" เมื่อความเงียบ คั้นกลาง ระหว่างใจ"

ลูกเป็ดขี้เหร่

- -/- -/- -  "  วันนี้เขายิ้มให้ฉันด้วย โลกทั้งใบดูเป็นสีชมพูไปหมด"
  
    - -/- -/- -  " ตอนที่เขาแข่งบาส เขาเท่ห์มาก เขาดูดน้ำหลอดเดียวกับฉันด้วย  เขาจะรู้มั้ยนะ ว่าฉันคิดไปไหนต่อไหนแล้ว"
    - -/- -/- -   " ฉันว่าฉันรักเขาเข้าแล้วล่ะ ไม่ใช่แค่ชอบอย่างเดียวหรอก จริงๆนะ  ฉันว่าอย่างนั้น แต่เขาคงไม่รักฉันหรอก"
          สมุดบันทึกสีขาวถูกปิดลงอย่างช้าๆท่ามกลางความเงียบ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ค่อยๆ บรรจงเก็บสมุดบันทึกเล่มนั้นใส่กระเป๋า แล้วเดินออกไปสู่โลกความจริง ....ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นคือฉันเอง  ฉันแอบชอบเพื่อนของตัวเอง ทุกๆวัน ฉันก็จะถ่ายทอดความในใจที่มีต่อเขาลงในสมุดบันทึก ฉันเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก แต่ฉันก็จะรักษาความรักลับๆของฉันไว้ให้นานที่สุด
          วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเขียนถึงเขา แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเหมือนทุกครั้ง
     " ไง? ส้ม  ทำอะไรอยู่ ไม่ไปกินข้าวอีก"
        " โถ่ทราย  ตกใจหมด" ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทรายถึงต้องโผล่มาเวลาเนี่ย
        "ซ่อนอะไรไว้ข้างหลังน่ะส้ม เอาออกมาให้เราดูเดี๋ยวนี้" 
        "ปะ...เปล่านี่  ทรายไปกินข้าวก่อนเหอะนะ เดี๋ยวเราตามไป"  ฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ได้แต่หวังว่าทรายคงจะเลิกสงสัย  แล้วก็คงจะจริง!  หลังจากที่ทราบออกไปได้ซักพัก ฉันก็ค่อยๆเก็บสมุดบันทึกอย่างทะนุถนอม แล้วลงไปที่โรงอาหาร  แปลกจัง ...  บ่ายนี้ฉันไม่เห็นเขาเล่นบาสเลย เขาไปไหนนะ ฉันพยายามมองหาเขาจนคอยื่นคอยาว แล้วก็ต้องผิดหวัง เขาไม่ได้อยู่ข้างล่าง ฉันค่อยๆก้าวขึ้นบันไดช้าๆ เมื่อถึงหน้าห้อง ฉันก็สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนไป ฉันพบเขา เขาเดินมาหาฉันแล้วก็ยิ้มให้ก่อนที่จะเดินจากไป นี่มันอะไรกัน ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม....
      " ส้ม เป็นไร  หน้าแดงเชียว"
     "เปล่านี่ทราย  อย่าขี้สงสัยนักเลยน่ะ"
         "แล้วนี่อะไรจ๊ะ?"  ทรายทำฉันอึ้ง ทรายหยิบสมุดบันทึกของฉันไปอ่าน ตายแล้ว  เธอต้องรู้แล้วแน่ๆว่าฉัน........
        "ทำไมทรายทำแบบนี้อ่ะ"  ฉันโพล่งออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว
        "โกรธเหรอ  โห่ส้ม เราก็แค่อยากรู้เฉยๆอย่าโกรธเลยนะ"  ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายกโทษให้กับทรายได้ยังไง ฉันควรจะตัองโกรธนี่นะ
         "นี่ส้ม....ฉันช่วยส้มได้นะ  เอามะ เดี๋ยวฉันเป็นแม่สื่อให้ นะ นะ"  
                                      .........................................
    วันนี้ฉันมาดูเขาเล่นบาสแต่เช้า ซึ่งฉันว่าเขาดูแปลกไป เขาดีกับฉันมากขึ้น และฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าฉันเป็นเพราะอะไร
     "นี่อาร์ม..... วันนี้ดูอารมณ์ดีแปลกๆนะ"  ฉันทำตัวเป็นปกติเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา  แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดต่อ เขาก็คว้าแขนฉันไปยังมุมๆหนึ่ง
           "ส้ม...ถ้าเราถามอะไรส้มซักอย่าง ส้มต้องตอบความจริงเรานะ"
          "อืม...อะไรล่ะ"  (ฉันหวังว่าคงไม่ใช่เรื่องนั้น)
            "ในสมุดบันทึกของส้มน่ะ.... ส้มเขียนถึงเราเหรอ"
          "ใครบอก??? "    ฉันโพล่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว อะไรกัน...ความลับของฉันมันไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้วเหรอ
          "ตกใจเหรอส้ม ที่จริงเรารู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ อืมม..ท่าส้มชอบเราจริงๆ เราเป็นแฟนกันมะ"
          "อืมมม..^-^"    ฉันรู้สึกว่ามันจะออกมาดีกว่าที่คิด แปลกจริง! ทำไมฉันไม่รู้มาก่อนล่ะ ว่าเขาก็ชอบฉัน
                                       ...........................................
         หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ...ฉันกับเขาก็คบกัน ฉันมีความสุขมาก เขาคอยดูแลเอาใจใส่ฉันตลอดเวลา  สอนฉันในหลายๆเรื่อง  เขาทำให้ฉันรักเขามากขึ้น มากซะจนฉันไม่อยากที่จะเสียเขาไป  
         กระทั่งวันหนึ่ง ฉันเห็นเขาไปดูหนังกับรุ่นน้อง  ฉันเสียใจมากและต้องการคำอธิบายจากเขา แต่เขากลับเงียบ แล้วพูดกับฉันแค่เพียงว่า  " เราไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกัน"  ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป เขาจะรู้มั้ยว่าเขาทำให้ฉันแทบไม่เป็นผู้เป็นคน จากวันนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะหันหลังให้ฉันตลอดเวลา เขากลายเป็นคนไร้เหตุผล ไม่ยอมพูดไม่ยอมจากับฉัน ฉันจึงไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเพราะอะไร.....  ฉันคร่ำครวญร้องไห้อยู่เป็นเวลาหลายเดือน จนสามารถคิดได้ว่า ฉันควรจะตัดใจเสียที ในที่สุดสิ่งที่ฉันกลัวก็มาถึง จากที่เราเคยเป็นเพื่อนกัน ฉันกลับทำตัวเป็นอย่างเก่าไม่ได้ แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาก็คงคิดอย่างฉัน  เวลาผ่านไปนานพอสมควร...ฉัน คนที่ได้ล้มลงก็ค่อยๆผยุงตัวขึ้นอย่างช้าๆ  ฉันเลิกคร่ำครวญถึงเขา ฉันได้แค่คิดว่า เขาคงไม่รักฉันแล้ว  ฉันได้กลับมาเป็นคนเดิม  ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ร่าเริงสดใส แล้วไม่นานนัก  เขาก็กลับมา...เขาอยากจะให้ฉันยกโทษให้เขา และเริ่มต้นกันใหม่ แต่ฉันตอบปฏิเสธ  ฉันไม่แปลกใจเลยที่ตัดสินใจแบบนั้น จริงอยู่! ที่ฉันยังรักเขา และไม่สามารถลืมเขาได้ แต่ฉันกลับไม่ดีใจเลยที่เขากลับมา มันสายไปเสียแล้ว...เราสองคนคงยากที่จะกลับมาเป็นอย่างเดิมได้ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะบอกกับเขายังไงดี ว่าฉัน....ฉันยังรักเขามาก และยินดีที่จะรักเขาข้างเดียวอย่างนี้ตลอดไป ฉันไม่เรียกร้องให้เขามาชอบฉันอีกแล้ว  ฉันพอใจในสิ่งที่ฉันเป็น พอใจที่จะรักเขาเงียบๆอย่างนี้  เพราะอย่างน้อย ฉันคงจะไม่เสียใจเลยถ้าเขาไม่รักฉัน  และที่สำคัญที่สุด  ฉันก็คงจะไม่สูญเสียความเป็นเพื่อนที่ฉันกับเขาเคยมีให้กัน............
    เศษแก้วก็คือเศษรักของสองเรา          หากเดินกลับไปคงบาดเท้า  
                                        หากกลับไปรักคงบาดใจ