..มิตรภาพ..

รักคุณคับ

ผมเป็นคนชอบเล่นบาสคับ.. ชอบมากๆ มากจนแม่ผมบอกว่า ถ้าก่อน 25 ปี ผมยังไม่มีแฟน  ก็คงต้องแต่งงานกับไอ้ลูกบาสเนี่ยแล้วแหละ..  ^_^ 
  เมื่อก่อนฟังแล้วผมก็ยิ้มๆ เฉยๆ นะ..ไม่ได้คิดอะไร..แต่ตอนนี้คงไม่ได้หรอกคับ..บาสก็ส่วนบาส  ความรักก็ส่วนความรักสิเนอะ  ผมแยกออกน่า.. ผมก็ยังอยากมีแฟนเหมือนคนอื่นเค้าแหละคร๊าบ
  ชอบกับรักมันต่างกันนะ .. แต่บางทีไอ้เจ้าลูกบาสเนี่ย ก็ทำให้ผมมีปัญหาเหมือนกัน
  โดยเฉพาะกับยัยน้องสาวสุดที่รัก.. เพราะบางทีผมต้องไปรับพิ๊งค์ตอนเลิกเรียน  ตอนเค้าเลิกเรียนพิเศษ  ทำรายงานอะไรอย่างเงี๊ยะ.. แต่พอเล่นบาส แล้วบางครั้งมันก็ติดพัน   ไปช้า..
   ก็จะโดนงอนบ่อย.. แถมบอกว่าอิจฉาลูกบาส  พิ๊งค์ชอบพูดว่า อีกหน่อย เฮียก็คงรักลูกบาสมากกว่าพิ๊งค์แล้วใช่มั้ยล่ะ..  ขำๆ ดี.. น้องผมกี่ปีๆ ก็ไม่ยอมโต  อธิบายให้ฟังตั้งหลายทีละ ตอนพูดก็ ค่ะ..ค่ะ.. พิ๊งค์เข้าใจ  แต่พองอนทีไร..ลืมเข้าใจทุกที.. ^_^  แต่ก็เป็นเรื่องเล็กๆ อ่ะคับ  เพราะนิสัยจริงๆ ของน้องผมก็โกรธไม่ค่อยเป็นอยู่แล้ว
  ผมเริ่มเล่นบาสตั้งแต่ ป.4  เนี่ยก็ .. จะ 8 ปีแล้ว..  มันเป็นอะไรที่ผมรู้สึกว่าเป็นตัวผม..
 เวลาอยู่ในสนามบาสผมรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองที่สุด..
 เพื่อนกลุ่มผมก็เล่นบาสทุกคนนะ   ก็สนิทกันเพราะบาสเนี่ยแหละคับ..  ซ้อมด้วยกันตลอด  แข่งบ่อยด้วย..ช่วง ม. ต้นเนี่ยผมแข่งค่อนข้างบ่อย  ซ้อมทุกวันเลย..  ยิ่งช่วงใกล้แข่งจริงจะซ้อมหนักมาก  ผมเคยซ้อม 4  โมงเย็นถึง 5 ทุ่ม.. คือเรียนเสร็จก็ซ้อมเลย  กลับถึงบ้านก็หลับเป็นตาย
    หลายคนถามผมว่า แล้วพ่อแม่ไม่ว่าเหรอ..ซ้อมดึกขนาดนั้น  .. ไม่ว่านะ .. ป๊าเข้าใจ  มี๊ก็เข้าใจ
 ป๊าผมบอกว่า..  ถ้าแพ็คทำได้  แพ็คก็ทำไปเถอะ  ถ้าอยากทำ  เพราะป๊าไม่ได้เหนื่อยด้วยหนิ  55 ก็จริง..
  ช่วงนั้นเกรดก็ร่วงนิดหน่อย เพราะไม่ค่อยมีเวลาทำการบ้านเหมือนคนอื่นเค้า   แต่ก็พยายามไม่ให้การเรียนเสีย..  เพราะไม่อยากเลิกเล่นบาส   คือถ้าผมเรียนร่วง พ่อแม่ผมคงไม่อยากให้เล่นแน่เลย
  แต่พอขึ้นม.ปลาย  แม่ผมก็ขอให้เล่นน้อยลง  เพราะต้องเรียนหนักขึ้น  ผมก็ลดลงครึ่งนึงเลยนะ
จากซ้อมทุกวัน เล่นทุกวัน  ก็เหลือสัปดาห์จะ 2-3 วันเอง  เผลอๆบางสัปดาห์ก็ไม่ได้เล่น
   เพราะงานเยอะมาก..การบ้าน  สอบ  ผมแทบจะกระดิกไม่ได้เลย
แต่ก็ได้แข่งบ้าง.. แบบนานๆ ที  ครั้งล่าสุดเนี่ยก็เพิ่งแข่งเสร็จไป แพ้ด้วยแหละ..  เหอะๆ  รุ่งโรจน์คับรุ่งโรจน์  ^_^
  เหนื่อยมากคับ..แข่งครั้งนี้  เพราะเรียนก็หนัก  แล้วก็ซ้อมช่วงใกล้แข่งทุกเลิกเรียนเลย
ผมได้เป็นหัวหน้าทีมด้วยนะ.. ไม่รู้โค้ชเค้ากินอะไรเข้าไป.. ถึงเลือกผม..
  ตอนได้รับเลือกก็ดีใจนะคับ..ฉลอง 7 วัน 7 คืน  แต่พอเป็นเข้าจริงๆ  .. โอย .. เก็บโต๊ะฉลองแทบไม่ทัน
   เหนื่อยกว่าเดิมโคตรเยอะ.. กดดันคับ  กดดันมากๆ เลย  ต้องดูแลเพื่อน  เวลาแข่งก็ต้องให้กำลังใจ   แล้วบ้างทีผมก็เหนื่อยเหมือนกัน  ท้อเหมือนๆ กับที่มันกำลังท้อกันนั่นแหละ
   แต่ผมก็ต้องพยายามพูดปลอบใจให้เพื่อนมันรู้สึกดีขึ้น  ตอนแข่งรอบชิงที่ทีมพวกผมแพ้
  เพื่อนผมบางคนมันร้องไห้ออกมาเลย.. แพ้แค่ 4 แต้มเองอ่ะ  .. ผมก็ต้องให้กำลังใจมัน
ทั้งๆ ที่ผมก็อยากร้อง  เหมือนที่มันกำลังร้อง  แต่ผมก็ร้องไม่ได้  ผมไม่อยากให้ใครเค้าเห็นว่าทีมผมน่ะอ่อนแอ  
  วันนี้ทีมผมอาจแพ้  แต่เมื่อวานทีมผมก็เคยชนะ   และครั้งต่อไปทีมผมก็อาจชนะเหมือนเมื่อวานก็ได้ใครจะรู้
   เราพยายามที่สุดแล้ว..แต่มันอาจจะยังไม่ดีพอ    วันนี้ทีมเค้าดีที่สุด .. ดีกว่าทีมเรา
  ซึ่งผมก็ยอมรับ..และเพื่อนผมก็ต้องยอมด้วย  ..  
  วันนั้น..มีคนมาขอถ่ายรูปผมด้วย..   ผมแทบยิ้มไม่ออก  แต่ยังอุตส่าห์ยิ้ม (คือ..พยายามสูงน่ะคับ)
  ก็เห็นเค้าวิ่งๆ มา  ..หน้าแดงไปหมด  คงเหนื่อยอ่ะ
   แต่ไอ้คนถ่ายเนี่ยดิ..ไม่ยอมถ่ายซักทียิ้มหน่อยคับ..ยิ้มหน่อยคับ อยู่นั่นแหละ ..  ผมก็ยิ้มแล้ววว.. ก็ยังยิ้มหน่อยคับ  อีกหน่อยคับ อยู่อย่างงั้น
 เกือบบ้าตาย..คนเพิ่งแพ้เนี่ย  จาให้ยิ้มกว้างแค่ไหนคร๊าบคุณตากล้อง โธ่!!
    แต่คนที่มาขอถ่ายรูปก็ดีนะ.. เค้าบอกว่า เหนื่อยมั้ยคะ  ไม่ต้องเสียใจนะ  นายเก่งมากๆ
  ผมก็ดีใจนะ..  มีคนให้กำลังใจ  แต่มาสะดุดตอนเค้ายกนิ้วแล้วบอกว่า  นายเก่งมากๆ
  เราจะเก่งมากๆ ได้ไงเนี่ย..ก็เพิ่งแพ้อยู่หยกๆ  ..ขำตัวเองอ่ะ.. 
  คือ..ผมคงเก่งมากๆ เลย..แต่บังเอิญแพ้ดิถ้างั้น   ฮ่าๆ ^_^
      ผมไม่รู้นะว่าผมเล่นบาสเพื่อใคร  ผมทุ่มเทขนาดนี้ทำไม  
  คิดๆ ดูแล้ว  ถ้าผมไม่เล่น ผมก็คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้หรอก  แต่ผมก็มียอมเหนื่อย..
 เพื่ออะไรก็ม่ายรุ.. แต่พอมาถึงตรงนี้  ชัยชนะหลายๆ ครั้ง ความพ่ายแพ้หลายๆ หน  ก็ทำให้ผมมีความสุข  ทำให้ผมมีเพื่อนแท้  ที่ผมมั่นใจว่าไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ทิ้งผม  และผมก็ไม่ทิ้งมันแน่นอน
  ผมรักพวกมันทุกคน..     
     หลายคนมองเข้ามาอาจมองไม่เห็นว่ามิตรภาพของพวกผมมันมีค่า..
   พวกผมก็แค่เด็กผู้ชายที่มีความสุขไปวันๆ  เรียนไป..หัวเราะไป  พอว่างก็เล่นกีตาร์ร้องเพลงแหกปากให้ชาวบ้านเค้าได้ยิน
   เลิกเรียนก็เล่นบาส..แล้วก็ต่างคนต่างไป  แต่มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก..เพราะทุกๆอย่างๆ ที่พวกเราทำด้วยกัน..มันต้องใช้ใจ  ถ้าไม่รักกันจริงคงอยู่เป็นเพื่อนกันไม่ได้นานขนาดนี้
   ดีใจ  เสียใจด้วยกันมาหลายครั้ง  ทั้งเรื่องบาส  แล้วก็เรื่องอื่นอีก  สัพเพเหระ  
       วันนี้  ผมดีใจที่มีพวกมันอยู่ข้างๆ คอยให้ผมปลอบตอนมันซึม  แล้วก็คอยปลอบใจผมตอนผมเศร้า  
ถึงพวกผมมันจะดูไม่ค่อยคิดอะไรเท่าไหร่..อารมณ์ดีมีความสุขไปวันวัน  แต่พวกผมก็คิดเป็นนะ
   รู้..แล้วก็จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด  เพื่อมัน เพื่อเพื่อนทุกคนของผม  .. อีกไม่นานผมคงได้ถือถ้วยกับพวกมันอีกครั้ง(ถ้าไม่แก่ซะก่อนนะ..อิอิ)