.เติมฝัน..รักหวานเปรี้ยว...

อาภาภัส

        ช่างน่าแปลกนะ  ..แม้มิเคยเห็น..ฤาเคยเห็น..ต่างรำพึงและใฝ่ฝันถึงกัน
แล้วเขาก็มักนิยาม..ความรู้สึกทำนองนั้นว่า...รัก
  
    ละอองเกสรชมพู่ปลิวร่วง และลอยตามสายลม ...ไกลหรือไม่สุดตามแต่แรงลม  แต่ร่างของสาวนางหนึ่งที่อยู่ใกล้ต้นไม้นั้นมิได้สนใจใดอื่น  นอกจากเอื้อมมือเก็บผลชมพู่ที่ออกผลดกงาม  และสุกเจือสีผิวชมพูอ่อน  อาการกระเย้อกระแหย่งที่พยายามจะเอื้อมให้ถึงดูน่าขำ  เพราะเจ้าหล่อนตั้งใจที่จะเก็บผลไม้อย่างจริงจัง 
      ...หือ..เจ้าชมพู่เอย..เสร็จล่ะ..เดี๋ยวจะกินให้อร่อยไปเลย  ..สาวเจ้าคิดเช่นนั้
      ...ว้าทำไมเอื้อมไม่ถึงนะ..   ลมกรรโชกแรงเพิ่มขึ้นนิดหนึ่ง   ..อุ๊ย  ..เจ้าหล่อนยกมือขึ้นขยี้ตา เพราะมีเศษผงปลิวเข้าลูกนัยน์ตาเจ้าหล่อน  ทั้งๆที่ตาหลับเจ้าหล่อนควานหาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าถือ   .. อือ..ค่อยยังชั่ว  ..เจ้าหล่อนลืมตา แล้วเงยหน้าขึ้นเพื่อเก็บผลชมพู่ต่อ
        ..อ้าว...ไปไหนแล้วล่ะ  เมื่อกี้ยังอยู่นี่นะ
       ...นี่ครับ...อยู่นี่ครับ ผมเก็บให้คุณ..
       มือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้าเจ้าหล่อน ผิวสองสีตามที่มองเห็นจากมือ เล็บมือที่ตัดสั้นสะอาดบอกถึงความมีสุขภาพดีของเจ้าของมือเนื่องจากเห็นสีเล็บเป็นสีชมพู
รูปร่างสูงสง่าสมตัวของเจ้าของ หน้าตาบอกความใจดี ดวงตาดูมีความสุขุม  เสียงทุ้มๆที่พูดออกมาช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้กับผู้เป็นเจ้าของ   ..รอยยิ้มที่สดใส บอกความเป็นมิตรส่งผ่านทางสายตา...
       ....เอ..ใครหวา  สาวเจ้าคิดในใจ  เท่ห์เหมือนกันแฮะ.. แต่ปากของเจ้าหล่อนกลับเจรจาตอบว่า   ...ขอบคุณค่ะ..ยิ้มตอบไมตรีนิดหนึ่ง..
        ดิฉันเดินลงรถจากปากทางถนนโน่นนะค่ะ เห็นชมพู่มันดกดีก็เลยถือโอกาสเก็บ ..ไม่รู้สวนนี้เป็นของใครนะคะ  เจ้าของคงจะเก่งงานเกษตรนะคะนี่
ผลไม้หลากหลายเชียวค่ะ....
       โอ้โห..คุณเรียกเป็นสวนเชียวหรือครับ มีอยู่ไม่มาก เอาเป็นว่าเจ้าของเขาคงอยากให้บ้านของเขามีต้นไม้ ที่มีผลและมีดอกไม้ที่สวยงาม ...
       อย่างนั้นเหรอคะ....เจ้าของเขาเป็นใครคะ....  
       เงียบไม่ได้ยินคำตอบใดๆจากปากชายผู้มีนำใจ  ....
      .ฮึ  ถามแล้วไม่ยักตอบ แอ็คเหมือนกันแฮะ ...  แต่ปากพูดต่อ...คุณมาทำอะไรแถวนี้ล่ะคะ  เป็นคนแถวนี้หรือคะ  ..งั้นช่วยกรุณาแนะนำหน่อยนะคะว่า
ตามแผนที่ที่เขียนนี่  อีกไกลไหมคะที่จะถึงบ้านตามที่ปรากฏนี่อะค่ะ    เจ้าหล่อนรัวคำถามทีเดียว....  สายตาจ้องที่หน้าคู่สนทนา  จึงเห็นสายตาของเขาที่อมยิ้มเหมือนขำ  ...สาวเจ้าชักโมโหขึ้นมานิด....คุณขำอะไร ฉันถามคุณนะ..เสียงแม่สาวเริ่มเข้มขึ้น หน้าหวานๆของเจ้าหล่อนเริ่มยิ้มหายไป...คุณบอกมานะ คุณหัวเราะอะไร บอกมานะ ...คราวนี้เสียงหัวเราะดังหึ หึได้ยินชัดเจน...
      อีตาบ้า...เมื่อกี้ยังใจดีอยู่เลย  ..ฮึ..หัวเราะเรา..แหย่ะ..ไม่เท่ห์แล้ว..สาวเจ้าคิดในใจอย่างโกรธๆ  พร้อมกันก็หันหลังให้คู่สนทนาเดิม  แล้วออกเดินดุ่มไป
       เดี๋ยวสิคุณ  ....คุณจะไปไหน...พูดกันก่อน  แล้วจะไม่ฟังคำตอบที่ถามยาวเป็นกิโลเลยเหรอ   
      ..ได้ผลกับคำที่ว่ายาวเป็นกิโล  ..เจ้าหล่อนหันหน้ากลับมาหาเจ้าของเสียง
แต่อย่างรวนๆ  คุณว่าฉันเหรอนี่  ...แล้วคุณล่ะ ...เงียบยังกับฤษีเป็นใบ้น่ะ
      คุณพูดอะไร..ผมไม่เคยได้ยินเลย มีแต่ฤษีชีไพร   มีที่ไหนแบบที่คุณพูดน่ะ
...ก็มีอย่างที่ฉันพูดไง...  ฮึ ..ถามก็ไม่ตอบ ..ทำเป็นเงียบเหมือนฤษี  พวกทำตัวโบราณ แค่นั้นไม่พอนะ ใบ้กินเสียอีก...
     คุณนี่ปากจัดนะ..  บุรุษหนุ่มพูด พร้อมกับมองเจ้าหล่อนปนยิ้ม..
     อีตาบ้า..สาวเจ้าคิดในใจอีกครั้ง  ..คนอะไรยิ้มน่ารักดีจัง  ....  แต่ปากเจ้าหล่อนกลับสวนคำพูดทันควัน  คุณก็ปากเก่ง  ..มาว่าฉันได้ไงล่ะ
    
.............อ่านอะไรอยู่จ๊ะแม่ตัวยุ่ง  ...แหมขะมักขะเม้นจริงนะ   ...แก่แดดนะนี่
อ่านเรื่องสั้นหรือนี่..ไหนดูชื่อหนังสือสิ  ..วาว...หวานรัก...  อายุเท่าไหร่จ๊ะแม่คุณ
เพิ่งจะแปดขวบนะนี่   ..ดูตาสิ..ฝันเหลือเกินนะ..
            ...ฝันใสๆของหนูน้อยสะดุดเสียแล้ว  กำลังอ่านเพลินๆ  ฝันสะดุด...
             .....ใครจะรู้ใจใครได้ดีกว่าเจ้าของใจหนอ  เด็กหญิงเปรี้ยวหวาน จะสานภาพรักกระทบ ตามบทของตัวละครที่เจ้าหล่อนอ่าน..เป็น รัก หวาน และหวานรัก..และ  พรหมลิขิตที่เจ้าหล่อนสานฝันตามวัย .. คงจบอวลในใจอย่างสุข
แม้เจ้าหล่อนจะอ่านหนังสือนั้นยังไม่จบ....หัวใจ..ไม่มีฟ้ากั้นนี่นะ...