ทำไมถึงชอบกินกาแฟนักนะ ผมมักถามคำถามนี้กับเธอเสมอ ไม่ได้กินจ้ะดื่มต่างหาก เธอเงยหน้าจากแก้วกาแฟสีแดงสดที่เธอใช้เป็นประจำแล้วตอบคำถามผมไม่ใช่สิ!!แก้คำถามที่ผมถามเธอต่างหาก โอ.เค. แล้วทำไมถึงชอบดื่มกาแฟนักหล่ะ ผมถามโดยเปลี่ยนคำกิริยาใหม่ให้ถูกต้อง ก็เพราะชอบไงก็เลยกิน เอ๊ย!! ดื่ม เธอโอบแก้วกาแฟด้วยนิ้วน้อยๆของเธอ แล้วยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างมีความสุข คราบกาแฟสีน้ำตาลอบอุ่นยังเลอะขอบปากเธอขณะที่ตอบผม เธอค่อยๆบรรจงใช้ลิ้นเรียบเลียคราบกาแฟนั้นจนหมดราวกับว่าเสียดายซะเหลือเกินถ้าจะเช็ด เบสท์จะทำงานแล้วหล่ะ โกกลับไปก่อนก็ได้นะ เบสท์คงไม่ได้คุยด้วยแล้วหล่ะ วันนี้ต้องเขียนต้นฉบับให้เสร็จ ครับผมตั้งใจทำงานนะครับ เบสท์ไม่ไปส่งนะโก โทษทีนะ ฝันดีนะจ้ะ พูดจบเบสท์ก็ลงนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ เสียงแป้นคีย์บอร์ดดังขึ้นและค่อยเบาลงเบาลงจนไม่ได้ยินเสียงอีกเมื่อผมเดินถึงหน้าบ้าน ผมสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์แล้วบิดคันเร่งตรงกลับบ้าน ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจผม..กับ..เบสท์..เรารักกันได้อย่างไรทั้งที่เราดูแตกต่างกันเหลือเกินเธออายุมากกว่าผมสามปีมันก็ไม่ต่างกันมากนักหรอกเนอะ เธอทำงานเป็นนักเขียนอิสระชอบดื่มกาแฟเป็นชีวิตและจิตใจอาจจะรักมันมากกว่าผมอีกมั้งเธอมักปล่อยให้ผมเผ้าดูยุ่งๆพอถามเหตุผล เธอก็บอกว่า ก็เบสท์ชอบแบบนี้ เบสท์ต่างกับผมผมค่อนข้างดูแลสุขภาพตัวเอง...ผมไม่ดื่มเหล้า..ไม่สูบบุหรี่ ไม่แม้กระทั้งดื่มชาหรือกาแฟ เพราะตัวพวกนี้มันจะทำให้ผมดูโทรมมากกว่าดูดีแน่ๆแต่เบสท์ไม่เคยแคร์เลย เราดูแตกต่างกันไปไหมไม่รู้สินะรู้แต่ว่าผมก็รักเธอที่เธอเป็นอย่างนี้ เช้าวันจันทร์ ผมไม่มีเรียน เลยไปหาเบสท์ที่ห้อง เธอนอนฟุบหน้าลงข้างๆแป้นคีย์บอร์ด ผมอุ้มเธอไปที่เตียง ค่อยๆว่างเธอลงกลัวว่าเธอจะตื่น ผมห่มผ้าให้เธอ เธอเหมือนเด็กเลย นอนขี้เซาจริง ผมยิ้มน้อยให้เธอ ก่อนค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างเธอลูบผมให้เธอผมนุ่มจัง.. โก!!! ตื่นได้แล้วจ้ะ . บ่ายสองแล้วนะจ้ะ ไปเรียนได้แล้ว .. มีเรียนตอนบ่ายสองครึ่ง ไม่ใช่เหรอ . ผมตื่นตั้งแต่เธอเรียกแล้ว ผมได้ยินทุกคำที่เธอพูด แต่ ผมยังไม่อยากลืมตาเธอเงียบไป..พร้อมกันกับที่ผมรู้สึกหนักๆ ตรงหลังของผม ผมลืมตาขึ้นมอง เป็นเบสท์เองนั้นแหละที่นั่งทับผม นึกว่าผีอำเสียอีก ผมแกล้งพูด ถ้าเป็นผีก็คงเป็นผีที่น่ารักที่สุดในโลกแล้วหล่ะ เบสท์ลุกจากหลังผม เธอเดินไปที่โต๊ะ บนโต๊ะมีกระติกน้ำร้อน เธอกดน้ำลงแก้วสีแดง กินกาแฟอีกแล้วเหรอ ผมทัก ดื่มจ้ะ เธอหันหน้ามาตอบผมด้วยรอยยิ้มแล้วหันหน้าไปตักกาแฟ ผมไม่อยากถามเลย แต่ ผมก็ถาม ไม่ดื่มไม่เหรอ ไอ้กาแฟเนี่ย กาแฟหน่ะมันไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไหร่หรอกนะ ทำให้หน้าแก่เร็วด้วยนะ กินทำไมนะ ไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลย เลิกกินเถอะ ไม่ เธอตอบตรง สั้น จนผมตกใจ ผมไม่แน่ใจในน้ำเสียงของเธอว่าเธอรู้สึกยังไง นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกสะดุด เธอคงไม่ได้โกรธผมหรอกนะเราพูดแรงไปหรือเปล่านะก็รู้อยู่ว่าเธอชอบกาแฟ และรักการกินกาแฟมากแค่ไหนแต่สิ่งที่เราพูดมันจริงนี่นา เธอคนกาแฟเกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราสองคน ผมเดินไปหยิบแก้วกาแฟของเธอ ก่อนที่เธอจะหยิบ คืนกาแฟมานะโก นำเสียงเธอราบเรียบ ไม่บ่งบอกความรู้สึกอันใด เธอพูดโดยไม่หันมามองหน้าผมผมมองหน้าเธอ ผมเงียบเธอหันมามองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจว่าผมกำลังจะทำอะไรผมเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร ไม่ดื่มไม่ได้เหรอ ผมถามเธอ.แววตาผมผมแน่ใจว่ามันจริงจังมาก เบสท์หันหน้ากลับไปไม่มองผมอย่างเดิม โก. เธอสูดหายใจลึก โกวางแก้วไว้บนโต๊ะนะแล้วโกก็ไปเรียนได้แล้วหล่ะ ผมทำในสิ่งที่น่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำมากที่สุด ผมเดินไปที่อ่างล้างจาน กาแฟสีน้ำตาลอุ่นถูกรินออกจากแก้วสีแดงนั้น แก้วนั้นถูกล้างและวางอยู่บนชั้นวางก่อนที่ผมจะเดินออกไป ผมทิ้งเธอไว้ตรงนั้นกับความเงียบงันและความไม่เข้าใจ ผมเดินจากมากด้วยความเงียบงันและความไม่เข้าใจ เธอจะโกรธไหมกาแฟมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรือเธอคงไม่โกรธเราด้วยเรื่องแค่นี้หรอกน่าแต่ถ้าเธอโกรธหล่ะก็รู้อยู่ว่าเธอชอบกินกาแฟแล้วเราจะไปห้ามเธอทำไมนะเธอยังไม่เคยบังคับอะไรเราเลยนะแต่เราก็ทำเพราะหวังดีนะก็กาแฟมันไม่ดีกับสุขภาพจริงๆนี่น่า และเธอก็ดื่มกาแฟหนักมากเธอจะโกรธไหมนะ วันที่หกผ่านไป ผมไม่ได้พบเธอเลย ผมมักจะไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง แล้วก็หันหลังกลับทั้งๆที่ ผมก็มีกุญแจห้องเบสท์ แต่ผมก็ไม่กล้าไปหาเธอ ผมรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เป็นวันอาทิตย์ที่แสนว่างเปล่าสำหรับผมเหลือเกิน ไม่มีเธอเดินจูงมือไปด้วยกันนั่งคุยกันในสวนสาธารณะหยอกเย้าอ่านหนังสือ อ่านบทกวีที่เธอแสนจะรัก ให้ผมฟัง สลับกับการจิบกาแฟไปร้านหนังสือในตอนบ่ายขลุกอยู่เป็นนานสองนานกลับมาที่ห้องเธอรอกินข้าวเย็นฝีมือเธอจนเธอจะทำงานนั่นแหละผมถึงจะกลับ ..แต่วันนี้.ไม่เป็นอย่างนั้นวันนี้ไม่มีอะไรเลย. ผมตัดสินใจไปร้านหนังสือคนเดียว ในใจก็หวังว่าหนังสือดีๆสักเล่ม หรือบทกวีบทกลอนหวานๆสักเล่มอาจทำให้เธอหายโกรธผม หรืออย่างน้อยที่สุด ผมก็คงรู้สึกดีขึ้นดีกว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมเดินหาไปเรื่อยๆ ที่แย่ที่สุด คือผมไม่ถนัดเรื่องการเลือกหนังสือเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกครั้งที่มาก็มากับเบสท์ แล้วเบสท์ก็จะเลือกเล่มดีๆกลับไป ส่วนผมเดินตามเธออย่างเดียว .ยังเดินหาอยู่.แล้วผมก็สะดุดกับชื่อหนังสือเล่มหนึ่ง ผมอ่านปกหลังแนะนำหนังสือ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เมื่อผู้ชายจากดาวอังคารมาพบผู้หญิงจากดาวศุกร์ ทั้งสองรักกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เนื่องจากทั้งสองรับรู้และยอมรับความแตกต่างระหว่างกัน แต่เมื่อทั้งสองอพยพมาอยู่บนโลกมนุษย์ เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทั้งสองลืมไปว่าพวกเขามาจากดาวเคราะห์คนละดวง หมายความว่าอะไรนะผู้ชายมาจากดาวอังคารผู้หญิงมากจากดาวศุกร์พออพยพมาโลกก็ลืม เรามาจากดาวอังคารเบสท์มาจากดาวศุกร์ ทั้งสองรักกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เนื่องจากทั้งสองรับรู้และยอมรับความแตกต่างระหว่างกัน เมื่อนึกย้อนกลับไปผมพบความจริงที่ว่า เมื่อก่อนถึงผมจะรู้สึกไม่ดีที่เบสท์ดื่มกาแฟมาก แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรแต่พอผมพูดผลที่ออกมาก็เป็นอย่างนี้ .เราแตกต่างกันเราแตกต่างกันผมมักคิดถึงเรื่องนี้บ่อยครั้งผมไม่รู้ว่าเบสท์คิดเรื่องนี้ไหมผมเชื่อว่าเธอก็คิดแต่เธอเข้าใจผมถึงเธอจะชอบดื่มกาแฟแค่ไหนแต่ผมไม่ชอบ..เธอก็ไม่เคยเซ้าซี้ให้ผมดื่มกับเธอถึงแม้ว่าเธอจะตั้งใจซื้อแก้วสีแดงแก้วโปรดของเธอมาเป็นคู่กันให้ผมแก้วหนึ่งแล้วก็ตามแล้วทำไมนะ..ทำไมผมถึงทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจเธอโดยการกึ่งบังคับเธอให้เลิกดื่มกาแฟของโปรดนี่ผมบ้าหรือโง่กันแน่นะถึงได้ทำอะไรแบบนี้ได้สงสัยเป็นเพราะพึ่งตื่นมั้ง.แย่. ผมวางหนังสือเล่มนั้นลงที่เดิม..ผมเดินทาง.กลับ. ..วันจันทร์..ครบหนึ่งอาทิตย์ที่เราไม่ได้คุยและไม่ได้เจอกัน.. ผมไปหาเธอที่ห้อง ในตอนสายๆ และผมก็ไปสายไป จึงไม่เจอเธอจริงๆแล้วผมก็ตั้งใจให้ไม่เจอเธอ.ผมเดินไปปิดคอมพิวเตอร์ที่เธอลืมปิดไว้เก็บผ้าห่มที่จากพื้นพับและวางไว้บนเตียง แปลก ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆแต่..นึกไม่ออก.ผมมองไปรอบๆห้องเผื่อจะนึกออก อ้อ!!!! รู้แล้ว ไม่มีแก้วกาแฟวางอยู่เลยสักแก้วหรือว่าเบสท์ไม่กินกาแฟอีก ผมเดินไปที่โต๊ะหยิบแก้วสีแดงคู่หนึ่งคู่นั้นออกมาน้ำร้อนยังมีอยู่กดน้ำร้อนวิ่งลงแก้วสีแดงทั้งสองใบครั้งแรกของการชงกาแฟอาศัยว่ามองเบสท์เวลาชงบ่อยก็พอจะจำได้.เสียงช้อนคนชนกับแก้วกาแฟเสียงดังกังวานใส ผมถือแก้วด้วยมือทั้งสองข้างวางแก้วลงบนโต๊ะ หยิบกระดาษมาเขียนข้อความ ..ผมยกกาแฟแก้วหนึ่งขึ้นมาดื่ม.ดื่ม.ดื่ม.จนหมดแก้วแล้ววางลงคู่กับอีกแก้ว.. ..ผมกลับบ้าน.หวังว่าเธอเห็นข้อความแล้วเธอจะหายโกรธผม.. แก้วนี้โกชงให้เบสท์ที่โกรักที่สุด และ แก้วนี้โกชงดื่มเอง.โก..ขอโทษที่โกบังคับให้เบสท์เลิกกิน เอ๊ย!!! ดื่มกาแฟ โกขอโทษที่โกปฏิเสธสิ่งที่เบสท์รัก ต่อไปโกจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว รักเบสท์ที่สุด โก ป.ล. หายโกรธแล้วโทรหาด้วยนะครับ ..และผมก็หวังว่าคืนนี้ผมจะได้รับโทรศัพท์ของเธอ.
เงาพระจันทร์ 23 ก.ค. 2547 00:19 น. - ID 2880 
1434
0
0
1 สิงหาคม 2547 08:30 น. - comment id 75774
โก:หายโกรธโกนะ เบสท์:ก็แน่ละสิ..คนมันรักนิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ