ผมไม่รู้นี่...(ตอนที่4 เสนอเป็นตอนสุดท้ายค่ะ)

สุชาดา โมรา

ผมขับรถพาเธอไปส่งที่บ้าน  เธอนั่งเงียบมาตลอดทาง  ไม่ยอมพูดกับผมเลย  พอผมไปส่งเธอเธอก็ไม่ยอมลงจากรถ  ผมไม่รู้จะทำยัไงดีก็เลยเดินไปเปิดประตูรถแล้วก็ต้องอัญเชิญเธอลงมาเธอถึงจะยอมลงมา  จีบผู้หญิงนี่มันยาเย็นจริง ๆ เลย  อะไรก็ไม่รู้  งอนแบบไม่มีเหตุผลซะด้วยสิ  แย่จริง ๆ หรือว่าผมยังไม่ละเอียดอ่อนพอกันแน่นะ...
	ผมพาเธอเข้าไปในบ้าน  เธอก็ไม่ยอมเดิน  ผมก็เลยต้องอุ้มเธอเข้าไปในบ้านแล้ววางเธอไว้ที่โซฟาก่อนที่จะออกมาจากบ้าน
	"เดี๋ยวก่อน...อย่าเพิ่งไป"
	เธอเรียกผมไว้ผมก็เลยต้องหันแล้วเดินไปนั่งใกล้ ๆ เธอ
	"มีอะไรเหรอฬนน"
	"ฉันเหงา...มาอยู่กับฉันนะ  มาเป็นครอบครัวเดียวกัน"
	เธอน้ำตาคลอแล้วก็ซบที่อกผม  นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้เป็นผู้ซับน้ำตาให้เธอ  แต่มันเป็นการเสียใจคนละอย่าง  เธอคงฝืนใจมากที่ต้องบอกผมแบบนั้นเพราะเธอเป็นผู้หญิง  ผมนี่มันทึ่มจริง ๆ เลยนะที่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับผมกันแน่  ผมรู้สึกว่าผมแย่มากเลยละ  ผมรู้ตัวแล้วละว่าผมพ่ายให้แก่เธอจริง ๆ ถ้าวันไหนผมขาดเธอไปนะผมคงจะแย่จริง ๆ นะ...
	ผมมาอยู่กับเธอได้เกือบ 6 เดือน  เธอเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดีมาก  ไม่ว่าบ้านจะใหญ่แค่ไหนเธอก็ทำได้หมด  สะอาดทุกซอกทุกมุมจนผมสงสารเธอก็เลยจ้างแม่บ้านมาช่วยแบ่งเบาภาระเธอ  เธอดูงอนนิด ๆ แต่ผมก็ต้องอธิบายให้เธอฟังว่าเธอจะได้ไม่เหนื่อยมาก
	ผ่านมาได้อีก 3 เดือนที่ผมมาอยู่กับเธอแบบจริง ๆ จัง ๆ ผมมีความสุขมากทีเดียว  ระยะเวลา 9 เดือนนี่มันไม่น้อยเลยนะ  ผมเก็บเงินได้ก้อนนึงแล้วละ  ถึงแม้ว่าจะมีไม่มากแต่ผมก็ตั้งใจไว้ว่าจะแต่งงานกับเธอ  ถึงแม้ว่าเราจะอยู่กินด้วยกันมาก่อนแล้วก็ตาม  แต่ผมก็ต้องให้เกียรติเธอเพราะนี่มันคือศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงทุกคน...  ผมจะทำให้เธอเสียใจไม่ได้...
	วันนี้ผมอยากให้เธอสวยที่สุด  ผมซื้อชุดมาจากร้านของพี่กิ๊กแล้วก็เอามาให้เธอใส่  ชุดราตรีสีขาวขนาดพอดีตัวเธอ  ผมเป็นคนคำนวณมันเองด้วยซ้ำว่าเธอใส่ไซท์เท่าไร  เมื่อเธอใส่แล้วเดินลงมาจากบ้าน  ผมยืนรอตรงหน้าบันไดแล้วก็เอื้มมือไปขอมือเธอ  เธอส่งมือมาให้ผมก็ค่อย ๆ ประคองเธอเดินลงมาเพราะชายผ้ามันค่อนข้างยาว ผมพาเธอเดินออกมาที่สวนหลังบ้านตามเสต็บที่พี่กอล์ฟ  สอนผมมา...  แต่พอเอาเข้าจริงผมก็ลืมบทที่พี่ชายผมสอนไว้  ผมจึงต้องพูดอะไรโง่ ๆ ออกมาจนเธอยิ้ม...เหมือนจะยิ้มเยาะผมยังไงยังงั้นเลย
	"วันนี้พระจันทร์สวยนะฬนน"
	"ไหนล่ะไม่เห็นมีเลย  นี่มันเดือนมืดนะจะมีพระจันทร์ได้ยังไง"
	"จินตนาการเอาสิ..."
	"เหรอ...อ่ะก็ได้พระจันทร์สวยนะคะที่รัก"
	"อืม...ดาวก็เช่นกันนะระยิบระยับเชียว..."
	"มีพระจันทร์แล้วทำไมถึงมีดาวเยอะแยะนักล่ะ...อย่าบอกนะว่าจินตนาการอีกน่ะ"
	"ใช่...ผมก็แค่อยากบอกคุณว่าถึงแม้ว่าจริง ๆ แล้ววันนี้ไม่มีทั้งพระจันทร์และก็ดาว  แต่มันก็ยังจะสกาวเต็มใจผมเสมอ ถ้าคุณคือพระจันทร์ที่ส่องสว่างกลางใจผม  และผมคือดาวดวงเล็ก ๆ ที่อยู่เคียงข้างคุณเสมอ...ก็เท่านั้นเอง...ถ้าหากว่าท้องฟ้าขาดดาวกับพระจันทร์ไปมันก็ไม่มีความหมาย  ฉะนั้นเราต้องอยู่ร่วมทางกันไปตลอดใช่ไหมคนดี"
	ผมชี้ให้ฬนนชมท้องฟ้าในคืนนี้ทั้ง ๆ ที่มันไม่มีอะไรเลย  แต่ผมก็ได้บอกความรู้สึกภายในใจของผมเสียที  ผมค่อย ๆ อ้อมเข้าไปกอดข้างหลังเธอแน่น ๆ แล้วก็เอนตัวเธอไปมาพร้อมกับบอกเธอว่าผมรักเธอมากที่สุด  จากนั้นผมก็บอกให้เธอหลับตา  ผมเอาผ้ามาปิดตาเธอแล้วก็พาเดินไปเรื่อย ๆ  ผมมาหยุดอยู่ตรงที่ ๆ หนึ่งแล้วก็เปิดตาเธอออก
	"นี่มันอะไรกันคะ..."
	"แต่งงานกับผมนะที่รัก"
	ผมคุกเข่าลงสวมแหวนให้เธอ  ญาติ ๆ และเพื่อนฝูงพร้อมกับคนที่ผมรู้จักในบริษัทต่างก็มาร่วมอวยพรกันยกใหญ่  พี่ชายของผมได้ลูกชาย  พี่กิ๊กแต่งงานแล้วตอนนี้มีลูกด้วยกันกับพี่บอย  ก็เอาลูกชายมาอวดเช่นกัน  ผมดีใจมากที่สุดที่ได้มีวันนี้  ผมรักเธอมากนะฬนน  ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุดตราบนานเท่านาน...ผมสัญญา
	"ยินดีด้วยนะจ๊ะน้องชายของพี่"
	พี่ ๆ ทั้งสามพร้อมเพียงกันอวยพรให้ผม  งานแต่งงานเล็ก ๆ แบบเซอร์ไพท์นี้ก็ทำให้เธอประทับใจแบบไม่รู้ลืม...แล้วผมยังเอาเครื่องเพชรออกมาสวมให้เธอด้วย  ทำให้เธอโผกอดผมไว้แน่น  จนผมรู้สึกได้ว่าเธอกอดผมแน่นแบบนี้เป็นครั้งแรก...ผมมีความสุขที่สุดเลยนะ  ผมอุ้มเธอแล้วก็หมุนไปรอบ ๆ ผมไม่รู้หรอกว่าหมุนกี่รอบ  แต่ผมรู้ว่าผมรักเธอมากก็เพียงพอแล้วละ  ช่วงชีวิตที่เราจะอยู่ด้วยกันต่อไปนี้มันคงจะมีแต่ความสุข  และก็การรวมไปถึงการใช้ชีวิตที่จะต้องเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตด้วย
	"ผมรกคุณ...ฬนน!!!...."
	ผมตะโกนลั่นสุดเสียงทีเดียวแหละ...  คำมั่นสัญญาต่อไปนี้จะเป็นสัจจะตลอดไปว่าผมจะซื่อตรงต่อเธอและทนุถนอมเธอให้ดีที่สุด...ผมจะปกป้องเธอ  ผมมั่นใจว่าผมจะทำได้และต้องทำให้ได้ดีที่สุด...  ผมมีอีกเรื่องนึงที่จะต้องดีใจคือผมกำลังจะเป็นพ่อคนเหมือนกัน...!!!...เธอมาทำให้ชีวิตผมสับสนในตอนแรก  แต่เธอก็มาเปลี่ยนแปลงทำให้ชีวิตผมสดใส  ไม่เหงาไม่ว้าเหว่อีกต่อไป  เธอเป็นสิ่งที่เติมสีสรรค์ให้ผมเสมอมา....