นาฬิกากับเวลา

โชค ปวีณา

นาฬิกา
            บางทีการที่นั่งมองนาฬิกานั่งมองนาฬิกาเดินนาฬิกาเดินไปข้างหน้า   เวลาเดินไปข้างหน้าแม้รู้ว่าผมกำลังหยุด   หยุดอยู่กับที่  นาฬิกาก็เดินต่อไป  เวลาก็เดินผ่านไปเดินต่อไปเถอะนาฬิกา  ขอเวลาให้ผมจมอยู่กับอดีตขอเวลาผมคิดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ผมโตแล้วโตพอที่จะรู้ว่าควรทำอย่างไร  แต่ตอนนี้ขอเถิด  มันเกินกว่าที่ผมจะทนแล้ว   ทิ้งผมไว้ตรงนี้เถิดเดี๋ยวผมจะตามไป
หมุนเวลากลับไป
          ตอนที่ผมพบเธอครั้งแรก   เธอคือคนธรรมดาคนหนึ่ง  ตอนที่ผมใกล้เธอครั้งแรกเธอคือน้องสาว  ตอนที่ผมใกล้เธอบ่อยๆ เธอคือน้องสาวที่แสนดี  ตอนที่ใกล้เธอเป็นประจำมันมากกว่านั้น   เพียงเพราะผมคิดไปเองแท้ๆ   ความหวังดีจากน้องสาวคนหนึ่งผมตีความหมายไปมากแค่ไหน
          คุณน่าจะได้เห็นยิ้มของเธอ พอผมเรียกชื่อเธอ เธอก็จะหันมาแล้วยิ้ม  ผมอยากให้คุณเห็นรอยยิ้มนั้นยิ้มที่ผมไม่มีวันลืม   ตั้งแต่นั้นมาผมปรารถนาที่จะได้เห็นยิ้มน่ารักนั้นทุกทีที่ต้องมานั่งมองนาฬิกาแล้วคิดอะไรต่อมิอะไรแบบนี้   เพียงแค่ยิ้มของเธอเท่านั้น   ยิ้มเธอปัดเป่า เมื่อไหร่ที่ผมยิ้มไม่ออก   ขอเพียงได้ยิ้มของเธอเท่านั้น   คุณน่าจะได้เห็นว่ามันตลก   ผมหัวเราะ   เอาหละเอาหละ   ผมยังจำยิ้มนั้นได้   จำขึ้นใจ  แม้ว่ามันไม่ได้เห็นมาหลายวันมันไม่กี่วันไม่กี่ก้าวนาฬิกาที่เ ดินไปมันนานมากเกินไปแล้ว
           ผมจะบอกให้เธอเป็นคนดีมากๆเลย   เธอเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นมาก  แม้ว่าตัวเองต้องฝืนตัวเองเพื่อทำให้คนอื่นสบายใจ เพื่อคนอื่น   เพื่อผมพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง เธอก็ทำได้   เธอไม่เคยห้ามผม  เธอบอกผมว่าอย่าฝืน  อย่าฝืนความรู้สึกนั้น  บางครั้งเธอมีสองคน  บางครั้งเธอคือคนๆเดียว  บางครั้งเธอยู่ใกล้จนสัมผัสได้  บางครั้งเธอไม่มีตัวตน 
           ผมโทรหาเธอทุกวันเป็นคุณก็ทำอย่างนั้น   ผมมักจะถามว่าทานข้าวหรือยัง(ป่านนี้เที่ยงคืนแล้วยังจะถามอีก)  ให้อาหารปลาหรือยัง   (น่าถามไหมเนี่ย)
  ผมมีคำถามมากมายแต่ผมถามได้แค่นั้น ผมมักจะโทรไปขอให้เธอยิ้มให้ทางโทรศัพท์  ฟังดูเหมือนบ้าผมอาจจะบ้าก็ได้ ตอนตื่นนอน  ก่อนทำงาน ก่อนนอน ผมยังปรารถนาที่จะเห็นรอยยิ้มเธอ ถ้าคุณเป็นผมคุณจะรู้สึกอย่างผมเพียงแค่นับ12..3..เธอก็จะยิ้มยิ้มทางโทรศัพธ์   ผมไม่เห็นแต่ผมเห็นผมไม่เห็นเธอในขณะนั้นแต่ผมเห็นยิ้มเธอผมจำได้ขึ้นใจผมเห็นเห็นว่าเธอยังยิ้มให้ผมอยู่   เธอไม่ได้ชิงชังผมแต่อย่างไร
             ผมเคยกลัวกลัวการเปลี่ยนแปลง   ผมยังปรารถนาที่จะเห็นรอยยิ้มนั้นอยู่  ตอนนี้ผมได้สัมผัสแล้วความกลัวนั้น   ผมรู้ตั้งแต่ที่เธอรับรู้ความรู้สึกนั้น ดูเธอกังวล  ผมเห็นทุกทีที่เจอกัน   จนวันหนึ่งมันคงถึงเวลาเธอคงไม่ยอมรับรู้อะไรแล้ว เธอไม่มียิ้มให้ผมอีกต่อไปแล้ว
             เรายังคงเจอกันทุกวันเราเจอกันเหรอเราไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำ ดูเธอค่อนข้างเครียด  ขณะที่ผมยังทำตัวเฮฮาอยู่มันคืองานของผม   ถ้าผมเศร้าแล้วคนที่มาฟังเพลงผมจะสุขได้อย่างไร  
             ทุกครั้งที่เดินผ่านตู้โทรศัพท์  ผมจะควานหาเหรียญในกระเป๋า
มันกลายเป็นนิสัยไปแล้ว  เหอะๆ   ผมไม่เคยยืนมองตู้โทรศัพท์นานอย่างนี้มาก่อน  มันเป็นสถิติ ! ผมจะโทรไปดีไหม    บางทีเธออาจจะไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นก็ได้  ผมเดินกลับ.
              นาฬิกาเพื่อนยากฉันมักจะพาแกไปไหนต่อไหนด้วย   ตอนแกไม่สบายฉันพาแกซ่อม  แกสกปรกฉันก็เช็ด  ฉันรักแก  ถ้าวันนี้ฉันจะขอให้ช่วยได้ไหมช่วยหมุนกลับไปสักสองรอบ  ย้อนกลับไปตอนที่เธอยังฟังฉันอยู่ฉันแค่อยากจะขอโทษขอโทษเท่านั้นเธอคงทุกข์ใจไม่น้อย   แม้สักวินาทีสักก้าวหนึ่งที่นาฬิกาเดิน  ฉันก็อยากจะขอโทษขอโทษเท่านั้น    เพราะฉัน เพราะฉันแท้ๆ  
              นาฬิกาเดินผ่านไปเรื่อยๆ  ฉันยังนั่งที่เดิมอยู่ ฉันรู้ว่าควรทำอย่างไร  แต่ขอให้ฉันนั่งตรงนี้อีกสักพักเถอะ    ฉันเหนื่อยมากแล้วฉันเหนื่อย 
              เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ  ฉันยังจำรอยยิ้มนั้นได้  มันเป็นความทรงจำที่ดี   เวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ช่างคุณเถอะ   ผมไม่ลืม ผมไม่ลืม
                                                                                    
                                                                                 แด่แคทในอุดมคติ
                                                                                        โชค   ปวีณา