นิยามรักแห่งสายรุ้ง (ตอนที่2)

สุชาดา โมรา

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความสดใส  วันนี้มีเรียนประวัติศาสตร์โลก  ฉันมีความรู้สึกว่าวิชานี้ฉันถนัดมากทีเดียว  ฉันเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจจนถึงเวลาพักเที่ยง  ฉันเดินลงมาจากตึกด้วยความหิว  แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นโรงยิมส์  ที่หน้าโรงยิมส์มีการเปิดรับสมัครคนเข้าชมรมยูโด  ฉันจึงตรงเข้าไปทันที  โรงยิมส์กว้างมากมีทั้งสนามบาส  สนามตะกร้อ  และเบาะซ้อมเล่นยิมส์ฯ  ฉันตรงเข้าไปมุมสุดของห้องแล้วก็เข้าไปสมัครทันที
	"มาสมัครเข้าชมรมยูโดค่ะ"
	ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
	"หน้าอย่างนี้เหรอจะมาเล่นยูโด  พี่ว่าน้องไปเรียนอย่างอื่นที่มันเรียบร้อยเหมาะกับหน้าหวาน ๆ ดีกว่ามั้ง"
	"แล้วหน้าอย่างนี้เล่นยูโดไม่ได้หรือไง"
	"ได้จ่ะได้...แค่นี้ก็ต้องดุกันด้วย"
	ฉันกรอกใบสมัครแล้วพี่เขาก็เดินไปหยิบแฟ้มเล่มหนึ่งมา
	"เอ....พี่ว่าชื่อน้องมันคุ้น ๆ นะ...นี่ไง  นางสาวรุ้งรัตน์  รินทรา  น้องเป็นนักกีฬาอาเซียนเชียวเหรอ  ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาจะหวานแบบนี้  พี่นึกว่าจะเป็นเด็กสาวที่เป็นทอมซะอีก  ถามจริง ๆ เถอะน้องไปเอาชื่อใครมาอ้างหรือเปล่า"
	พี่คนนี้พูดอย่างกับไม่เชื่อว่านี่เป็นฉัน  ฉันจึงหยิบบัตรประชาชน  บัตรนักกีฬาอีกหลายใบและบัตรโค้สฝึกซ้อมกีฬาของจังหวัดที่ฉันอยู่ออกมาให้ดูพี่เขาจึงทำหน้าแบบเชื่อถือ
	"เอ่อ...แล้วน้องที่มาด้วยจะลงสมัครหรือเปล่า"
	"ไม่ค่ะ...คือฉันจะไปสมัครวาดรูปค่ะ"
	วีตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา  ฉันกับวีคุยกับพี่คนนี้อยู่พักหนึ่งก็รู้ว่าพี่เขาชื่อเชิดอยู่พละศึกษาเป็นประธานชมรมที่นี่  จากนั้นฉันก็ออกมากินข้าว  ก่อนออกมาฉันเหลือบไปเห็นชายสามคนเล่นบาสอยู่...นั่นมันพี่เบนซ์นี่  ดูพี่เขาเท่ห์จังเลยดั๊งก็สวยดูดีไปซะหมด  แต่พอฉันเห็นหน้านายเอิร์ทฉันถึงกลับหุบยิ้มทันที  ฉันรู้สึกแย่มากที่เจอนายคนนี้  ส่วนวีวิ่งเข้าไปหาพี่ชายของเขาที่เล่นบาสอยู่  นายเอิร์ทเดินเข้ามาทำท่ากวน ๆ ใส่ฉัน  ฉันจึงมองด้วยสีหน้ากวน ๆ ใส่บ้าง
	"มาดูพี่เหรอน้อง...เมื่อคืนทำแสบนะเย็นนี้หมายสภาจะมาถึงระวังตัวให้ดี ๆ เถอะ"
	"มาเลย  ฉันไม่กลัว  ถ้าอยากมีเรื่องกับฉันก็เชิญไปหาอธิการบดีไป..."
	"เก่งขนาดนั้นเลยไง๊...!!!"
	ฉันจ้องหน้าด้วยความโมโหจนพี่เบนซ์เดินมาทางฉัน
	"ว่าไงสาวน้อย  คิดยังไงมาถึงนี่เชียว"
	"นี่นายรู้จักยายหัวดื้อคนนี้ด้วยเหรอ"
	"นี่รุ้งน้องสาวเราเอง  ทำไมเหรอ..."
	พี่เบนซ์ถึงกับยกระดับฉันให้เป็นน้อง  ฉันรู้สึกตัวลอยบอกไม่ถูก
	"คือรุ้งมาสมัครชมรมยูโดค่ะ"
	"สวย ๆ แบบนี้เดี๋ยวกระดูกหักไปจะหาคนควงไม่ได้นะ  เดี๋ยวก็เป็นง่อย  5555  พี่ว่ามาเล่นบาสกับพี่ดีไหมพี่จะสอนให้ตัวต่อตัวเลย"  นายเอิร์ทพูดขึ้น
	ฉันถึงกับฉุนจ้องหน้านายคนนี้ด้วยสายตาที่อาฆาตทีเดียว
	"อุ๊ย ๆ น่ากลัวจังเลย...ยิ่งทำหน้าแบบนี้พี่ยิ่งคิดว่าน้องให้ท่านะ"
	"นายเอิร์ท...!!!ไปตายซะไป๊..."
	ฉันพูดเสียงเขียว  ฉันรู้สึกเกลียดนายคนนี้จริง ๆ ทำไมฉันถึงซวยอะไรแบบนี้นะ  ต้องมาเจอหน้าคนที่กวนอารมณ์อยู่เรื่อย ๆ นี่มันน่าปวดหัวจริง ๆ
	"เออ..มาคุยกับพี่ตรงนี้ดีกว่า  เดี๋ยวนายเอิร์ทก็กัดเอาอีก"
	พี่เบนซ์เดินพาฉันมานั่งคุยที่อัฒจันทร์  เรานั่งคุยกันอยู่นานจนฉันรู้สึกท้องร้องพี่เบนซ์ก็เลยพาไปกินข้าวที่ร้านเดิม  คราวนี้พี่เบนซ์  พี่วิทย์  ฉันและวีไปกันหมด  แต่คนที่ฉันไม่อยากให้ร่วมโต๊ะเลยคือนายเอิร์ท  ขานี้กวนโมโหอยู่เรื่อยเลย
	"ไม่น่าเชื่อเลยว่าหุ่นบอบบางอย่างรุ้งจะห้าวคิดที่จะเล่นยูโดเนาะ  เอ...พี่ว่าชื่อของรุ้งมันคุ้น ๆ อยู่นะเหมือนพี่เคยเห็นหรือได้ยินที่ไหนเลย...รุ้ง  รุ้งเป็นคน ๆ เดียวกับที่เขาเรียกตัวมาให้เรียนที่นี่หรือเปล่า  ใช่คนที่อธิการบดีบอกว่าจะต้องให้มาเรียนที่นี่ให้ได้น่ะ...ใช่ไหม"
	ทุกคนที่โต๊ะถึงกับเงียบกันหมด  ฉันยิ้มแล้วก็ค่อย ๆ เอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแฟ้มงานช้า ๆ แล้วก็ยื่นให้พี่เบนซ์ดู  พี่เบนซ์ถึงกับตกใจทีเดียว
	"ใช่จริง ๆ ด้วย...!!!!"
	"ไหน ๆ ขอดูหน่อย"
	ทั้งสามคนผลัดกันดูหมายเรียกตัวแผ่นนั้น  ฉันนั่งกินต่อเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
	"ถึงว่าเธอถึงได้ไม่กลัวใคร  ที่แท้ก็มีอธิการบดีหนุนหลังเพื่อที่จะดึงตัวมาแข่งกีฬาและฝึกซ้อมนักกีฬานี่เอง  เธอนี่มันสุดยอดจริง ๆ"
	นายเอิร์ทถึงกับออกปากชมฉัน  แต่ฉันก็ไม่ได้หวั่นไหวในคำยอของนายคนนี้หรอกเพราะฉันรู้สึกเกลียดขี้หน้านายคนนี้เข้ากระดูกดำทีเดียว  ส่วนพี่วิทย์นั้นฉันรู้สึกเฉย ๆ เพราะพี่เขาไม่ได้ทำอะไรให้ฉันไม่พอใจ  พี่เขาเป็นคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดแต่เล่นกีฬาเก่ง  บริหารเก่งก็เท่านั้น  ทั้ง ๆ ที่วีก็เชียรให้ฉันคบกับพี่วิทย์แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะฉันรู้สึกว่าใจฉันทุ่มเทให้พี่เบนซ์ไปแล้ว	ฉันเดินกลับหอด้วยความสบายใจ  บ่ายนี้ไม่มีเรียนฉันจึงมานอนที่หอสักพักหนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำ  ฉันแต่งตัวแล้วก็ออกไปเดินเล่นที่ข้างล่างหอ  ฉันเห็นนายเอิร์ทมาพร้อมกับคนหลายคน  ดูท่าทางเหมือนกับจะมาหาเรื่องฉัน
	"นายมาทำอะไรที่หน้าหอหญิงเนี่ย"
	"ผมพาเด็กพวกนี้มาเป็นลูกศิษย์คุณไง..."
	"ไม่ต้องมาทำปากดีกับฉันเลย  ไหนบอกว่าจะเอาฉันไปว๊ากในสภาไง...ทำไมเย็นนี้มาแปลกพาพวกมา  ฉันว่านายไปหาคนอื่นสอนให้ดีกว่าไหม..."
	ฉันตอบด้วยสีหน้าที่กวน ๆ เพราะฉันไม่ชอบนายคนนี้เอามาก  แต่นายคนนี้ก็ไม่ลดละยังคงอ้อนวอนให้ฉันรับพวกนี้เป็นศิษย์ราวกับคนบ้า  และถึงกับบังคับให้คนพวกนี้คุกเข่าทีเดียว  สงสัยจะดูหนังจีนเพ้อเจ้อ...ฉันนึกขำอยู่ในใจแล้วก็เดินไปซื้อขนมมากิน  ฉันกลับมาคนพวกนี้ก็ยังไม่ยอมไป  ฉันมองจนเดินขึ้นตึกไป
	"รุ้ง...ไม่สงสารเขาเหรอ"
	"ช่างเถอะ  ไปอ่านหนังสือดีกว่า...เสียเวลา..."
	ซ่า........
	ฝนตกแรงขึ้น ๆ ฉันก้มลงไปมองข้างล่างตึก  ฉันเห็นคนพวกนั้นยังนั่งอยู่  ฉันจึงตะโกนลงไป
	"นี่จะพาคนอื่นมาตายเหรอ....!!!  กลับหอไปได้แล้วเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก..."
	"ไม่...จนกว่าจะรับพวกนี้เป็นศิษย์"
	"งั้นก็ตามใจ...."
	ฉันตะโกนลั่นสุดเสียง  จึงทำให้คนพวกนั้นวิ่งไปหมดจนเหลือนายเอิร์ท  ผู้ชายอีกคนและพี่ทอมคนนั้น  ฉันสงสารเลยเดินลงมาเอาร่มให้ 3 คันพร้อมกับผ้าเช็ดตัว
	"อ่ะ...เดี๋ยวก็ป่วยหรอก  จะบ้าหรือไง..."
	"เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไป...!!!!...สรุปว่าจะรับพวกเราเป็นศิษย์หรือเปล่า  ไม่งั้นไม่ไปนะ"
	"เออ...!!!"
	ฉันตอบอย่างกระแทกเสียงแล้วก็เดินขึ้นตึกไป  ส่วนพี่ทอมวิ่งตามฉันมา
	"พี่ก็ไปนอนได้แล้ว  เสียเวลาอ่านหนังสือหมด"
	"พรุ่งนี้สอนเลยนะ  นะ  นะ"
	พี่ทอมคนนั้นเร่งเร้าจนฉันรีบเข้าห้องและปิดประตูทันทีเพราะกลัวว่าพี่คนนี้จะเข้ามาในห้อง  วันนี้ฉันรู้สึกว่าเรื่องราวมันเหมือนกับความฝัน  ฉันไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลยจริง ๆ
                    โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ...รับรองว่าเข้มข้นกว่าเดิมแน่นอนค่ะ