ท่ามกลางความเป็นไปและ‘สนามเด็กเล่นของหนูจะมีกับระเบิดไหมหนอ?’

อัลมิตรา

 ท่ามกลางความเป็นไป  ( อัลมิตรา )
 หลายเดือนที่ผ่านมา ข้าพเจ้าไม่สามารถค้นพบคำตอบสำหรับสาเหตุของความโศกสลดที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ จากสถานการณ์โดยรวมและท่ามกลางบรรยากาศที่คุกรุ่น  ได้ก่อให้เกิดความปวดร้าวอย่างแสนสาหัส ข้าพเจ้าเฝ้าถามย้ำกับตัวเองเสมอว่า ..จะไม่มีหนทางใดเชียวหรือ ที่ข้าพเจ้าจะสามารถปลดเปลื้องทุกข์ภายในใจของข้าพเจ้าให้เบาบางลงได้.. จนกระทั่งวันนี้ข้าพเจ้าลงมือเขียนบทความชุดนี้ขึ้นมา ซึ่งข้าพเจ้าก็ไม่สามารถยืนยันกับตนเองได้ว่า  รอยแผลแห่งจิตวิญญานของข้าพเจ้า และความเจ็บปวดต่างๆ จะค่อยๆจางหายไป .. ไม่เลย ข้าพเจ้าคงไม่บังอาจคิดเช่นนั้น 
ข้าพเจ้าได้ตั้งจิตกับตัวเองว่า ต่อให้สังคมเกิดจลาจล มีความขัดแย้งกันในด้านความคิดเช่นไร ข้าพเจ้าก็จะไม่ก่อการขบถต่อจิตใต้สำนึกของข้าพเจ้า กรงปราการใดๆก็หาได้สามารถหยุดยั้งข้าพเจ้ามิให้หยุดเขียนได้ และด้วยแรงปรารถนาอันแรงกล้านี้ ข้าพเจ้าขอกระทำตัวเยี่ยงขบถต่อสังคม ดั่งที่ข้าพเจ้าตั้งปณิธานไว้
แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่ถนัดในงานเขียนประเภทบทความ เนื่องจากข้าพเจ้าเหมือนคนที่ไร้แก่นสารไปวัน ๆ ข้าพเจ้าหมั่นเขียนบทร้อยกรองต่างๆ โดยที่ข้าพเจ้ามิเคยตั้งเป้าหมายให้กับชีวิตของเลยว่า  จะต้องเอาดีเอาเด่นบนเส้นทางวรรณศิลป์นี้ ทั้งนี้เนื่องจากความสุขจากการเขียนร้อยกรองต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการสื่อถึง ความรัก ความเศร้าโศก หรือธรรมชาติอันงดงาม ข้าพเจ้าทำเพื่อตนเองทั้งสิ้น  เสพย์สุขกับการได้เขียน เพื่อบำบัดความโหยหาเสรีภาพแห่งจิตวิญญาณ อักษรทุกตัวที่ปรากฏอยู่ในงานเขียน ต่างล้วนมีความเป็นตัวตนของข้าพเจ้าสอดแทรกอยู่ทุกชิ้นงาน  และแน่นอน ..ข้าพเจ้าสำเหนียกได้ดี 
บางครั้งข้าพเจ้าเองก็อาจจะดูเหมือนมนุษย์ไร้ใจและจ่อมจมอยู่ในสภาวะจำยอมต่อกระบวนการของสังคม   มันคงจะดำเนินไปเช่นนั้นตลอดไป   จนกระทั่งข้าพเจ้าทราบเรื่องการประกวดหนังสือทำมือ และยิ่งกว่านั้นหนังสือเล่มหนึ่งที่บทกวีเคยผ่านสายตาของข้าพเจ้าบ่อยๆ ด้วยความที่ผู้เขียนหนังสือเล่มนั้น เป็นสหายของข้าพเจ้า รวมบทกวี 'สนามเด็กเล่นของหนูจะมีกับระเบิดไหมหนอ?'  ได้รับรางวัลชมเชยของการประกวดหนังสือทำมือ--MBK INDY BOOK AWARDS  อันที่จริงแล้วทั้งข้าพเจ้าและสหายผู้นี้ต่างก็ถือกำเนิดมาจากคนละขั้ว สภาพแวดล้อมแตกต่างกันโดนสิ้นเชิง หากแต่ข้าพเจ้าและสหายมีจุดร่วมเดียวกัน คือต้องการให้โลกบังเกิดความสันติสุข  ถึงแม้ว่าจุดหมายนั้นมันไกลเกินฝัน เกินกำลังที่มนุษย์ผู้ต่ำต้อยเยี่ยงข้าพเจ้าจะแบกรับภาระนั้นได้  ข้าพเจ้าก็ยังหวังไว้ว่า อย่างน้อย เบื้องลึกในหัวใจของข้าพเจ้าก็ได้ลิ้มรสสิ่งที่เรียกว่าจิตต์เปรม แล้ว 
สองร้อยกว่าวันที่ผ่านมา สิ่งที่ถาโถมเข้ามากระทบจิตใจมีมากมายนัก.. เกินกว่าที่ข้าพเจ้าจะตั้งตัวรับสภาพนั้นได้  ในสภาพการณ์รอบข้าง ข้าพเจ้าต้องฝ่าด่านอารมณ์อันเกรี้ยวกราดและความขัดแย้งของผู้คนที่อยู่ร่วมกันในสังคม  ข้าพเจ้านิ่งงันพร้อมกับจำยอม ข้าพเจ้าจะทำเช่นไรดี จะปฏิบัติเช่นไร ข้าพเจ้าเหมือนคนที่ลอยคว้างเพียงลำพังท่ามกลางทะเลคลั่ง  ก็ไม่รู้ว่า..วันใดข้าพเจ้าจะล้ากำลังลงพร้อมกับปลดพันธะของตนเองโดยยอมจมดิ่งสู่เบื้องใต้ทะเลลึกนั่น
บทสนทนาระหว่างข้าพเจ้าและบรรดาสหายต่างศาสนา หลายครั้งหลายหนที่ก่อให้เกิดความไม่สบายใจ และทุกครั้งการปิดข้อสนทนานั้น มิได้ก่อให้สิ่งที่เป็นไป ดีขึ้นกว่าเดิมเลย ด้วยความที่ข้าพเจ้าเป็นพุทธศาสนิกชน ข้าพเจ้าย่อมเจ็บปวดเมื่อรับรู้ถึงข่าวสลด พระสงฆ์ถูกไล่ฆ่า วัดถูกก่อกวน ในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นคนไทย เชื้อชาติไทย สัญชาติไทย ข้าพเจ้าก็มิอาจวางใจให้นิ่งเฉยอยู่ได้ เมื่อสถานการณ์นั้นบังเกิดผลเสียต่อโดยรวม และในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นมนุษย์ ข้าพเจ้าโศกเศร้ายิ่งนักที่เห็นชะตากรรมของเพื่อนร่วมโลกเป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้ามิอาจทำใจให้ว่างเปล่าประดุจเป็นเพียงผู้ดู ภาพต่างๆยังติดตา เสียงคร่ำครวญยังแว่วอยู่เสมอ ข้าพเจ้าไร้ความสามารถที่จะสลัดความรวดร้าวดังกล่าวทิ้ง
ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกกังวลและสับสน การเรียนภาษาอรับของข้าพเจ้าหยุดชะงักเนื่องจากข้าพเจ้ามิได้มีแก่ใจเล่าเรียน ทันทีที่เข้าสู่ชั่วโมงการเรียน ทั้งที่แบบเรียนภาษาอรับที่กางอยู่ตรงหน้า ทว่า.. ข้าพเจ้ากลับพกพาปัญหาต่างๆที่ข้าพเจ้ามิได้เป็นผู้ก่อ แต่ข้าพเจ้าได้รับผลบาดเจ็บของกรณีพิพาทนั้น คำบริบทต่างๆที่เคยได้เรียนรู้มาในอดีต กลับกลายเป็นคำถามที่วนเวียนไม่สิ้นสุด  หัวใจของข้าพเจ้า นับวันก็เหมือนยิ่งเพิ่มบาดแผลฝังรากลึกลงไปทุก ๆ ที ข้าพเจ้าเหมือนผู้ทรยศต่อครูผู้สอนภาษาอรับ คำสอนของครูไม่ได้ลื่นไหลเข้าสู่สมองของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้แต่มองหน้าครู และอยากจะสอบถามบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวกับวิกฤติการณ์ภาคใต้ แต่ข้าพเจ้าก็ต้องนิ่ง ปล่อยให้สมองกลวง ๆ ของข้าพเจ้า บรรจุผงฝุ่นที่ไร้ค่าต่อไป ความเป็นมาในอดีตของภูมิภาคนั้น มันยวนใจให้ข้าพเจ้าใคร่ที่จะรู้มากกว่าตำราเรียนเบื้องหน้านี้
ข้าพเจ้าเพียรค้นคว้าจากสื่อต่าง ๆ ต้นตอของความขัดแย้งทั้งมวล  ทว่าบางอย่างก็ดูเหมือนเป็นเพียงตำนานแห่งความบอบช้ำทางท้องถิ่น และบางอย่างก็ถูกบิดเบือนจากความเป็นจริง ข้าพเจ้ามิอาจล่วงรู้ไปได้ว่า รากเหง้าทั้งหมดเกิดจากปัญหาอะไร และการกระทำที่อุกอาจนั้นทำไปเพื่อสิ่งใดกันแน่ ท่ามกลางที่สภาพการณ์ร้อนระอุขึ้นทุก ๆวัน ข้าพเจ้ามองสหายของข้าพเจ้า เหมือนเรายิ่งไกลกันออกไปทุก ๆ ที ข้าพเจ้าไม่เคยสุขใจเลยสักครั้งที่ต้องทนรับฟังหรืออ่านข้อความที่บาดใจจากสื่อต่าง ๆ หรือแม้แต่ในวงสนทนาในกลุ่มสหาย คำเหน็บแนมต่าง ๆ ที่ฝากถ้อยกันไปมาระหว่างสหายต่างศาสน์ ทำให้ข้าพเจ้าอึ้ง ! ด้วยความที่ข้าพเจ้าไม่เคยแบ่งแยกความเป็นเชื้อชาติ ศาสนา และฐานันดรใด .. ครั้งนี้ข้าพเจ้าพยายามอย่างยิ่ง ที่จะรักษาภราดรภาพนั้นตราบนานเท่านาน
ก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานสักแค่ไหน สถานการณ์จะคลี่คลายไปในทางที่ดี หรือจะเลวร้ายไปยิ่งกว่าเดิม และท่ามกลางความเป็นไปนี้ อีกกี่ชีวิตที่จะต้องกลายเป็นผู้ถูกสังเวยต่อการกระทำที่โหดร้าย ความหวังที่ประดุจลม ๆ แล้งๆ จะเป็นจริง หรือค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกับตัวตนของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็มิอาจตอบคำถามให้กับตนเองเช่นกัน แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามกระทำอยู่นั้น ซึ่งดูเหมือนยากยิ่งกว่ากอบทรายจากทั่วระแหงโลก นำไปวางรวมเป็นทะเลทรายอันกว้างไพศาล เพียงสองมือกับหนึ่งใจที่อ่อนล้า ข้าพเจ้าก็พร้อมแล้วที่จะเผชิญยถากรรมนั้น
ข้าพเจ้าหวังว่า ..ท่ามกลางความเป็นไปนี้ หากมีเพียงสักผู้หนึ่งรับรู้และเข้าใจถึงความเจ็บปวดในหัวใจของข้าพเจ้า เพียงหนึ่งคน,หนึ่งใจ ทบทวีคูณไปเรื่อย ๆ  ขยายออกไปยังมวลประชาชาติต่าง ๆ สันติสุขก็จะบังเกิดขึ้นบนผืนโลก  แม้นจะเป็นความฝันที่ไกลเกินตัว ข้าพเจ้าก็ยังจะฝันเช่นนี้ต่อไป และตราบใดที่ข้าพเจ้ายังติดปีกให้แก่ความฝัน ข้าพเจ้าก็จะไม่ยอมให้ความฝันของข้าพเจ้ามันเจ่าจุกจนตายไปเช่นกัน.. 				

 คำนำให้  (บรรณาธิการ  )

  ถ้ามิใช่บุญหรือกุศลของนายซะการีย์ยา    มันก็ต้องเป็นเวรหรือกรรมของข้าพเจ้าโดยแท้

๑).

เขาแอด   MSN ข้าพเจ้ามาเมื่อหลายเดือนก่อน    เขามักจะมีคำถามมากมายผุดมาถามเสมอ    และมักเน้นในเรื่องของแวดวงวรรณกรรม  บางคำถามตอบได้ข้าพเจ้าก็ตอบอย่างเมตตา   บางคำถามที่จนปัญญาจะตอบ   ข้าพเจ้าก็จนปัญญาจะตอบนั่นแหละ   เขาจึงใช้วิธีเจาะโพรงกระดูกข้าพเจ้าด้วยการขอความเห็นแทน    และทุกความเห็นนั้นเขารู้ดีว่าจะถือเอาเป็นสาระอันใดนั้นมิได้เลย

 เพราะเราตกลงกันแล้ว    ว่าอย่าถามอันใดที่เกี่ยวกับแวดวงวรรณกรรมให้มากนัก    ด้วยข้าพเจ้าไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารในแวดวงสักเท่าไร   อีกทั้งข้าพเจ้ามีความสุขดีอยู่ในการเป็นคนวงนอกของวงการ-ตราบบัดนี้ 

จับพลัดจับผลู-ข้าพเจ้าก็มีเวบที่สมบูรณขึ้นมาwww.softganz.com/meeped/index.php     มีบอร์ดเล็กๆ สำหรับชนกลุ่มน้อยน้อย   โดยมี บ.ก.หนวดรูปงาม   เพื่อนของข้าพเจ้าอาสาดูงานให้แต่ละชิ้นของแต่ละคนอย่างพลการ   บ.ก.หนวดเคยเปรย ๆ ให้ข้าพเจ้าฟังอยู่บ้างว่า    งานของ  ซะการีย์ยา  ในนามของ ปุถุชน  นี้น่าสนใจเลยทีเดียวล่ะ   พินิจพิจารณาดูแล้วข้าพเจ้าก็ออกจะเคลิ้ม ๆ   คล้อยตามอยู่พอควร    หากเขามีความแหลมคมในมุมมองอีกสักหน่อย   และภาษาที่ดีกว่านี้อีกสักนิด   กวีหนุ่มมุสลิมผู้นี้ก็น่าจะแจ้งเกิดเป็นดาวดวงใหม่ได้มิยากเย็นนัก

มาถึงตรงนี้-ข้าพเจ้าก็เกิดสงสัยขึ้นมาครามครัน     ว่าเรามีนักเขียนมุสลิมกันกี่มากน้อย?    ลองไล่นับดูตั้งแต่ อิศรา  อมันตกุล   ข้าพเจ้าก็กระโดดข้ามยุคมายัง  มุฮัมมัด ส่าเหล็ม เลยทีเดียว   รัตนชัย  มานะบุตร  ก็เป็นมือเรื่องสั้นที่ควรเฝ้ารออ่านงานของเขา   ด.ญ.จันทร  ก็เขียนบทกวีได้ไม่เลวนัก   เสียดายที่ไม่ค่อยผลิตงานออกมาสักเท่าไร   มุฮัมมัด  ส่าเหล็ม กับ  ด.ญ.จันทร   นั้นเขียนบทกวี   เออแน่ะกวีมุสลิมเขียนแต่กลอนเปล่าทั้งสิ้น! มันไม่ได้เป็นเรื่องตื่นเต้น   หรือมหัศจรรย์แต่อย่างไรดอก    กะอีแค่ได้เห็นรายชื่อนักเขียนที่เป็นมุสลิม    เพียงแต่จู่ๆข้าพเจ้าก็ฉุกคิดถึง ท่าที  ของสังคมไทยที่มีต่อชาวมุสลิม   แล้วมันก็เกิดอาการวาบวาบแปลบปลาบอยู่เป็นระยะในหัวใจซะอย่างนั้นแหละ

๒).

ทันทีที่มีการถล่มมัสยิดกรือเซะเมื่อ ๒๘ เมษา ๒๕๔๗ ข้าพเจ้าก็ได้เห็นอะไรบางอย่างที่เด่นชัดขึ้นถึงความเกลียดชังมุสลิม   เสียงสมน้ำหน้าสาธุในจำนวน ๑๐๘ ศพ   เสียงก่นด่าชี้นิ้วเปรี้ยงไปยังแสกหน้าชาวมุสลิมว่าคือผู้ก่อกวน   อีกจิปาถะที่ข้าพเจ้ากระอักกระอ่วนใจเหลือเกินเมื่อต้องรับฟัง    ท่าทีเช่นนี้แหละ   ที่มันสั่งสมฝังแน่นในสังคมไทยมายาวนาน    มิได้เพิ่งปรากฏอาการเมื่อมีเหตุการณ์ไม่สงบแต่อย่างใด    มันเป็นท่าทีรังเกียจชิงชัง    ขยะแขยงมองมุสลิมเป็นชนชั้นต่ำ     สกปรกไร้วิวัฒนาการ   และมันบดบังความรู้สึกกลัวมุสลิมของสังคมไทยเอาไว้จนมิดเม้น    น่าแปลก-ที่ลักษณะท่าทีเช่นนี้  กลับไม่ค่อยปรากฏนักต่อมุสลิมในส่วนกลางหรือมุสลิมเชียงใหม่      ว่าไปแล้ว-มุสลิมกรุงเทพ ,เชียงใหม่  และที่อื่นๆ   ดูจะเป็นมุสลิมคนละพวกคนละสปีชีส์กันเลยกับมุสลิมสามจังหวัดชายแดนใต้     เกิดอะไรขึ้นกับมุสลิมสามจังหวัดชายแดนใต้? มีเหตุผลอันน่าใคร่ครวญอยู่เรื่องหนึ่ง    คือเรื่องของความรู้สึกเป็นชาติเดียวกัน    ข้าพเจ้าเคยเดินเลือกซื้อผ้ากระสอบตามตลาดนัด  เผื่อเจอ ลีวายส์ 501  สภาพดีดี  สวยๆ ราคาถูกๆสักตัวสองตัว   และมักเป็นเด็กหนุ่มมุสลิมจากชายแดนใต้มาเปิดกิจการ   การพูดคุยต่อรองราคาเป็นไปอย่างสนุกสนาน    ข้าพเจ้าแหลงใต้ - เขายิ้มงงงง   และตอบกลับด้วยภาษาไทยกลางสำเนียงยาวี   ให้ข้าพเจ้าปวดกบาลเล่นๆ   แต่ที่สุดเราก็ตกลงกันได้ว่า 501 ตัวนี้แบงก์ร้อยสามใบ?   เขาจะขมวดคิ้วเล็กน้อย   พร้อมบอกอย่างเกรงใจที่จับความได้ว่า-ไม่ได้       อาจมีการตำหนิสินค้านิดๆ   ขู่ๆกันเล็กน้อย   ก่อนจะควักแบงก์ร้อยมาเพิ่มให้เขาจนครบตามจำนวนที่เขาต้องการโดยดี การที่เขาพูดภาษาไทยไม่ได้หรือไม่ชัด   และการไม่พยายามพูดให้ได้หรือให้ชัดพอจะสื่อกันรู้เรื่องนี่แหละ   ข้าพเจ้าว่าเขากำลังยืนยันไปถึงรากฐานเดิมในความมีเชื้อสายของเขา  มันไม่ใช่แค่เรื่องของภาษาดอก    ที่ทำให้เขาดูแตกต่างจากเรา    แต่มันคือชีวิตทั้งชีวิตที่เขาไม่เคยรู้สึกว่าตนคือคนไทย   นอกจากทะเบียนบ้านเท่านั้นเองที่บอกเราได้ว่าเขาคือคนไทย    เมื่อความแตกต่างหาจุดร่วมกันไม่ได้   มันก็ยากยิ่งนักที่จะอยู่ร่วมกันสงบสุข    มันถูกกลบด้วยความจำเป็นในการดำรงชีวิต   ที่ต้องรวมตัวกันหลวมๆแกนๆ   เมื่อใดก็ตามที่มีอะไรมาสะกิด   แม้เพียงสักเล็กน้อยก็ตามทีเถิด    มันก็พร้อมที่จะระเบิดเข้าใส่เข้าหากันได้อย่างรุนแรง ท่าทีดูถูกของเรา   ท่าทีระแวงของเขา   มันเป็นท่าทีรุนแรงแข็งกร้าวเข้าใส่ต่อกันยาวนาน   อย่างนี้แล้วเรากับเขาจะคุยกันรู้เรื่องได้อย่างไร? เหตุการณ์ ๒๘ เมษา   มีคนหนุ่มตายเป็นร้อย  ใครไหนเล่าในโลกนี้ที่จะแกว่งอีดาบวิ่งเข้าสู้ M-16 ?   ไม่มีหรอกไม่ว่าท่านหรือข้าพเจ้า    ไม่มีหรอกถ้าหากเขาไม่มีศรัทธาอะไรอย่างหนักแน่นจริงจัง   และมุสลิมนั้นย่อมแยกไม่ออกเลยจากอิสลาม   อิสลามคือชีวิต    อัล-กุรอานคือโคมทองส่องทาง  เมื่อความแตกต่างเราและเขามีรายละเอียดมากมาย  เขาจึงต้องอยู่รวมเป็นชุมชน    จนพื้นที่นั้นคล้ายๆจะเป็นดินแดนลึกลับ    และต้องห้ามสำหรับคนนอก   และเรายังไม่เคยมีการจูนคลื่นเข้าหากันอย่างจริงจังเลย แม้สักเพียงครั้ง

๓).

ซะการีย์ยา แอด MSN ข้าพเจ้ามาจะร่วมปีนี่แล้ว ทุกครั้งที่เขาถามถึงข่าวคราวแวดวงวรรณกรรม    ข้าพเจ้าก็มักจะเสไปคุยเรื่องอื่น   ก็อย่างที่บอก-ข้าพเจ้ายังมีสุขดีในการเป็นคนวงนอก    ครั้นถามเขาถึงความคิดมุสลิม   เขาก็ไม่ให้รายละเอียดใดนัก  นอกจากจะโพสต์บทกวีให้ข้าพเจ้าตามอ่าน    วันหนึ่งเขาบอกข้าพเจ้าว่าจะรวมเล่ม  เขาออกปากให้ข้าพเจ้าช่วยเป็น บ.ก. ให้     ก็ได้  ไม่มีปัญหา   แม้จะติดขัดอยู่บ้างในเรื่องระยะเวลากระชั้นชิดเหลือเกิน ข้าพเจ้าก็พยายามคัดงานดูคอนเซปท์เล่มให้อย่างเต็มความสามารถ ซะการีย์ยามีปัญหาเดียว นั่นคือการใช้ภาษา   สำหรับข้าพเจ้า-นี่คือเรื่องใหญ่ของคนเป็นนักเขียน   ก็เหมือนเด็กหนุ่มมุสลิมเจ้าของเตนท์ผ้ากระสอบนั่นแหละ   กว่าจะต่อรองราคากันได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก

เท่าที่นึกออก   ประเทศนี้มีนักเขียนมุสลิมไม่กี่นาม  เขาอาจเป็นเพียงส่วนเล็กจ้อยของชุมชนมุสลิมอันไพศาล    ที่โผล่กายออกมาพูดคุยกับคนในสังคม   กับคนต่างศาสนาต่างความคิดวิถีชีวิต    เป็นเรื่องดีแน่ๆ   ที่เราได้อ่าน ความคิดมุสลิม เขาเหล่านี้คือผู้ถือสาส์นจากพื้นที่ลึกลับในดินแดนต้องห้าม   เพื่อสักวันหนึ่งเราจะเข้าใจกันและกัน   เปิดกว้างต่อกัน  ท่าทีที่ดีต่อกัน   เราจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข   ความแตกต่างจะเป็นสีสันของการอยู่ร่วม  เพื่อต่างฝ่ายต่างเข้าหาพระเจ้าของตนอย่างบริสุทธิ์   และเพื่อ 501 สภาพดีดีสักตัว  ในราคาที่ต่อรองกันรู้เรื่อง

๔).

สนามเด็กเล่นของหนูจะมีกับระเบิดไหมหนอ?   เล่มนี้ เป็นก้าวแรกของกวีหนุ่มมุสลิม   ดีไม่ดีอย่างไรนั้น   ส่วนหนึ่งข้าพเจ้าต้องน้อมรับไว้ทั้งสิ้น   วันเวลาต่อไปต่างหากที่จะบอกเราว่า   กวีหนุ่มผู้นี้จะส่งประกายแห่งเพชรน้ำหนึ่งในวงการได้หรือไม่? โปรดให้โอกาสเถิด   ขอเราจงอยู่ร่วมอย่างสันติ  

              หมี่เป็ด  ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก

๖  กรกฎาคม  ๒๕๔๗				

บางถ้อยคำจากผู้เขียน  ( ซะการีย์ยา   อมตยา )

  ในยามสงัดเงียบแห่งห้วงคิดคำนึง ข้าพเจ้าเคยขุดลึกลงไปในตัวตนของตนเองเพื่อค้นหาคำตอบอันจริงแท้ว่า เหตุใดข้าพเจ้าจึงต้องลงมือเขียนบทกวี แล้วก็ได้คำตอบอันจริงจังและหนักแน่นแจ่มแจ้งว่า ฉันต้อง  บัดนั้นข้าพเจ้าถึงกับสารภาพแก่ตัวเองว่า ข้าพเจ้าคงต้องแดดิ้นแน่หากถูกหักห้ามมิให้เขียนบทกวี และไม่ว่าจะต้องตกอยู่ในสถานแห่งหนใดก็ตาม แม้แต่ในคุกซึ่งกำแพงของมันมิยอมให้เสียงใดๆ เล็ดลอดเข้ามาก็มิอาจหยุดยั้งให้ข้าพเจ้าต้องหยุดเขียน  ด้วยแรงปรารถนาอันแรงกล้าและแรงผลักดันอันทรงพลังประการนี้ข้าพเจ้าก็ได้ดำเนินชีวิต 

ข้าพเจ้าเขียนถึงสิ่งที่ได้พบเห็น ในชีวิตประจำวัน พรรณนาถึงความรัก ความสูญเสีย ความเศร้าโศก ความสุข ความปรารถนาและความรู้สึกนึกคิดที่ผ่านเข้ามาในจิตใจด้วยความอิ่มเอิบและเปรมปรีดิ์ที่ได้พิจารณาความจริงของโลกด้วยเหตุและผล  แล้วพยายามสะท้อนเรียงร้อยถักทอเป็นเกลียวช่อดอกไม้แห่งความรู้สึกจากหัวใจสงบและอ่อนน้อมถ่อมตน

ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าขีดเขียนบทกวีจะตระหนักรู้ได้ถึงความเปี่ยมสุขเปี่ยมความหมายที่ได้เขียนประหนึ่งที่ท่าน ซัยยิด กุฏุบ นักคิดนักเขียนชาวอียิปต์เขียนไว้ว่า...
	ทุกครั้งที่ฉันให้หมายถึงฉันได้รับ
	ไม่ได้หมายความว่ามีใครให้สิ่งหนึ่งสิ่งใดแก่ฉัน
	แต่หมายถึงฉันได้รับในสิ่งที่ฉันให้ต่างหาก
	เพราะว่าความยินดีของฉันจากการที่ได้ให้
	มีไม่น้อยไปกว่าความสุขใจของผู้ที่รับไป

รวมบทกวี สนามเด็กเล่นของหนูจะมีกับระเบิดไหมหนอ? เป็นการคัดสรรบทกวี ๒๖ บท จากงานเขียนอันหลากหลายซึ่งข้าพเจ้าได้แรงบันดาลใจในการเขียนในห้วงเวลา โอกาส สถานที่ และอารมณ์ที่แตกต่างกัน หลายบทข้าพเจ้าเขียนขึ้นเมื่อหลายปีมาแล้ว บางบทเขียนขึ้นอันเนื่องจากเหตุโศกนาฏกรรมร่วมสมัย ขณะที่อีกหลายบทเขียนขึ้นครั้นที่ข้าพเจ้าพำนักในต่างประเทศ 

อนึ่งข้าพเจ้าขอขอบคุณบรรณาธิการที่ได้สละเวลาคัดสรรงานเขียนออกมาจนกลายเป็นรูปเป็นร่างหนังสือรวมบทกวีเล่มแรกในชีวิตของข้าพเจ้า และขอบคุณผองเพื่อนที่เป็นกำลังใจเสมอมา และบัดนี้ความใฝ่ฝันของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ได้บรรลุสู่

ข้าพเจ้าในฐานะมนุษย์เล็กๆ คนหนึ่งในเอกภพ ขอมอบบทกวีเล่มนี้ให้เป็นตัวแทนของข้าพเจ้าเพื่อกู่ก้องเสียงเพรียกแห่งความยุติธรรม สิทธิและเสรีภาพ    ด้วยหวังว่าจะมีส่วนร่วมในการจรรโลงโลกให้มีความศานติสุข  


				ซะการีย์ยา   อมตยา
๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗
มหาวิทยาลัยมหิดล ศาลายา 
พุทธมณฑล  นครปฐม