ทรัพย์ธรนินทร์ (ตอนที่2)

สุชาดา โมรา

ต่อมาไม่นานนักคุณผอบแก้วก็เกิดล้มป่วยเพราะช่วงนั้นมีโรคระบาดเกิดขึ้นจึงทำให้อำนาจของคุณผอบเสื่อมถอยลง  ภรรยาคนอื่น ๆ จึงหึกเหิมไม่กลัวเกรงอำนาจของคุณผอบ  
	"ไปตามนางรื่น  นางแดง  นางมา  และนางสายมาสิ"
	"คุณจะไปตามมาทำไมคะคุณไข่มุก"
	"ฉันสั่งก็ไป ๆ สิ"
	สักพักบ่าวทั้งสี่ก็มาถึง
	"เรียกมาทำไม"
	เสียงของบ่าวทั้งสี่ค่อนข้างก้าวร้าวเพราะถูกคุณผอบแก้วให้ท้ายอยู่ตลอดเวลา
	"เอ็งกล้าขึ้นเสียงกับข้าเหรอ...พวกแกออกมาจับมันเร็ว...!!!!"
	บ่าวหลายคนออกมาจากไหนก็ไม่รู้มากมาย  จับบ่าวทั้งสี่มัดมือมัดเท้าและขึงพืด  จากนั้นคุณผยอม  คุณไฉไล  คุณอัญชัญ  และคุณไข่มุกซึ่งรวมหัวกันก็เอาแส้มาฟาดบ่าวทั้งสี่ด้วยความสะใจ  เพราะคุณ ๆ ทั้งสี่ก็อดทนมานานแล้วเช่นกัน  คราวนี้ได้ทีจึงจัดการเสียให้กำหราบ  คุณ ๆ ทั้งสี่ฟาดไม่ยั้งมือจนเนื้อตัวแตกยับไปหมด  บ่าวทั้งสี่ร้องโอดครวญเท่าไรก็ไม่เป็นผล
	"นางอิ่มไปเอาพริกกับเกลือมาทาเนื้อที่แตกของมัน...ข้าจะดูน้ำหน้ามันสิว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร...หึๆๆๆๆ"
	คุณไฉไลหัวเราะที่มุมปากด้วยความสะใจเพราะเธอได้แก้แค้นแล้ววันนี้หลังจากที่อดทนมาถึง 16 ปี  ถูกคุณผอบแก้วและบ่าวทั้งสี่รุมทารุณตั้งแต่อายุเพียง 14 ปีเท่านั้น
	กรี๊ด.............กรี๊ด..............กรี๊ด................!!!!!!!
	เสียงร้องปวดแสบปวดร้อนดังโหยหวนตลอดเวลา  ท่านเจ้าพระยาไม่อยู่พอดีคุณ ๆ ทั้งสี่จึงจัดการบ่าวทั้งสี่อย่างสะดวก
	"ไป...ไปเอาน้ำมะนาวมาสิ"
	"เอามาทำไมคะคุณอัญชัญ"
	"มันทำอะไรกับกูมันต้องได้รับผลกรรม........!!!!  มึงอย่าถามหากมึงไม่เอามากูจักเฆี่ยนมึงเสียด้วย"
	........................
	"อย่า....อย่าทำกู....อย่า........!!!!  คุณเจ้าขาอย่าเจ้าข้าบ่าวกลัว"
	"มึงรู้จักกลัวด้วยหรือ...แต่มึงจะอ้อนวอนอย่างไรกูก็จัก...ไปอีอิ่มมึงจับขามันสิ  พวกมึงช่วยกัน....กูจักกรอกเองให้สาสม..."
	คุณอัญชัญกัดเขี้ยวเคี้ยวกรามแล้วก็เอาน้ำมะนาวกรอกลงไปที่ช่องครอดของบ่าวทั้งสี่จนหมดถัง  บ่าวทั้งสี่ร้องโอดครวญอย่างน่าสังเวชใจยิ่งนัก...
	"เอามันไปขึงไว้ที่หลังเรือนเก่าท้ายที่นั่นอย่าให้มันกลับไปหานายมันได้....!!!!"
	"จะดีหรือคะคุณพี่..."
	"นี่แม่พยอมถ้าเธอไม่กล้าก็ไปนั่นนั่นไปแล้วก็หลับไปเลยนะเดี๋ยวฉันจะไปจัดการกับอีนังผอบแก้ว  ดูซิว่ามันจะรู้สึกยังไงกับการทารุณกรรมของมัน..."
	คุณพยอมเป็นคนที่เรียบร้อยที่สุด  หัวอ่อนใครว่าอะไรก็ทำตาม  ถึงแม้ว่าเธอจะถูกคุณผอบแก้วทำร้ายอย่างไรเธอก็ไม่ได้โกรธเคืองเพราะเธอถือว่านี่เป็นกฏของบ้านทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่สมควรหรอก  คุณพยอมเธออายุน้อยที่สุดในบรรดาภรรยาของท่านเพราะเธอมีอายุเท่ากับคุณโสภีลูกสาวคนเล็กของท่าน  ความคิดของเธอค่อนข้างโบราณและยอมอ่อนข้อตลอด  แต่พวกคุณไฉไล  คุณไข่มุกและคุณอัญชัญก็รักเธอเหมือนลูกคนหนึ่งเพราะเธอเป็นคนว่าง่าย  ไม่ค่อยพูดพอสั่งอะไรก็ทำตามทุกอย่าง  อยู่ในโอวาทของพวกพี่ ๆ เสมอ  คราวนี้ถึงเธอจะรู้สึกสงสารบ่าวทั้งสี่อย่างไรแต่ถ้าคุณพี่ทั้งสามสั่งเธอก็ต้องทำ  ไม่ใช่เพราะเธอกลัวคุณทั้งสามนะแต่เธอไม่อยากมีปัญหา  พอคุณ   อัญชัญบอกว่าจะไปจัดการกับคุณผอบแก้วเธอก็รู้สึกกลัว ๆ เกรง ๆ คุณมากเพราะเธอถูกกดมานานแล้วเหมือนกันเธอจึงไม่กล้าพอ  และเธอก็ไม่ได้ไปร่วมด้วยในครั้งนี้...
	"นอนซมเชียวนะคุณพี่....!!!!"
	"แกมาทำไมบนเรือนใหญ่นี่...บ่าวอยู่ไหนหมดเอาอีพวกนี้ออกไป....ออกไป....!!!!"
	"จะเรียกเท่าไรก็ไม่มีใครมาหรอก....เพราะนี่ไง"
	คุณไฉไลลอยหน้าลอยตาพูดแล้วก็หยิบห่อกระดาษออกมา  แล้วก็ล้วงเข้าไปในห่อนั้นหยิบแท่งไม้ที่มีอยู่สามสี่แท่งออกมาให้คุณผอบแก้วดู
	"นี่แกวางยาคนของฉันเหรอ...แก....."
	"จะว่าวางยาก็ไม่เชิงหรอกคุณพี่  ก็แค่จุดแล้วก็เป่าเท่านั้นเองคุณพี่  หึ  หึ  หึ....."
	"ฉันจะฟ้องคุณพี่..."
	"ถ้าคิดว่าจะมีโอกาสได้ไปฟ้องคุณพี่ก็เอาเลย...วันนี้แม้แต่คุณโสภีลูกสาวแกก็หลับใหลไม่ได้สติอยู่นู่นไง"
	"คุณพี่คะจะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำเถอะค่ะเดี๋ยวท่านมานะคะ"
	คุณไข่มุกพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่รีบร้อน  คุณไฉไลจึงเอาน้ำมะนาวออกมา  คุณไข่มุกและคุณอัญชัญจึงจับคุณผอบแก้วขึงเอาไว้แล้วให้บ่าวอีกหลายคนช่วยจับ  จากนั้นคุณไฉไลจึงกรอกน้ำมะนาวลงในช่องครอดจนหมดเหยือก  ไม่ว่าคุณผอบแก้วจะร้องยังไงก็ไม่มีคนได้ยินเพราะเธอถูกมัดปากเอาไว้  เธอดิ้นทุรนทุรายด้วยความปวดแสบรวดร้าวจนกระทั่งสลบไป  คุณทั้งสามจึงปล่อยมือออกจากคุณผอบแก้วและจับให้นอนท่าเดิม
	"ทีนี้ก็จะได้รู้ซะทีว่าการทรมานผู้อื่นมันเป็นอย่างไร  ไปกลับกันเถอะ"