ความงามบนเปลวดอกหญ้า

=^..ปากกาใบไผ่..^=

กาลครั้งหนึ่ง. มีเจ้าหญิงดอกหญ้า   ที่ใครๆ ก็มองว่าเธอต้อยต่ำ
เธอไม่ได้งมงามดั่งกุหลาบช่อไหน   .แต่เธองดงามในความเป็นตัวของเธอเอง
..
.เจ้าหญิงดอกหญ้าหลงรัก  เจ้าชายตะวัน.เธอได้แต่มองดวงตะวันและหวังว่า
สักวันดวงตะวันจะมองเธอสักครั้ง   แต่มันมิอาจเป็นความจริงได้  เจ้าชายได้แต่เผาน้ำตาของเธอ  โดยที่ไม่เคยรับรู้เลยว่าดอกหญ้ารักเธอมาแค่ไหน  มีเพียงสายลมผู้หลงรักเธอเท่านั้นที่คอยขับกล่อมให้เจ้าหญิงดอกหญ้า  ให้เจ้าหญิงได้เริงระบำตามบทเพลงแห่งสายลม    เจ้าหญิงดอกหญ้ารักในเจ้าชายตะวันมาก เธอจึงผลิตัวเอง  เพื่อที่จะขึ้นไปยังท้องฟ้าแห่งนี้   สายลมผู้หลงรักเธอได้เห็นดังนั้น  เธอจึงช่วยพัดเจ้าหญิงให้ล่องลอยขึ้นไปบนฟ้ากว้าง   เจ้าหญิงได้เห็นความงามของฟ้ากว้าง   แต่เธอก็ไม่ได้รับความสุขเหมือนอยู่บนพื้นดิน  เธอลอยอยู่บนนั้นมานานแสนนาน  โดยหารู้ไม่ว่า   ถ้าไม่มีสายลมที่เค้าโอบกอดเธอไว้ และคอยขับกล่อมให้เธอฝันดี
                           เนิ่นนาน  ผ่านวัน  ผ่านคืน 
         ดอกหญ้าได้พูดคุยกับสายลม...  
ดอกหญ้าพูด    " ทำไมท่านถึงโอบกอดข้าไว้ตลอดเวลา  ท่านจงปล่อยข้าเถอะ  ข้าจะขึ้นไปหา เจ้าชายแห่งแสงตะวันบนนั้น"
ทันได้นั้น  สายลมผู้หลงรักเจ้าหญิงดอกหญ้า   จึงวางเธอลงช้าๆ เจ้าหญิงดอกหญ้า พยายามดันตัวขึ้นไปบนฟ้า  แต่เธอไม่สามารถทำได้เลย  
เมื่อถึงพื้นดินเธอจึงรู้ว่า  เบื้องล่างเป็นที่ของเธอ.....และสามารถยืนได้ด้วยตัวเอง       เธอจึงรอคอยวันที่จะเติบโตเป็นดอกหญ้าต่อไป  ตรงเบื้องล่างแห่งนี้
และจะมีสายลมผู้หวังดีจะดูแลเธอตลอดไป.
                         ..........................................................
                  บางทีคนที่รักเธออยู่ใกล้ๆ เธอแต่เธอไม่เคยมองเห็นเค้าเลย
จงมองดูรอบๆ ตัวเธอ        คนที่เธอมองข้ามไป เค้าอาจจะเป็นคนที่มาเติมเต็มความสุขให้เธอได้        .........เพื่อสักวันเธอจะได้ไม่อยู่ลำพังคนเดียว