ยังคงมียิ้มนั้นในความทรงจำ ( นาฬิกากับเวลา 2)

ผมไม่เคยนับวัน...
ผมไม่เคยนับคืน...
ผมไม่อยากรู้ว่ามันนานแค่ไหน...
ผมไม่มองนาฬิกา...ไม่สนว่าเวลาไหนและผ่านไปเท่าไหร่แล้ว...
ผมไม่อยากจมอยู่ในความทุกข์...
ตั้งแต่วันนั้น...
วันที่เธอยิ้มและบอกลา...
มันหมายถึงทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว...
พี่ชายที่แสนดีของเธอกับกลายเป็นคนที่ทำให้เธอผิดหวัง...
มันไม่ผิดหรอกที่เธอจะหันหลังให้และทิ้งรอยยิ้มให้เป็นความทรงจำ..
ผมอยากจะหยุด...
นอนหลับอยู่อย่างนั้น...ในความฝัน...
ฝันว่ายิ้มนั้นยังคงมีให้ผมตลอดไป...
ผมอยากจะหลับ...หลับอยู่อย่างนั้น...
วันนี้เธอดูเป็นปกติแล้ว...
หมดห่วงเสียที...
เธอยิ้มและพูดคุย...
กับคนอื่น...
ดีแล้ว...ดีแล้ว
ถึงไม่ใช่สำหรับผมก็ดีใจ...
เธอคงหายทุกข์ใจที่ผมทำ...
วันนี้เธอใส่เสื้อสีชมพูสดใส...
เสื้อสวยดีนี่...ผมอยากจะทักทาย...
แต่ผมก็ได้แค่มองอยู่ห่างๆ...
เธอคงจะรู้สึกดี...
ฟังเธอร้องเพลงแล้วเสียงไม่สดใสเหมือนปกติ...
เธอคงไม่สบาย...
ผมทำไม่ได้แม้แต่ถาม...
แต่ก็ขอให้หายเร็วๆ...
วันนี้ผมก็เจ็บคอ...
ทุกทีที่ร้องเพลงจบเธอก็จะยื่นยาอมให้...
ผมก็มียาอมของผมแต่คนละรสกัน...
เราแลกกัน...
วันนี้ผมไม่มียาอม...
ผมเจ็บคอ...
ผมพยายามไม่มองไปที่เธอ..
มันจะทำให้นึกถึงเหตุการณ์เก่าๆ..
ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันเกิดอีกครั้งแล้ว...
ผมยังมองเธออยู่...
แม้ว่าทางที่ผมเดินเราจะพยายามหลบหลีกกัน...
ไม่รู้ทำไม...
ผมน่าจะไปไกลๆ...ห่างเธอไว้คงดี
หรือว่าเธอคิดยังไง...
ช่วยบอกที...
ผมยังมองเธออยู่...
มองเธอยิ้มให้ใครต่อใคร...
ยิ้มนั้นยังน่ารักเหมือนเดิม...
ไม่เปลียนไปแต่อย่างไร...
ผมยิ้ม...
หวังว่าสักวันเธอคงให้อภัย...
และยิ้มนั้นจะมีให้ผมอีกครั้ง...
นานแค่ไหน...
อย่าถามผมเลย...
ผมไม่ได้นับวันคืน...
ผมยังคงรอ...
อย่าถามว่านานแค่ไหน...
ผมจำไม่ได้...
เลยไม่รู้ว่ามันนาน...
ไม่รู้สึกว่ามันนาน...
แด่.....แคทในอุดมคติ
โชค ปวีณา

โชค ปวีณา 9 มิ.ย. 2547 14:46 น. - ID 2631