เสี้ยวหนึ่งของวิญญาณ ( ตอนที่ 11 )

สุชาดา โมรา

ถึงลพบุรีเสียทีกับการเดินทางที่แสนจะนาน  ฉันกลับมาพร้อมกับของฝากเอามาฝากแม่และครอบครัวและบางส่วนก็เอามาฝากพี่ ๆ หลายคนที่ไม่ได้ไป  ข่าวดีที่กลับมาคือพี่ทิพย์ได้ไปแข่งทีมชาติ  พี่เจี๊ยบก็เช่นเดียวกัน  พี่โอมและพี่เต้ก็ได้ไป  ที่เหลือ 19 คนไม่ได้ไป  ทุกคนที่เบาะดีใจกันมากและฉลองกันที่บ้านพี่เต้  แต่ฉันไม่ได้ไปหรอกเพราะแม่ไม่อนุญาติ  แม่ว่าฉันยังเด็กเกินกว่าที่จะไปฉลองกับพวกโต ๆ แม่คงกลัวว่าฉันจะดื่มเหล้า  แต่แม่ก็น่าจะรู้นะว่าลูกไม่เคยดื่มแล้วจะดื่มได้ยังไง
	ฉันกลับมาเรียนตามปกติเมื่อสอบปลายภาคเสร็จแม่ก็พาเข้ากรุงเทพฯไปซื้อหนังสือให้  เป็นหนังสือที่ฉันเลือกอ่านตามใจชอบ  แม่บอกว่าเป็นรางวัลที่เหน็ดเหนื่อยมานานกับการเรียนการแข่ง  แม่ดีใจที่ฉันกลับมาอย่างไม่มีรอยพกช้ำดำเขียว  แต่แม่ก็ไม่รู้หรอกว่าต้นขาและหน้าอกของลูกเขียวหลังจากที่ไปแข่งมาเพราะลูกใส่เสื้อผ้าอย่างมิดชิดจนแม่ไม่อาจจะรู้ได้...
	หลังจากนั้น 70 วันก็เปิดเทอมและทางกองทัพอากาศก็มีคำสั่งให้ฉันไปลงชื่อสมัครแข่ง   ระดับอาเซี่ยนที่ประเทศฟิลิปปินล์อย่างไม่คาดฝัน  เป็นที่ฮือฮากับวงการยูโดที่ลพบุรีมาก  อาจารย์ทุกคนจึงมารุมเทรนฉันเป็นพิเศษ  ฉันรู้ตัวว่าต้องไปอยู่ต่างประเทศถึง 1 เดือน  และที่เหลืออีกสองเดือนก็ต้องเก็บตัว  ฉันรู้สึกไม่อยากไปแต่มันเป็นคำสั่งยังไง ๆ ก็ต้องไปอยู่วันยังค่ำถ้าไม่ไปสิเป็นเรื่องแน่ ๆ  ทางกองทัพอากาศมีกำหนดการและหมายขอร้องทางโรงเรียนว่าฉันต้องไปแข่งและตอนนี้เหมี่ยวได้เป็นหัวหน้าห้อง  ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ แต่ก็ต้องไป  ฉันรู้สึกกลัว ๆ ว่าเหตุการณ์เกี่ยวกับการเรียนมันจะไม่ราบรื่นเสียแล้ว...
	ฉันออกมาจากสมาคมเพื่อที่จะไปขึ้นรถกลับบ้านอย่างทุกวัน  สิ่งที่ฉันมองเห็นข้างหน้าคือพี่ดอนกำลังยืนทะเลาะกับผู้หยิงคนหนึ่ง...  พี่ดอนกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะทำไมฉันถึงไม่รู้เลย  เมื่อฉันเดินไปใกล้ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องหน้าฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
	"นี่แกรู้ไหมว่าดอนเป็นแฟนฉัน"
	ฉันอึ้งไม่ได้พูดอะไรแต่พี่ดอนหันมามองฉันด้วยความตกใจ
	"ดาว....!!!"
	พี่ดอนถึงกับพูดเสียงหลงทีเดียว
	"นี่เธอคงใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกพี่ดอนใช่ไหม  เขาแก่กว่าเธอถึง 7 ปีเธอกลับชิงเขาไป  เธอนี่มันเด็กอะไรกันร้ายกาจที่สุด"
	ฉันรู้สึกโมโหจริง ๆ ที่จู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้มายืนด่าทอฉันจึงระเบิดออกมาบ้าง
	"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ....!!!  ฉันไปทำอะไรให้พี่ถึงมาว่าฉัน"
	"แกแย่งพี่ดอนไป"
	"ใครเขาอยากจะแย่งเอา  อยากได้นักก็เอาไปแล้วรักษาดี ๆ ล่ะอย่ามาตู่กันว่าคนนั้นแย่งคนนี้แย่ง  น่ารำคาญ"
	ฉันผลักพี่ดอนไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วก็เดินออกมาพี่ดอนก็เลยวิ่งตามฉันมา
	"ดาว...รอด้วย  ดาว...."
	พี่โอมมาพอดีฉันจึงโบกรถพี่โอมแล้วนั่งซ้อนท้านไป  พี่ดอนก็เลยนั่งรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างตามมา  รถทั้งคู่ขับแรงมากถนนก็ว่างพี่ดอนก็ตะโกนมาตลอด
	"โอม...จอดรถเดี๋ยวนี้  โอม...!!!!"
	"พี่โอมอย่าจอด...!!!"
	ฉันตะโกนไปบ้างพี่โอมก็เลยเร่งเครื่องให้แรงไปอีก
	"ดาวจะไปไหน..."
	"ขับไปเรื่อย ๆ ก่อนนะ"
	รถทั้งคู่ขับมาอย่างเร็วพี่ดอนก็พยายามจะเบียดมาเมื่ฉันเห็นซอยก็เลยให้พี่โอมขับเข้าซอยไปส่วนพี่ดอนก็เลยซอยไป  ฉันไม่รู้หรอกว่าซอยนี้ไปไหน  แต่พี่โอมซอกแซกจนออกมาจากซอยได้และก็พามาส่งที่หน้าบ้าน
	"มีเรื่องอะไรกันเหรอ..."
	"ไม่มีอะไรหรอกแค่แฟนพี่ดอนเขามาด่าหาว่าดาวแย่งพี่ดอนมาก็เท่านั้น"
	"พี่บอกแล้วว่าไอ้นี่มันเจ้าชู้ก็ไม่เชื่อพี่...เห็นไหมเป็นไง  อย่าคิดมากนะ"
	"ไม่คิดมาหรอกเพราะดาวก็ไม่ได้ชอบพี่ดอนมากขนาดนั้น  จริง ๆ แล้วดาวยังชอบพี่นัทอยู่ต่างหากล่ะ  ดาวไม่เสียใจหรอดพี่โอมไม่ต้องเป็นห่วง"
	ฉันยิ้มแล้วก็เดินเข้าบ้านไปพี่โอมก็เลยขับรถออกไป...  ฉันไม่อยากให้เรื่องชู้สาวมาเกิดขึ้นกับฉันเลย  ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนดวงซวยจริง ๆ ที่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้  ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ ไม่รู้จะวางตัวยังไงดีคนพวกนี้ถึงจะเลิกยุ่งกับฉันซะที  หรือว่าจะไม่มีแฟนดี  เมื่อคิดได้แบบนี้แล้วฉันก้เลยตัดสินใจครองโสตดีกว่าอย่าไปมีเลยฟงแฟนอะไรเนี่ย
	วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เลิกเรียนฉันก็เข้ามาในสมาคมฯ  ฉันเห็นหน้าของพี่โอมบวมช้ำก็รู้ทันทีว่าพี่ดอนแน่ ๆ ที่ทำแบบนี้
	"พี่โอมเป็นไงบ้าง...ไม่ต้องพูดหรอกดาวรู้ว่าใครเดี๋ยวดาวจัดการให้"
	ฉันเดินมาที่ห้องแต่งตัวผู้ชายแล้วก็ยืนรอพี่ดอนอยู่ข้างนอกจนพี่ดอนเดินออกมาจากห้องฉันก็เลยกระชากคอเสื้อทันที  ฉันทุ่มพี่ดอนโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวเลย  หลังเขากระแทกกับพื้นปูนดังแอ๊กทีเดียว  ฉันรู้ว่าเขาจุก  แต่ตอนนั้นเลือดมันขึ้นหน้าจริง ๆ
	"ลุกขึ้นมา  บอกให้ลุกขึ้นมายังไงล่ะ"
	ฉันตะคอกสุดเสียงพร้อมกับฉุดให้ลุกขึ้นมา
	"อะไรดาว  พี่ไม่รู้เรื่องทำอะไรเนี่ย"
	"ไม่ต้องมาพูดท่านู้นท่านี้เลยพี่ดอนไปทำร้ายพี่โอมทำไม"
	"อ๋อ...ก็เมื่อวาน..."
	"ไม่ต้องพูดเลยเป็นเพื่อนกันหรือเปล่า  ไปขอโทษเดี๋ยวนี้เมื่อวานพี่โอมเขาไม่ได้ทำอะไรเลยดาวบังคับเขาเอง  อยากต่อยมาต่อยดาวนี่  แล้วพี่มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกมาหลอกกันอย่างนี้มันสนุกนักเหรอ  เราเลิกกัน  กลับไปหาแฟนพี่เถอะ"
	ฉันพูดด้วยอารมณ์โมโหแล้วก็เดินไปซ้อมต่อ  ฉันรู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำแบบนั้นกับพี่ดอนแต่มันก็สาสมกับความผิดของเขาแล้วละที่เขาทำแบบนั้นกับเพื่อน  ฉันรู้สึกสงสารพี่โอมเหมือนกันที่ถูกต่อยซะหน้าตาบวมขนาดนี้  ที่จริงฉันก็รู้ว่าพี่โอมก็ชอบฉันเหมือนกัน  รวมทั้งหลาย ๆ คนในสมาคมฯด้วยเพราะทั้งเบาะก็มีผู้หญิงอยู่แค่ไม่กี่คน  คนที่สวยก็มีพี่เจี๊ยบแต่พี่เจี๊ยบมีแฟนแล้วและเขาก็เป็นคู่หมั้นกันกับดีเจชื่อดัง  ก็จะเหลือฉันที่หน้าตาพอดูได้ทั้งเบาะ  และดูเป็นผู้หญิงด้วย  ส่วนคนอื่น ๆ ก็หุ่นห้าวเหมือนนักเลงและตัวใหญ่จึงไม่มีใครสนใจพวกเขา
	อาจารย์เรียกพี่ดอนและพี่โอมไปสอบสวน  ฉันไม่รู้หรอกว่าอาจารย์คุยอะไรกับพี่ทั้งสองคน  แต่ฉันรู้เพียงแต่หลังจากที่อาจารย์เรียกไปแล้วพี่ทั้งสองคนก็คุยกันและก็ดีกัน  ฉันว่าอาจารย์นิพนธ์ต้องเรียกพี่เขาไปไก่เกี่ยแน่ ๆ เลย
	ฉันตั้งใจซ้อมอย่างจริง ๆ จัง ๆ เพื่อที่จะไปแข่งในอีกไม่กี่เดือนนี้  ฉันรู้สึกว่าหมดห่วงหมดกังวลกับการมีแฟนเพราะฉันมีอิสระในการทำอะไรหลาย ๆ อย่าง  ไม่จำเป้นต้องมาแคร์ความรู้สึกของคนอื่น  ก่อนจะไปกองทัพอากาศอาจารย์ดนัยจึงอยากให้ฉันได้สายน้ำตาลก่อนไป  อาจารย์จึงให้เปิดแข่งเป็นการภายใน  ให้ฉันล้มคู่ต่อสู้สายฟ้าด้วยกันถึง 5 คนเพื่อที่จะเป็นสะพานในการไปแข่งครั้งนี้
	"ฮาจิเมะ...!!!"
	เสียงกรรมการบอกให้เริ่มต้น  ฉันเดินหาจังหวะคู่ต่อสู้จนพบและเข้าท่าทุ่มทันทีด้วยท่าโมโนเตะ-เซโออินาเงะทันที  ฉันรู้ว่าคนพวกนี้ยอมให้ฉันเหยียบสะพานไปเพราะต้องการให้ฉันกู้หน้าหลังจากที่ไปแข่งชิงตัวประเทศระดับเยาวชนมาแพ้ก็เลยฝากความหวังไว้ที่ฉัน  ฉันจึงผ่านการคัดสายมาได้โดยง่าย  ต้องขอขอบคุณพี่ ๆ สายฟ้าทุกคนจริง ๆ ที่ช่วยฉันในครั้งนี้
	"ครูขอประกาศให้นางสาวแววดาว  เมธาธิพญา  ได้สายน้ำตาลด้วยการชนะคู่ต่อสู้ภายในระยะเวลา 150 วินาทีต่อ 5 คน"
	อาจารย์ลงบันทึกสถิติให้แต่นั่นก็ไม่ทำให้ฉันพอใจขึ้นมาหรอกเพราะมันได้สายมาง่ายจนเกินไป  ฉันต้องการแข่งให้คู่ต่อสู้ทัดเทียมกันมากกว่านี้  ไม่ใช่ยอมกันง่าย ๆ แต่ยังไง ๆ มันก็แข่งไปแล้วนี่ได้ประกาศฯมาแล้วนี่ก็ต้องไปตัดสายยูโดใหม่แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะเราไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามกรรมการและอาจารย์ระดับทีชาติอย่างนี้ได้  เมื่อโอกาสมาถึงเราก็ควรจะคว้ามันเอาไว้
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ.......