นิยามรักแห่งสายรุ้ง (ตอนที่3)

สุชาดา โมรา

เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใส  ฉันเดินออกจากตึกด้วยอารมณ์ที่สดชื่น  มองไปทางไหนก็มีความสุขไปหมดจนกระทั่งเดินมาถึงหอชายที่อยู่ตรงข้ามกัน
	"ปิ๊ดปี้ว............ไปไหนเหรอจ๊ะน้องรุ้ง"
	ฉันทำเป็นเดินเฉย ๆ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แต่ชายคนหนึ่งก็วิ่งมาถลักหน้าฉันไว้
	"จะรีบไปไหน...คุยกันหน่อยไหมรุ้ง"
	"นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง...!!!"
	"ทำไมจะไม่รู้จักล่ะในเมื่อน้องรุ้งเป็นคนดังแบบนี้"
	ชายคนนั้นเอาแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา  ฉันจึงหยิบมาจากมือของเขา  พอฉันอ่านแล้วก็เห็นว่ามันคือโปสเตอร์ประกาศรับสมัครของชมรมยูโดแต่มีภาพของฉันและชื่อของฉันอยู่ด้วย  ฉันจึงรีบปลีกตัวออกห่างจากพวกนั้นและเดินไปที่โรงยิมส์ทันทีด้วยความรีบร้อน
	ปัง....
	ฉันกระแทกกระดาษแผ่นนั้นที่โต๊ะ
	"นี่มันอะไรกันคะ  ฉันไปเป็นประธานชมรมตั้งแต่เมื่อไร  แล้วทำไมเอาภาพฉันขึ้นหลาขนาดนี้  ฉันไม่เข้าใจ"
	"ใจเย็น ๆ นะรุ้งค่อย ๆ พูดกับพี่เขาดี ๆ ก็ได้"
	"ไม่ยงไม่เย็นแล้ววี...ฉันไม่ชอบเลยนะที่จู่ ๆ ก็เอาความดังเข้ามาใช้เรียกคนให้มาสมัคร  ฉันเกลียดการทำแบบนี้ที่สุด"
	"น้องพี่...."
	พี่ประธานชมรมพยายามอธิบายแต่ฉันก็ไม่ฟังจนกระทั่ง
	"มีอะไรเหรอเชิด...อ๋ออาจารย์เชิญ ๆ ๆ ๆครับ"
	"นี่....นายเอิร์ท  นายเป็นรุ่นพี่ฉันแล้วทำไมมาเรียกฉันแบบนี้  แล้วนายมาทำอะไรที่นี่"
	ฉันถึงกับอึ้งทีเดียวที่เห็นนายเอิร์ทใส่ชุดยูโดจีนแดง  และฉันก็รู้สึกงง ๆ ว่าทำไมนาย      เอิร์ทถึงมาอยู่ที่ชมรมยูโดได้
	"อ้าว...ก็อาจารย์รุ้งบอกว่าให้พวกเราเป็นศิษย์พวกเราก็เลยไปซื้อชุดมาใส่แล้วก็มาวอล์ม
ร่างกายเพื่อรออาจารย์ไง...อาจารย์จะงงไปทำไมกัน  หือ..."
	"อย่ามาทำท่ายียวนใส่ฉันนะนายเอิร์ท  ฉันว่าเมื่อวานฉันฝันไปไม่ใช่เหรอ  จะบ้าเหรอ"
	"ไม่บ้าหรอก  มันเรื่องจริง"
	ฉันก็เลยต้องจำยอมที่จะสอนคนพวกนี้  วันนี้เราจึงมีการทำพิธีมอบหน้าที่ประธานชมรมให้แก่ฉันต่อหน้าพระบรมฉายาลักษณ์และต่อหน้ารูปของปรำมาจารย์จิโคโร  กาโน
	"โชเมนิ...เรอิ  เซนเซนิ...เรอิ"
	ฉันพูดนำให้ทุกคนเคารพพระเคารพพระบรมฉายาลักษณ์และเคารพปรำมาจารย์และอาจารย์ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
	"ก่อนอื่นนะคะดิฉันขอแนะนำตัวก่อน  ดิฉันนางสาวรุ้งรัตน์  รินทรานะคะเป็นประธานคนใหม่ของที่นี่  ชื่อเล่นนะคะชื่อว่ารุ้ง  ดิฉันจะพยายามทำความฝันของทุกคนให้เป็นจริงให้ได้ค่ะ  ขอบคุณค่ะ"
	เสียงทุกคนปรบมือกันเกรียวไปหมด
	"ดิฉันขอแต่งตั้งพี่เชิดที่เป็นประธานคนก่อนขึ้นมาเป็นประธานระดับเดียวกันกับฉันเพื่อสนองงานและดำรงตำแหน่งเป็นประธานฝ่ายซ้าย  ส่วนดิฉันเป็นฝ่ายขวาเพื่อไม่ให้เป็นการลดชั้นของรุ่นพี่และไม่เป็นการหักหน้ากัน  ส่วนรองประธานดิฉันของให้ทุกคนเลือกนะคะ  ขอให้เสนอชื่อด้วยค่ะ"
	"เอิร์ท  เอิร์ท  เอิร์ท......"
	เสียงทุกคนเรียกเป็นเสียงเดียวกัน  ที่จริงฉันไม่อยากให้หมอนี่มาเรียนที่นี่ด้วยซ้ำเพราะฉันรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าอย่างแรงทีเดียว  รู้สึกเหม็นขี้หน้าทุกที  แต่ก็เอาเถอะประชาธิปไตยก็คือประชาธิปไตยเราจะไปขวางเขาก็ไม่ได้
	"ตกลง...นายเอิร์ทเป็นรองประธานมีหน้าที่เป็นผู้ช่วยตลอดรายการ"
	"เฮ.............!!!!"
	เสียงทุกคนดังกึกก้องไปหมด  ฉันเหลือบไปมองที่ประตูห้องชมรม  ฉันเห็นอาจารย์ท่านหนึ่งมายืนแอบมองอยู่ฉันจึงยิ้มให้ท่านแต่ท่านก็เดินหลบหน้าไป  ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกว่าอาจารย์ท่านนั้นมาทำอะไรแต่ที่รู้ ๆ ก็คืออาจารย์เขามาแอบมองชมรมเราแน่ ๆ
	"ฉันขอประกาศกฎที่ฉันตั้งขึ้นไว้ว่า  ข้อแรกห้ามส่งเสียงดัง  ทุกคนต้องมีสมาธิ  ข้อสองทุกคนที่ไม่ได้ขึ้นซ้อมในขณะนั้นต้องนั่งอยู่ที่เบาะแดงเท่านั้น  ข้อสามคือก่อนขึ้นมาบนเบาะควรเรียงรองเท้าให้เป็นระเบียบและเคารพเบาะทุกครั้งที่ขึ้นและลงจากเบาะ  ข้อสี่ใครที่มีสายสีแล้วถ้าวันไหนไม่ใส่สายสีของตัวเองจะถูกปรับด้วยการยึดพื้น 50 ทีตามขั้นสาย  ส่วนพวกสายขาวที่แอบเอาสายสีมาใส่ให้โทษถึงสองเท่า  ข้อห้าทุกคนเมื่อมาถึงแล้วควรทำความสะอาดเบาะอย่าให้มีฝุ่นจับและควรวอล์มร่างกายให้พร้อมด้วยการไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลคนละ 3 รอบ  ข้อหกห้ามขโมยของในล็อกเกอร์หรือแม้แต่ของสำคัญที่วางไว้บนโต๊ะถ้าใครฝ่าฝืนไล่ออกสถานเดียว  ข้อเจ็ดทุกคนต้องเข้าออกตรงต่อเวลาและห้ามมีเรื่องชู้สาวเกิดขึ้นที่นี่  แต่ที่อื่นไม่ห้าม  ข้อแปดทุคนต้องมีน้ำในเป็นนักกีฬาห้ามทะเลาะเบาะแว้งกันเพราะเราถือว่าเรามีจิตวิญญาณเป็นนักกีฬายูโดเหมือน ๆ กันและห้ามยกพวกตีกันกับนักกีฬาที่อื่นหรือนักกีฬาต่างชนิท  ข้อเก้าเครื่องแต่งกายของยูโดต้องเรียบร้อยซ้ายทับขวา  สายก็เช่นเดียวกันซ้ายทับขวาและขวาทับซ้าย  คาดสายให้ตรงกับสะดือหรือต่ำกว่า  ห้ามรัดจนฟิตหรือจนเอวกิ่ว  และผู้หญิงควรใส่เสื้อยืดคอกลมสีขาวข้างในห้ามีลวดลายหรือสีอื่นข้อสุดท้ายต้องเคารพในสายและเคารพผู้ฝึกซ้อมนอกจากนั้นต้องเคารพในกฎระเบียบและกติกาการแข่งขันรวมทั้งกรรมการด้วย  กฎ 10 ข้อทำได้ไหม....!!!"
	ทุกคนหมอบคำนับเพื่อเป็นการตอบรับว่าทำได้  ฉันจึงเริ่มทำการวอล์มร่างกายกันก่อน จากนั้นก็ฝึกการตบเบาะท่าที่หนึ่งถึงสี่จนกระทั่งถึงช่วงพักเบรกให้ดื่มน้ำ  แต่ฉันไม่ลงไปดื่มด้วยเพราะการที่ดื่มน้ำมาก ๆ จะทำให้มีผลต่อการฝึกซ้อม  แม่เคยบอกว่าจะทำให้จุกจนเล่นไม่ได้
	"อาจารย์ครับผมสงสัยครับ"
	"นี่บอกอีกข้อก็คือห้ามเรียกฉันว่าอาจารย์อีกให้เรียกชื่อเฉย ๆ ก็พอ...แล้วมีอะไรเหรอ"
	"เสื้ออาจารย์ที่ด้านหลังทำไมมีตัวที 2 ตัวและมีตัวเอ 1 ตัว  ตรงแขนขวามีธงของไทยแล้วทำไมแขนซ้ายถึงมีธงญี่ปุ่นครับ"
	"  TTA  ก็คือไทยทูเอ  หมายถึงเบอร์หนึ่งของเมืองไทย  ธงของสองชาติหมายถึงเราเล่นกีฬาของเขาก็ต้องเคารพกฎของเขาส่วนของไทยคือการบ่งบอกให้รู้ว่าเราเล่นกีฬาให้ชาติไทยไงล่ะจะถามอะไรอีกไหม"
	"ผม ๆ ๆครับ  ผมอยากถามว่าน้องรุ้งทำไมมีนามสกุลคล้าย ๆ คนในวงการยูโดคนหนึ่งที่เคยลงหน้าหนังสือพิมพ์บ่อย ๆ จนกลายเป็นประวัติศาสตร์วงการกีฬาคนนั้นล่ะครับ"
	"นายเอิร์ทนี่นายจะถามถึงบรรพบุรุษฉันด้วยเหรอไงกัน"
	"แหมถามหน่อยก็ไม่ได้แค่นี้ทำเป็นหวง"
	"อยากรู้ก็ไปสืบมาสิ  ถ้านายแน่จริงนะ  ฉันไม่ชอบตอบอะไรที่ไม่เกี่ยวกับการซ้อม"
	"เออ...คุณรุ้งครับทำยังไงผมถึงจะได้ใส่สายดำอย่างคุณล่ะครับ"
	"ฝึกซ้อมสิคะ  ขยัน ๆ หน่อยแล้วจะดีเอง"
	"แล้วคุณได้สายเขียวตั้งแต่สมัยไหนครับ"
	"อืม...ตั้งแต่ 10 ขวบได้มั้ง  เอออย่าถามเลยรีบ ๆ ซ้อมเถอะเดี๋ยวก็กลับเย็นค่ำหรอกมันอันตรายสำหรับผู้หญิง  อ้อ...พวกเธอถ้าจะเรียนยูโดต้องขยันให้มากกว่านี้แล้วห้ามโอดครวญว่าเมื่อยหรือบ่นว่าซ้อมหนักเพราะถ้าไม่รีบ ๆ ฟิตร่างกายก็จะทำให้สู้เขาไม่ได้  อีกอย่างถ้าพวกเธอไม่มาพรุ่งนี้มันก็จะปวดเมื่อยแบบนี้ไปตลอด  เราต้องทำให้ร่างกายอยู่ตัว  ไป...นั่งที่แล้วมาหัดท่าตบเบาะท่าต่อไป  ซึ่งจะเป็นการกันกระแทกเวลาถูกทุ่ม  ขอให้พี่ที่เป็นแล้วมาเป็นหุ่นหน่อยจะได้รู้ว่าท่านี้เขาใช้ทำอะไรได้บ้าง"
	เมื่อทุกคนนั่งที่ขอบเบาะ  พี่เชิดก็ออกมาเป็นหุ่นให้ฉันทุ่ม  ฉันจึงทุ่มด้วยท่าโมโนเตะ-เซโออินาเงะทันที  พี่เชิดตบเบาะได้สวยมากสมกับที่เป็นสายน้ำตาล  ทุกคนปรบมือกันเกรียวไปหมด  และพวกเราก็เริ่มซ้อมกันต่อ
	วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยต่อการเป็นผู้นำมากทีเดียว  ฉันคิดถึงแม่และพ่อ  คิดถึงโรงยิมส์ที่บ้าน คิดถึงอนาคตที่ฉันจะต้องไปแข่งในนามสถาบันการศึกษา  ฉันจะทำยังไงดี  ฉันอยากให้พ่อแม่มาอยู่เป็นกำลังใจให้ฉัน  ฉันรู้สึกเหงา ๆ ถึงแม้ว่าฉันจะดูแกร่งยังไงแต่ฉันก็รู้สึกโดดเดี่ยวจริง ๆ...
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...