ชีวิตนักศึกษา...3

fatima

ช่วงเวลาที่ทำให้ฉันคิดถึงบ้านมากที่สุด คือ ช่วงสอบค่ะ เพราะมันเป็นอะไรที่เครียดมาก สอบทีก็คิดถึงบ้านที( ตอนเที่ยวไม่ได้คิดถึงเลยค่ะ อิๆๆๆ )
แต่ละวิชาที่สอบนั้น เนื้อหาก็เป็นเล่มๆ ประมาณว่า อาจารย์จะเอาอะไรออกน๊ะ...เพราะมันเยอะจริงๆ อะไรก็ดูสำคัญไปหมด..แต่ไม่ต้องห่วงคะ...เพราะฉันมีของดี ไม่ใช่เครื่องลางของขลังหรอกนะคะ แต่เป็น รุ่ง เพื่อนซี้ของฉันนั่นเอง คุณเธอมีดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งห้อย เอ๊ย..แขวนคอด้วยนะคะ...
วิธีการใช้เพื่อนให้เป็นประโยชน์ของฉันก็คือ วิชาไหนที่อาศัยความเข้าใจ ฉันก็จะอ่านแล้วทำความเข้าใจเอง ถ้าไม่เข้าใจตรงไหน ก็จะให้รุ่งอธิบายให้ ส่วนวิชาที่ไหนที่อาศัยความท่องจำล่ะก็ ..ฉันจะให้รุ่ง คนนี้แหละ เป็นคนพูดให้ฟัง โดยมีข้อแม้ว่า ให้พูดเฉพาะที่รุ่งคิดว่าอาจารย์จะออกข้อสอบเท่านั้น ถ้าเรื่องไหนที่รุ่งคิดว่า อาจารย์ไม่ออกก็ไม่ต้องพูดเลย เนื่องจาก สมองของฉันรอยหยักค่อนข้างจะตื้นค่ะ ก็เลยเอาไว้จำเฉพาะที่จำเป็นๆก่อนล่ะกัน...อาจดูเสี่ยงนะคะ..แต่ฉันเชื่อใจเพื่อนค่ะ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆมักจะบอกว่า ฉันฉลาดแกมโกงค่ะ...เพราะไม่ต้องงมอ่านหนังสือมากเหมือนคนอื่นๆ อันนี้ก็ช่วยไม่ได้ นะคะ มันเป็นวาสนาส่วนตัวจริงๆๆ 555
และทุกครั้งที่มีการสอบ ฉันจะเครียดมาก ผลที่ตามมาก็คือ ปวดท้องค่ะ..เหมือนจะอึ แต่ก็ไม่ใช่..ยิ่งช่วงรอเข้าห้องสอบ แล้วได้ยินเพื่อนคนอื่นพูดเรื่องโน้น เรื่องนี้ ฉันก็ใจเสีย  เดินไปสะกิดรุ่งว่า " รุ่งๆ ทำไมเรื่องนี้เราจำไม่ได้เลยอ่ะ " ส่วนรุ่ง จะนิ่งมาก บอกฉันว่า จะลนไปทำไม ทำเท่าที่เราอ่านมานั่นแหละ แล้วที่คนอื่นพูดกันก็ใช่จะออกสอบซะเมื่อไหร ฉันค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย...
แต่การสอบที่ประทับอยู่ในหัวใจฉันมาตลอดก็คือ วิชา เภสัชศาสตร์ค่ะ  สอบทีต้องอ่านหนังสือเป็นเล่มๆ รุ่งก็ช่วยไม่ได้เท่าไหร เนื่องจากเนื้อหาเยอะมาก ต้องอาศัยความจำของฉันเอง ซึ่งลิมิตก็ช่างน้อยซะเหลือเกิน...
วันนั้นฉันเดินเข้าห้องสอบด้วยความไม่มั่นใจเลย แล้วก็ช็อคอีกรอบเมื่อเจอข้อสอบ 100 กว่าข้อ คำถามยาว  2-3แถว เป็นอย่างต่ำ ส่วนความยาวของตัวเลือกแต่ละข้อก็ไม่ต่างกันเล้ย... เวลาสอบ 3 ชม.อ่านแล้วกายังไม่รู้จะทันหรือเปล่า บางข้อก็จำไม่ได้เลยว่าเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่...
สุดท้ายพอหมดเวลา ฉันกับเพื่อนเดินออกมาด้วยสีหน้าที่บรรยายไม่ถูกจริงๆ และแล้วก็มีมือหนึ่งมาสะกิดฉัน  " เมื่อกี้ ชัวร์เปล่า นี่พี่ลอกตามทุกข้อเลยนะ" พี่ฉลองนั่นเอง ถามฉันด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
" โห..มือชั้นนี้แล้วพี่ " ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับคิดในใจว่า ลอกตามได้ทุกข้อเลยเหรอ  อัฉริยะในการลอกจริงๆ
" เฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน่อย " พี่ฉลองเดินกลับไปด้วยสีหน้าที่คลายกังวล ส่วนฉัน มองตามแล้วก็พูดว่า
" หนูก็ยังไม่รู้จะรอดรึเปล่าเลยพี่ " พร้อมกับมองหน้าแหยๆ ของสาย อ้อ ไม่เว้นแม้แต่ รุ่ง สาวน้อยเกียรตินิยม