเงยหน้ามองหญิงสาวแล้วพูดว่า "ถึงมันจะทำให้ฉันเจ็บมากสักเพียงใดก็ตาม.." 
"เจ้าต้องการเช่นนี้หรือ.." นุกเงียบไม่ตอบหญิงสาวคนนั้น แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกที
เขาหายไปแล้ว หญิงสาวผู้นั้นหายไปไหนแล้วล่ะ...แสงสว่างจากที่ไหนก็ไม่รู้ส่องมาที่หน้าเธอ
มีเสียงเรียกจากใครบางคน นั้นก็คือ มณี นั้นเอง.....
" นุก...นุก.." มณี และ ใครอีกหลายคนยืนร้องไห้อยู่ข้างตัวเธอ
" นี่ฉันอยู่ที่ไหนอ่ะมณี ทำไมทุกคนร้องไห้กันหมดเลยล่ะ " นุกจะยกตัวขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอไม่มี
แรงพอ..." โรงพยาบาล แกอยู่ที่โรงพยาบาล แกไม่ต้องลุกก็ได้ นอนลงไปเหอะ" มณีค่อยๆ จับนุกนอน
ลงเช่นเดิม " นุก ...นุกลูกแม่ ลูกไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม.." กัลยา ผู้เป็นแม่ของเธอเดินเข้ามากอดด้วยความรัก
เธอนึกว่านุกจะไม่ฟื้นสะแล้ว " แม่ แม่มาได้ยังค่ะ ใครพอมาค่ะ" 
"มณีเขาไปรับแม่มาบอกว่านุกไม่สบายมาก แม่เป็นห่วงนุกมากเลยน่ะ" 
" โธ๋...แม่ค่ะ นุกก็ไม่เป็นอะไรแล้วนิค่ะ เห็นไหมนุกไม่ได้เป็นอะไรเลย..อย่าร้องไห้น่ะค่ะ"
" ป้ากัลยาค่ะ มณีว่า นุกคงจะเพลียมาก ให้นุกพักผ่อนดีกว่าน่ะค่ะป้ากัล"
" จ๊ะ ได้ จ๊ะ ...นุกเดี๋ยววันหลังแม่จะมาเยี่ยมใหม่น่ะลูก "
" แม่ไม่ต้องมาก็ได้นิค่ะ มันไกล การเดินทางมันไม่ค่อยดี เดี๋ยวอีกหน่อยแม่จะไม่สบายแทนนุกน่ะค่ะ"
" ใช่ค่ะ ป้ากัล อืม แล้วเดี๋ยวไงมณีไปส่งป้ากัลกลับบ้านน่ะค่ะ"
"มณี เดี๋ยวอยู่กับฉันที่นี่ก่อน จะได้ไหม"
" มีอะไรหรือเปล่า อ๋อ...ได้ๆ แม่ค่ะ ช่วยไปส่งป้ากัลด้วยน่ะค่ะ"
"ได้ ป่ะ กัล ไป กันดีกว่า ป้าไปก่อนน่ะหนูนุก"
"แม่ไปก่อนน่ะนุก หายไวๆ น่ะ ลูก "
"สวัสดีค่ะ ป้าสายใจ แม่ ขับรถดีๆน่ะค่ะ"
มณีเดินไปปิดประตูแล้วก็เดินกลับมานั่งมองนุก " แล้วแกจะทำยังไงกับพี่เอกหว่ะ"
นุกหันมามองมณี น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว.."ฉันมาที่นี่ได้ยังไงมณี"
" ฉันเห็นแกตัวร้อนมาก เกรงตัวละเมออะไรก็ไม่รู้..ฉันเห็นไม่ค่อยดีเลยพาแกมาส่งโรงบาลอ่ะ"
"แล้วฉันเป็นอะไรหรอ..มณี" ตาลองเธอมันดูเลื่อนลอย เหมอมองออกไปทางนอกหน้าต่าง
" แก เป็นปอดบวมแนะ ..แกรู้ไหมแกหลับไปนานมาก มากจนฉันใจหายเลยอ่ะ"
" แต่ตอนนี้ฉันก็ตื่นแล้วนิ แกจะกลัวไปไม...แล้วที่นานนี่ นานแค่ไหนล่ะ"
" สามวันสามคืน นี่แกยังว่าไม่นานอีกหรอหว่ะ..."
"แล้วพี่เอก กับ พี่แก้ว เขามาด้วยหรือเปล่า"   มณีมองหน้านุก แต่นุกไม่ได้มองที่มณี นุกยังคงมอง
ไปที่หน้าอยู่เหมือนเดิม...
"มา แต่มาแค่วันเดียว แล้วก็หายไปเลยทั้งสองคน และก็ไม่เคยมาอีกเลย.."
" ทำไมเขาถึงไม่มาล่ะ...." สีหน้าเย็นชามีน้ำใสๆ ไหลลงอาบแก้มอย่างมิขาดสาย
" ก็ .... วันนั้น แม่แกกะฉัน ..."
~
"แก้ว ทำไมลูกถึงทำแบบนี้ เอกเขาเป็นสามีของนุก นุกเป็นน้องสาวของหนูน่ะ หนูทำได้ยังไง
แม่ไม่เข้าใจจริง ๆ แม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นแบบนี้เลยน่ะ แม่เสียใจมาก ถ้าน้องเป็นอะไรไป 
แม่จะไม่ให้อภัยแก้วเลย.." กัลยาเป็นแม่ของนุกและแก้ว เธอเสียใจกับสิ่งที่ลูกสาวคนโตของเธอได้กระทำ....
" แต่แม่ค่ะ.." แก้ววิ่งเข้าไปหาแม่ของเธอ แต่แม่ของเธอหันหลังให้ นั้นก็แสดงว่าแม่ของเธอนั้นผิดหวัง
ในตัวเธอมาก " แม่ครับ ผมผิดเอง อย่าไปโทษแก้วเขาเลยครับ ผมขอรับผิดชอบทุกอย่างเพียง
ผู้เดียวครับ" เอก ก้มลงไหว้กัลยา ทั้งๆ ที่เธอยังคงหันหลังให้แก้วและเอกอยู่
"พี่เอก...มณีขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมค่ะ" มณีเดินเข้ามาหาเอกแล้วก็พาไปในที่ที่หนึ่งที่ปลอดคน
" พี่เอกรักนุกมันไหม..ทำไมพี่เอกทำแบบนี้ พี่เคยคิดถึงหัวอกของนุกมันบ้างไหม
นุกมันไม่เคยนอกใจพี่ ไม่เคยทำในสิ่งที่พี่เอกกำลังทำอยู่พี่ก็รู้ว่าพี่แก้วเป็นพี่สาวของนุกมัน แล้ว
ทำไมพี่ถึง..."  น้ำตาของมณีมันทำให้เอกรู้สึกผิด ๆ มากในการกระทำของเขา แต่เขาก็ต้องรับผิดชอบ
"พี่ ไม่รู้ พี่มารู้ตัวอีกที มันก็เกิดขึ้นมาแล้ว พี่เสียใจ" 
"พี่พูดได้แค่นี้เองหรอ แล้วนุกล่ะ มันจะเป็นยังไงพี่เคยรู้สึกบ้างไหม พี่เคยแคร์ความรู้สึกของนุกมันบ้างไหม"
" พี่ผิด พี่รู้ แต่พี่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำกับแก้วเขา"
" นี่...แสดงว่าพี่เอกจะเลือกพี่แก้วอย่างนั้นหรอค่ะ" 
เอกไม่พูดได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว.."พี่เอก พี่มันไม่ใช่ผู้ชาย เสีบดายที่คิดว่าพี่เป็นคนดี"
มณีวิ่งไปสักพักก็หยุดแล้วหันกลับมาพูดกับเอกว่า "ต่อไปนี้ พี่ไม่ต้องมายุ่งกับนุกมันเลยน่ะ พี่ก็ไปทางของพี่
ไปรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ..." 
~
"นุก...นุก.." มณีเรียกนุกตั้งหลายครั้งแต่ก็เธอก็ไม่ได้ยิน
"ฮือ..." นุกเองก็กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ ก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสีบงเรียกของมณี
" คิดอะไรอยู่หรอ ฉันเรียกตั้งหลายทีแนะ"
"อ๋อ....เปล่าหรอก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแระ ไม่มีอะไรหรอก"
"จริงอ่ะ ... ไม่ได้คิดถึงใครบางคนหรอกหร๊อออ...." มณีลากเสียง
" บ้าาา...แกน่ะเป็นงี้ทุกที" เสียงค่อย ๆเบาลง นุกก้มหน้าลงพร้มกับหยดน้ำตาที่ตกลงใส่ผ้า
ที่เธอสวมใส่อยู่
" นี่แก เป็นไร ฉันขอโทษก็ได้ เอ้ย...นุกร้องไห้ไมหว่ะ" มณีลุกถามอย่างเร็วเมื่อเห็นหยดน้ำตา
" ถึงฉันจะคิดถึงเขา แต่จะคิดถึงฉันหรือเปล่าล่ะ เขาคงมีความสุขไปแล้วล่ะมั่งตอนนี้"
"อืม..ฉันว่าแกนอนก่อนดีกว่าน่ะ ฉันเป็นห่วงแกมาก ๆเลยน่ะ เด่วอาการไม่ดีกว่าเดิมอ่ะ"
มณีเห็นท่าไม่ เพราะเห็นเลือดที่สายน้ำเกลือไหลดันขึ้นแข่งกับน้ำเกลือที่ไหลลงมา
สงสัยนุกคงจะเกรงตัวมาเกินไป เลือดเลยไหลขึ้นตามสวยน้ำเกลือ 
"เด๋วฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่น่ะ"
"มณีฉันอยากกลับบ้านอ่ะ พร่งนี้เลยได้ไหม" เธออยากกลับไปบ้าน บ้านที่เธอเคยอยู่
กับใครคนนึง มันอาจจะดีกว่าอยู่ที่โรงพยาบาลนี่...
"เฮ้ย...ได้ไงหว่ะ แกยังไม่หายดีเลยน่ะ" 
"แต่ฉันอยากกลับบ้านมากกว่าน่ะ อยู่ที่นี่มันยังไงก็ไม่รู้อ่ะ"
"อืม..ๆ แระ เด๋วจะลองปรึกษาหมอเขาให้น่ะ แต่ตอนนี้ฉันว่าแกพักผ่อนก่อนดีกว่าน่ะ"
"จ๊ะ ขอบคุณมาก ๆเลยน่ะ" 
" เอ้ย...ขอบใจอะไรกัน ฉันเป็นเพื่อนแกน่ะ ฉันน่ะรักแกมากกว่าเพื่อนคนไหนเลยน่ะ
รักเหมือนแกเป็นพี่สาวน้องฉันเลยน่ะ"
"จริงหรอ มณี" น้ำตาของนุกครอเต็มตาซึ้งที่เธอยังมีเพื่อนอย่างมณีอยู่เคียงข้าง
"แหม...ไม่ต้องมาทำตาซึ้งหรอกแก..ฉันไปก่อนน่ะ พักผ่อนล่ะแก"
"อืมหน่า..." แป่ววววว....คนเขาซึ้งจริงจังและมาทำเป็นเล่นอีก เฮ้ย...เพื่อนคนนี้จริงๆเลย
"เฮ่ยยย...." เธอถอนหายใจฟอดใหญ่..แต่เหมือนมีอะไรก็ไม่รู้ทำให้เธอง่วงมากเลย
ตามันจะปิดลงให้ได้...
"หลับแล้วสิน่ะ สาวน้อยของเรา" หญิงสาวแสนสวยคนนั้นนั่นเอง หรือเธอจะเป็นคนที่ทำ
ให้นุกหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
"คุณนั่นเอง เมื่อกี้คุณไปไหนมาอ่ะ ฉันมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ"
"เจ้าไม่ต้องเราหรอก เราจะมาเองเมื่อเราต้องการ"
" แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะมาเมื่อไหร่ "
"เมื่อไหร่ที่เรามาเจ้าก็จะรู้เอง เรื่องที่เจ้าต้องให้คนรักของเจ้าทั้งสองมีความสุขนั้น
เราให้เจ้าได้ แต่ตัวของเจ้าเอง จะไม่มีความสุขเลยจะมีแต่ความเศร้าอยู่ตลอดเวลา
เราไม่อยากให้เจ้าทรมาน...เจ้าจะพ้นจากความเศร้าเสียใจนั้นในไม่ช้านี้
เราเลือกสิ่งที่ดีให้แกเจ้าแล้ว...."
"พ้นจากความเศร้า ด้วยวิธีไหนล่ะ บอกฉันได้ไหม"
"เราบอกเจ้าไม่ได้ ... แต่เจ้าจะเสียใจหรือไม่ ถ้าเจ้าจะไปอยู่ในที่อีกที่นึง"
"ที่ไหนล่ะ บอกฉันได้ไหม คุณ....คุณ เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป คุณ...."
"เราจะมา ในเมื่อเราต้องการ เจ้าจงจำไว้"
"เดี๋ยว...คุณ ๆ โอ้ยย....แสงอะไรเนี้ย"
นุกสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที + นี่มันเป็นความฝันหรือนี่ หญิงคนนั้นจะให้เราไปที่ที่ไหนกัน+
"นุก เป็นอะไร แหม...ป่วยแระนอนขี้เซาจังเลยน่ะแก" มณีนี่เอง เธอมาเมื่อไหร่กัน
แล้วทำไมเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้ เธอเพิ่งหลับไปได้ไม่นานนี่เองนี่นา...
" มณี มาเมื่อไหร่อ่ะ ทำไมไม่ปลุกเลยล่ะ"
"แหม...ฉันปลุกแกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแระย่ะ"
"หรอ ไม่เห็นได้ยินเลยอ่ะ"
"ช่างเหอะ นี่หมอบอกว่าแกน่ะกลับบ้านได้ เดี่ยวหมอจะจัดยาให้น่ะ อาการแกดีขึ้นแล้ว"
" หรอก็ดีเหมือนกัน อยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว"
"อืม...นี่ ไปเปลี่ยนเสิ้อผ้าซะ เปลี่ยนได้ป่ะ ให้ฉันช่วยม๊ะ" มณียักคิ้วยิ้มนิดหน่อย
"ไม่ต้องอ่ะ ฉันเปลี่ยนเองได้" + ยายนี่ตลกได้เวลาเลย เฮ่ยยยย.....+
+ กลับมาแล้วสิน่ะ บ้านของเรา เฮ้ยย..ไม่มีเขาแล้วมันคงไม่ใช่บ้านของเราแล้วล่ะ
มันคงเป็นบ้านของฉันมากกว่า +
เอกได้ขนของที่เป็นของเขาออกไปหมดแล้ว ตอนนี้ห้องที่เคยดูสดใส ตอนนี้
มันมีแต่ความว่างเปล่า มองไปทางไหนก็มีแต่เงาของเขา มองไปตรงไหน ๆ
ก็เจอเงาที่กำลังยืนยิ้มอยู่ ทุก ๆ ที ในบ้านหลังนี้ เอกกับนุกได้ทำการอย่า
เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เอกกับแก้วก็คงจะมีความสุขกันไปแล้ว ผิดจากเธอนัก
ที่วัน ๆ มีแต่ความเศร้า 
นุกนั่งคิดถึงคำพูดของหญิงสาวแสนสวยคนนั้น
ที่เธอเคยบอกว่าจะทำให้เธอพ้นจากความเศร้า แต่แล้วทำไมเธอถึงยังไม่พ้นสักที
ร่างกายของเธอก็อ่อนแอลงทุกวัน ๆ นุกกับมณียังคงไปไหนมาไหนด้วยกันเช่นเคย
มณีชอบพานุกไปเที่ยวแถว ๆต่างจังหวัดดูมันน่าสนุกมาก ๆ ถึงมันจะสนุกแค่ไหน
ความเศร้าที่เธอมีมันก็ไม่หายไปไหน มันยังคงอยู่ในใจของเธอตลอดมา
ถึงวันนี้นุกดูโทรมไปมาก มากจนใคร ๆ ก็ ตกใจ มณีก็ยังคงมาหาเธอเรื่อย ๆ
มณีอยากจะพานุกไปหาหมอแต่เธอไม่อยากไป เพราะเหตุนี้จึงทำให้อาการ
ของเธอทรุดลงเรื่อย ๆ ...